dinsdag 31 december 2019

De laatste...

We zijn er nog even geweest, net voor de kerstdagen, bij het graf van mijn moeder en mijn broertje. Op de een of andere manier hoort het er bij in deze donkere dagen. Het is een soort van ritueel. Geeft betekenis aan een bepaald moment in mijn leven. Gewoon een tijdje daar zijn, beetje schoonmaken, bloemetje neerzetten. En ja, natuurlijk hoor ik haar in mijn hoofd dan, dat het niet nodig is en zo, en dat het wel goed is zo. Zelfs mijn lief hoorde haar deze keer...

Als ik om me heen kijk, lijkt het ook wel alsof steeds meer mensen in de weer zijn met oude en nieuwe rituelen. Misschien gebruik je ze zelf ook wel. Brand je regelmatig een kaarsje, draag je gelukssokken op een bepaalde dag, heb je van die kleine, dagelijkse rituelen, die de dag net een beetje mooier kleuren. En nee, ik ga hier geen pleidooi houden voor rituelen. Over de zin of onzin ervan. Of ze wel of geen nut hebben. Dat mag ieder voor zich weten. Het is in de basis ook niets meer en minder dan iets wat je herhaaldelijk doet. Bij mij zorgt het in ieder geval vaak voor een rustpuntje, troost soms, of haal ik er kracht uit. Het maakt in ieder geval dat ik meer bewust met dankbaarheid en zingeving bezig ben en dat voelt goed, zeker in deze donkere dagen.


Donker is het ook nog steeds, al gaan we langzaam weer richting meer licht en ligt de kortste dag intussen alweer een tijdje achter ons. Gelukkig doen kleine betoverende lichtjes op gevels, bomen, vensterbanken en voordeuren onveranderlijk hun best de donkerte te weerstaan. En zo zwaaien we over een aantal uren 2019 uit, tik ik misschien wel de laatste paar woorden van dit jaar en verwelkomen 2020, we zijn er bijna...

En ik kan nog heel veel zeggen, over wat er wel of niet gelukt is dit jaar. Wat ik wil loslaten of misschien toch weer meeneem het nieuwe jaar in, wat overigens - als ik alle voorspellingen mag geloven- een transformerend jaar wordt. We gaan het zien. Ik verheug me er hoe dan ook op. 

Wat ik nog wel wil zeggen, is dat ik dankbaar terugkijk op 2019. Een jaar met weer de nodige lessen, gemis, verdriet, hobbels, uitdagingen, keuzes, beslissingen. Sommige goed, een paar zelfs geweldig en enkele ook gewoon helemaal niet. Maar het waren wel mijn eigen beslissingen. Er waren mooie momenten, geweldige ontmoetingen, heerlijke wandelingen; het blijft zo fascinerend en gaaf zowel letterlijk als figuurlijk een stukje met mensen mee te mogen lopen en visa versa. En eyeopeners waren er uiteraard ook en veel gezelligheid, liefde en bovenal leren en ervaren hoe het is als je dicht bij jezelf blijft. Echt, het opent verrassende deuren, vooral als je je belemmeringen loslaat. 

En dat 'loslaten' brengt me bij het inspirerende gedicht van Nelson Mandela, wat eigenlijk alles zegt. Misschien wel meer dat ik kan zeggen of zingen, want dat kunnen anderen veel beter, over dat voor alles een tijd is... en zo...

* liedje * (klik hier)
Ik wens jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling!


zaterdag 21 december 2019

Blijven oefenen


Voorbij gevlogen zijn ze, die eerste weken van december. Nog een paar keer flink zuchten en we zitten in 2020... 

En alle clichés zijn gewoon waar volgens mij. Dat de tijd zo snel gaat, voorbij vliegt, als zand tussen je vingers doorglipt, je voor je het weet...lalala. Ik hoor ook veel vaker dat we tijd te kort hebben dan dat we tijd over hebben. Het lijkt wel of we steeds minder tijd hebben om tijd te maken voor elkaar. Maar laat ik het vooral bij mezelf houden. Ik merk namelijk al een tijdje dat ik me afvraag hoe het komt dat het zo lastig lijkt om gewoon een beetje tijd voor elkaar te maken? Vinden we het niet belangrijk genoeg misschien? We hebben het nu eenmaal allemaal bij tijd en wijle druk met van alles en nog wat, het gewone leven, de dingen van dat leven waar je soms links en rechts mee om de oren wordt geslagen. En ja, het is waar, het kost soms al moeite genoeg om dan tijd te vinden om op jezelf te letten, toch? Of heb ik daar alleen last van? En dan kan hè, dan kan...

Tja, en zo aan het eind van ook dit jaar, in de maand waarin de lichtjes, de gezelligheid, het gevoel van samen erbij hoort voor velen, blik ik zo nu en dan ook heel eventjes terug. Heel even maar hoor... Er gebeurt namelijk toch wel het een en ander in zo'n jaar. Heb wel weer één of twee lesje gehad zo hier een daar. En zo heel af en toe stapt er ook nog wel eens iemand fijntjes op zo'n oude 'trigger' en zo. Word ik me fijntjes bewust van dingen die nu eenmaal bij mij horen, bij mijn leven, waar ik -gebied mij ook eerlijkheidshalve om te zeggen- lang niet altijd blij mee ben. Gelukkig kan ik naar het meeste intussen goed kijken. Ben er zelfs dankbaar voor; het heeft me tenslotte gebracht tot waar ik nu ben. En zo af en toe ben ik daar best blij mee. Wat zeg ik, lukt me eigenlijk steeds beter om ook dat toe te geven.

En toch hè, heel soms, is er dan op een dag toch weer zo'n klein moment dat mijn donkere kant de hoek om komt zeilen. Ontplof ik bijna omdat iets zo onrechtvaardig en respectloos voelt (oude trigger). Of eigenlijk word ik er alleen maar heel verdrietig van als ik heel eerlijk ben. Gelukkig duurt het maar even en al snel bedenk ik me dan - ook zo'n op waarheid gebaseerd cliché - dat ik op dit soort gebeurtenissen veelal toch geen invloed heb. Dus kan ik het maar beter zo laten. Ademhalen, genieten van de arm om me heen van mijn lief, die zegt dat hij het snapt en er zelf ook last van heeft. En kijken we samen naar wat wij de volgende keer eventueel anders kunnen doen, zodat het ons in ieder geval niet meer zo raakt.

Ach ja, al doende... en al lukt het misschien niet helemaal meer in dit jaar, dan hebben we binnenkort hopelijk weer 365 dagen om te (blijven) oefenen. Toch een fantastisch vooruitzicht?

zondag 24 november 2019

In de stilte...

Eeuwigheidszondag. 
Heel eerlijk? Ik had er tot de dag van vandaag nog nooit van gehoord. Niet dat dát maatgevend is, want ik mag dan misschien opgevoed zijn vanuit een Nederlands hervormd-principe, een echte kerkganger ben ik nooit geweest. Ik heb dan ook geloof ik niet zo heel veel met de kerkse rituelen. En als deze zondag dan ook iets meer dan een halve eeuw geleden al bestond, heb ik het in ieder geval niet bewust meegekregen. 

Misschien toch een beetje jammer, bedacht ik me vanochtend, nadat ik me met mijn eerste kop koffie op de bank nestelde en in alle stilte keek naar het programma 'De Verwondering' met Annemieke Schrijver. Het programma waarin "zij haar gasten meeneemt de stilte van de zondag in, om met hen, weg van de waan van de dag, toevlucht te zoeken bij inspirerende woorden en met hen te praten over hun inspiratie en alledaagse spiritualiteit". Gast deze keer is Hans Stolp, pastor en specialist op het gebied van het esoterisch christendom.

Hij praat onder andere over hoe wij kunnen omgaan met sterven en dood; verloor zelf december vorig jaar zijn geliefde Harm.
Iets maakt dat ik geïntrigeerd blijf luisteren (het lijkt wel een thema de afgelopen weken...) en hier en daar flarden opschrijf in mijn kleine notebook dat naast me op de bank ligt. Zo maakt hij de mooie vergelijking dat je sterven kunt vergelijken met het varen van een schip voorbij de horizon; vanaf het strand zie je hem meer, maar hij is er nog wel. Hij spreekt over verbinding, energie, transformatie en stilte. Wat me raakt is wat hij vertelt over verbinding maken met de geestelijke wereld. Want, net zoals wij nog steeds van onze gestorvenen houden, houden zij ook nog steeds van ons én willen ook zij contact, de liefde verdwijnt namelijk niet! En zo beschrijft hij heel mooi wat je kunt doen om die verbinding te maken, en dat dat helemaal niet zo moeilijk is als we soms denken. 

'Voor je gaat slapen, oefen in dankbaarheid. Kijk voorbij je eigen pijn naar de geschenken die hebt gekregen van je gestorven dierbaren.' Aan het eind van iedere dag draagt hij zelf ook zijn dankbaarheid op aan zijn gestorven geliefde en put daar troost uit. 'En dan kan het ook zomaar gebeuren dat je geliefde op wonderlijke wijze dichterbij komt... let daarna maar eens op je dromen.' zie ik hem met stralende ogen zeggen. Ik glimlach en zie dat ook Annemieke direct snapt wat hij bedoelt...

'Alles wat er moet zijn, ligt in de stilte besloten.' En misschien heeft hij wel gelijk, bedenk ik me na deze prachtige uitzending. In de stilte van deze zondag, eeuwigheidszondag, waarop wij - om met de mooie afsluitende woorden van Annemieke te spreken - 'mogen zorgen voor onze gestorvenen'... al kan dat wat mij betreft ook in de stilte van iedere dag!


zondag 17 november 2019

De eerste keer...

Het was druk toen we het zaaltje binnen liepen. Mensen worden welkom geheten, handen worden geschud, zo ook die van ons. Er wordt verrast gereageerd als we vertellen dat we uit Leusden komen. 'Wat leuk zeg! Als jullie koffie of iets anders te drinken willen... om het hoekje... pak gerust.' Even later staren Anne en ik, koffie en een koekje in de hand, de ruimte in, op zoek naar een plekje en bekenden. Ik zie ze niet. 

De voorste paar rijen zijn gevuld met ouderen; het grijs is goed vertegenwoordigd.
'Zullen we hier gaan zitten?', vraagt Anne. Ze wijst naar een tafel en wat stoelen op de achterste rij. Ik knik, altijd fijn, die laatste rij met niemand achter je. Dat gevoel duurt maar kort. In een mum van tijd staan er achter ons ook weer nieuwe rijen stoelen met wat tafels, waar verrassend genoeg geen grijs meer te vinden is. Later blijken dit professionals en vrijwilligers te zijn, net als wij; voor ons is het de eerste keer bij een avond van het Alzheimercafé. 

Het thema is 'Verdriet is een werkwoord'. Gastspreker is Margriet van der Kooi, geestelijk verzorger en predikante. Anne, nog niet zo lang vrijwilliger bij Lariks, en ik, vanuit mijn rol als vrijwillig coördinator, hadden kort geleden besloten hier samen naar te toe te gaan. Niemand heeft immers gestudeerd voor verdriet of rouwen om het verlies van een geliefde, je baan, je gezondheid. En toch krijgen we er allemaal mee te maken, ook als vrijwilliger van het maatjesproject voor mensen met geheugenproblemen. 

'Soms hoor je mensen zeggen dat rouwen een weg is die je moet afleggen. Al lijkt het vaak meer op een doolhof of een wenteltrap waarop je steeds in hetzelfde kringetje ronddraait, steeds weer langs dezelfde pijnlijke plek komt. Belangrijk is dan dat je goede 'reisgenoten' hebt, die in plaats van te oordelen dat het nu wel weer eens tijd is om verder te gaan met je leven, vragen: 'Vertel eens...'. Die voor je bidden, of je nu wel of niet geloofd. Verdriet is een onbekend land en het verhaal mag verteld worden.' Gebiologeerd luisteren we naar wat Margriet vertelt. Af en toe moeten we ook glimlachen omdat de avond lang niet zo interactief verloopt als ze bedacht of misschien wel gehoopt had. Woorden als 'smartelijk' en 'goedheid' vullen de ruimte. Tja, ze houdt zich nu eenmaal vast aan de Grote Verhalen uit de christelijke traditie die al eeuwenlang richting wijzen, al geven ze zeker geen genoeg antwoord op alle vragen die er zijn over verdriet.

Na de pauze -met een drankje en een kaasstengel- gaat ze verder met een mooi verhaal over engelen en geloof, hoop en liefde van Charles Péguy; een prachtige metafoor. 'Het beeld van de Hoop die als klein meisje tussen haar twee grote zussen Liefde
en Geloof loopt met hun ruisende rokken. Het lijkt wel alsof zij zich laat voorttrekken. Maar als je goed kijkt, zie je dat het andersom is; zij is het die de grote zussen vooruit helpt. Zij, het kleine meisje Hoop. Ze ritselt in het uniform van een jonge verpleegkundige die op een wintermorgen een klein boeketje blauwe krokusjes meebracht voor een patiënte voor wie ze zorgde. Misschien zag je wel dat ze geweest was in de ogen van je moeder in haar laatste levensdagen of rook je haar toen je de keuken van je vriendin binnenkwam en zag dat ze na maanden apathie na het verlies van haar vader, weer pannenkoeken bakte met haar gezin, de vrolijke gezichten van de kinderen.' De zaal is muisstil...

En ineens klinkt door de ruimte een stem van een oude dame op de eerste rij. 'Ik heb haar gezien Margriet, die engel, het kleine meisje Hoop.' Ze begint te vertellen over haar man die al jaren dement is en in een verpleegtehuis ver uit de buurt woont. Ze woont zelf naast een verpleegtehuis hier in het dorp en zou zo graag willen dat hij daar kwam wonen. Maar ja, ze kreeg het gewoon niet geregeld, ze wist niet hoe. Tot ze een paar maanden geleden naar het Wmo-loket ging en een onbekende dame zo maar met haar een praatje maakte. 'Of ik al een casemanager had?', vroeg ze. 'Want ze kunnen niet alles oplossen, maar wel veel voor u regelen en ik denk dat dát belangrijk voor u is... En inmiddels woont hij weer naast me, weet u, en ben ik vorige week teruggegaan naar dat Wmo-loket, om haar te bedanken, mijn engel, mijn eigen kleine meisje Hoop... en ik ben niet eens gelovig.'

Ontroerd kijken Anne en ik kijken elkaar aan en we weten het zeker. Dit was de eerste maar zeker niet laatste keer!

dinsdag 29 oktober 2019

Er was eens...

Lang geleden
Het was best fris, herfst ook, met een temperatuur tussen de 
7,2 °C en 12,8 °C, gemiddeld 9,5 °C. Eigenlijk net een beetje als vandaag. Hoewel, toen hadden ze 32,2 mm neerslag en wij hadden vannacht de eerste nachtvorst. Er was 0,8 uur zonneschijn (8%). De gemiddelde windsnelheid was 4 Bft (matige wind) en kwam overheersend uit het zuid-westen.


Populaire meisjes voornamen waren: Maria, Johanna, Anna, Cornelia, Hendrika (grappig, want als kind wilde ik altijd graag zo heten), Wilhelmina, Elisabeth, Catharina, Adriana, Jacoba, Petronella, Geertruida, Margaretha, Aaltje en Helena, de naam die jij 37 jaar later aan mij zou geven...


Koningin Wilhelmina was vorstin van Nederland en het kabinet Ruys de Beerenbrouck was beëdigd met als eerste minister jonkheer mr. Ch.J.M. Ruys de Beerenbrouck (RKSP).
De Oscars werden voor de eerste keer uitgereikt en in het Groninger Oldambt kwam een einde aan de staking van landarbeiders; met 5000 deelnemers de grootste staking in de agrarische sector toen. Negentig jaar later is het aantal deelnemers verdubbeld en neemt de boer de tractor mee. 

Nederland telde zo'n 7,7 miljoen inwoners en op dit moment zijn we met z'n 17.389645-en... als ik uitgetikt ben waarschijnlijk met nog een aantal meer, waarvan ik er eentje ben en jij al even niet meer...

Dinsdag 29 oktober 1929, mijn moeders geboortedag. Blanco, onwetend nog van alle details. Ik wist ze overigens ook niet, maar kon dus niet nalaten in de lach te schieten bij het lezen van de populaire meisjesnamen in die tijd.


Vandaag
Zoveel details schieten in gedachten voorbij. Onbenulligheden misschien wel, die er soms niet (meer allemaal) toe doen, maar regelmatig nog zo van waarde zijn. Details van haar, mijn lieve moeder, waarvan ik de meesten gelukkig nog helder op mijn netvlies heb. Anderen daarentegen vervagen en vandaag de dag moet ik zelfs af en toe iets dieper graven naar het juist plaatje. 


Bijna dagelijks denk ik nog aan haar. Wekelijks komt ze nog zeker hier en daar ter sprake. En, zo af en toe, op een mooie herfstdag als vandaag, probeer ik me wel eens voor te stellen hoe ze eruit zou hebben gezien als charmante, kranige oude dame van negentig jaar...



zaterdag 12 oktober 2019

Gek hè, of toch normaal...

Weet je, soms weet ik simpelweg niet wat ik moet schrijven, of waar ik moet beginnen. Hoe ik, alles wat ik zoal meemaak - en dat is best nog wel een beetje - moet ordenen tot een enigszins logisch verhaal. Dat het ook nog een beetje te lezen is en zo. En zo vliegt er dus gewoon bijna een maand voorbij. Ach, misschien was ik wel gewoon te druk van alles en nog wat, zoals zo vaak. Want, eerlijk is eerlijk, er waren zo hier en daar nogal wat energieslurpers de afgelopen weken. Maar, gelukkig ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Maakt wel, alles bij elkaar optellende, dat ik het heerlijk vind dit weekend even in de niets-doen-stand te staan. Ook wel even een soort van verstandig, want helemaal fit ben ik niet, maar dat terzijde.

Op tafel flikkert zachtjes een kaarsje en door kamer klinkt de geweldige blues van Beth Hart en Joe Bonamassa. Ik neem een slokje rode port en bedenk me dat er van die dagen zijn, zoals vandaag, en beelden die bij die dagen horen, die ik waarschijnlijk nooit meer vergeet. Maar, op het moment dat die gedachte mijn denken doorkruist, bedenk ik me dan ook weer dat je daar natuurlijk nooit zekerheid over hebt. Ik niet, niemand niet. En gelukkig maar, toch? Gelukkig weten we nu niet wat we over een jaar nog weten. Gek eigenlijk, of misschien toch wel heel normaal...

En dus schrijf ik vandaag, als deze dag bijna ten einde is, gewoon wat mijn vingers tikken. Zonder enig doel, zonder thema, zonder onderliggende boodschap, zonder voorbedachte rade, zonder iets... Terwijl ik eigenlijk best een mooi gedicht had willen schrijven. Je weet wel, zo eentje die beweegt als op de golven. Meegaat met de flow, een ritme niet te missen, met mooie woorden, die een ieder raakt, juist omdat een iedere ze herkent, op zo'n dag als vandaag... 

En een andere keer zal ik weer schrijven over hoe mooi en fijn het was in Denemarken. Over de stilte, het meertje, de zonsopkomst en over die ene picknicktafel en het te kneuterige huisje. Ook zal ik dan waarschijnlijk weer schrijven over die mooie mensen die ik de afgelopen periode heb ontmoet en de gave dingen die ik leer van mensen die misschien wel een beetje gek zijn. Ach ja, wat is gek, wat is normaal? Best boeiend hoor als je je daarin gaat verdiepen en over na gaat denken. Bezig zijn met de dingen in het leven waar het echt om gaat. Gewoon je camerastandpunt een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent (bron: Danielle Braun) dan kijk je met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving. Als je dat steeds opnieuw doet en jezelf leert je oordeel uit te stellen, wordt gek opeens normaal en normaal gek... En weet je, dan hoef je ook niet meer alles zo nodig te begrijpen, zoals ik altijd zo graag wil. Terwijl ik weet dat ik het toch niet kan, gek hè, of misschien toch ook wel heel normaal.


Net zo gek als normaal dat juist vandaag als ik de straat uit rijd, er voor het eerst een eekhoorntje voor mijn auto schiet, het nummer With a little help from my friends van Joe Cocker op de radio speelt en ik een roodborstje in de heg zie zitten als ik thuiskom...


Gewoon dan maar even toch dat liedje; wat hebben er op staan te swingen in 2007, het laatste concert waar we samen zijn geweest. Ik zie nog zo haar mager geworden handen het ritme mee tikken vorig jaar als ik dit nummer (klik hier) opzette omdat de dag haar even zwaar viel, ze verdrietig was, of me boos aankeek als ik moest bekennen dat ik haar echt niet verstond, en dat ook ik daarvan baalde en zo goed snapte dat het voor haar nog zoveel moeilijker was... om daarna het refrein feilloos mee te bleren, op haar manier, met die onmiskenbare twinkel in haar ogen, alsof ze zeggen wilde: 'Ja maar die ken ik nog wel'...

Gek hè, of misschien gewoon wel heel normaal, hoe je ineens iemand zo kunt missen en dat ook een jaar zo ongelooflijk snel voorbij kan gaat...

woensdag 18 september 2019

Pech- of Geluksvogel...

Eigenlijk had ik dit blog al een soort van geschreven, een week of wat geleden. Ik beschreef hoe ik mijn stoel voor het zwembad zette, mijn benen tegelijk over de rand zwierde, ze voorzichtig in het inmiddels redelijk afgekoelde water liet bungelen, mijn stoel naar standje 'lig' verplaatste en daarna alleen nog maar naar de lucht staarde. Wat een pech, dacht ik, waarschijnlijk voor het laatst, de zomer weer gevlogen... Even later bedacht ik me wat voor onzin die gedachte eigenlijk was, ik genoot nota bene met volle teugen. Want, wat is er nou mooier dan liggend in een stoel (of op je rug in een grasveld) alleen maar kijken naar wat de wolken doen? Ondertussen zijn we een paar weken verder en kan ik daar trouwens best nog wel wat dingen aan toevoegen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik de afgelopen tijd geen baal- en/of pechmomenten heb beleefd. Integendeel zelfs. De laatste paar weken echter kom ik op de een of ander manier steeds in aanraking met het thema 'geluk', of 'pech'. Tja, 't is ook maar net hoe je het bekijkt of naar de dingen kijkt hè. Althans, is mijn bescheiden mening. En, ik ben gelukkig niet de enige. Richard Wiseman van de Hertfordshire University concludeerde na een uitgebreid wetenschappelijk onderzoek onder 400 mensen dat geluk uiteindelijk draait om je eigen gedachte en houding. Hij stelt dat het voor iedereen mogelijk is om gelukkiger te worden en pech te vermijden. Tien jaar lang volgde hij mensen met vragenlijsten, dagboeken en intelligentietests. Als je nieuwsgierig bent naar de conclusies zou ik zeker even googelen...

'Gelukkig is hij die gelooft het te zijn', de Romeinen zeiden het al 2000 jaar geleden. Mensen die geluk ervaren, dénken ook op een manier die ze gelukkig maakt. Ik geloof daar in, en ook in het feit dat delen in/van je geluk bijdraagt aan dat geluk. In ieder geval kan ik nog wel een paar andere dingen benoemen die deze theorie voor mij laat werken.

Zo had ik namelijk heel makkelijk kunnen denken dat een paar dagen vrij eigenlijk nogal een beetje weinig is. Zeker als je ook nog eens 800 km moet gaan rijden. En, dat dan een onwijs gaaf 25-jarig trouwfeest vieren met een paar lieve neven en nichten, en nog 'een paar' andere lieve mensen, inclusief verrassingsbusreis, watertaxi, een coole dj en subliem eten en drinken op een te gekke locatie, met te gekke lieve mensen, of had ik dat al gezegd, eigenlijk net niet helemaal lekker uitkomt ... als je dus de volgende dag die 800 km gaat rijden. Dat 's ochtends wakker worden op de plek van bestemming met regen die tegen de ramen klettert en windkracht storm, terwijl je zit te wachten op die prachtige zonsopkomst, zoals beschreven in alle reviews, best een beetje pech hebben is, toch? Maar ja, ik kan het ook niet denken hè...

Het was namelijk meer dan te gek dit trouwfeest te kunnen en mogen vieren met elkaar. Buiten het al eerder genoemde, hebben we ontzettend gelachen, lekker gedanst, hadden we een hotelletje in de buurt, werkte de Uber perfect, dus een mooiere manier om onze korte vakantie te beginnen, was er eigenlijk niet. En, met m'n benen bungelend in een zwembad in onze eigen tuin, is echt lekker. Alleen bestaat nog zoveel meer waardoor ik me regelmatig een echte geluksvogel voel, ondanks dat een dag soms echt niet zo begint, zoals gisteren. Echter, zittend aan het picknickbankje, die hoort bij het te kneuterige huisje, met naast me het kabbelende water van een meer, zwaluwen vliegend om me heen, gevolgd door af en toe een prachtige blauwe libelle, zo groot heb ik ze in geen tijden meer gezien, achter me de wind in de kastanjebomen, waar ik overigens aan diezelfde picknicktafel helemaal niets van merk, de zon in mijn gezicht en een GT in mijn hand, gemaakt net door mijn lief, tikte ik ondertussen dit verhaaltje... 


Dus tja, zeg het maar. Als je er anders over denkt, is dat natuurlijk ook helemaal oké. Voor mij wordt het alleen even niet beter dan dit... of misschien toch wel? Een mooie zonsondergang had het plaatje beslist compleet gemaakt, toch? Geloof mij, foto's volgen later, terwijl ik me voor nu nog even onderdompel in het voor mij ultieme 'geluksvogel-gevoel' ergens in de middle of Denemarken...




zaterdag 10 augustus 2019

Indian Summer of Herfst van je leven?

Stormachtig
Toevallig staan we vanochtend samen onze lief uit te zwaaien, de buurvrouw en ik. Zij buiten, in haar opstartoutfit. Ik binnen, eveneens in comfortabel ochtendkloffie. Het waait flink en ineens zie ik haar druk gebaren richting straat. Op mijn nog blote voeten schiet ik naar buiten en jawel hoor. Rakelings achter de auto valt de zoveelste dode tak uit één van de enorme bomen die onze straatkant rijk is. Prachtig hoor, die bomen. En ik houd ervan. Alleen is er helaas aan deze in ruim 36 jaar helemaal geen onderhoud gepleegd, met als voorspelbaar gevolg: overlast. Zo breken spontaan takken af, zo groot dat ze straat, stoep en inrit versperren, om nog maar te zwijgen over dat straat en stoep inmiddels meer weg hebben van een golfslagbad en de losliggende stoeptegels door de inmiddels immense onder- en bovengrondse wortelstelsels.

Tijd voor actie dus, bedacht ik me en klom in de pen (nadat ook onze buren al menig telefoontje hadden gepleegd, met helaas nog niet het gewenste resultaat). En, hoe ingewikkeld kan het zijn hè, zou je denken, een boomkeuring, een (wettelijk verplichte) onderhoud-/snoeibeurt en het in orde maken van de groenstrook en stoep? Toch ziet het er naar uit dat het net allemaal iets gecompliceerder is dan wij vermoeden. Zelfs het antwoord, dat eigenlijk geen antwoord is, kwam namelijk deze week via een wel heel verrassende en rare route bij mij terecht; dat belooft nog wat, al wordt het hopelijk niet al te stormachtig.

Seizoenen
En dan te bedenken dat we onderhand bijna de herfst weer ingaan. Het was vanochtend zelfs op het nieuws en ik geloof het wis en waarachtig, als ik zo naar buiten kijk. Tja, waar een mens al niet druk mee kan zijn. Zo vroeg laatst een goede 'oude' vriend aan me wanneer je eigenlijk in de herfst van je leven zit? En, als ik hem dat dan ging vertellen, of ik het dan wel zo voorzichtig mogelijk wilde doen. Ik moest lachen om zijn berichtje. We gaan al zo’n 36 jaar terug in de tijd en 'spreken' elkaar af en toe via facebook. Toch ook best een heleboel seizoenen, als je even snel rekent. 

Ook daar houd ik van, de seizoenen. Heeft denk ik ook iets te maken met het feit dat ‘het gevolg van de tijd en verandering de enige constante is’ zoals men in de volksmond zegt. Een garantie die er altijd is, dat alles altijd verandert. Veranderingen die overigens door het hersenverstand niet altijd worden opgemerkt, zo heb ik mij ook laten vertellen. Best logisch dus dat terwijl je echt in de herfst van je leven zit, je zelf het gevoel hebt nog in de bloei van je leven te zijn…

Herfst van het leven
Ach ja, oud worden willen we allemaal, maar oud zijn kan nog wel eens tegenvallen in de praktijk; een realiteit waar echter niet aan te ontkomen is. Het ouder worden brengt nu eenmaal zowel op lichamelijk als mentaal vlak vaak grote veranderingen teweeg. En hoe je daarmee omgaat, je op voorbereidt, bepaalt in grote mate je fysieke en psychische welzijn. Adviezen om je op dat moment voor te bereiden kunnen dan ook een wereld van verschil maken en voor een aangename oude dag zorgen in die welbekende herfst van je leven.

En dus klim ik vandaag weer in de pen richting gemeente. Hetzelfde geldt immers ook voor ons ouder wordend groen, stoepen en wegen in de buurt. Ook die hebben toch af en toe een onderhoudsbeurtje nodig, in het kader van 'een goede en gezonde oude dag'? Eén geluk hebben we. Zowel de buren als wij zijn optimistisch ingesteld, staan positief in het leven en hebben humor. Dat scheelt een ‘slok op een borrel’ zeker als je met gemeentes in de slag gaat.

En, o ja, mijn goede 'oude' vriend? Die heb ik inmiddels voorzichtig laten weten dat hij zich bevindt in een prachtige nazomer, overigens net als wij en onze buren. En nu dus maar duimen dat er bij onze gemeente ook ambtenaren zijn met een beetje humor en positieve inslag; we gokken namelijk allemaal op een gezonde en bovenal hele lange Indian Summer...

woensdag 7 augustus 2019

Leven lief



Tijd
'Hoe doet die tijd dat toch?'
vroeg iemand me lang geleden.

En ik moest het antwoord schuldig blijven...

N
og steeds heb ik geen idee.
Tijd, die onvermijdelijke opeenvolging
van tijdstippen, van momenten. 

Het waren er velen, de afgelopen 10 jaar.
Tijdstippen, momenten,
als de dag van gisteren, 

het leven even stil
op z'n kop...

Vandaag, 10 jaar geleden...

En sindsdien
zoveel gebeurd
zoveel gezien
zoveel gevoeld
zoveel gehoord
zoveel gedaan
zoveel van alles

met iedere dag weer 
nieuwe hoop en vertrouwen
dat er nog velen volgen❤





woensdag 31 juli 2019

Weer


Weer
Ja, gezellig, laten we het weer eens over het weer hebben… maar we kunnen het ook niet doen. Er helpt namelijk toch ‘geen lieve moeder aan’, zou mijn lieve moeder zeggen. Grappige uitdrukking eigenlijk, als je bedenkt dat deze zelfs in het Latijn bestaat (moest ik ook even opzoeken hoor). In het boek Proverbia Communia (Latijn voor ‘algemene spreekwoorden’) uit 1495 staat: 'Daer en es gheen liefmoederen aen', met als toelichting de Latijnse spreuk: ‘Non dic care pater quia non parcit neque mater’. Voor diegene die het graag wil weten, het betekent zoiets als: ‘Zeg niet lieve vader, want hij ontziet je niet, net zomin als je moeder’. In latere eeuwen kwamen overigens weleens varianten voor als: ‘Er was geen lieve vaderen of moederen aan.’ Inmiddels zijn echter de vaders uit de uitdrukking verdwenen. Waarschijnlijk omdat men dacht dat moeders eerder bezweken voor vleierij dan vaders... tja, wat zal ik zeggen. Ook is het mogelijk dat het belangrijker was om je moeder te vleien dan je vader, omdat kinderen vroeger meer met hun moeder dan met hun vader te maken hadden (bron: Taaladvies).

Bij ons thuis was het in ieder geval wel zo. Mijn moeder was er nagenoeg altijd. Mijn vader bij het avondeten, daarna slapend op de bank en uiteraard op zondag, want zaterdag was de voetbal... Vleierij was dan ook niet echt aan hem besteed… of echt niet. Werd later overigens wel omgedraaid, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Kantoor
Op mijn werkplek was het trouwens de afgelopen tijd nog best uit te houden. Hoewel ook daarover de meningen uiteenlopen en er op kantoor al jaar en dag steen en been geklaagd wordt over de klimaatbeheersing. En, ach ja, ook weer niet geheel (of geheel niet) onterecht. Zeker met betrekking tot de werkplekken aan de voorkant met ramen zonder zonwering en de hele dag die prachtige koperen ploert erop. Helaas, maar dan houden witte lamellen én het 'warmtewerend glas' waar de verhuurder zo fier op is, temperaturen zoals afgelopen week echt niet tegen. Tot midden vorige week ging het nog wel aardig. Daarna was het ook bij ons niet meer koel te krijgen. En hadden we vorig jaar nog voor een klein kapitaaltje elektrische staande waaiers aangeschaft (en netjes opgeborgen na de zomer), moesten we dit jaar toch echt nog even rap een aantal nieuwe aanschaffen; de dozen waren er nog wel... en zo blijf ik me iedere keer weer verbazen...

Thuis
Zelf was ik donderdag thuis aan het werk, met als fijne bijkomstigheid een relatief koele werkplek waar het redelijk toeven was. Het scheelt enorm als je alle ramen dicht houdt en verduistert tijdens dit soort warme dagen. En, eerlijk is eerlijk, aan het einde van de dag een duik in ons fijne zwembadje, was dan toch ook wel heel erg fijn. De nieuwe pomp liet eerst een paar dagen op zich wachten, ondanks een driedubbele check van de website door mijn lief, maar het was het wachten waard; 'Octopus (het buurzwembad) zou er jaloers op zijn...'. Mijn lief heeft het er zelfs over om een metertje of wat groter te gaan volgend jaar. Naja, aan de pomp zal het in ieder geval niet liggen. En ach, we hebben nog even om erover na te denken nietwaar. Ik zag overigens net alweer ergens code geel voorbijkomen met het bericht: 'Het gaat regenen, onweren en hagelen: Typisch Nederlands zomerweer...'. 


Daar zou ik het nu dus over kunnen gaan hebben, wat dat dan precies is... ik kan het ook niet doen. Behalve dan misschien nog even benoemen dat ik in ieder geval (heel stiekem) wel heel erg blij ben met deze dan schijnbaar 'typische Nederlandse zomertemperaturen'... dat dan weer wel!

zaterdag 20 juli 2019

Binnen of buiten

Plannen
Serieus? En ja hoor, daar gaan mijn geweldige plannen voor het weekend, denk ik, als ik naar buiten kijk. Naja, één ding lukt in ieder geval wel en dat is de 'hangers' voorzien van een goede slok water, zoals ik mijn lief heb beloofd vanochtend. Ik hoef ze alleen maar even onder het afdak vandaan te halen en midden in de tuin te zetten...


Ik was alleen echt oprecht van plan heel veel te gaan doen buitenshuis. Simpelweg omdat er af en toe zo'n weekend voorbijkomt. Zo eentje waarin de ramen weer eens een ouderwetse goede lapbeurt krijgen. Of de voortuin, onlangs met 'bloed, zweet en tranen' door ons opgepimpt, een onkruid-trek-ronde ondergaat. Gisteren speciaal nog de GFT-container laten legen, al zaten er maar twee zakjes -uiteraard biologisch afbreekbaar- in. En zo staan er nóg wel wat dingen op mijn -weekend-alleen-thuis- lijstje, terwijl mijn lief zich helemaal op zijn nieuwe hobby stort. Zo af en toe hebben we dat. En ik had me er dan ook zelfs op de een of andere manier misschien wel een klein beetje op verheugd; even lekker therapeutisch onkruid trekken of zo. Soms best lekker toch, na een paar intensieve, mooie en bijzondere weken.

Schakelen
Ach ja, het zij zo. Inmiddels regent het toch echt pijpenstelen, knettert het er flink op los en lijkt het net alsof de bomen in de straat wild zwaaien om te vertellen dat er echt weer 'code geel' is afgegeven voor alle provincies. Tja, daar zit ik dan... en ik zie ineens in mijn ooghoek een figuur op een fiets, voorovergebogen over het stuur, in korte broek met bergschoenen en glimmende regenjas door de straat fietsen. Ach gossie, denk ik. Best een leuke baan, postbode, lekker buiten ... maar niet met dit weer. Maar ja, zo zijn er nog wel meer en even dwalen mijn gedachtes af naar wegwerkers, tuinmannen en andersoortigen waar ik op dit moment niet mee zou willen ruilen. En misschien wel nooit...

Nu ben ik gelukkig niet zo heel snel voor één gat te vangen en dus ga ik er eens heel rustig voor zitten. Ik klik mijn zoutlamp aan, in de hoop dat deze misschien wel wat … Ach, ik weet het eigenlijk niet en staar dus maar een tijdje stilletjes voor me uit. Er is ook echt helemaal niets of niemand te bekennen buiten en ik schrik van een lichtflits en de daaropvolgende donder, net op het moment dat ik denk dat het onweer wegtrekt. Misschien even op buienradar kijken Heleen, dat ben je er zo achter hoe lang de buien blijven hangen boven midden-Nederland. Hoewel, voorlopig ga ik toch niet naar buiten en ben ik natuurlijk prima in staat mijn plannen om te gooien, zogezegd even te schakelen. Moet wel lukken, doe het tenslotte al mijn hele leven... 

Van buiten naar binnen
Ik besluit dan ook gewoon maar eens binnen aan de slag te gaan. Ik lach hardop in mezelf als ik de altijd aanwezige kronkels in mijn hoofd opmerk. Geweldig die inzichten, al zijn ze soms ook lekker dubbelzinnig. Moet namelijk opeens denken aan 'binnenwerk', maar dan in een hele andere context. Ook leuk, hoewel niets met interieur te maken.
Dus niet in plaats van de buitenramen de binnenramen lappen, maar toch eindelijk besluiten dat bijzondere boek 'Het intentie effect, the power of 8' uit te lezen en kijken wat ik ermee moet... of niet.

En terwijl de zoutlamp met haar zachte, warme gloed prachtig afsteekt tegen de donkere luchten buiten, voel ik dat het vandaag binnen best goed komt.

woensdag 26 juni 2019

11

Ze kon het altijd zo lekker stellig zeggen, als we het over carnaval hadden of zo. Ze had er -net als ik- niets mee, al kon ze zo nu en dan best (te) gek uit de hoek komen, want humor had ze. Bij tijd en wijle behoorlijk zwartgallig en altijd recht voor z'n raap, tot het laatste moment. En ik vroeg het dan ook nooit, waarom het zo was wat ze zei. Want ach, als je klein bent, is wat je moeder zegt gewoonweg waar. En misschien wist ze het best, in ieder geval dat het zo genoemd wordt omdat het alleen te delen is door zichzelf en omdat het tussen 10 (het volmaakte) en 12 (het heilige) staat. Dat het zowel een ongeluks- (het overtreedt de volmaakte 10) als een geluksgetal is; twee keer 1: het symbool van eendracht… al vraag ik me af of ze die laatste heeft geweten, ze zou er nu -net als ik- een beetje meesmuilend om lachen. 

En ook nu weer -terwijl ik denk aan al die gekke momenten toen, hoe het ging en hoe het is gegaan, en dat het ook best gek is haar alweer 11 jaar te missen- hoor ik haar stiekem fluisteren in mijn oor: 'Ach lieve kiend, maak je niet druk, 11 is nou eenmaal het gekkengetal...'



zondag 9 juni 2019

Meer herinneringen...

Voorbij
Het zit er weer op. En binnen 'een poep en een scheet', zou mijn moeder zeggen, zit je weer in het bekende ritme van de wekker om half 6, ontbijtje maken, je lief afzetten bij het station en doorrijden naar je eerste afspraak. Voor je het in de gaten hebt, word je opgeslokt door de drukte van alledag en weet je na je eerste werkdag nog vaag hoe fijn de vakantie was. Het zijn dan ook misschien wel de fijnste herinneringen, die vakantieherinneringen. Uit mijn kindertijd heb ik er trouwens niet zo heel veel. Mogelijk zijn de meesten ook wel vervaagd, al heb ik er gelukkig nog wel een paar: het 'klere-end' op de fiets naar strand Nulde (altijd wind tegen), een spannende Witte Wieven-tocht of als 12-jarige van de Veluwe naar Engeland, op familiebezoek, met als indrukwekkend hoogtepunt in zo'n originele rode Londense dubbeldekker stappen … en dan vooral niet te lang staren naar de man met de tulband, omdat je zoiets nog nooit gezien had in je leven.

Vakantie
Ook dit jaar maakten we weer nieuwe herinneringen. En op een leeg momentje van de dag verschijnt er spontaan een glimlach als ik daaraan terugdenk. De voorbije weken hadden dan ook alles wat een vakantie nodig heeft: qualitytime, zonneschijn, plezier, avonturen, lekker eten en drinken, rust, niets hoeven. We genoten en hadden het goed, met als bonus drie weken prachtig weer. Ook de dagen thuis, in en om het huis, samen de tuin onder handen nemen, fietsen, zwerven en ontdekken in eigen land… in één woord heerlijk. Herinneringen om te koesteren, om à la minute happy van te worden.

'Weet jij nog wat we als eerste deden toen we van de boot stapte?', vroeg mijn lief gisteren toevallig. Hij lacht als ik antwoord. Daar ik nogal van de details ben zeg maar, gaf ik net niet het antwoord dat hij bedoelde, maar uiteraard wel het juiste. Voordat we namelijk vanaf de boot doorliepen naar 'Zeelen' om onze elektrische fietsen te huren - een luxe die we onszelf graag permiteren in vakantietijd - hadden we als eerste de bagage in een kluisje van rederij Doeksen gedaan. We hadden immers de eerste boot vanuit Harlingen genomen, aangezien je wat ons betreft nooit te vroeg op het eiland kunt zijn.

Vlieland
Een aantal jaren geleden waren we er voor het eerst, in januari, in een huisje inde duinen. En tja, waar iedereen al voor waarschuwde, gebeurde ook met ons. We raakten ‘besmet’ met het ‘Vlierus’; ‘het verlangen om, nog voordat je weg bent, alweer terug te willen zijn op het eiland.’ 

Dit keer kozen we voor een huisje in een 'glop' en wisten we dat we pas rond de klok van 16.00 uur de sleutel konden halen bij het VVV. Uiteraard geen probleem, want geloof mij, vanaf het moment dat je voet aan wal zet, kun je je prima vermaken op het eiland. Het lijkt ook wel alsof er iets met je gebeurt. De geur en geluiden van het Wad, de zeewind, je voelt gewoon dat stress, zorgen en alles waar je je op dat moment druk over maakt, verdwijnen. Als ik heel eerlijk ben, dat gebeurt bij mij eigenlijk al op het moment dat ik op de boot stap in Harlingen. De auto laat je achter en met een beetje geluk heb je -net als wij- -prachtig weer en kun je 1,5 uur (letterlijk) uitwaaien op het dek. 

Wat was het weer geweldig! Een heerlijke week met stuk voor stuk geweldige momenten. Van de tocht met de Vliehors naar het drenkelingenhuisje, de huisgemaakte en sublieme cranberry cheesecake bij Leut, een dagje fietsen en lunchen met vrienden op Terschelling, verjaardag van mijn Lief tot aan struinen langs de branding, heerlijk uit eten, geocaching in de duinen en de mooiste zonsondergang ooit; van begin tot het einde onvergetelijke belevenissen. En hoe leuk is het dan om er af en toe aan herinnerd te worden, terug te kunnen kijken en herbeleven en zo "een brug te slaan tussen het eroderende vakantiegevoel en de harde realiteit", zoals ik gisteren las. En dan 'harde' met een knipoog...

'Gelukkig hebben we de foto's nog!' Want ook deze vakantieherinnering is weer één van de mooiste...


zaterdag 1 juni 2019

Herinneringen...



Het geven om
het missen van
het weten dat
iets nooit meer kan

die stilte daar
waar ze niet hoort
geluid verstomt
toch is 't waar

De tijd die heelt
zoals men zegt
wat later blijkt
toch net niet echt

't ontbreken van
nou juist die één
te moeten missen
wat doe je dan

je laat een traan
en gaat weer door
want, hé
je gaat er gewoon voor

't verdriet verstilt
zo ook de pijn
omdat je weet
tijd stemt ook mild

dus ga je verder
denkt weer eens aan
degenen die
zijn voorgegaan

al die momenten
die mooie tijden
een zachte glimlach
een nieuwe lente

't gemis blijft groot
't is altijd daar
en toch, ik zeg je
ook dat is waar

de tijd verstrijkt
komt tijd, komt raad
en dus maar net
hoe je 't bekijkt 

herinneringen 
in soms een beeld 
in soms een woord
het is aan jou 
zo zegt ze voort...

donderdag 16 mei 2019

Wat is het er toch mooi...Vlieland; een eiland vol cadeautjes. Oer Hollandse blauwe wolkenluchten, glinterend wad met de grutto's. Het zacht klotsende water tegen de dijk. Wuivend helmgras en het fluitenkruid in de duinen. 

Het voelde ook dit keer weer als thuiskomen. De eerste boot vanuit Harlingen, om 1,5 uur later de boot af te lopen, diep adem te halen en de zilte zeelucht op mijn huid en in mijn longen voelen. De zeemeeuwen die me welkom heten met hun gekrijs, althans, in mijn beleving. Ik houd ervan, en mijn lief misschien nog wel meer.

Maar wat is dat dan hè, waar ik ook nu weer door geraakt werd op het moment dat ik voet aan wal zette. Of misschien gebeurde het al wel eerder. Dat gevoel letterlijk en figuurlijk losgekoppeld te worden op het moment dat de boot het vaste land verlaat. De wind om je hoofd, die met al je zorgen aan de haal gaat waardoor je de spanningen als vanzelf voelt wegebben...

En ik bedacht me net dat het me eigenlijk niet zo goed lukt de juiste woorden aan dit gevoel te geven, tot ik dit gedicht tegenkwam; dit zegt alles!



En de foto's zijn uiteraard wel van mijn hand... dat dan weer wel *knipoog*.
En we hebben ook nog even, gaan dus nog meer cadeautjes uitpakken...


zondag 14 april 2019

Verhalen


'Welke dag is het?' Vroeg Poeh.
'Het is vandaag' piepte Knorretje.
...'Mijn lievelingsdag' zei Poeh.


Favoriet
Toch wel één van mijn favoriete quotes. Ik heb er zelfs een boekje van. Gekregen ooit van een lieve vriendin, in een toen behoorlijk lastig jaar, nu bijna tien jaar geleden. 'De positieve Poeh...', het opgewekte boekje. Och, ik heb er wat in gebladerd in die dagen. En ook nu laat ik de bladzijden door mijn vingers glijden en toveren mooie teksten weer een glimlach op mijn gezicht als ik lees: 'Maak tijd vrij om je lievelingsdingen te doen.' Of: 'Denk aan de dingen die er echt toe doen
..' Het lijkt zo simpel hè. En misschien is het dat ook wel. Want hoe donker, saai, verdrietig de dag ook is, er gebeurt altijd wel iets moois, valt altijd wel iets te lachen, is altijd wel een lichtpuntje, al is het nóg zo klein. Toch vergeet ik het regelmatig hoor, de dag mijn favoriet te maken. Tja, ik ben niet heel veel anders dan iedereen. Ook ik jakker zo nu en dan lekker door. Al dan niet op de automatische piloot. Neem vervolgens amper de tijd om een moment stil te staan en te genieten van de dag, van vandaag. En als ik dat wél doe -heel gek- krijg ik vaak de mooiste cadeautjes. Echt waar. 

Zo besloot ik dan ook eind maart om de hele maand april eens in de vertraging te gaan. Alles wat voelde als ballast overboord kiepen, zoals de 111 nieuwsbrieven waar ik me de afgelopen tijd voor had ingeschreven (je zal namelijk maar eens iets missen) en die iedere week mijn toch al niet lege mailbox vulden over 'in 1 week zakelijk leren tekenen', 'hoe je 2 x beter mediteert, '3 koolydraatarme snacks per dag', ' 4 tips voor dienend leiderschap', '5 redenen voor een carriéreswitch', 'In 6 stappen je dromen verwezenlijken', 'De 7 manieren om...', 'Op dag 8 ga je...' en 'De 9 tekens van ...' 

Nee, even niets meer van dat alles! Gewoon eens kijken wat dat oplevert. Gewoon doen met hetgeen er is, de alledaagse kleine dingen. En geloof mij, dat zijn er best veel! Trouwens best mindful, 111 keer op 'unsubscripe' klikken...

Verhalen
Ach ja, en zo heeft alles en iedereen een/zijn/haar eigen verhaal. De kleine dingen, de blijmakers op een heel gewone dag. Ik heb ze zelfs ooit een tijdje bijgehouden. Verhalen, groot, klein, uniek, die ik trouwens de afgelopen weken ook weer volop heb gezien en gehoord:
* tijdens mijn werk
* in mooie gesprekken met mensen die ik stapje voor stapje zie groeien, mooie keuzes zie maken
* tijdens bijzondere bijeenkomsten en trainingen van Samen Dementievriendelijk
* bij een speeddate tussen vrijwilligersorganisaties in de gemeente
* op een feestje bij vrienden (ze werd 50) onder het genot van huisgemaakte Spaanse tapas
* bij het concert van Frank Boeijen en Tedeschi Truckband met mijn lief
* in de kennismakingsgesprekken met mensen met beginnende dementie

* tijdens wandelend werkoverleggen
* op de nevenennichtendag, waar er altijd wel wat te vertellen, te luisteren, te eten, te drinken en
   te lachen valt
* terwijl ik lunchte met iemand die heel dicht bij mijn vriendin heeft gestaan; alweer 6 maanden
   geleden dat ze besloot dat het genoeg was...


Tja, hoeveel verhalen heeft zij wel niet verteld en gedeeld in de laatste paar jaar van haar leven? Ik heb ze niet geteld, maar het waren er vast meer dan 111... Zonder opsmuk, zonder 'mooimaak', authentiek, haar hart en gevoel volgend, zoals ze altijd zei, tot aan het laatst. En als ik soms dus twijfel, of het even kwijt ben, dan denk ik vaak aan haar en aan onze verhalen...

Positief
Geloof me, het is echt veel makkelijker om het negatieve te benoemen dan het mooie te zoeken en te focussen op de positieve dingen. Overigens zonder daarbij voorbij te gaan aan de minder leuke dingen. Uiteraard doe ik niet net alsof die er niet zijn. Natuurlijk niet, al deden we dat trouwens vroeger wel. Was zo'n beetje het stokpaardje bij ons thuis. 'Als je het er niet over hebt, is het er ook niet. ' En ook daar zit natuurlijk weer een heel verhaal achter...

Maar goed, i
k laaf me dus op dit moment -naast al mijn andere leuke bezigheden- aan een beetje lezen, meer de natuur in, me laten verrassen door wat er op mijn pad komt, af en toe wat tekenen e.d. omdat, 'Flow-quote': 'Van een rustiger tempo krijg je een positiever gevoel, en van dat positieve gevoel krijg je op de lange termijn meer energie...'. Joh, laat dat nou ook net de bedoeling zijn. En, de maand is nog maar net begonnen, dus ik ga nog even door. 'Volg ik mijn hart, want dat klopt' - zoals mijn lieve vriendin altijd zei. En dan weet ik dat ik over een tijdje best wel wéér een mooi verhaal te delen heb!