zondag 22 juli 2018

Verleden, heden, toekomst...


Tijd
Zondagochtend. Heel langzaam word ik wakker door de meest mooie geluiden die via het openstaande slaapkamerraam mijn bewustzijn binnendringen. Er schijnt een Lullula arborea tussen te zitten, heb ik mij laten vertellen; zo mooi. Ik rek me uit, draai me nog een keertje om, maar kan de slaap niet meer vatten. Tijd om op te staan.

Tijd, zo een wezenlijk onderdeel van het leven hè. Althans, in ieder geval van het mijne. Een lach, een traan - zo herkenbaar ook - vliegt de tijd, zoals altijd, voorbij. Voor de ene pijnlijk snel. Voor een ander vooral tergend langzaam, en misschien juist voor die ene andere simpelweg moeilijk te begrijpen. Ach ja, die tijd, die eigenlijk alleen maar bestaat -volgens A. Einstein- omdat alles anders tegelijk zou gebeuren. Nog steeds dus een geliefd onderwerp om over te schrijven; verleden, heden, toekomst... onze tijd.

Verleden, heden, toekomst
Ik vat ze voor het gemak maar even samen. Zo schreef ik de afgelopen weken al menig verhaal, maar wiste ik het ook weer. Gewoon, omdat ik, ach, ik weet het eigenlijk niet. Ik scheef over dat verleden, het heden en die toekomst. Over (opgelegde) normen, (zelf) gekozen waarden. Hoe, waar je staat, maakt wat je ziet en zo. De kijk op de wereld, herinneringen, soms zo anders als die van de ander, opgegroeid in dezelfde tijd, hetzelfde gezin. Overtuigingen die helpend zijn, maar bij tijd en wijle ook zo helemaal niet. Perceptie, het verhaal van de 2 theekopjes; googel maar eens.
Afijn, zo had het heden, inmiddels verleden, de afgelopen weken nog veel meer in petto: het 'Rijks' met mijn Lief en bonuskind, die weer eens gezellig bleef slapen. Dat je ineens Antoine Bodar tegen het lijf loopt, terwijl je op de tram staat wachten. Een moment van oogcontact hebt, en ik hem eigenlijk best had willen vragen wat die enorme pleister boven zijn oog deed, maar het niet deed. Verder waren er ontmoetingen met onbekenden en bekenden op het North Sea Jazz festival, artiesten op afstand, Gregory Porter en Hans Dulfer, waarmee je ineens oog in oog staat; wat een feestje, mijn verjaardagscadeau. Maar er was nog meer, Roger Waters, verjaardag van Ravisie, weerzien met oude en nieuwe bekenden, gezellige fietstocht met mijn wandelmaatje, mijn Lief hockeytrainer van het jaar, nieuwe vrijwilligers vinden voor het maatjesproject dementie, allemaal meer dan de moeite waard. En uiteraard ook op het werk gebeurde en gebeurt er van alles. Soms energievretend, maar zo nu en dan ook zo onverwachts, stiekem heel erg mooi. 

Waar blijft de tijd? Tijd ook die ik zo nu en dan doorbreng met mijn vriendin. Tijd, waarin alles en zij zo veranderde. Moet eerlijk bekennen dat ik heel soms even een traan laat wanneer ik weer in de auto stap, op weg naar huis, naar mijn lief, boodschappen doen, terrasje pakken, even luchen... wetende dat dát is wat ze ook zo graag wil. Woorden vindt ze doorgaans niet meer en van tijd tot tijd zie, hoor en voel je dat ze zich met flarden realiseert wat ze niet meer kan. Gelukkig is er steeds meer kennis en begrip, maar ook mijn hart breekt als ik haar strijd zie om dat laatste stukje eigen regie, grip op haar lijf en leven. Roepend in de ruimte, als ze het niet snapt, bang is, oncomfortabel is en dus de aandacht wil, bevestiging zoekt van haar zijn misschien wel, juist omdat zij als geen ander ervaart dat het allemaal niet meer gaat zoals ze wil. Vaak volgt dan een diepe zucht, zo ook gisteren; gelaten en apatisch in de stoel toen ik naast haar ging zitten, was daar de zucht (van herkenning?) toen ik haar hand pakte en ze me aankeek. We hadden het al snel weer gezellig; wandelen op de dijk, genietend van het zonnetje met een koel briesje vanuit de weilanden. Poffertjes met cola op het terras en een tijdje later, in de stilte en rust van haar eigen appartement, keek ze me recht aan en pakte mijn hand, toen ik haar lachend vroeg: 'geef me de vijf vriendin'! Gewoon omdat het zo gezellig was, het fotoboek weer even werkte en er zo af en toe een mooie herinnering was, in de vorm van een schaterlach en een guitige blik (toen ik zei dat wel heel verliefd op de foto stond) en weer een verrassende volzin bij het zien van een babyfoto: 'mooiertje hè, dat kind van mij...'


En zo was ik me er de afgelopen weken regelmatig van bewust dat ik dikwijls met mijn gedachten zowel in het verleden, heden en de toekomst ben. Dat wat er in het verleden gebeurd is, wel eens gevolgen heeft in het heden, maar in de toekomst niet altijd meer nodig is. Ach ja, zo spelen oude gedachten, meningen en zienswijzen mij nog wel eens parten. Gelukkig leer ik iedere dag weer en meer, dat, als ik vol vertrouwen doe wat mij het meeste inspireert, ik een gelukkiger mens ben, het leven leuker is en zelfs de wereld een stukje mooier. En dat alles brengt me bij een voor mij wel hele belangrijke waarde: vrijheid. Vrijheid te denken, te doen en te laten, wat goed is, goed voelt, of misschien ook wel helemaal niet. Die vrijheid gun ik iedereen, in welke vorm dan ook, voor nu en de toekomst!