Panta rhei - alles stroomt...

Soms weet ik niet wat ik moet schrijven, zoals vandaag. Wat op zich best een beetje vreemd is, want er zijn genoeg dingen waarover ik kan schrijven. De vraag is alleen, wil ik het? Of misschien moet ik hem wel anders stellen: kan ik het?

Over sommige dingen kan ik gewoon nog niet schrijven, hoe graag ik dat ook wil. Of misschien wil het ook wel niet, misschien weet ik dat zelfs nog wel niet.

En dus kan het dan ook zo maar gebeuren dat ik de afgelopen week een beetje heb lopen dubben en strubbelen met allerlei gedachten en teksten in mijn hoofd, zowel privé als zakelijk, die waarschijnlijk toch niemand ooit zal lezen. Beetje lange zin misschien, maar ach, zo voelde de week ook.
En weet je, als je dan wel wilt dat iemand het leest, is de kans groot dat je -net als ik- te snel op dat ene verkeerde knopje drukt en alle tekst ineens als sneeuw voor de zon is verdwenen ... 

Tja, weet je, ik weet het ook niet, misschien was het ook maar beter. Ik heb namelijk wel eens ergens gelezen dat 'chaos de eigenschap heeft groter te worden als je hem probeert op te lossen'... Dus ja, ach, laat maar gaan, denk ik dan maar zo. Ik heb tenslotte genoeg andere dingen die mijn aandacht kunnen gebruiken.

Maar goed, eigenlijk weet ik dus niet wat ik wil schrijven. En dat niet alleen, want -geloof mij- ik weet heel veel meer dingen niet. Ik weet bijvoorbeeld niet wat het is om niet in Nederland geboren te zijn, gediscrimineerd of gepest te worden. Of hoe het is als je als baby wordt weggegeven, in oorlog te moeten leven en je niet vrij uit te kunnen spreken over wat je denkt, of hoe je voelt, geen keuzevrijheid te hebben. Ook weet ik niet wat het is als je moet vluchten, door die oorlog, en het lijkt of je nergens welkom bent. Je als enige van een dorp overleeft, omdat een zeldzame virusziekte zo rap om zich heen slaat dat er nog geen middel tegen bestand lijkt. Nog minder weet ik wat het is om zelf die boodschap te krijgen, zo maar, onverwacht of misschien niet. Dat je ineens van alles moet gaan regelen, je niet weet hoeveel tijd je nog hebt met je geliefden... Hoe donker kan het worden in een mensenleven? Ik weet niet hoe het voelt, als dat je wereld is op dit moment. 

Wat ik wel weet, is dat ik dankbaar ben. Dankbaar dat ik ben wie ik ben, dat ik ben wáár ik ben, en dat ik er kan zijn. Niet meer en niet minder. En weet je, bij mij doet het altijd iets, als ik, zoals nu, op een stille zondagochtend, kaarsje aan, kopje thee erbij, om me heen kijk en me realiseer hoe dankbaar ik mag zijn.

En dus zeg ik: welkom in de Adventtijd, een tijd van hoop en verwachting. Een maand waarin de meeste families en vrienden weer samenkomen. Oude tradities opnieuw tot leven worden geroepen. Huizen worden versierd, cadeautjes worden gegeven en bijzondere maaltijden worden voorbereid...

De dagen zijn korter en worden donkerder, maar binnen wordt het elke week een stukje lichter door iedere zondag een kaarsje meer aan te steken. En misschien zelfs wel: doordat het licht buiten niet meer zo licht is, kun je het in deze tijd binnen in jezelf vinden...

liedje (klik hier)

dan maar

een liedje

klik hier

op zo maar een hele gewone zondag...

een doordeweekse woensdag

'De keuzes die je maakt, zullen altijd blijven staan
soms zijn ze doordacht
en soms moet je er blindelings voor gaan.'

Zo maar een zinnetje uit een mooi liedje (klik hier) (van dik hout). 

En het gaat nog even verder: 

Soms kies je de langste weg en je vindt 't naast de deur,
soms heb je te ver gezocht maar het antwoord schijnt in al zijn kleur.

Het is voor altijd blijven of voor altijd er vandoor
als kracht wint van twijfel dan volgen we het juiste spoor.

Het is niet altijd raak soms zit je er goed naast
soms heb je zo goed gekozen dat het je nog steeds verbaast.

Het is okee als je soms de fout ingaat
Vergeet niet dat de keuzes die je maakt
de juiste zijn want je hebt ze zelf gemaakt.

En de deuren die je sluit zullen nooit meer opengaan
smijt ze maar dicht om vast besloten door te gaan.

Want het is voor altijd zwijgen of voor altijd aan het woord
wees niet bang om te verliezen, het leven wacht en dat gaat voor...

Waarom ik deze nu juist tegenkom, op een stille woensdagavond? Ik heb geen idee. En toch past het, het klopt, een soort van. 

Ach ja, je hoeft ook niet alles uit te (kunnen) leggen, toch?

En misschien is het wel net een beetje als bij het snoeien van de bonsai. Uiteindelijk bepaal jij (door de keuzes die je maakt) hoe het verder gaat, ongeveer, toch? 

Lieve Sint...

'Lieve Sinterklaas...'

Tja, ik moet een klein beetje bekennen dat ik niet (meer) weet of ik ooit zo'n brief geschreven heb. Tegen de tijd dat ik kon schrijven namelijk, wist ik hoogstwaarschijnlijk al dat de goede man niet bestond. Mijn moeder kennende, heeft ze aan die 'onzekerheid', op haar geheel eigen wijze, snel een einde gemaakt.

Maar, natuurlijk hebben ook bij ons vroeger ook de schoenen voor de kachel gestaan. Slopen we de 5e december 's ochtends vroeg in pyjama heel zachtjes naar beneden en waren we onder indruk van de verrassende metamorfose die de grote oranje winterwortel had ondergaan. 

Dichten deed ik wel met hart en ziel. Kan er nog steeds avonden mee vullen, zeker rond deze tijd. Heerlijk, me uitleven met al die woorden die ons taaltje rijk is. Ik houd er van; woorden, 'die je kunt spreken, roepen en fluisteren, denken, zuchten en dromen, inslikken en zwijgen, lezen en schrijven, weten en vergeten... Je kunt ze strelen en helen, leven en zweven, bedriegen en liegen...ze vormen altijd een verhaal.' (bron www)

Ook daar houd ik van overigens, verhalen. Sagen, mythen, legenden, sprookjes en volksverhalen. Of wat dacht je van: fantasieverhalen, historische verhalen, dierenverhalen, griezelverhalen, maar ook de hier-en-nu-verhalen.

En bij dat laatste gaat het volgens mij soms een klein beetje mis de laatste tijd. Het leven van alle dag, de werkelijkheid, onontkoombaar aan verandering onderhevig. Het hier en nu, waarin we nogal eens langs elkaar heen lijken te praten. Er niet meer gekeken of geluisterd wordt naar de belevingswereld van beide kanten. Terwijl je daarmee de ander kan proberen te begrijpen, omdat je zelf ook wilt worden begrepen... toch?

Verandering is misschien een ook wel beetje eng. Ik weet nog goed die ene keer dat ik mijn lief mijn ouderlijk huis liet zien. Ik moest wel even slikken toen we onze oude straat inreden en ik het huis bijna niet meer herkende. Het saaie eikenbruin en wit vervangen door stijlvol Gelders blauw met hier en daar een tikje crème beige. En nee, ik herkende weinig meer van waar ik vroeger huppelde en 'stoeprandde'. Toch kon ik me helemaal voorstellen dat dit huis, met deze kleine veranderingen, ook de nieuwe bewoners paste als een warme jas. Om over de uitstraling van de buurt nog maar te zwijgen...

En weet je, zo gaat het volgens mij ook met tradities; (waardevolle) gewoonten die worden doorgegeven van de ene generatie op de andere. Toch staan ook deze onder invloed van verandering en vernieuwing. Goh, lijkt toch verdacht veel op 't echte leven...

En ach, in het licht van de eeuwigheid, is alles tijdelijk..., zoals iemand mij deze week heel zachtjes influisterde. Ga ik binnenkort maar weer eens een mooi gedichtje van maken, denk ik zo!

Leef (klik hier)

Indrukwekkend

Er brandt een kaars op tafel, samen met wat wierook. Een dampende kop thee staat naast me, ik twijfel...

Mijn handen en rug zeuren, lijken zich weer eens niets aan te trekken van welk pilletje dan ook. Ach ja, 'beperkingen en grenzen'; zal wel nooit echt mijn ding zijn. 

Net zoals slapen, soms. Vannacht ook weer. Het was er weer zo een. Dat je vanaf een uur of drie ieder opvolgend uur voorbij ziet tikken. En dan kan het dus ook maar zo zijn dat je op maandagochtend, rond de klok van half 7, klaarwakker het kantooroutfit van je lief staat te strijken. Op zich niet eens zo heel vreemd, ware het niet dat ik vorige week de hele week vrij ben geweest. Maar ja, buiten een paar wasjes, kattenbak verschonen en één keer stofzuigen, heb ik toen eigenlijk niets gedaan. Althans, niets in de huishoudelijke hoek. En op zich is er dan nog niet zoveel aan de hand, ware het niet dat ik vandaag nou net niet vroeg op hoefde te staan. Tja, zo kan het dus maar zo gebeuren. 

Met de warme thee in mijn handen kijk ik stilletjes naar de goudgele vlam van de kaars. Snuif onderwijl de zacht zoete musk van de wierook op, neem een slok en twijfel nog even. Een koude rilling trekt langzaam een spoor van kippenvel vanaf mijn kruin naar mijn tenen.

Mijn gedachten zijn bij vanmiddag; indrukwekkend eerbetoon, persoonlijke verhalen, zoveel namen...

Pfff, en dan heb ik het over een nachtje slecht slapen...
Bijna onmogelijk te denken aan wat er allemaal in hun hoofden rondspookt, sinds die 17e juli. Soms is de wereld toch gewoon te groot, of niet?

Mooie liederen gezongen. Prachtige woorden gesproken; 'verbondenheid die de feiten niet verandert, maar het verdriet misschien wel zachter maakt.'
Ik hoop het zo. Net zoals ik hoop dat we niet alleen vandaag, morgen en overmorgen herinneren, maar ook als

't rouwrumoer rondom is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten...

Een gedicht van Hermans, ingetogen voorgedragen door Bram v.d. Vlugt.

Er bestaat geen blauwdruk voor rouw, maar 'ooit zal de zon weer gaan schijnen', sprak iemand dapper.

Mijn wens in ieder geval, zonder twijfel, is dat dan ook zij - misschien zelfs wel iets eerder - weer gewoon rustig slapen met hele mooie (herinnerings)dromen!

The Family Tree (klik hier)

kleine reis...

De week begon goed, meer dan goed. Het is nu eenmaal niet iedere dag feest...

Eigenlijk klopte alles. Vanaf de parkeergarage bij het Olympisch stadion tot aan het oesters eten bij Simonis in Den Haag een dag later.

Het hartelijke ontvangst en gezellige verblijf in ons B&B in hartje A'dam heeft daar ook zeker aan bijgedragen. Net zoals de rondvaart over de Amstel, waarvan ik me de laatste keer echt niet meer kon herinneren, tot aan weer eens een avondje Carré, voor mij onlosmakelijk verbonden met een prachtig optreden van Herman van Veen en consorten...

En zo vliegt een week voorbij met wat wandelingen hier en daar. Loop je zo maar ineens met je lief en lieve vrienden het bos van je jeugdherinneringen binnen...

Als kind rende we hier rondjes, angstvallig het midden vermijdend, want stel je toch voor... Gelukkig ging de zon die dag ook nog even schijnen en was het alsof er nooit iets was voorgevallen, in dat Solse gat (klik hier)! Maar als kind wist je wel beter...

Ik houd ervan, herfst in het bos. En dan natuurlijk vooral met de meest extreme paddestoelen of begroeing. Nu heb ik al best veel soorten ooit eens mogen aanschouwen. Deze had ik echter nog niet in mijn plakboek.

Gelukkig was mijn lief zo brutaal het prikkeldraad even los te maken, en kon ik het weiland in om wat fotootjes te maken van deze toch wel hele grote - voor mij - bijna buitenaardse champignonnen.

Eerlijk is eerlijk, je moet er dan ook wel even voor naar het buitenland blijkbaar, want dit soort dingen zie je natuurlijk niet in ons kleine kikkerlandje.

Zelfs het bos had bij onze Oosterburen op bepaalde plekken iets sinisters, veel dood hout, kris kras door elkaar. Deed me denken aan chaos, maar toch ook wel aan het leven, een reis met zowel minder mooie als hele mooie momenten.

Zo'n week was het ook een beetje, of eigenlijk al beetje langer. Het ene moment feliciteer je de één, terwijl ook dat een beetje vreemd voelt door omstandigheden, om een uur later de ander heel veel sterkte te wensen bij het afscheid van een geliefde...

Tja, ook ik doe maar gewoon wat me deze reis goed dunkt en leer leven met mijn twijfels, heb bewondering voor de mensen die kunst wel (lijken te) verstaan, of misschien ook maar gewoon net doen alsof.

En ik realiseer me dat ik deze al eens eerder heb gebruikt, in net een andere context. Toch vind ik hem ook vandaag wel weer toepasselijk; de kunst van het leven, en zo... 

gisteren 041109-041114

gaaf hoor, je trouwdag vieren in Amsterdam 

met lekker eten, theater en slapen toe

:-)

...en de zon scheen

Wie het weet, mag het zeggen. Bestaat er zoiets als 'puberproof'?  Of doen we, net als de rest van de wereld, gewoon ons best, handelen we intuïtief, vanuit ons gevoel, hebben we soms ook gewoon geen idee en maken ook wij fouten? Ik denk namelijk van wel. Maar ja, misschien dat degenen die er wel verstand van hebben er net iets anders over denken... 

De zon scheen, dit eerste weekend van november. Op meerdere vlakken was het dan ook een meer dan bijzonder weekend, kan ik wel zeggen. 

Ach ja, wat wil je met twee puberende breinen verliefde pubers in huis (zonder het vermogen die verliefdheid ook maar enigszins te relativeren en -zoals bekend- met nog geen enkele rem op al die gevoelens van verliefdheid). Het kan je dan zo maar gebeuren dat het er op bepaalde momenten net iets heftiger aan toe gaat dan anders. Zeker als er ook nog eens wat eigen meningen, grenzen, afspraken, en dus soms ook meningsverschillen om de hoek komen kijken. Niet erg, integendeel zelfs, misschien alleen een beetje wennen.

Gelukkig wordt er in Huize HenS niets onder stoelen of banken gestoken. We gaan een (pittige) discussie dan ook niet uit de weg, hoe lastig soms ook.
Een mening hebben (vormen) is prima, graag zelfs. Maar dan wel alsjeblieft met (goede) argumenten omkleed en niet alleen maar met een: 'nou, omdat we dat gewoon niet leuk vinden...'. 

Oftewel, emoties alom. En misschien ook best een beetje griezelig op je 16de, zeker als de discussie wat feller wordt en er een misverstand ontstaat. Wel heel mooi om dan te (kunnen laten) zien dat, door het er open en eerlijk over te hebben, de dingen te benoemen zoals ze zijn, respect te hebben voor elkaars mening, je dan ook weer snel tot gezamenlijke oplossingen en heldere afspraken komt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we alles accepteren en honoreren...

Tja, de weg naar volwassenheid. Hoe bijzonder is het om het van zo dichtbij mee te maken. De ontdekkingstocht naar je eigen persoonlijkheid, nadenken over wie je bent en wat bij je past; het steeds zelfstandiger worden. Lang niet altijd gemakkelijk. En al helemaal niet met al die volwassenen die ook nog eens overal een mening over hebben...

En de zon scheen, net als vandaag, hoewel vandaag toch net een beetje anders, maar daarover morgen meer! 

#Dankbaar

Een bijzondere, soms best lastige -met verdrietige momenten- maar ook zeker een mooie week ligt weer achter me.

Veel gewerkt, unieke gesprekken gevoerd, frapante e-mails gelezen, uitzonderlijke momenten beleefd...en zo stroomde we als vanzelf door in de maand november.

En hoe!

Ik geloof dat we een record hebben verbroken vandaag; in ieder geval qua temperatuur...

Intussen ben ik vanochtend naar mijn kapper geweest, heeft mijn lief in diezelfde tijd niet alleen de tot over zijn oren verliefde 'leasepuber', maar ook het lieftallige 'schepseltje', waar die liefde (en alle aandacht) naar toegaat, opgehaald en hebben we heel gezellig en lekker geluncht ergens bij Uddel, met natuurlijk daarna de nodige beweging rond het Uddelermeer... (lees, wij wandelen en op zoek naar de meest extreme paddestoelen (ik dus) en zij gewoon lekker ergens chillen in het gras :-)).

Thuisgekomen was het buiten nog dusdanig aangenaam dat een drankje in de zon ons wel een goed idee leek... en zo kon het giebelende 'stel' ondertussen zelf hun bedden opmaken. Leek mij in ieder geval een topdeal. 

Tja, een maand kan slechter beginnen, denk ik dan maar zo.

Het hele weekend nog voor ons, de weersverwachtingen prachtig, wat wil een mens nog meer? Ach, laat ik het daar, voor nu, maar even bij laten. 

'Niet alles wat kan, moet...' toch? of zoiets... en al helemaal niet als ik me bedenk dat we na dit weekend ook gewoon nog even lekker tijd voor onszelf hebben. Met andere woorden: #gezegend #dankbaar, toch wel een soort van echt!