De week van...

'Toeval kun je niet beïnvloeden, maar wat je toevalt wel.' 

Ach ja, soms hebben de heren van 365dagensuccesvol.nl best mooie uitspraken vind ik. Helemaal als je het afzet tegen een week die -in mijn beleving- bol stond van de toevalligheden. Of misschien dus wel eenvoudigweg allemaal dingen die me toevielen. Het gaat er ook feitelijk niet om of het toeval is of niet, maar of je er achteraf betekenis aan geeft, zoals zij zeggen: 'Als er iets onverwachts, toevalligs gebeurt, geef er dan een reden aan, volg het spoor'...

Best grappig als ik me bedenk dat ik ook juist dat gedaan heb deze week, nog voordat ik hun column had gelezen. Eigenlijk best toevallig, vind je niet?

Maandag, 11.00
Ook bij mij op het werk hebben we de opdracht om jaargesprekken te voeren; één keer per jaar een gesprek over 'hoe het (met je) gaat, wat er niet of goed gaat en misschien nog wel veel beter kan'. Nu doen wij niet aan de zgn. functioneringsgesprekken, er hangt ook niets aan vast of vanaf en dus voeren wij vanaf dit jaar ontwikkelgesprekken, voorzien van een POP-formulier. Voor degenen die het niet (meer) weten, het PersoonlijkOntwikkelingsPlan. Tja, wat zal ik ervan zeggen hè. Ik heb daar niet zoveel mee, zeker niet met dat laatste. Ik beken ook eerlijk dat ik het zo'n negen jaar geleden één keer op de voorgeschreven wijze heb gedaan, volgens het toen net geïmplementeerde 360-gradenfeedbackformulier. Daarna struinde ik al snel het internet af op zoek naar andere inspirerende manieren om dat verplichte gesprek net even anders te doen. Neemt niet weg dat ook ik vind dat het best goed is zo af en toe stil te staan bij wat je dromen en wensen zijn. Gelukkig spreek ik iedereen regelmatig tussendoor en hangt dat bij ons niet af van dat ene jaarlijkse gesprek. Ook maandag deed ik het dus net even anders. Was het toevallig een prachtig dag en hadden we al wandelend in het stukje bos vlakbij ons kantoor onverwacht weer een mooi en waardevol gesprek...

Dinsdag 08.00
Een agenda vol met afspraken, voelde bijna als 'gegoten in beton'. Echter door een onverwachte gebeurtenis verliep de dag net even anders en resoneert hij bij velen nog wel even na...

Woensdag 09.00
Soms heb je van die dag dagen, zo eentje waar ik van 'aanga', mijn bed voor uitkom. Zo gaaf weer een nieuwe vrijwilliger voor ons maatjesproject dementie te verwelkomen. En hoe vaak komt het voor, toevallig een oud-directeur van een zorginstelling voor mensen met dementie...

Donderdag 09.30
'Mag ik bij jullie aan tafel komen zitten om mijn koffie op te drinken?' Onverwacht was ze toch aanwezig op het uitverkochte praktijkgerichte congres 'Zelfsturende teams, dé praktijk', in Ede. Ze had eerst niet willen komen, maar was toch nieuwsgierig. Misschien hoorde ze toch weer nieuwe dingen, én 'soms is het ook goed voor je netwerk, nietwaar'? De verrasssing was dan ook groot, toevallig bleken we dezelfde inspirerende mensen te kennen, tegen dezelfde dingen aan te lopen en breng ik binnenkort een werkbezoek aan haar met een aantal collega's...

Vrijdag 12.30

Een dag zonder afspraken, in principe. Je kent ze wel, zo'n dag waarin je alle klussen wilt afwerken die zijn blijven liggen door al die onverwachte toevalligheden die je tegenkwam in de voorgaande dagen. Maar dus ook even de tijd om toch onverwacht dat werkoverleg te hebben, lastige thema's te bespreken door het simpel te houden, goed te luisteren, geen advies te geven maar wel aan te geven dat je er verschillend over mag denken, we elkaars fouten opvangen, afspreekt wat we gaan doen en wie daarvoor verantwoordelijk is en iedereen met een goed gevoel zijn/haar weg vervolgt...

Zaterdag 13.30

'Maar wat nou als jij dat toverstokje had?' vroeg ik gisterenmiddag aan mijn vriendin, nadat ze verrassend wakker was na haar 'afterlunchnap'. Toevalligerwijs kregen we het over toveren toen ze vertelde dat ze het toch wel jammer vond: 'dat jullie er allemaal eentje hebben... zo eentje, een man... die wil ik ook wel'. Toen ik even doorvroeg wie dan bijvoorbeeld zijn vieze onderbroeken en sokken ging wassen, keek ze me met een grote glimlach en een paar ondeugende ogen aan en zei: 'ikke niet, kan ik niet...'. 'Dus, wat zou jij dan als eerste willen toveren als jij dat stokje had?' Haar antwoord weer zo typerend voor wie ze is: 'ik zou toveren dat iedereen goed in z'n velletje zit...'. Op mijn: 'Dat is lief, dus je tovert niet eens iets voor jezelf?' volgde: 'nee, dom hè (en een schaterlach).

En zo was ook gisteren -ondanks dat ik me best zorgen maak om haar lichamelijke gesteldheid- weer onverwacht een gezellig en vrolijk samenzijn.

Zondag 07.00

Het is nog vroeg. De koffie smaakt en Mies ligt stilletje te soezen naast me op de bank. Ik bedenk me dat ik me ook vandaag simpelweg laat verrassen door alle toevalligheden die vandaag onverwacht op mijn pad komen en zo de 'niet-voorbestemde dingen alsnog een bestemming kan geven*'... 

*bron: 365dagensuccesvol.nl

Als het beestje...

'Gewoon zitten en aan de gang gaan.' Een uitspraak van Aaf Brandt Corstius. Ik weet niet eens meer waar ik hem las. Maar waar is hij wel, althans voor mij. Als ik moet wachten op inspiratie, komt er vaak niets. Als ik gewoon ga zitten, beginnen mijn vingers automatisch te bewegen en verschijnen de letters als vanzelf op mijn beeldscherm.

Ook vandaag mis ik de inspiratie. Hoor ik wel de hele week al flarden van woorden in mijn hoofd. Komen snippers van zinnen steeds voorbij en denk ik, goh, misschien is het wel tijd dat ik dat eens opschrijf. Gewoon wat ik erbij voel, wat het met mij doet en zo... het woord 'mantelzorger'; ik kan er namelijk nog steeds niet echt aan wennen.

Als ik zoek naar een passend synoniem, kom ik ook niet verder. Kun je nagaan, denk ik dan, dat is dus niet te vinden. En ook ik weet geen betere benaming hoor, die in mijn beleving beter aansluit bij de definitie. De vraag is dus misschien wel, is het wel te benoemen?

Het SCP(Sociaal Cultureel Planbureau) definieert het in ieder geval als volgt: Mantelzorg is alle hulp aan een hulpbehoevende door iemand uit diens directe sociale omgeving. Mantelzorgers zijn dus mensen die langdurig en onbetaald zorgen voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende persoon uit hun omgeving. Dit kan een partner, ouder of kind zijn, maar ook een ander familielid, vriend of kennis.

En dus voel ik me geen echte mantelzorger, sorry. Wat overigens niet wegneemt dat het geweldig voelt als hetgeen je doet, gewaardeerd wordt. Hoe blij verrast ik dan ook was vrijdagmiddag toen ik bij thuiskomst een schitterend boeket bloemen vond van de familie van mijn vriendin, in het kader van 'mantelzorgdag'. Maar ook dat ik iedere keer weer geraakt ben als ik van mijn vriendin een cadeautje en een lieve kaart krijg, wetende dat dat met alle liefde en zorg gedaan is.

Maar ja, en ik benoem het maar gewoon, ik voel me er dan ook altijd een beetje ongemakkelijk bij. Ik vind namelijk zelf niet dat ik mantelzorg. Ik verkeer namelijk in de luxe positie dat ik dit kan doen, omdat ik bijvoorbeeld geen gezin met kinderen heb te verzorgen; een beslissing die ik overigens lang geleden door omstandigheden toen nam, waar ik trouwens nooit een seconde spijt van heb gehad, mocht iemand daar nog aan twijfelen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik 'iets anders' te doen heb in het leven, al wist toen natuurlijk nog niet wat...

Mantelzorg overkomt je, daar kies je niet voor, zoals een moeder laatst vertelde toen ze sprak over de zorg en constante begeleiding die haar zoon nodig heeft: 'Alles wat ik doe en regel dat doe ik automatisch, omdat ik zijn moeder ben. Dat doe je gewoon als moeder!'

Wat ik echter doe voor mijn lieve vriendin, doe ik vrijwillig, heb ik zelf voor gekozen. En ja, natuurlijk, ook alles wat ik doe en regel, doe ik automatisch, is voor mij gewoon, omdat we al 35 jaar vriendinnen zijn. Maar toch, het voelt voor mij niet als 'mantelzorg'. We zijn vriendinnen en vanuit die band doe ik wat ik doe en hoop ik eveneens op een positieve manier een verschil te kunnen maken. Allereerst natuurlijk voor haar, maar daarnaast ook voor haar omgeving en misschien wel ver daarbuiten; anderen inspireren -waar mogelijk- dat ook te doen, op eigen wijze en naar eigen kunnen. Ik ken namelijk maar weinig dingen die mij zoveel voldoening geven als het helpen van iemand. Schijnt ook iets te maken te hebben met het stofje 'oxytocine' dat vrijkomt in je hersenen en zorgt voor het gevoel van vertrouwen, waardering en verbondenheid! 

Los van mijn werk, anderen inspireren het verschil te maken door bijv. de manier waarop we allemaal samenwerken, gebruik te maken van hun talenten, is mijn doel dus ook -het liefste iedere dag- iemand te helpen zonder daar iets voor terug te verwachten. Gewoon omdat het goed voelt en omdat ik daar blij van word; daar kom ik in ieder geval mijn bed voor uit!

En ach, aan de andere kant, wat maakt het uit hoe iemand het noemt. Mijn moeder zou nu dan ook beslist gezegd hebben: 'Als het beestje maar een naam heeft lieve schat, doe vooral maar gewoon je ding... .' En eigenlijk ben ik dat roerend met haar eens en tegelijkertijd eveneens benieuwd: Waar kom jij eigenlijk je bed voor uit en waarom?

... en zoals jullie weten, plaats ik niet zo heel vaak dit soort foto's

maar deze zegt voor mij alles...gemaakt tijdens een klein feestje *klik hier*