Bedankt!

'Oh what a beautiful morning...' (klik)

... is het eerste wat me zojuist te binnen schoot.

Vandaag, maar ook zeker gisteren; van het begin tot het einde, een super dag... mede mogelijk gemaakt door mijn allerliefste Lief, die mij 's ochtends al verraste :-).

Zo'n dag ook die ik in ieder geval niet snel vergeet; hij zit in een heel mooi doosje met een heel mooi strikje erom!

En ja, natuurlijk werden we ook een handje geholpen door 'moeder natuur'. Want hé, zeg nou zelf, het is echt niet zo vanzelfsprekend dat je in dit landje op 27 februari op een terrasje in de zon kunt genieten van een 'kaboutertje' :-); nog een cadeautje, en ik was al zo verwend!

Maar, eerlijk is eerlijk, de dag werd ook omlijst heel veel mooie, aardige, lieve, kaartjes, sms'jes, e-mailtjes, fb-berichtjes, etc. Wow, een mens wordt van minder verlegen, kan ik je zeggen :-).

Tel daar nog eens bij op de ontdekking dat je in eigen dorp ook geweldig, gezellig èn lekker sushi kunt eten (met je schoonfamilie :-)).

Tja, en als je dan ook nog om 00.09 uur een felicitatieappje krijgt van je 'bonuspuber' ... dan heb ik echt even niets meer toe te voegen!

... zoiets #8

Ik ben al even wakker als de wekker 07.00 aangeeft. Gewoon slecht geslapen. Tja, het gebeurt, soms. Het is zondag, heerlijk…we hoeven niet te werken.
Eigenlijk hebben we gisteren afgesproken dat we vandaag weer één van onze favoriete bezigheden oppakken; wandelen terwijl de zon opkomt... zo lekker (èn zo mooi!).

Ik gooi zachtjes (het kan) mijn benen buiten bed en schiet geruisloos in mijn joggingbroek. Althans, dat denk ik, als ik ineens een slaperige stem boven het dekbed hoor uitkomen die vraagt of het al tijd is... Op mijn 'over een uurtje kom ik je nog wel een keertje roepen', draait mijn Lief zich met een bijna gelukzalige zucht nog een keertje om en loop ik stilletjes de slaapkamer uit. 

Genietend van mijn eerste koffie verkeerd, los ik eerst de Zweedse doorloper op in onze weekendkrant. Ach ja, je zal hem toch winnen, zo'n 'fantastische Apple iMac...
Daarna check ik snel mijn e-mail, tik een blogje, smeer alvast wat broodjes en zet een pot thee die we zo meenemen. Scheelt weer tijd!

Als ik rond acht uur weer boven kom, zie ik een wat slaapdronken hoofd van mijn Lief boven het dekbed uitsteken. 'Weet je zeker dat je wilt wandelen schat?', vraagt hij met een klein stemmetje. Ik schiet in de lach. 'Tuurlijk joh. Het is het mooiste weer van de wereld. Rijp op de daken, droog, de zon schijnt, èn alles staat al klaar. Alleen nog even de thee in de thermoskan en we kunnen!'
Zuchtend gooit hij het dekbed van zich af. Hij weet ook dat dit gewoon even zo'n 'doorbijtmomentje' is, maar dat als we straks weer thuis zijn, gewassen en geschoren op de bank zitten, we weer heel erg blij zijn dat we het gedaan hebben; onze stille zondagochtendwandeling, terwijl de zon opkomt...

Blijmaker #8

Gewoon even nodig, soms. Zeker na zo'n week als de afgelopen week.

En dat gaan we dan zo ook doen; een vroege ochtendwandeling bij een opkomend zonnetje. Terwijl de daken nog wit zijn van de rijp, hangen de dauwdruppels nog bevroren aan de takken, wetende dat ze over niet al te lange tijd mogen loslaten...

De hoogste tijd dus voor een echte pauze, want wat de druppels kunnen, kan ik ook :-). Tenslotte gold 'Geen paniek, het is maar chaos' voor de afgelopen week. En weet je, zelfs in de chaos - die echt niet altijd leuk, gezellig of te begrijpen is - waren er weer zoveel mooie, gave en bijzondere momenten, waar je gewoon vanzelf blij van wordt, al ben je het niet, echt!

De foto's van de #blijmakers #8 volgen later, want natuurlijk hoort daar ook de wandeling van vandaag bij. 

Ach, misschien is een klein voorproefje wel leuk, want gisteren was ook wel weer heel bijzonder en gezellig met T&T :-). Altijd een klein feestje bij onze kapper en dit keer helemaal, maar daar vertel ik later nog wel eens over...

Voor nu had vriendin 'T' weer een wereldidee, en vielen de tosties goed in de smaak bij zowel kapper 'T', andere vriendin 'T' en natuurlijk ook bij mij!

PS: en ben ik ook nog blij met mijn nieuwe kleurtje :-)

Wens iedereen een hele mooie zondag en tot later...

Psychologisch poetsen

Onderzoek heeft uitgewezen dat het onderhouden van je huis en je spullen een vorm van intelligentie is... las ik deze week.

Ook las ik dat als je oog hebt voor het verval van zaken en je doet er wat aan, dat je dan je hersens gebruikt. Wow, jeetje. Je zou toch bijna acuut stoppen met lezen en in de startblokken springen met sopdoek, bezem en dweil...

Heel eerlijk gezegd ging het gisteren bij mij niet helemaal zo hoor. Het wetenschappelijke gedeelte las ik overigens pas vanochtend, toen ik op zoek was naar een 'leuk plaatje'. 

Maar, eerlijk is eerlijk, de beroemde voorjaarsschoonmaak werkt meestal therapeutisch. De meesten van ons weten intussen dat door schoon te maken en overbodige rommel weg te gooien, je hoofd leger wordt. Althans, zo wordt beweerd. Net als dat je al poetsend en schrobbend letterlijk schoon schip maakt; je je humeur opfrist...

Er schijnt trouwens nog een vorm van intelligentie te zijn, bleek uit datzelfde wetenschappelijke onderzoek. Iets met goed voor jezelf zorgen door voldoende te slapen, gezond te eten, genoeg lichaamsbeweging, voldoende ontspanning... Afijn, daar ga ik het een andere keer wel over hebben, of niet.

Psychologisch poetsen of therapeutisch t.... Tja, ik kan eigenlijk geen goed synoniem, beginnend met een T, vinden voor opruimen/schoonmaken. Misschien komt dan 'structureren' wel het dichtste bij. Ach ja, als je het heel snel zegt, hoor je de S bijna niet en 'therapeutisch structureren' klinkt ook wel aardig, toch?

Maar goed, zoals ik al zei, mijn opruimbui gisteren had in het geheel niets te maken met welk wetenschappelijk onderzoek dan ook. En wat het dan was, doet ook eigenlijk helemaal niet ter zake. Feit is wel dat we weer een paar schone en opruimde keukenkastjes hebben; de kruiden en de thee weer bij de kruiden en de thee staan en dat je altijd meer broodzakjes hebt dan je dacht...

Therapeutisch of psychologisch, of gewoon 'hard nodig', wat maakt het uit. Zolang je maar doet waar je blij van wordt, toch?!

Ik werd het deze week in ieder geval van onze eigenwijze Mies, mijn Lief die zich gelukkig weer iets beter voelt, en ja, natuurlijk ook van de schone keukenkastjes :-). Een beetje kleur ontdekken in eigen tuin werkt eveneens mee èn vandaag toch ook zeker van een heerlijke ochtendwandeling in de Oostvaardersplassen; je kunt de lente bijna ruiken...

Blijmaker #6 en uiteraard weer een beetje meer...

... een terugkomend thema, in de afgelopen tijd, zo het lijkt.

In mijn hoofd borrelt en bruist het al een paar weken. En hoe gek het misschien ook klinkt, ik vind het ook wel even een soort van prettig. 
Want ondanks al dat bruisen en borrelen, is het geen chaotische warboel. En neem van mij aan, dat scheelt de helft!

Als ik een glimp achterom werp in de tijd, kijk ik terug op een paar mooie dagen, met bijzondere ontmoetingen, met stuk voor stuk hele lieve en speciale mensen. Eentje daarvan ken ik al 30 jaar, en het was dan ook weer als vanouds. Hoewel dat eigenlijk ook weer niet helemaal waar is.
Toen kon ze namelijk nog wel gemakkelijk haar eigen jas dichtknopen en had ze geen hulp nodig bij het zoeken naar het knoopsgat. Toen ging eten met mes en vork nog wel automatisch... 

De anderen ken ik weer net iets korter; een jaartje of 7, 10, maar zelfs ook 25 tikt de tijd aan. Al zit er hier en daar wel een 'pauze', gewoon omdat het soms zo werkt in het leven; de ene net iets langer dan de andere, maar ook dat is oké.

Tja, wat doet die tijd er eigenlijk ook toe hè. Want zeg nou zelf, wat is tijd nou helemaal?

Wat is nou tijd, als je nu al weet dat die eindig is over niet al te lange tijd.
Of als je juist niet weet hoeveel tijd er nog is, maar je wel zeker weet dat je over een tijdje geen benul meer hebt van die tijd (want alzheimer houdt helemaal nergens rekening mee...). Tijd te kort soms om bij te praten en misschien ook wel tijd te veel om na te denken.

En zo gaat ook dit toch wel speciale weekend eenvoudigweg op in de tijd; een goeie tijd, die weer is omgevlogen, zoals altijd, als het gezellig is.

Ik sluit af met een Chinees gezegde; zag hem in een brief die ging over 'dat we leven in interessante tijden', 'verandering' en 'je eigen rol hierin' ...en zo:

'When the winds of change are blowing, some people are building shelters
and other are building windmills.'

Iets dus ook met: 'Zie je beren, of zie je kansen voor jezelf?'... en gelukkig bepaal je dat helemaal zelf!

Net zoals ik zelf bepaal waar ik blij van word, want wat voor mij geldt, geldt uiteraard niet voor iedereen :-).

De afgelopen week was voor mij in ieder geval opnieuw heel bijzonder, met speciale momenten, buitengewone gesprekken, en
> als eerste natuurlijk het feit dat mijn Lief het ook meer dan leuk heeft gehad
   maar bovenal ook weer veilig thuis is :-);
> een spontaan klein ritje op zondag en een onverwachte 'check' van de
   bloemen 'bij mijn moeder';
> een zeer geslaagde bijeenkomst op mijn werk met weer verrassende
   conversaties;
> een inspirerende avondwandeling met een prachtige volle maan;
> lieve cadeautjes en dus de lente weer in huis;
> lekker avondje (eten) met mijn Lief, voorafgaand aan zijn weekendje weg en
> na een hele gezellige zaterdag, met 2 hele lieve schatten, uitgebreid ontbijten
    ... en gewoon verder gaan waar we gebleven waren, met veel praten en
    'het analyseren van de wereld... :-). 

Ach ja, wie raakt daar nou wel over uitgepraat?  

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

... (wie ben ik in schrijversland?)

Toeval bestaat niet! Mijn hemel, hoe vaak heb ik dat al niet geroepen in mijn leven. Ik ben er intussen dan ook wel van overtuigd dat dát zo is. Want hoe toevallig is het, als ik - op het moment dat ik begin met een opdracht - de titel van mijn verhaal op papier zet en op tv, die heel zachtjes op de achtergrond aanstaat, de film ‘Mirror, mirror’, oftewel ‘Sneeuwwitje’ begint? Tja... :-)

Tegelijkertijd dacht ik aan wat ik net gelezen had: ‘Schrijven vraagt om een rustige omgeving. ‘Er zijn maar weinig schrijvers die, begeleid door Hilversum 3, in staat zijn om tot goede resultaten te komen’.

En weet je, het klopt echt. Want zelfs in de voorgaande zin moest ik ettelijke malen de backspace van mijn toetsenbord gebruiken omdat ik werd afgeleid.

De tv ging dus uit en ik concentreerde me op de opdracht: ‘Geef een visie op jezelf als schrijfster van korte verhalen.‘

Heel eerlijk gezegd, dacht ik maandagavond: Oh leuk, dat doe ik wel even. Mijn Lief heeft zijn sportavond en ik heb dus rijk alleen…

En onderwijl zat er tussen de eerste zin en deze al bijna drie kwartier. Struinde ik een beetje op het wereldwijde web, op zoek naar, tja, naar wat eigenlijk?

Toch lastiger dan ik dacht, die visie op mezelf, als schrijfster. Want zie ik mezelf eigenlijk wel zo? Spiegeltje, spiegeltje… 

Wat ik in ieder geval weet, is dat schrijven inmiddels wel een passie is geworden. In die zin weet ik dus ook dat het belangrijk voor me is. Alleen als je me dan vraagt wat ik ermee wil bereiken. Naja, dan kom ik daar niet zo goed uit.

Ik las laatst een heel mooi citaat van de toneelschrijver Ionesco, waar ik me wel in kan vinden: ‘Ik geef geen wijsgerige bespiegelingen, geen psychologische uiteenrafelingen, geen historische traktaten in dialoogvorm; alleen maar het spel… (op de planken).’

En zo ervaar ik het ook wel een beetje, denk ik, als een mooi (samen)spel, een ontdekkingsreis, waarin ik mijn lezers meeneem, inspireer, misschien wel op een bepaalde manier raak en mezelf en anderen soms aan het denken zet, of, heel simpel, gewoon blij maak...

En ach, waar ik dan sta op de lijn als ‘schrijfster van korte verhalen’, dat laat ik graag aan anderen over. En wie weet, krijg ik ooit nog wel eens antwoord van mijn spiegelbeeld...

Afijn, het was weer een hele bijzondere week, in meerdere opzichten. En misschien schrijf ik er nog wel een keer over, alleen nu niet. 

Voor nu simpelweg de blijmakers#5; ze waren er gelukkig meer dan genoeg, met prachtige amaryllisbollen, die eigenlijk in december hadden moeten bloeien :-), maar ja, in februari zijn ze ook mooi! De belastingdienst maakte de week misschien niet makkelijker, maar wel een stukje leuker. Ik heb genoten van de avondwandelingen met mijn sportmaatje en van een speciale dag met een speciale vriendin; we kennen elkaar al 30 jaar... Een spontane 'laatste-dag'borrel van een collega die volgende maand officieel afscheid neemt, was een leuke onderbreking op het werk. En hoe leuk is het om even spontaan 'toerist in eigen land te zijn'; ik raad het iedereen aan. Enne... de ambiance, verse roomboterkrakeling en het suikerbrood waren fantastisch #bakkersmuseum in Hattem, soms is een stukje nostalgie zo lekker :-). 

Wens jullie een mooie zondag en een nog mooier week toe!