maandag 27 april 2020

Wees wijs...

Op zich heb ik niet zo veel met Koningsdag, eigenlijk al jaren niet. Ik ga niet gehuld in het oranje, laat al menig jaar de koningsnacht aan me voorbij gaan en je zult me ook zeker niet zien toosten met een glas oranjebitter in de hand.

En toch, heel raar, leek het wel alsof ik de afgelopen dagen ergens behoefte had aan onze driekleur en de kleur oranje in huis. En zo geschiedde; haalde ik zaterdag 2 bossen tulpen in huis -oranje- en werden er zaterdagavond samen met nog wat andere lekkernijen ook een slinger vlaggetjes -oranje- een Nederlandse vlag én natuurlijk tompoucen -uiteraard oranje- bezorgd. Dit alles in het kader van de boodschap dit jaar toch echt thuis Koningsdag te vieren. 
De tompoezen verdwenen in de koelkast en het vlaggenmateriaal verstopte ik op een niet te vinden plek voor mijn lief; blijft toch leuk iemand verrassen...

En nee, ik heb om klokslag 10 uur niet in de deuropening het Wilhelmus meegezongen, dat zing ik normaal gesproken ook niet op Willem z'n verjaardag. Wat ik wel heb gedaan is vanochtend toen mijn lief nog op 1 oor lag de kamer iets opgeleukt; slinger vlaggetjes aan het plafond, de vlag voor het raam en de buren om 09.50 uur geappt dat er een verrassing op ons 'doorgeeftafeltje' onder carport voor ze stond...(toevallig wist ik dat het ze niet was gelukt tompoezen te scooren voor vandaag). 

Onbetaalbaar, klein geluk, zowel de glimlach bij de buurvrouw bij het zien van de 2 oranje tompoucen als de twinkeling in de ogen van mijn lief toen hij net voor tienen beneden kwam: 'Ik had helemaal niet het gevoel, maar nu wordt het toch nog een hele gezellige, echte Koningsdag...' En die wens ik iedereen!

En heus lieve mensen... het is echt niet zo moeilijk als het lijkt, het is eigenlijk best heel simpel...



zondag 19 april 2020

Niets gekker dan ...


‘Niets gekker dan de werkelijkheid Heleen…’ Ik staar naar zijn woorden. Een lieve vrijwilliger die reageert op het besluit om de contacten voor de maatjes dementie te beperken tot telefonische. Niet meer wandelen, niet meer mee naar Jeu de Boules, voor zover dat nog mogelijk was, geen koffiemomenten of fijne break meer voor mantelzorger. Het is een bericht van alweer een paar weken geleden en inmiddels weet ik dat er aan zijn woorden helemaal niets gelogen is.

De afgelopen tijd gaan mijn gedachten dan ook regelmatig van links naar rechts van boven naar beneden, en alles daar tussenin. Dagelijks zie en hoor ik vragen voorbij komen waar ook ik geen antwoord op heb, zoals: Is het middel wellicht erger dan de kwaal? Ik weet het echt niet... Ethische kwesties en duivelse dilemma’s komen langs. Zo las ik vandaag een stuk van Chantal Beks, bestuurder van een ouderenorganisatie. Met het risico verkeerd begrepen te worden, schrijft ze dat in hun huizen veel mensen wonen waarvoor het leven al een groot stuk voorbij is. Niet dat ze per se dood willen, maar wel in veel gevallen ‘kwaliteit van leven’ prevaleert boven ‘extra tijd.’ Ofwel, zoals een dame met Alzheimer heel treffend sprak: “Ik zie eigenlijk mijn kinderen liever wel, met risico op besmetting, dan dat ik ze niet meer zie. Straks ga ik alleen dood.” Daar past geen schuldvraag, enkel stille compassie…

Zo maar één van de velen dingen die me iedere dag wel aan het denken zet. Ik realiseer me des te meer hoe de, ook mijn wereld in korte tijd is veranderd. En ja, ik ben meer dan blij en dankbaar met de dingen die ik nog wel kan, zoals mijn ochtendwandeling; zo vanzelfsprekend altijd en nu ineens helemaal niet meer. Misschien heb ik daarom ook wel het gevoel dat ik met terugwerkende kracht nog meer blij had moeten zijn met al die vanzelfsprekendheden, een soort van opnieuw waarderen van de normale dingen in het leven, zoals het gewoon op bezoek gaan bij elkaar als je daar zin in hebt. Gezellige borrel met de buren in de achtertuin, etentje met lieve vrienden, je (bonus)kind een dikke pakkerd geven op zijn verjaardag… Ja ik weet het, klinkt een beetje als… en ik kan er nog niet aan wennen geloof ik. Misschien wel nooit helemaal, aan het nieuwe normaal. De vraag is ook: Hebben we een keus? Tja, dat vraag ik dan… degene die altijd roept: Je hebt altijd een keuze… Ik laat het antwoord voor nu even in het midden... niets gekker dan de werkelijkheid, toch? Maar goed, het is wel de werkelijkheid die ik oprecht best behoorlijk gek vind intussen. 

Tja, misschien is die gekke werkelijkheid wel het nieuwe normaal... wie zal het zeggen...