woensdag 31 december 2014

Oud versus Nieuw

364 dagen, voorbij gevlogen...

Eigenlijk niets nieuws, toch? Dat gevoel misschien dat je het hele jaar net achter de feiten aan loopt, de tijd sneller gaat dat je kunt bijhouden...

Terugblikken doe ik dan ook niet.
Terugkijken heb ik gaandeweg het jaar al vaak genoeg gedaan.

Voldoende gebeurd, gevoeld, gehoord, gezwegen en gezegd. Daar kan ik niets meer aan veranderen, en is gelukkig ook niet nodig.

Wel kijk ik vol verwachting voor me uit, net als ik eigenlijk iedere ochtend wel doe, als ik dankbaar weer mijn ogen open en denk aan wat de nieuwe dag me brengen zal. Oké, misschien vandaag net iets bewuster en net iets langer dan al die andere 364 ochtenden...

Ik richt me op wat komt, zonder voornemens, maar wel met (nieuwe) doelen, ervan uitgaande dat ik volgend jaar om deze tijd met sommige wellicht nog bezig ben, maar een aantal ook zeker gehaald heb :-).

En net als ieder jaar, staan we morgen weer op een gloednieuwe 'rotonde van tijd'; eentje met ontelbare afslagen, die ieder weer hun eigen weg gaan...

 
Wens jullie een hele
 mooie no 365! (klik)...
 

zondag 28 december 2014

Perspectief

De dag begon prachtig, gisterenochtend heel vroeg, toen ik met nog wat slaperige ogen, kop koffie in de hand, uit het raam keek...

Vandaag was misschien nog wel veel mooier. De zon, oogverblindend aan een strak blauwe hemel en samen met het sneeuwwit op de daken een bijna idyllisch geheel.

Een plaatje was het, als uit een mooi verhaaltje. Misschien zelfs wel uit een sprookje. Ach ja, wie kent ze niet, sprookjes...

Dat was het dit weekend overigens niet; een sprookje, ondanks het feit dat het decor binnen en buiten zich daar misschien wel uitstekend voor leende. Zeker zo heel vroeg in de morgen, als de wereld om je heen nog slaapt en alleen de lampjes van de kerstboom en- ster het sfeertje maken...

Vanavond maar gewoon eens een klein verhaaltje. En nee, het gaat niet over hoe lekker we hebben gegeten of hoe geweldig we weer verwend zijn met mooie cadeautjes. Ook gaat het niet over de leuke, vervelende, gekke, moeilijke en bijzondere gesprekken die we hebben gevoerd en dat we de Dom weer eens hebben gezien en zelfs de maan en de zon hebben aanschouwd. Nee, het gaat zelfs niet over hoe relaxt, soms even lastig, maar vooral heel gezellig we het hebben gehad, zowel met z'n tweetjes als met de familie...

Dit keer zomaar een verhaaltje, dat voor zich spreekt...althans, in mijn belevingswereld. Dus tja, ik zou zeggen, vind vooral wat je er zelf van vindt...of niet!

'Verschil in perspectief
Zeven leerlingen maakten met hun meester ergens in het verre Oosten een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde de leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had.

Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet.
Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie.

Toen liet de meester hen van plaats wisselen.
En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.'


En zo werd context weer net even in een ander licht geplaatst; tja, soms gewoon even wennen, als het hier en nu wel heel snel verandert... 


maandag 22 december 2014

Nieuw licht...



Hij zit schuin achter me, Abel, wat overigens niet zijn echte naam is. Hij ziet er nog zo jong uit. Een beetje onzeker ook, hoewel hij dat op een bijna aandoenlijke, kwetsbare manier ernstig probeert te verbergen. 
Voor ik het weet, heb ik me omgedraaid en vraag ik of hij nieuw is en met ons meegaat. Even later zitten we in een best wel heftig gesprek, vertelt hij wat er gebeurd is, dat hij ervan overtuigd is dat hij geen toekomst meer heeft en het ook niet meer weet..
'Ik had een perfect plaatje, echt, maar ik ben alles kwijtgeraakt. Het was niet eens mijn schuld, dat stomme ongeluk...'.


Mijn hart breekt een beetje als ik iets langer naar hem kijk; een beetje stoer, maar ook zo breekbaar en verdrietig. En terwijl hij antwoord geeft op onze vragen, kijken zijn donkere ogen bijna smekend de wereld in. 
'Ze zeggen ook allemaal dat ze het niet meer weten, wat ze met me aanmoeten, en ikzelf dus al helemaal niet. Ik weet alleen dat ik niets meer kan, met mijn handen niet meer. Mijn toekomst is weg...en dat gaan we vandaag ook zeker niet oplossen...'.
Mijn lieve vriendin en ik kijken elkaar aan. Voelen alle twee dat wij het inderdaad op dat moment niet met hem gaan oplossen... en hijzelf ook niet, al gunnen we het hem van harte, maar het begint bij hem en niet bij ons...

Voor ik het weet, stop ik met vragen stellen, vertel ik hem wat flarden van mijn eigen verhaal. Wat het voor mij heeft gedaan en nog steeds betekent. Dat ik weet wat het doet, welke inzichten en dus nieuwe mogelijkheden het oplevert... als je er aan toe bent, en zo.
En misschien heb ik het me ingebeeld, maar als ik later op de dag van een afstandje nog even naar hem kijk, lijkt het net alsof hij er anders uitziet, er een sprankeltje licht in die donkere ogen schijnt. 

Het zou zo maar kunnen, dacht ik vandaag... de kortste dag, met kort na middernacht van de langste (en donkerste) nacht, de nieuwe maan...

'In de zwarte aarde ligt de hoop op nieuw leven voor de lente verstopt', zo las ik. Hoe prachtig is dat! En hoe gun ik dat toch ook Abel, omdat ik zeker weet dat ook hij een toekomst heeft met nieuwe doelen, wensen en dromen...

Het is midwinter of ook wel winterwende genoemd. Al duizenden jaren in vele culturen reden tot feesten. En terecht, want na vandaag maakt de duisternis rechtsomkeert en neemt het licht weer langzaam toe... 

Dat licht wens ik iedereen, en natuurlijk ook Abel, die - wie weet - misschien in het nieuwe jaar wel weer een NLP-oefendag meedoet; het was weer een hele bijzondere...





zaterdag 13 december 2014

Zo gaat dat...

Jarenlang was hij mijn maatje... 
Goh, ik zou er bijna een liedje over kunnen schrijven als je het zo leest.

Ik was een jaar of twaalf, denk ik, toen hij voor het eerst in mijn leven kwam. Mijn moeder had er hard voor gewerkt en gespaard, dat weet ik zeker. Zo goedkoop waren ze niet in die tijd.

We hadden al een poosje joekelilleles, mijn zus en ik. Alleen vond ik het wel tijd voor het 'echte, grote werk'. Dat is dan toch ook weliswaar een voordeel van uit een muzikale familie komen, er is altijd wel een nicht of neef in de buurt die je les wil geven. Ik ben mijn nicht dan ook nog altijd dankbaar.

woensdag 3 december 2014

Cadeautje

Koud
Zo, eindelijk durf ik het te zeggen: 'wat is het ongelooflijk, bloedstollend koud!'


Net even een uurtje gewandeld met een oud-collega, tevens achterbuurvrouw, en haar jongste. Kind, lekker ingepakt in zijn stoere, blauwe skipak, mee in de buggy. Buurvrouw, ingepakt, inclusief leuke skipet. Ik, voor de zekerheid maar even de wintervoering in mijn jas gedaan, wat dus een uitstekende keuze bleek te zijn. Djiez, was is het koud.

Als vanzelfsprekend verheugde ik me bij het weggaan ook weer op mijn thuiskomst, wetende dat de kachel op een aangenaam temperatuurtje staat te snorren. Er genoeg thee in huis is en dat er ook nog een knapperig speculaasje wacht.  

Tja, dan blijkt toch maar zo weer eens dat je soms ook met dit soort kleine zaken ingehaald wordt door de werkelijkheid, als bij thuiskomst blijkt dat de kachel netjes zijn automatische programma volgt.
Ja, natuurlijk. Wie is de kachel om je tegen te gaan spreken, omdat jij toevallig de woensdag niet werkt.


Verrassing
Dat betekent dus dat in Huize HenS op werkdagen de kachel braaf doet wat hij moet doen en teruggaat naar het 'weg'-programma. Ik kan je verklappen dat dat net even iets minder comfortabel is dan het 'thuis'-programma. Of nóg beter, het 'comfort-thuis'-programma'. Met de rotsvaste overtuiging dat ik hem daarop had achtergelaten, ging ik dan ook verwachtingsvol aan de wandel...
Ach ja, dan had ik maar beter moeten opletten. 


Aan thee(zakjes) in ieder geval geen gebrek. En over de speculaas ga ik het niet hebben.

En dus zit ik mezelf even op te warmen aan een lekker kopje echte thee met melk. Aan de ene kant, omdat ik daar mee opgevoed ben. Aan de andere kant, ik vind het gewoon lekker. Mijn moeder gooide er dan ook altijd nog een schepje suiker in. Ik niet.  

Afijn, intussen hebben mijn handen ook weer het gevoel dat er bloed doorheen stroomt, begint het binnen weer enigszins behaaglijk te voelen en heeft ook het puntje van mijn neus weer haar originele kleur terug.

Cadeautje
Heerlijk! Ik houd ervan! Van die dagen, dat als je naar buiten kijkt, je eigenlijk helemaal niet naar buiten wilt, maar toch gaat. Geen zin hebt om te koken, laat staan boodschappen te doen, maar als je even speurt op het wereld weide web, je het meest geweldige
 recept vindt van een achterschoonmoeder van iemands overachtergrootoma zaliger. Dat kan bijna niet anders, want het plaatje ziet er gewoon te lekker en te nostalgisch uit. Zo'n dag misschien ook wel waarop je niets gepland hebt verder, ook niets verwacht, en dan alles krijgt wat je nodig hebt!

En weet je, ik weet het eigenlijk wel zeker, zo'n dag is het vandaag!



zondag 30 november 2014

Panta rhei - alles stroomt...


Soms weet ik niet wat ik moet schrijven, zoals vandaag. Wat op zich best een beetje vreemd is, want er zijn genoeg dingen waarover ik kan schrijven. De vraag is alleen, wil ik het? Of misschien moet ik hem wel anders stellen: kan ik het?

Over sommige dingen kan ik gewoon nog niet schrijven, hoe graag ik dat ook wil. Of misschien wil het ook wel niet, misschien weet ik dat zelfs nog wel niet.

En dus kan het dan ook zo maar gebeuren dat ik de afgelopen week een beetje heb lopen dubben en strubbelen met allerlei gedachten en teksten in mijn hoofd, zowel privé als zakelijk, die waarschijnlijk toch niemand ooit zal lezen. Beetje lange zin misschien, maar ach, zo voelde de week ook.
En weet je, als je dan wel wilt dat iemand het leest, is de kans groot dat je -net als ik- te snel op dat ene verkeerde knopje drukt en alle tekst ineens als sneeuw voor de zon is verdwenen ... 


Tja, weet je, ik weet het ook niet, misschien was het ook maar beter. Ik heb namelijk wel eens ergens gelezen dat 'chaos de eigenschap heeft groter te worden als je hem probeert op te lossen'... Dus ja, ach, laat maar gaan, denk ik dan maar zo. Ik heb tenslotte genoeg andere dingen die mijn aandacht kunnen gebruiken.


Maar goed, eigenlijk weet ik dus niet wat ik wil schrijven. En dat niet alleen, want -geloof mij- ik weet heel veel meer dingen niet. Ik weet bijvoorbeeld niet wat het is om niet in Nederland geboren te zijn, gediscrimineerd of gepest te worden. Of hoe het is als je als baby wordt weggegeven, in oorlog te moeten leven en je niet vrij uit te kunnen spreken over wat je denkt, of hoe je voelt, geen keuzevrijheid te hebben. Ook weet ik niet wat het is als je moet vluchten, door die oorlog, en het lijkt of je nergens welkom bent. Je als enige van een dorp overleeft, omdat een zeldzame virusziekte zo rap om zich heen slaat dat er nog geen middel tegen bestand lijkt. Nog minder weet ik wat het is om zelf die boodschap te krijgen, zo maar, onverwacht of misschien niet. Dat je ineens van alles moet gaan regelen, je niet weet hoeveel tijd je nog hebt met je geliefden... Hoe donker kan het worden in een mensenleven? Ik weet niet hoe het voelt, als dat je wereld is op dit moment. 


Wat ik wel weet, is dat ik dankbaar ben. Dankbaar dat ik ben wie ik ben, dat ik ben wáár ik ben, en dat ik er kan zijn. Niet meer en niet minder. En weet je, bij mij doet het altijd iets, als ik, zoals nu, op een stille zondagochtend, kaarsje aan, kopje thee erbij, om me heen kijk en me realiseer hoe dankbaar ik mag zijn.


En dus zeg ik: welkom in de Adventtijd, een tijd van hoop en verwachting. Een maand waarin de meeste families en vrienden weer samenkomen. Oude tradities opnieuw tot leven worden geroepen. Huizen worden versierd, cadeautjes worden gegeven en bijzondere maaltijden worden voorbereid...


De dagen zijn korter en worden donkerder, maar binnen wordt het elke week een stukje lichter door iedere zondag een kaarsje meer aan te steken. En misschien zelfs wel: doordat het licht buiten niet meer zo licht is, kun je het in deze tijd binnen in jezelf vinden...





zondag 23 november 2014

woensdag 19 november 2014

een doordeweekse woensdag


'De keuzes die je maakt, zullen altijd blijven staan
soms zijn ze doordacht
en soms moet je er blindelings voor gaan.'


Zo maar een zinnetje uit een mooi liedje (klik hier) (van dik hout). 

En het gaat nog even verder: 

Soms kies je de langste weg en je vindt 't naast de deur,
soms heb je te ver gezocht maar het antwoord schijnt in al zijn kleur.


Het is voor altijd blijven of voor altijd er vandoor
als kracht wint van twijfel dan volgen we het juiste spoor.


Het is niet altijd raak soms zit je er goed naast
soms heb je zo goed gekozen dat het je nog steeds verbaast.


Het is okee als je soms de fout ingaat
Vergeet niet dat de keuzes die je maakt
de juiste zijn want je hebt ze zelf gemaakt.


En de deuren die je sluit zullen nooit meer opengaan
smijt ze maar dicht om vast besloten door te gaan.


Want het is voor altijd zwijgen of voor altijd aan het woord
wees niet bang om te verliezen, het leven wacht en dat gaat voor...


Waarom ik deze nu juist tegenkom, op een stille woensdagavond? Ik heb geen idee. En toch past het, het klopt, een soort van. 

Ach ja, je hoeft ook niet alles uit te (kunnen) leggen, toch?


En misschien is het wel net een beetje als bij het snoeien van de bonsai. Uiteindelijk bepaal jij (door de keuzes die je maakt) hoe het verder gaat, ongeveer, toch? 









zondag 16 november 2014

Lieve Sint...

'Lieve Sinterklaas...'

Tja, ik moet een klein beetje bekennen dat ik niet (meer) weet of ik ooit zo'n brief geschreven heb. Tegen de tijd dat ik kon schrijven namelijk, wist ik hoogstwaarschijnlijk al dat de goede man niet bestond. Mijn moeder kennende, heeft ze aan die 'onzekerheid', op haar geheel eigen wijze, snel een einde gemaakt.

Maar, natuurlijk hebben ook bij ons vroeger ook de schoenen voor de kachel gestaan. Slopen we de 5e december 's ochtends vroeg in pyjama heel zachtjes naar beneden en waren we onder indruk van de verrassende metamorfose die de grote oranje winterwortel had ondergaan. 

Dichten deed ik wel met hart en ziel. Kan er nog steeds avonden mee vullen, zeker rond deze tijd. Heerlijk, me uitleven met al die woorden die ons taaltje rijk is. Ik houd er van; woorden, 'die je kunt spreken, roepen en fluisteren, denken, zuchten en dromen, inslikken en zwijgen, lezen en schrijven, weten en vergeten... Je kunt ze strelen en helen, leven en zweven, bedriegen en liegen...ze vormen altijd een verhaal.' (bron www)

Ook daar houd ik van overigens, verhalen. Sagen, mythen, legenden, sprookjes en volksverhalen. Of wat dacht je van: fantasieverhalen, historische verhalen, dierenverhalen, griezelverhalen, maar ook de hier-en-nu-verhalen.

En bij dat laatste gaat het volgens mij soms een klein beetje mis de laatste tijd. Het leven van alle dag, de werkelijkheid, onontkoombaar aan verandering onderhevig. Het hier en nu, waarin we nogal eens langs elkaar heen lijken te praten. Er niet meer gekeken of geluisterd wordt naar de belevingswereld van beide kanten. Terwijl je daarmee de ander kan proberen te begrijpen, omdat je zelf ook wilt worden begrepen... toch?

Verandering is misschien een ook wel beetje eng. Ik weet nog goed die ene keer dat ik mijn lief mijn ouderlijk huis liet zien. Ik moest wel even slikken toen we onze oude straat inreden en ik het huis bijna niet meer herkende. Het saaie eikenbruin en wit vervangen door stijlvol Gelders blauw met hier en daar een tikje crème beige. En nee, ik herkende weinig meer van waar ik vroeger huppelde en 'stoeprandde'. Toch kon ik me helemaal voorstellen dat dit huis, met deze kleine veranderingen, ook de nieuwe bewoners paste als een warme jas. Om over de uitstraling van de buurt nog maar te zwijgen...

En weet je, zo gaat het volgens mij ook met tradities; (waardevolle) gewoonten die worden doorgegeven van de ene generatie op de andere. Toch staan ook deze onder invloed van verandering en vernieuwing. Goh, lijkt toch verdacht veel op 't echte leven...

En ach, in het licht van de eeuwigheid, is alles tijdelijk..., zoals iemand mij deze week heel zachtjes influisterde. Ga ik binnenkort maar weer eens een mooi gedichtje van maken, denk ik zo!




maandag 10 november 2014

Indrukwekkend

Er brandt een kaars op tafel, samen met wat wierook. Een dampende kop thee staat naast me, ik twijfel...

Mijn handen en rug zeuren, lijken zich weer eens niets aan te trekken van welk pilletje dan ook. Ach ja, 'beperkingen en grenzen'; zal wel nooit echt mijn ding zijn. 

Net zoals slapen, soms. Vannacht ook weer. Het was er weer zo een. Dat je vanaf een uur of drie ieder opvolgend uur voorbij ziet tikken. En dan kan het dus ook maar zo zijn dat je op maandagochtend, rond de klok van half 7, klaarwakker het kantooroutfit van je lief staat te strijken. Op zich niet eens zo heel vreemd, ware het niet dat ik vorige week de hele week vrij ben geweest. Maar ja, buiten een paar wasjes, kattenbak verschonen en één keer stofzuigen, heb ik toen eigenlijk niets gedaan. Althans, niets in de huishoudelijke hoek. En op zich is er dan nog niet zoveel aan de hand, ware het niet dat ik vandaag nou net niet vroeg op hoefde te staan. Tja, zo kan het dus maar zo gebeuren. 

Met de warme thee in mijn handen kijk ik stilletjes naar de goudgele vlam van de kaars. Snuif onderwijl de zacht zoete musk van de wierook op, neem een slok en twijfel nog even. Een koude rilling trekt langzaam een spoor van kippenvel vanaf mijn kruin naar mijn tenen.

Mijn gedachten zijn bij vanmiddag; indrukwekkend eerbetoon, persoonlijke verhalen, zoveel namen...

Pfff, en dan heb ik het over een nachtje slecht slapen...
Bijna onmogelijk te denken aan wat er allemaal in hun hoofden rondspookt, sinds die 17e juli. Soms is de wereld toch gewoon te groot, of niet?

Mooie liederen gezongen. Prachtige woorden gesproken; 'verbondenheid die de feiten niet verandert, maar het verdriet misschien wel zachter maakt.'
Ik hoop het zo. Net zoals ik hoop dat we niet alleen vandaag, morgen en overmorgen herinneren, maar ook als

't rouwrumoer rondom is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten...

Een gedicht van Hermans, ingetogen voorgedragen door Bram v.d. Vlugt.

Er bestaat geen blauwdruk voor rouw, maar 'ooit zal de zon weer gaan schijnen', sprak iemand dapper.

Mijn wens in ieder geval, zonder twijfel, is dat dan ook zij - misschien zelfs wel iets eerder - weer gewoon rustig slapen met hele mooie (herinnerings)dromen!



zondag 9 november 2014

kleine reis...

De week begon goed, meer dan goed. Het is nu eenmaal niet iedere dag feest...
Eigenlijk klopte alles. Vanaf de parkeergarage bij het Olympisch stadion tot aan het oesters eten bij Simonis in Den Haag een dag later.


Het hartelijke ontvangst en gezellige verblijf in ons B&B in hartje A'dam heeft daar ook zeker aan bijgedragen. Net zoals de rondvaart over de Amstel, waarvan ik me de laatste keer echt niet meer kon herinneren, tot aan weer eens een avondje Carré, voor mij onlosmakelijk verbonden met een prachtig optreden van Herman van Veen en consorten...

En zo vliegt een week voorbij met wat wandelingen hier en daar. Loop je zo maar ineens met je lief en lieve vrienden het bos van je jeugdherinneringen binnen...


Als kind rende we hier rondjes, angstvallig het midden vermijdend, want stel je toch voor... Gelukkig ging de zon die dag ook nog even schijnen en was het alsof er nooit iets was voorgevallen, in dat Solse gat (klik hier)! Maar als kind wist je wel beter...

Ik houd ervan, herfst in het bos. En dan natuurlijk vooral met de meest extreme paddestoelen of begroeing. Nu heb ik al best veel soorten ooit eens mogen aanschouwen. Deze had ik echter nog niet in mijn plakboek.


Gelukkig was mijn lief zo brutaal het prikkeldraad even los te maken, en kon ik het weiland in om wat fotootjes te maken van deze toch wel hele grote - voor mij - bijna buitenaardse champignonnen.

Eerlijk is eerlijk, je moet er dan ook wel even voor naar het buitenland blijkbaar, want dit soort dingen zie je natuurlijk niet in ons kleine kikkerlandje.


Zelfs het bos had bij onze Oosterburen op bepaalde plekken iets sinisters, veel dood hout, kris kras door elkaar. Deed me denken aan chaos, maar toch ook wel aan het leven, een reis met zowel minder mooie als hele mooie momenten.

Zo'n week was het ook een beetje, of eigenlijk al beetje langer. Het ene moment feliciteer je de één, terwijl ook dat een beetje vreemd voelt door omstandigheden, om een uur later de ander heel veel sterkte te wensen bij het afscheid van een geliefde...

Tja, ook ik doe maar gewoon wat me deze reis goed dunkt en leer leven met mijn twijfels, heb bewondering voor de mensen die kunst wel (lijken te) verstaan, of misschien ook maar gewoon net doen alsof.


En ik realiseer me dat ik deze al eens eerder heb gebruikt, in net een andere context. Toch vind ik hem ook vandaag wel weer toepasselijk; de kunst van het leven, en zo... 

woensdag 5 november 2014

gisteren 041109-041114




gaaf hoor, je trouwdag vieren in Amsterdam 
met lekker eten, theater en slapen toe
:-)

dinsdag 4 november 2014

...en de zon scheen

Wie het weet, mag het zeggen. Bestaat er zoiets als 'puberproof'?  Of doen we, net als de rest van de wereld, gewoon ons best, handelen we intuïtief, vanuit ons gevoel, hebben we soms ook gewoon geen idee en maken ook wij fouten? Ik denk namelijk van wel. Maar ja, misschien dat degenen die er wel verstand van hebben er net iets anders over denken... 

De zon scheen, dit eerste weekend van november. Op meerdere vlakken was het dan ook een meer dan bijzonder weekend, kan ik wel zeggen. 

Ach ja, wat wil je met twee puberende breinen verliefde pubers in huis (zonder het vermogen die verliefdheid ook maar enigszins te relativeren en -zoals bekend- met nog geen enkele rem op al die gevoelens van verliefdheid). Het kan je dan zo maar gebeuren dat het er op bepaalde momenten net iets heftiger aan toe gaat dan anders. Zeker als er ook nog eens wat eigen meningen, grenzen, afspraken, en dus soms ook meningsverschillen om de hoek komen kijken. Niet erg, integendeel zelfs, misschien alleen een beetje wennen.

Gelukkig wordt er in Huize HenS niets onder stoelen of banken gestoken. We gaan een (pittige) discussie dan ook niet uit de weg, hoe lastig soms ook.
Een mening hebben (vormen) is prima, graag zelfs. Maar dan wel alsjeblieft met (goede) argumenten omkleed en niet alleen maar met een: 'nou, omdat we dat gewoon niet leuk vinden...'. 


Oftewel, emoties alom. En misschien ook best een beetje griezelig op je 16de, zeker als de discussie wat feller wordt en er een misverstand ontstaat. Wel heel mooi om dan te (kunnen laten) zien dat, door het er open en eerlijk over te hebben, de dingen te benoemen zoals ze zijn, respect te hebben voor elkaars mening, je dan ook weer snel tot gezamenlijke oplossingen en heldere afspraken komt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we alles accepteren en honoreren...

Tja, de weg naar volwassenheid. Hoe bijzonder is het om het van zo dichtbij mee te maken. De ontdekkingstocht naar je eigen persoonlijkheid, nadenken over wie je bent en wat bij je past; het steeds zelfstandiger worden. Lang niet altijd gemakkelijk. En al helemaal niet met al die volwassenen die ook nog eens overal een mening over hebben...


En de zon scheen, net als vandaag, hoewel vandaag toch net een beetje anders, maar daarover morgen meer! 

zaterdag 1 november 2014

#Dankbaar

Een bijzondere, soms best lastige -met verdrietige momenten- maar ook zeker een mooie week ligt weer achter me.

Veel gewerkt, unieke gesprekken gevoerd, frapante e-mails gelezen, uitzonderlijke momenten beleefd...en zo stroomde we als vanzelf door in de maand november.

En hoe!

Ik geloof dat we een record hebben verbroken vandaag; in ieder geval qua temperatuur...

Intussen ben ik vanochtend naar mijn kapper geweest, heeft mijn lief in diezelfde tijd niet alleen de tot over zijn oren verliefde 'leasepuber', maar ook het lieftallige 'schepseltje', waar die liefde (en alle aandacht) naar toegaat, opgehaald en hebben we heel gezellig en lekker geluncht ergens bij Uddel, met natuurlijk daarna de nodige beweging rond het Uddelermeer... (lees, wij wandelen en op zoek naar de meest extreme paddestoelen (ik dus) en zij gewoon lekker ergens chillen in het gras :-)).

Thuisgekomen was het buiten nog dusdanig aangenaam dat een drankje in de zon ons wel een goed idee leek... en zo kon het giebelende 'stel' ondertussen zelf hun bedden opmaken. Leek mij in ieder geval een topdeal. 

Tja, een maand kan slechter beginnen, denk ik dan maar zo.

Het hele weekend nog voor ons, de weersverwachtingen prachtig, wat wil een mens nog meer? Ach, laat ik het daar, voor nu, maar even bij laten. 

'Niet alles wat kan, moet...' toch? of zoiets... en al helemaal niet als ik me bedenk dat we na dit weekend ook gewoon nog even lekker tijd voor onszelf hebben. Met andere woorden: #gezegend #dankbaar, toch wel een soort van echt! 


woensdag 29 oktober 2014

Vandaag...


Vannacht droomde ik de mooiste droom. Ik weet het zeker. Ging ik even terug, naar een hele tijd geleden, of misschien toch niet, was het toch vandaag.

Ach, zoveel maakt het ook uit. Al vaker gezegd en zeker al vaker geschreven. Het is wat het is, verleden of heden.

En zo is deze dag voor mij een klein beetje grijs. Maar voor een ander misschien zelfs wel nog een paar tinten grijzer. En toch, ook dat weet ik het zeker, dromen zij straks opnieuw de mooiste dromen. Over wat was, is, maar zeker ook nog komen gaat.

Maar vandaag, mijn lieve moeder, *drinken en zingen we op jou en om alles wat in ons nooit meer verdwijnen kan... 

En weet je, misschien droom ik vannacht wel weer de mooiste droom. Vieren we gewoon je 85ste verjaardag met gebakjes en bloemen met prachtige herfstkleuren. Neem ik mee wie wil en wie het kan gebruiken. Gaan we wandelen in het bos, zo eentje waar je niemand tegenkomt, met alleen het geluid van de knisperende bladeren onder je voeten... ik weet het bijna zeker...



* bron: Herman v. V.

zaterdag 25 oktober 2014

Alles

07.18 uur als ik mijn naam onder een mailtje zet en met een zachte plof de zaterdagkrant op de grond hoor vallen. 

Ach, het is toch tijd voor mijn tweede kop koffie. Ben tenslotte toch alweer een uurtje of wat wakker. Tja, soms is het zo, het is wat het is. Mooi moment voor de krant!

Mijn oog valt op de bijlage en ik glimlach. Hoe kan het ook anders, ben al jaren fan van hem.

Dan lees ik: 'Alles is ingewikkelder dan je denkt' en ik denk, hoe verzin je het, toepasselijker kan bijna niet. Soms vind ik het leven namelijk verdomd ingewikkeld. Mooi ook hoor, begrijp me niet verkeerd, maar jeetje, soms...

'Alles is ingewikkelder dan je denkt. Ook als je denkt: het zal wel ingewikkelder zijn dan ik denk, dan is het toch nog ingewikkelder dan ik denk'; een gedicht van Judith Herzberg, lees ik even later, in een weer prachtig interview met Herman, waarbij ik af en toe een traantje wegpink. 

Ach ja, soms heb je van die periodes, volgt het één het ander op. Zou ik nog steeds willen 'dat ik kon toveren' ... Maar ja, helaas. Onnodig te vermelden dat ik dát nou net niet kan.

We doen het dus met wat het is. Ieder voor zich, en ik hoop, voor een ieder, niet helemaal alleen. 
En wie weet, denk ik dan, misschien dan ook zelfs wel net een tikkeltje minder ingewikkeld...










zondag 19 oktober 2014

Doe eens gek ... of zo

Soms moet je eens gek doen. Toch? 

Nu is het niet eens zo heel erg gek hoor, wat ik gedaan heb. Misschien wel een beetje apart, zo op de hele vroege zondagochtend. Of misschien eigenlijk meer, 'niet echt gebruikelijk'. Maar op de een of andere manier had ik er behoefte aan, gewoon zin in... of zo.

Niet meer in slaap komende rond de klok van zessen, besloot ik dan ook maar naar beneden te gaan. Alles om me heen nog muisstil en donker, behalve dan natuurlijk, zoals iedere ochtend, een luid klagende Mie(p)s, die gedurende mijn toiletbezoek niet van mijn zijde wijkt en zich uitslooft op de badmat. Tja, zo heeft ieder huisje ook haar meest rare 'kruisje'... of zo.

Ook de wereld buiten lijkt ook nog in diepe rust, hoewel...
Als ik met een heerlijk geurende kop koffie even uit het raam kijk, checkend hoe het weer is, zie ik ineens aan de overkant een schim achter de gordijnen wegschieten. Ach ja, denk ik, die kon ook vast niet meer slapen... of zo.


En ineens weet ik het. Weet je wat ik ga doen? Ik ga zo fietsen! 

En zo geschiedde.

Afijn, ik kan er lang en breed over bloggen, maar laat ik dat maar eens niet doen. Het enige wat wellicht nog leuk is om te weten, is dat het echt een meer dan heerlijke start van de zondag is. En ik heb het al vaak gezegd, maar het is ook echt zo; wat wonen we toch mooi! 



Vanuit de stilte, al fietsend de natuur te zien en horen ontwaken,
met hier en daar een eend die het water in duikt,
een zwanenpaar dat wakker wordt en dan ineens 
een kudde ganzen boven je hoofd...


Soort van 'alleen op de wereld', de zon tegemoet...
met schapen die zo waar ook even oog
voor jou hebben :-)



Tja, ach, weet je,
wat kan ik hier nou nog meer over zeggen.

Nou, misschien dan alleen nog dit:
Als je nou eens op een ochtend denkt:
ik zou best wel even, zowel willen ontladen als opladen,
dan kan ik je echt geen betere tip geven... of zo :-).

PS: mooie zondag allemaal!

zaterdag 11 oktober 2014

#5e

Zei zij lachend. Ik, grootste controlefreak aller tijden. Je zou het op het eerste gezicht misschien niet zeggen. Het is toch echt zo. Hoewel 'de grootste' dan wellicht iets te zwaar is aangezet. Er zijn er ongetwijfeld altijd meer die er nog veel meer 'last van hebben'. 
Ik wil alleen nu eenmaal graag (altijd) weten waar ik aan toe ben. En als het kan, dan het liefste ook wel een beetje op tijd, zodat ik me (geestelijk) kan voorbereiden, en zo. 'Is het ver, moet ik staan, kan ik zitten, welke schoenen moet ik aan, zijn er veel of weinig mensen, en wie dan wel allemaal, ongeveer… ?'. 

Zo maar wat vragen waarop ik de antwoorden graag van te voren weet, om de eenvoudige reden dat ik liever niet voor verrassingen kom te staan. Tja, en laat het dáár nou juist hebben gezeten deze week...

Na de: 'Wil je volgende week vrijdagavond vrijhouden schat? … en je hoeft niet te vragen waarom, want dat ga ik je toch niet vertellen, dat is een verrassing....'. was ik natuurlijk in eerste instantie, net als de rest van jullie, hartstikke nieuwsgierig. Wie vindt het nou niet leuk om verrast te worden door haar Lief, toch?

Echter in tweede instantie (lees een uurtje later) maakten mijn hersenen alweer overuren... ‘en wat dan, hoezo dan, ben ik iets vergeten dan, is er iets bijzonders dan, maar wat nou als...’. Ik kreeg echter geen antwoord.

Gedurende de week werd mijn nieuwsgierigheid (lees onrust), maar ook het besef dat de ‘flexibele ik’ toch wel een hele grote controlefreak is, steeds groter. Mijn Lief echter zweeg in alle talen, met een steeds groter wordende glimlach.

Nu ben ik natuurlijk ook niet voor één gat te vangen, kwam ik wel te weten dat het in de buurt zou zijn, en dus was een Googlesessie snel gedaan.
Helaas, ook dat leverde –voor mij in ieder geval- geen bevredigend resultaat. Meer dan de plaatselijke ‘prikkeldisco’ elke eerste vrijdag van maand kon ik dan ook niet vinden. En laat ik daar nou niet echt een beeld bij hebben...

Maar wat werd het dan wel, lieve vrienden... 

Een prachtig #5e-fijnmomentvandeweek; zeker de moeite waard, meer dan genoten van de verrassing :-), het kleine theater in ons eigen dorp, de pluimage qua publiek, maar vooral ook zijn teksten, zijn liedjes, waarbij deze er voor mij uitsprong (maar ook de ode aan zijn vriend 'bluesje voor Maarten van Roozendaal' was prachtig). 


Op de fiets een avondje uit, met dank aan mijn lieve Lief :-)!

...een echte aanrader...


met als afsluiter deze... misschien iets meer bekend:
De Bende van Vier, met één van de mooiste nummer ooit ...


woensdag 1 oktober 2014

Oktober...

Oktober, en nog wel de eerste ook. De 274ste dag in het jaar, mits geen schrikkeljaar. Nog 91 dagen te gaan tot het einde van het jaar. Als je het  snel zegt, lijkt het net niks...

Oktober, zaaimaand, tiende maand van het jaar, 31 dagen, de langste maand van het jaar, met dank aan de omschakeling van de zomertijd naar de wintertijd op de laatste zondag van de maand.


Ik lees weerspreuken als: 'Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn. Maar is hij nat en koel, 't is van een zachte winter 't voorgevoel'

Of: 'Blinkt oktober in zonnegoud, de winter volgt dan snel en koud'.

Ach, zo maar wat feiten&fabels, die er eigenlijk niet toe doen, of misschien ook wel. Je mag kiezen. Zoals het leven uit keuzes bestaat nietwaar. Maar goed, daar heb ik het vorige keer al over gehad :-).


Ik ben gek op najaar, zeker een warm, fijn en gehuld in zonnegoud...



En hier stopte ik vanochtend, na nog snel wat wetenswaardigheden te hebben opgeschreven. Even boodschappen doen, en zo. Ik had tenslotte de hele dag de tijd om te schrijven over al die bijzondere dingen die deze maand voor ons in petto heeft. Thanksgiving in Canada, uit mijn hoofd de 2e maandag in oktober, een maand eerder dan in de Verenigde Staten, die het, uit mijn hoofd, de 4e donderdag in november vieren, gewoon omdat er eerder geoogst wordt.
En, als je nog even doorzoekt, word je misschien nog wel verrast, net als ik :-)



Nooit geweten dat we een, zelfs internationale, dag van handen wassen hadden.... Ach ja, kom je nog eens iets te weten!

Afijn, déze dingen stonden nu juist niet op mijn schrijfblokje, dat altijd naast mijn computer ligt. Altijd handig om mijn gedachtekronkels ergens anders te deponeren dan alleen maar in mijn hoofd. Alleen dan weer een beetje jammer dat ik dan in een opruimbui het bovenste blaadje schijn te hebben weggooid...

In ieder geval had ik een prachtige loupe bedacht, via Thankgiving naar de Dankdag in Nederland. Want zeg nou zelf, wat die Amerikanen kunnen, kunnen wij toch ook. De Pieterskerk in Leiden viert zelfs nog een aantal kerkdiensten waarvan de Dankdienst voor Leidens Ontzet op 3 oktober, en de qua vorm daarvan afgeleide Thanksgiving-service voor de Amerikaanse gemeenschap in Nederland (bron: Wikipedia).


Dankbaarheid! Ach, ik heb er nu eenmaal geen kerk(dienst) voor nodig. Ik ben iedere dag dankbaar. Ik zie, voel en ervaar iedere dag dat het leven niet vanzelfsprekend is, maar wel bijzonder en speciaal. Dingen hoeven niet te lopen zoals ik wil dat ze lopen om mooi te zijn, las ik laatst... Hoe waar is dat?!

Ik neem dankbaarheid mee de dag in, zoek het positieve in het negatieve, en ben de eerst die toegeeft dat dat lang niet altijd makkelijk is. Maar hé, ik heb ook niemand ooit horen zeggen dat het allemaal gemakkelijk is. Wel dat het meer dan de moeite waard is, en daar houd ik me dan maar aan vast.

En weet je, oktober wordt ook wel de wijnmaand genoemd. Dus, met permissie (of niet) ga ik mijzelf, in alle dankbaarheid, een mooi glas Pinot Noir uit de Bourgogne inschenken en me verheugen op weer een hele mooie nieuwe maand die voor me ligt!