Zo'n dag

Zo'n dag

dat je veel te vroeg wakker bent
je struikelt over de kat
bij de buren het licht van het stil alarm ziet
je geen idee hebt of er iets van je verwacht wordt
sowieso altijd dé vraag
de rode draad door je leven
dat er altijd wel iets van je verwacht wordt
ook op zo'n dag

Zo'n dag

dat je veel te vroeg op de bank zit
voor je uit staart
de kat denkt dat de koffie voor hem is
alleen nog maar oud nieuws op de tv
wat je al wist
en dan ook niets bijdraagt
aan vandaag
ook op zo'n dag

Zo'n dag

die er 13 jaar geleden
ineens heel anders uitzag
het leven van mijn moeder
voor ons veel te vroeg stopte
dat van ons stilstond
terwijl vandaag
op juist deze dag 
het leven weer begint
hoe mooi 
ook op zo'n dag

Heb het leven lief!
klik hier

Iets met apen en bananen

 

Blauwe druifjes. Alweer een tijd geleden dat een lief iemand de link legde tussen deze en mijn moeder. En je weet dan hoe het werkt hè. Je ziet ze ineens overal, ook al is het niet het seizoen. 
Dat is het nu wel en op dit ogenblik tieren ze welig in onze voortuin (zonder dat we ze ooit gezaaid hebben overigens). Het lijken er zelfs meer dan ooit. Hoewel ik me realiseer dat dat ook zo maar in hoofd kan zitten, mijn gevoel is. Net zoals ik het af en toe ineens 'in mijn bol krijg' (zoals zij zou zeggen) en het gevoel heb dat ik naar haar graf moet. Gewoon, om er eventjes te zijn, een nieuw fris plantje neer te zetten, de steen stof- en zandvrij te maken. En zelfs mijn Lief moest dit keer lachen toen ik eigenlijk vond dat hij nog een gieter water moest halen om de laatste restjes modder weg te spoelen. 'Je weet wat ze nu zou zeggen hè Leen...?' Pas als we terug naar auto lopen, zie ik het ineens en ben ik degene die in de lach schiet. Nog nooit was het me eerder opgevallen, de perkjes voor het kerkhof VOL met... hoe kan het ook anders, blauwe druifjes. Ze kan ze bij wijze van zien bloeien. Met een grote glimlach stap ik weer in de auto... mocht ik ooit twijfelen dat ze altijd bij me is.

Bovenstaande is nog maar kort geleden, en wat is er in de tussenliggende tijd toch veel gebeurd en aan de hand. Ik merk dat mijn hoofd er vol mee zit. Gedachten schieten alle kanten op.
Eén daarvan is de gedachte aan een mooi verhaaltje dat ik graag met jullie deel. Ik kwam het onlangs weer tegen en gaat over je zng. Monkey Mind; het her- en erkennen van jouw lastige aap, of misschien wel apen (bron: aug 7, 2017| Mind Matters, Minder piekeren, Stressreductie, Zelfzorg). Het verhaal vertelt hoe volgens het boeddhisme we allemaal af en toe van die rumoerige aapjes in ons hoofd hebben. Aapjes die heen en weer springen, veel herrie maken en ons voortdurend afleiden; een metafoor die Boeddha 2500 jaar geleden al gebruikte om de werking van de menselijke mind uit te leggen. 
En wat kunnen we leren van apen en bananen als je hoofd vol van dat denken is? Als ik denk aan een plek waar al die apen luidruchtig van tak naar tak slingeren, voor elkaar (willen) zorgen, ruzie maken, elkaar liefhebben, tegen elkaar schreeuwen, voelt het chaotisch. Het lijkt op mijn hoofd, vol met gedachten die voortdurend rondspringen, alle kanten op gaan, net zoals die drukke apen.

Het schijnt trouwens dat we wel 120.000 gedachten per dag hebben. Wist jij dat? Ik niet. Zolang we al die apen maar niet al te serieus nemen, is er nog niet zoveel aan de hand. Maar vaak doen we dat wel. Geven we gedachten betekenis en daarmee onbewust veel lading. Ook ik doe dat. Ik vecht tegen ze, probeer ze te onderdrukken, weg te denken, ze uit de weg te gaan, mijn hoofd leeg te maken door bijvoorbeeld ons tuinhuis 3 keer in de beits te zetten... waar ik dan weer 3 dagen fysiek voor moeten 'boeten' ... wat niet wegneemt dat ik wel trots ben op het resultaat... dat dan weer wel. Tja, is er een goede manier om je Monkey Mind rustig krijgen?

Boeddha zag al dat het hoe dan ook geen zin heeft om te vechten tegen al die apen in je hoofd. 'What you Resist, Persist'. Hoe harder je je best doet het denken te stoppen, hoe meer gedachten er zullen zijn. Of, hoe hard je ook werkt om tegenslag te vergeten, hoe meer aandacht die tegenslag vraagt. En die aandacht is misschien wel de sleutel; beste vrienden worden met de apen in je hoofd.
Mingyr Rinpoche (klik hier) vertelt op luchtige en simpele wijze over hoe je dat doet. Hoe je vrienden kunt worden met de apen in je hoofd; in ieder geval niet door ze bananen te geven... 
Ik nodig je dan ook van harte uit een momentje de tijd te nemen -1 minuut 47 om precies te zijn- en het filmpje met een glimlach te bekijken. Al is het alleen maar uit mildheid voor jezelf! Zodra je merkt dat je meegenomen wordt door al die lawaaierige gedachten, dan glimlach je en zeg je tegen jezelf: 'Het is oké.' Juist met die glimlach erken je jouw Monkey Mind en richt je je weer op je adem. Maak je een bewuste keuze, zoals het verhaal verder gaat, waarmee jij de regie krijgt om te kiezen voor het loskomen van dat denken en oude reacties. En daarmee ontstaat ruimte. Ruimte waarin ik in ieder geval meer en meer verbinding voel met vitaliteit, liefde en wijsheid... en ik voorlopig weer mee verder kan, denk ik...

Verschil

Bijna deed ik mijn jas uit vorige week. Zo lekker was het 's ochtends al om half 8 toen ik langs het kanaal struinde. Omgeven door roze, lichtblauwe luchten, een koppel zwanen dat opsteeg en een stukje verder in het kanaal weer neerstreek, de bonte specht die met me mee leek te vliegen, vogelgeluiden voor me, achter, naast mee, boven me. Ik voelde oprecht de betekenis van ontluikende lente; wat prachtig en wat een verschil. Hadden we net nog door bijna 19 centimeter sneeuw moeten ploegen, een week later was het gewoon 19 graden...

Zo waren er wel meer van die uiteenlopende verschillen de afgelopen tijd en niet alleen in ontmoetingen en gesprekken. Op kantoor bevond ik me ineens hangend boven mijn oude, trouwe prullenbak, die - zo later bleek - toevallig ook nog waterdicht was, zo ook gelukkig het zakje dat erin zat. Een dag later liep ik weer (redelijk) weer fris en fruitig mijn rondje, me afvragend waar ik dan in hemelsnaam de vorige dag zo beroerd van was geweest.

En wat dacht je van mijn haar. Vorig jaar nog een strak geknipte bob, net iets langer dan mijn kaaklijn. Inmiddels reiken mijn lokken tot ver over mijn schouders en kan ik een knot boven op mijn hoofd maken. Om nog maar te zwijgen over het niet meer dreigend maar inmiddels volop aanwezige grijs. Als ik in de spiegel kijk, moet ik dan ook heel erg mijn best doen niet steeds aan mijn oma te denken. 

Ach ja, mijn lieve omaatje. Ze was ook werkelijk zo'n typische echte oma. Je weet wel, klein, rond, inclusief dus knot en altijd een schort voor (voor de beelddenkers onder ons). Die schort heb ik niet. De knot én ronde vormen... hmmm, laat ik het maar niet over mijn gewicht hebben. Behalve dan misschien heel even, om het verschil met een aantal jaren geleden te duiden. En, net als vele anderen die eveneens tobben met de kilo's, heb ook ik last van deze tijd. Alleen spelen er bij mij - en gelukkig ook bij een aantal lieve vriendinnen - nog wat van dit dingetjes mee die met leeftijd en zo te maken hebben... en met hormomen en zo. Ik blijf gewoon opletten wat ik eet en drink. Wandel iedere dag minimaal een uur, het liefste twee. Althans, als mijn gewrichten dat toelaten, want ook daar zat helaas de afgelopen week een verschil van dag en nacht. Kortom, vooral blijven genieten van het moment!

Tja, en dan over leeftijd gesproken; wat een topdag was het gisteren. Niet alleen het weer deed een flinke duit in het zakje met een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Ook al jullie lieve berichten, kaarten, bloemen en alle verrassingen door mijn Lief maakten mijn dag tot een feestje. Ik ben enorm in de watten gelegd, vanaf het begin tot het einde van de dag én heel erg blij met het prachtige cadeau. Iets wat ik stiekem al heel lang wilde hebben; mijn eigen unieke vulpen. 

En misschien denk je nu wel, die is niet helemaal van deze tijd joh. Wie schrijft er anno 2021 nou nog veel met een pen? Naja, ik dus... en ik kan het iedereen aanraden.
En daarbij, ach ja, verschil moet er zijn, toch?

Grenzen

Zal ik wel of toch maar niet? Doe ik het niet of toch maar wel?
Hoe vaak en hoe veel mensen zouden deze gedachte ook hebben, vroeg ik me zeer recentelijk nog af, voordat ze een besluit nemen? Denkend aan de onrust van de afgelopen tijd. Ook mijn onbegrip en voornamelijk bezorgdheid groeide. Hoe dan? Hoezo dan? Al ga ik daar niet verder over uitwijden. Er is al genoeg over geschreven en die analyses en antwoorden laat ik graag aan anderen over. Met name ook omdat, zoals prof. dr. Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie, gisteren bij Matthijs van Nieuwkerk aangaf, het een goed idee is om in deze barre tijden aan 'humeurmanagement' te doen. Ik doe dan ook graag mee: 'limit your negative news'... Ik zeg, doen!

Zo stond ik vanochtend om 07.30 uur met Ollie op mijn armen (daarover later meer) uit het raam te staren.. Ik dacht aan alle voorspelde 'verschrikkingen' voor vandaag; bar winterweer, sneeuwduinen, - stormen misschien wel, kans op 20 tot 40 centimeter sneeuw, -18; in ieder geval voor het hele land code rood.
Ollie, inmiddels verplaatst naar de comfortabele warme vensterbank, miauwde zachtjes, at een snoepje uit mijn hand en keek me vol verwachting aan, zich geen moment druk makend over alles wat er zich al zo vroeg afspeelde in de stille witte, wondere wereld buiten. Wat hij dacht, laat zich raden, want hé, ook een kat heeft zo z'n grenzen. Hij althans zeker. Maar daarover later meer, zoals gezegd.
 
Zal ik wel, of ga ik niet? En in mijn achterhoofd het stemmetje van mijn lief toen ik gisterenavond voorstelde om vroeg te gaan wandelen: '... er zijn ook grenzen liefje...' Hmm, hij had natuurlijk gelijk, want iets beter kijkend, zag ik de boomtoppen langs de dijk gevaarlijk zwabberen en zwieren en werd mijn zicht zo nu en dan vertroebeld door een vlaag stuifsneeuw; het waaide behoorlijk zo te zien. Tja, waar ligt mijn grens hè? 

'Grenzen bestaan tussen landen, niet tussen mensen.' Vraag me maar niet waar ik het tegenkwam. Ik vond het in ieder geval een mooie zin. Te mooi om voor mezelf te houden, net als het onderstaande filmpje én de tekst van Jochem Myer onlangs. Ik sluit met beide af, gewoon omdat, naja, je weet wel... ik doe graag aan humeurmanagement en deel daarom van harte positive news!

O ja, en vanzelfsprekend ging ik wandelen... Stapte ik als eerste op een perfect sneeuwtapijt, nog helemaal in tact, glinsterend in het licht van die ene lantaarnpaal in onze straat. Verse sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht koud en de wind guur. Ach ja, tegen sommigen dingen zeg ik nu eenmaal wel graag 'ja'!

Tekst: Jochem Myer Ik zie vrijwilligers die het puin van de rellen opruimen.

Ik zie berichten van voetbalsupporters die de politie (willen) helpen. Ik zie in onze straat dat iedereen, die in quarantaine moet, geholpen wordt met boodschappen en andere zaken. Ik zie leraren die hun best doen om er online iets van te maken voor hun schoolkinderen, die hun klasgenoten zo missen. Ik zie berichten van mensen die met creativiteit en inventiviteit de humor van deze situatie altijd proberen in te zien. Ik zie elke dag dat men elkaar grappige filmpjes doorstuurt om maar te blijven lachen. Ik lees ook dat we er bijna zijn en iedereen weet dat de laatste loodjes altijd het zwaarst zijn. Ik zie ook zoveel positiviteit bij ondernemers/ artiesten/horecaondernemers die, terwijl hun bedrijf op instorten staat, blijven zoeken naar creatieve oplossingen om de storm uit te zitten. Ik zie naast alle ellende ook zoveel positiviteit dat ik weiger dat beeld te laten vertroebelen door 1 procent van de bevolking.| en misschien zie jij, net als ik, nog wel veel meer positiefs...

Gewoon een ochtend

 

Alsof we in het buitenland liepen, zo voelde het bij tijd en wijle gisteren. Echt weer een cadeautje; samen een nieuwe wandelroute ontdekken tijdens zonsopgang. Vroeg uit de veren, wandelstappers aan en gaan. En ook voor vanochtend hadden we plannen, zelfs samen met de buurtjes (die van onze carpoortborrels). Even lekker vroeg naar buiten. Zij de koffie en zelfgemaakte brownies en wij de thee en verse krentenbollen mee. Een appje gisterenavond gooide echter roet in dat plan, er waren waarschuwingen van gladheid en weer een code geel. Ach, volgende keer beter zeiden we. Binnenkort vast wel weer een andere mogelijkheid om gezellig samen op 1,5 meter te wandelen. In ieder geval geen reden voor ons om niet te gaan. 

Vertrouwend om mijn biologische klok was ik ook vanmorgen uiteraard weer vroeg en op tijd wakker... en lieten loeiende sirenes in de buurt van zich horen. Een korte blik van verstandhouding was voldoende; het besluit om niet te gaan snel genomen. Niet getreurd, er komen nog genoeg andere mogelijkheden, nieuwe routes, prachtige zonsopgangen, fantastische luchten en dus heerlijke wandelingen. En toch hè, heel stiekem baalde ik wel een beetje en kriebelt het als ik naar buiten kijk en de rijp op de daken zie schitteren tegen inmiddels meer en meer blauwe stukken lucht. Ik twijfel. Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik gewoon op mijn gemak binnen aan de slag gaan, ook niet onbelangrijk. Een opgeruimd hoofd geeft immers ook een opgeruimd hoofd.

O ja, we hebben nieuwe buren. Volgens mijn 'carportbuurvrouw' met een ruwharige teckel; ze had mijn nieuw buurvrouw zien lopen laatst. Ik had al eens gezegd dat dat me vreemd leek. Had ook nog geen geblaf waargenomen sinds ze er wonen, nu een week of vier. Schaterlachend appte ik haar gisteren dat ik haar vergissing wel begreep toen ik de nieuwe buurvrouw dus langs zag lopen met hondenriem in haar hand met aan het uiteinde een langharig poezenbeest. En nu snapte ik ook waar ik de afgelopen weken fascinerend naar heb staan te kijken; een dik wit touw tussen de schuur en hun huis met daaraan weer een verticaal riempje, wat zo af en toe enorm heen en weer aan het gaan was. Zo kun je dus ook je katten buiten laten.

Afijn, ik ben eruit hoor. Mijn lief - inmiddels ook wakker - zet koffie (dé lekkerste met vers gemalen bonen) en kookt een eitje. Ik maak het ontbijt (af) en heel relaxed starten we onze zondag. Eerst de kranten doornemen terwijl klassieke klanken zachtjes door het huis klinken. Daarna nog even een beetje stofzuigen en dweilen. Misschien nog een wasje in de wasmachine en alsnog een iets kortere wandeling langs het kanaal net voor of na de luch. In ieder geval nadat we alles in gereedheid hebben gebracht, want dan zijn we er pas echt meer dan klaar voor!

Waarvoor? Tja, dat blijft nog heel even een verrassing. Ik moet tenslotte nog wel iets bewaren om over te schrijven zo nu en dan nietwaar...

 

De eerste...

 

De dauw

de rijp

een eenzame druppel

 die laatste ook
met regelmaat
aan mijn eigen neus

Mijn wandeling
de eerste 

in alle vroegte

magnifiek

ik lieg niet, heus

De wereld stil

zo buiten

en van binnen
de zwanen vliegend

het enige, fascinerend mooi geluid

De zonsopgang
 de wolkenluchten

 licht als goud

kom ik heel graag

mijn bed voor uit

Ook vandaag
ik alleen
met de natuur
en soms die ene trimmer
volkomen yang en yin

Een mooie start

nog beter begin

en bijna onbewogen

stapte ik
geliefd, gelukkig en gezond

en naar ik hoop ook jullie

vol goede moed

het nieuwe 2021 in...