Oud versus Nieuw

364 dagen, voorbij gevlogen...

Eigenlijk niets nieuws, toch? Dat gevoel misschien dat je het hele jaar net achter de feiten aan loopt, de tijd sneller gaat dat je kunt bijhouden...

Terugblikken doe ik dan ook niet.
Terugkijken heb ik gaandeweg het jaar al vaak genoeg gedaan.

Voldoende gebeurd, gevoeld, gehoord, gezwegen en gezegd. Daar kan ik niets meer aan veranderen, en is gelukkig ook niet nodig.

Wel kijk ik vol verwachting voor me uit, net als ik eigenlijk iedere ochtend wel doe, als ik dankbaar weer mijn ogen open en denk aan wat de nieuwe dag me brengen zal. Oké, misschien vandaag net iets bewuster en net iets langer dan al die andere 364 ochtenden...

Ik richt me op wat komt, zonder voornemens, maar wel met (nieuwe) doelen, ervan uitgaande dat ik volgend jaar om deze tijd met sommige wellicht nog bezig ben, maar een aantal ook zeker gehaald heb :-).

En net als ieder jaar, staan we morgen weer op een gloednieuwe 'rotonde van tijd'; eentje met ontelbare afslagen, die ieder weer hun eigen weg gaan...

 

Wens jullie een hele
 mooie no 365! (klik)...

 

Perspectief

De dag begon prachtig, gisterenochtend heel vroeg, toen ik met nog wat slaperige ogen, kop koffie in de hand, uit het raam keek...

Vandaag was misschien nog wel veel mooier. De zon, oogverblindend aan een strak blauwe hemel en samen met het sneeuwwit op de daken een bijna idyllisch geheel.

Een plaatje was het, als uit een mooi verhaaltje. Misschien zelfs wel uit een sprookje. Ach ja, wie kent ze niet, sprookjes...

Dat was het dit weekend overigens niet; een sprookje, ondanks het feit dat het decor binnen en buiten zich daar misschien wel uitstekend voor leende. Zeker zo heel vroeg in de morgen, als de wereld om je heen nog slaapt en alleen de lampjes van de kerstboom en- ster het sfeertje maken...

Vanavond maar gewoon eens een klein verhaaltje. En nee, het gaat niet over hoe lekker we hebben gegeten of hoe geweldig we weer verwend zijn met mooie cadeautjes. Ook gaat het niet over de leuke, vervelende, gekke, moeilijke en bijzondere gesprekken die we hebben gevoerd en dat we de Dom weer eens hebben gezien en zelfs de maan en de zon hebben aanschouwd. Nee, het gaat zelfs niet over hoe relaxt, soms even lastig, maar vooral heel gezellig we het hebben gehad, zowel met z'n tweetjes als met de familie...

Dit keer zomaar een verhaaltje, dat voor zich spreekt...althans, in mijn belevingswereld. Dus tja, ik zou zeggen, vind vooral wat je er zelf van vindt...of niet!

'Verschil in perspectief
Zeven leerlingen maakten met hun meester ergens in het verre Oosten een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde de leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had.

Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet.
Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie.

Toen liet de meester hen van plaats wisselen.
En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.'

En zo werd context weer net even in een ander licht geplaatst; tja, soms gewoon even wennen, als het hier en nu wel heel snel verandert... 

Kerst...

hoe mooi (klik hier)

Nieuw licht...

Hij zit schuin achter me, Abel, wat overigens niet zijn echte naam is. Hij ziet er nog zo jong uit. Een beetje onzeker ook, hoewel hij dat op een bijna aandoenlijke, kwetsbare manier ernstig probeert te verbergen. 
Voor ik het weet, heb ik me omgedraaid en vraag ik of hij nieuw is en met ons meegaat. Even later zitten we in een best wel heftig gesprek, vertelt hij wat er gebeurd is, dat hij ervan overtuigd is dat hij geen toekomst meer heeft en het ook niet meer weet..
'Ik had een perfect plaatje, echt, maar ik ben alles kwijtgeraakt. Het was niet eens mijn schuld, dat stomme ongeluk...'.

Mijn hart breekt een beetje als ik iets langer naar hem kijk; een beetje stoer, maar ook zo breekbaar en verdrietig. En terwijl hij antwoord geeft op onze vragen, kijken zijn donkere ogen bijna smekend de wereld in. 
'Ze zeggen ook allemaal dat ze het niet meer weten, wat ze met me aanmoeten, en ikzelf dus al helemaal niet. Ik weet alleen dat ik niets meer kan, met mijn handen niet meer. Mijn toekomst is weg...en dat gaan we vandaag ook zeker niet oplossen...'.
Mijn lieve vriendin en ik kijken elkaar aan. Voelen alle twee dat wij het inderdaad op dat moment niet met hem gaan oplossen... en hijzelf ook niet, al gunnen we het hem van harte, maar het begint bij hem en niet bij ons...

Voor ik het weet, stop ik met vragen stellen, vertel ik hem wat flarden van mijn eigen verhaal. Wat het voor mij heeft gedaan en nog steeds betekent. Dat ik weet wat het doet, welke inzichten en dus nieuwe mogelijkheden het oplevert... als je er aan toe bent, en zo.
En misschien heb ik het me ingebeeld, maar als ik later op de dag van een afstandje nog even naar hem kijk, lijkt het net alsof hij er anders uitziet, er een sprankeltje licht in die donkere ogen schijnt. 

Het zou zo maar kunnen, dacht ik vandaag... de kortste dag, met kort na middernacht van de langste (en donkerste) nacht, de nieuwe maan...

'In de zwarte aarde ligt de hoop op nieuw leven voor de lente verstopt', zo las ik. Hoe prachtig is dat! En hoe gun ik dat toch ook Abel, omdat ik zeker weet dat ook hij een toekomst heeft met nieuwe doelen, wensen en dromen...

Het is midwinter of ook wel winterwende genoemd. Al duizenden jaren in vele culturen reden tot feesten. En terecht, want na vandaag maakt de duisternis rechtsomkeert en neemt het licht weer langzaam toe... 

Dat licht wens ik iedereen, en natuurlijk ook Abel, die - wie weet - misschien in het nieuwe jaar wel weer een NLP-oefendag meedoet; het was weer een hele bijzondere...

ze is een beetje...

Zo gaat dat...

Jarenlang was hij mijn maatje... 

Goh, ik zou er bijna een liedje over kunnen schrijven als je het zo leest.

Ik was een jaar of twaalf, denk ik, toen hij voor het eerst in mijn leven kwam. Mijn moeder had er hard voor gewerkt en gespaard, dat weet ik zeker. Zo goedkoop waren ze niet in die tijd.

We hadden al een poosje joekelilleles, mijn zus en ik. Alleen vond ik het wel tijd voor het 'echte, grote werk'. Dat is dan toch ook weliswaar een voordeel van uit een muzikale familie komen, er is altijd wel een nicht of neef in de buurt die je les wil geven. Ik ben mijn nicht dan ook nog altijd dankbaar.

Cadeautje

Koud
Zo, eindelijk durf ik het te zeggen: 'wat is het ongelooflijk, bloedstollend koud!'

Net even een uurtje gewandeld met een oud-collega, tevens achterbuurvrouw, en haar jongste. Kind, lekker ingepakt in zijn stoere, blauwe skipak, mee in de buggy. Buurvrouw, ingepakt, inclusief leuke skipet. Ik, voor de zekerheid maar even de wintervoering in mijn jas gedaan, wat dus een uitstekende keuze bleek te zijn. Djiez, was is het koud.

Als vanzelfsprekend verheugde ik me bij het weggaan ook weer op mijn thuiskomst, wetende dat de kachel op een aangenaam temperatuurtje staat te snorren. Er genoeg thee in huis is en dat er ook nog een knapperig speculaasje wacht.  

Tja, dan blijkt toch maar zo weer eens dat je soms ook met dit soort kleine zaken ingehaald wordt door de werkelijkheid, als bij thuiskomst blijkt dat de kachel netjes zijn automatische programma volgt.
Ja, natuurlijk. Wie is de kachel om je tegen te gaan spreken, omdat jij toevallig de woensdag niet werkt.

Verrassing
Dat betekent dus dat in Huize HenS op werkdagen de kachel braaf doet wat hij moet doen en teruggaat naar het 'weg'-programma. Ik kan je verklappen dat dat net even iets minder comfortabel is dan het 'thuis'-programma. Of nóg beter, het 'comfort-thuis'-programma'. Met de rotsvaste overtuiging dat ik hem daarop had achtergelaten, ging ik dan ook verwachtingsvol aan de wandel...
Ach ja, dan had ik maar beter moeten opletten. 

Aan thee(zakjes) in ieder geval geen gebrek. En over de speculaas ga ik het niet hebben.

En dus zit ik mezelf even op te warmen aan een lekker kopje echte thee met melk. Aan de ene kant, omdat ik daar mee opgevoed ben. Aan de andere kant, ik vind het gewoon lekker. Mijn moeder gooide er dan ook altijd nog een schepje suiker in. Ik niet.  

Afijn, intussen hebben mijn handen ook weer het gevoel dat er bloed doorheen stroomt, begint het binnen weer enigszins behaaglijk te voelen en heeft ook het puntje van mijn neus weer haar originele kleur terug.

Cadeautje
Heerlijk! Ik houd ervan! Van die dagen, dat als je naar buiten kijkt, je eigenlijk helemaal niet naar buiten wilt, maar toch gaat. Geen zin hebt om te koken, laat staan boodschappen te doen, maar als je even speurt op het wereld weide web, je het meest geweldige recept vindt van een achterschoonmoeder van iemands overachtergrootoma zaliger. Dat kan bijna niet anders, want het plaatje ziet er gewoon te lekker en te nostalgisch uit. Zo'n dag misschien ook wel waarop je niets gepland hebt verder, ook niets verwacht, en dan alles krijgt wat je nodig hebt!

En weet je, ik weet het eigenlijk wel zeker, zo'n dag is het vandaag!