Zo nu en dan gebeurt het.
Komt er ineens wel heel veel wereld binnen. Ik kan het niet uitleggen, denk ik. En
misschien is dat ook wel niet nodig.
Wie kent ze niet. Die
onvoorspelbaarheden uit het leven. Af en toe doen ze er gewoon nog een schepje
bovenop. Soms stort dan het kaartenhuis in. Dikwijls ook niet en kijk ik met bewondering
en respect naar de kracht die men vindt om door te gaan. Hoe anderen opstaan. Een
stukje meelopen.
Vaak zit het in van die kleine dingen. Herinneringen ophalen. Een lach, een traan.
Ze horen er zo bij. En als je dan de wereld moet verlaten, samen zorgen dat je
niet verlaten bent. Mooi.
Regen klettert tegen de ramen. Wind beukt ons olijfboompje van links naar
rechts; het houdt dapper stand. Net als velen in het gewone leven; afgewisseld met
licht en donker, verdriet en humor, mysterie... onvoorspelbaar.
