Laat je verrassen...

Toen ik deze week heel stilletjes naar buiten stond te staren, me eigenlijk afvragend waarom ik nog niet met mijn wandelschoenen en jas aan buiten stond, werd ik getrakteerd op dit prachtige ochtendgloren. Je zou het toch amper geloven hè, met al die grijze dagen. En toch was het zo; een mooie verrassing, als je nergens vanuit gaat... 

Hoe vaak heb ik me eigenlijk laten verrassen het afgelopen jaar? Weet je, ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Het zijn ongetwijfeld vele keren geweest, zowel negatief als positief. Ik hoorde mezelf namelijk geregeld zeggen dat ik dacht dat ik 'alles al gezien en gehoord had. Ik niet zo snel meer verrast zou worden, maar slecht verwonderd zou zijn... ' Ach ja, het is wat het is hè, zeggen we dan. Gelukkig zaten er ook tal van andere leuke, lieve en geweldige verrassingen bij, zoals dus dat prachtige kleurrijke begin van een doorsnee dag. Eigenlijk net zo'n dag als vandaag, al is deze dan misschien als laatste toch weer ietsjes bijzonder... 

Vanochtend trof ik echter geen wonderschone kleuren. Wel 'kanonsschoten', al vanaf een uurtje of drie vannacht. Soms zo hard dat ik -al weet ik dat ze kunnen komen- toch verrast word en van schrik een niet zo'n net woord eruit floep. Mijn lieve moeder zou zeggen dat ik me moet gaan schamen. Dat ik zo niet ben opgevoed. En daar had ze wel een punt. Als er bij ons thuis gevloekt werd, zei zij altijd, zonder ook maar een spier te vertrekken: 'Nou, nou, stoer hoor... maar zeg er nou eens twee tegelijk... dan pas ben je stoer...'; het lukte uiteraard niemand. Hoe dan ook vond ik mijn moeder best stoer, al was dat weer om hele andere dingen, en pas jaren later, toen ik meer en meer snapte van haar (en ons) leven. Een leven met toch wel hier en daar wat pittige verrassingen. Afijn, ook toen waren er natuurlijk leuke. Hadden we waarschijnlijk best gezellige oudejaarsavonden met oliebollen en appelflappen. En ik zeg 'waarschijnlijk', omdat ik eigenlijk wilde schrijven 'met zelfgemaakte oliebollen en appelflappen'. Ik realiseer me alleen dat ik dat simpelweg niet meer weet. Feitelijk kan ik me sowieso weinig herinneren uit mijn jeugd van die specifieke tijd van het jaar. Wat me echter wel bijblijft, is, jaren later. De tijd dat ik haar altijd belde om 00.03 uur. Om haar vanzelfsprekend voor het nieuwe jaar het allerbeste te wensen. En dat het maar haar mooiste jaar zou mogen zijn. Het gekke is, dat mis ik nog steeds. Dat moment van - al zei ze de laatste jaren dat ze er niet meer voor opbleef - haar even te laten weten dat we aan haar dachten... maar dat zal geen verrassing zijn. 

Liefde, want dat is wat het was, is, en wat het altijd zal zijn. Dat is in feite toch waar het allemaal om draait, en de rode draad geweest in (mijn) 2018. Liefde is namelijk geen herinnering. Liefde is een gevoel, dat zetelt in je hart; een bewijs, het afgelopen jaar meervoudig geleverd door onder andere mijn lieve vriendin met Alzheimer. Want dát gevoel neemt zelfs die ziekte niemand af!

En dus sluit ik af met een tekstje waar ik deze week zomaar weer eens door werd verrast. Gewoon omdat ik hem mooi vind en ik jullie allemaal alle goeds wens voor een prachtig 2019; dat het ook maar jullie mooiste jaar mag zijn... 

'Als je spijt hebt van gisteren en bang bent voor morgen, probeer dan vandaag gelukkig te zijn, want morgen is gewoon weer vandaag.'
(bron: www)

Omkijken

Alweer een jaar voorbij gevlogen...En al ben ik dan niet zo van het traditionele terugblikken, heb ik eveneens geen eindejaarsritueel, toch kijk ook ik -op de drempel van het oude naar het nieuwe jaar- nog een keertje heel even om. Een moment stil staan en omzien naar dat wat is geweest. Misschien zelfs effe mopperen op hetgeen er niet zo lekker ging. Maar gelukkig vooral genietend van al het mooie dat er was. En ik realiseer me ineens iets, ik doe het namelijk iedere week, dat 'even omkijken'. Pas op de plaats en tevreden zijn met wat ik dan zie. Het zet voor mij alles vaak weer net even in het juiste perspectief. En vanzelfsprekend gaan mijn gedachten dan ook naar die dingen die ik beter, anders had kunnen doen. Maar heel eerlijk ben ik dan met name blij met al dat bijzondere dat ik zo vaak als 'gewoon' ervaar; ondertussen staan de aardappels en de zuurkool te pruttelen op het fornuis voor de stamppot morgen(kerst)avond, terwijl de klanken van The New London Chorale (mijn quilty pleasure dezer dagen) het huis vullen. Fijn vooruitzicht, met mijn lief en mijn bonuskind...

December, de dagen steeds korter. Hoewel de kortste en donkerste dag gelukkig alweer voorbij is. Heel voorzichtig weer op weg naar het licht, al leek dat vanochtend nog best ver weg; het ochtendgloren druilerig en donker. Wel een heerlijk gevoel om dan als eerste al die warme lichtjes van de dit jaar weer eens echte kerstboom, de twee kleine boompjes voor het raam, de kersthuisjes, de kerststerren voor en achter aan te doen, dat dan weer wel. 

Nog een week, dan sluit ook ik het jaar af, op weg naar... wie zal het zeggen.

Ik kijk nog eventjes om en zie dat 2018 best een bijzonder jaar was, op z'n zachts gezegd.
Zo zie ik...
… best lastige beslissingen
… moeilijke momenten 
… afscheid van dierbaren
… het leven soms zo oneerlijk

Maar kijk ik ook naar...
… prachtige gebeurtenissen

… er toen doen
… realiseren van dromen
… geweldige ontmoetingen

Weet je wat het is? Vooruitkijken doe ik eigenlijk veel liever. Hoewel ook ik uiteraard niet precies weet wat er komt, maar dat maakt het juist ook weer zo bijzonder, althans, in mijn beleving.

Ik hoop in ieder geval op…
… fantastische nieuwe kansen en mogelijkheden
… inspirerende mensen
… het verschil kunnen (blijven) maken
… voldoende rustmomenten
… ruimte en dynamiek
… en nog zoveel meer...

En dus, op drempel van het nieuwe jaar, kort terugkijkend, winnen ook bij mij de mooie herinneringen het van de minder mooie. Haal ik daar weer energie en inspiratie uit om -samen met jullie- er een fantastisch jaar van te maken. Een jaar waarin we het hopelijk bovenal goed hebben met elkaar, met diegenen die ons allemaal lief zijn!

|

Bruggetjes; cadeautjes soms

Het duurt even voordat ik gerommel in het slot hoor. Even later zwiept de brede deur met een grote zwaai open. In de deuropening staat een kleine, fragiele dame. 'Zo', klinkt het krachtig. 'Ben jij toevallig mijn bezoek van deze middag?' Zo klein als ze is, zo stevig zijn haar woorden. Ik steek glimlachend mijn hand uit en stel me voor. Ze schiet in de lach als ze mijn naam hoort (en ik even later ook) wanneer ze zegt: 'O ja, die mooie naam. Iets met katoen...plukker of zo, met linnen... maar dan net even anders'. 

Toen ik haar twee weken geleden belde om een afspraak te maken, wilde ze heel graag mijn naam opschrijven, anders zou ze het vergeten, zei ze. Ook haar gaf ik mijn bekende ezelsbruggetje: 'Denk maar aan 'de katoenplukker'', zei ik, 'versus 'de linne(n)weever''. Ze vond hem toen al subliem. Meestal werkt het, en dit keer dus ook; het ijs was dan ook snel gebroken. Toen ik ook nog vertelde dat de naam uit Den Haag komt, was dat weer een mooie brug naar Scheveningen, waar haar roots liggen. Er volgde als vanzelf een mooie herinnering, hoezeer ze het miste ook, dat duinpad, met al die schelpen. Alleen, dan was je er nog niet, je moest nog even doorlopen, om dan ineens... 'dat heerlijke geluid hè, die branding...' Het gemis was even niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar in de ruimte.

Het uur vliegt om, wordt vijf kwartier, waarin ik een grand tour krijg door haar huis: 'Je moet echt even boven kijken, want mensen vragen me altijd of ik alleen in dat mooie, grote bed slaap. Ja, jammer eigenlijk hè...' Haar schaterlach weerkaatst in de ruime slaapkamer. Weer beneden vertelt ze eerlijk dat ze nog steeds auto rijdt. Maar ook dat ze bang is. Bang soms om zoveel alleen te zijn, de dagen duren lang. Ze weet dat ze steeds meer inlevert, want ze voelt -'dat zeggen mijn dochters ook'- dat ook dat binnenkort stopt: 'En hoe kom ik dán in Purmerend?' Ze realiseert zich goed dat ze achteruit gaat: 'Tja, ik word gewoon dement joh, sorry.' 

Haar ogen beginnen te stralen als ze vertelt over haar kinderen, de kleinkinderen, haar moeder, haar broertje, die in het kamp heeft gezeten; ze hadden het lang niet makkelijk vroeger. Toch voelt ze zich rijk, heeft een mooi leven gehad: 'En zo wil ik het graag nog even houden hoor. Dus, nee, ik ga niet meer naar die 'tuttenclub' waar ik met niemand een goed gesprek kan voeren. Wat denken ze wel, ik wil een beetje aansluiting.' Mijn bruggetje naar de 'Kennisclub', waarvan ik weet dat de casemanager daar mee bezig is. En ik vertel haar over het ontmoetingscentrum, waar activiteiten zijn voor hoogopgeleiden of mensen met een brede interesse; er volgen nog meer mooie herinneringen van eerste en tweede liefdes en de universiteit waar ze gewerkt heeft. Ineens zegt ze: 'Dit wat jij nu doet, is trouwens ook best leuk werk hè?' En zo krijg ik wederom een cadeautje; een prachtige brug om het maatjesproject verder uit te leggen. Ik vertel haar wat we precies doen, dat ik zelf dus ook vrijwilliger ben, en dat ik zo snel mogelijk op zoek ga naar een vrijwilliger die goed bij haar past. Uiteraard op basis van wat ze mij zojuist allemaal vertelde. Met een guitige blik zegt ze: 'Owh, maar jij mag ook best blijven komen hoor'. 'Met jou krijg ik geen ruzie, jij bent namelijk gewoon beschaafd ook, en met jou kan ik tenminste een normaal gesprek voeren...' 

Jongens, wat houd ik toch van dit vrijwilligerswerk! Hoe mooi is het dat ik iedere keer zo maar weer even een moment wordt binnengelaten in iemands leven, en vandaag zelfs twee keer. En natuurlijk, met de ultieme hoop dat je daarmee ook daadwerkelijk iets van betekenis kunt zijn in dat leven; weer genoeg (vrijwilligers)werk aan de winkel dus! 

Zo ineens

Ineens ben ik er weer, daar waar ik al even niet meer was geweest, terwijl mijn handen blijven rusten op een artikel in de Margriet van vorige week. In een split second, heel even negen jaar terug in de tijd. Fragmenten nog altijd even scherp, al kan ik er intussen met een zachtere blik naar kijken.

Die ene vrijdagavond, de zevende augustus. De geluiden, de beelden, de details! De kat die naar boven vliegt, terwijl de kattenbrokken in het rond vliegen; in mijn run om de voordeur open te zetten voor de hulpverleners, schopte ik per ongeluk zijn etensbakje om. De stem door de telefoon, die me dringend gebied hem op speaker te zetten: 'Kun je reanimeren? Dan nu, ik tel mee...'; het tellen hoorde ik niet, wel in mijn hoofd het deuntje 'staying a life' van de Bee Gees, blijven hangen van een BHV-training uit een ver verleden. Ineens het huis vol, kordate stemmen achter me: 'Stop maar, stop maar, we zijn er, we nemen het van je over'; gebiologeerd bleef ik op een afstandje naar ze kijken. 

Mijn gedachten, als één van de politiemannen hoorbaar geëmotioneerd zegt: 'kijk maar niet hoor mevrouw, het is namelijk niet zo'n fijn gezicht'. En ik dacht alleen maar, ach, je moest eens weten; het beeld voorgoed op mijn netvlies gebrand. De sigaret die ik buiten in één beweging aansteek en vol afschuw gelijk ook weer uitmaak, ik lijk wel gek. De buurman aan wie ik mijn sleutel en telefoonnummer geef, voor het geval dat, en of hij straks even naar de kat wil kijken misschien; we woonden er net vier maanden... 

De rit met zijn collega naar het eerste ziekenhuis. Dat moment als we de rotonde opdraaien en horen dat er thuis eindelijk weer hartritme is. De ontelbare bekertjes zwarte koffie en sigaretten, buiten op het bankje bij het ziekenhuis, wachtend op nieuws; het was dan ook een zwoele zomeravond. De waarschijnlijk moeilijkste telefoongesprekken van mijn leven. Die nooit verwachte, pijnlijke reactie, maar gelukkig ook heel veel bemoedigende. Het gespannen maar ook opgeluchte gezicht van de dienstdoende cardioloog die naar buiten komt lopen en zegt: 'Hij is er weer, maar hij is er nog lang niet...' De dagen op de IC, de bikkelharde woorden van de intensivist: 'We weten niet of en hoe hij wakker wordt'; ze gaven hem nog geen vijf cent, zo hoorden we heel veel later. Zijn constante gevecht tegen de beademingstube, het koelen, de koortsaanvallen, de longontsteking, de slapeloze nachten, de onzekerheid, de vragen, herkent hij me wel als hij wakker wordt; we kenden elkaar amper twee jaar... 

En toch hè, ik heb nooit één moment getwijfeld, aan de liefde van mijn leven. Kan ik nog zoveel meer vertellen, al die kleinigheden, bijzonderheden, ja zelfs misschien wel onbenulligheden; vergeten doe ik ze namelijk nooit. Ons verhaal, geen dag meer onbevangen. Daarentegen zoveel meer intenser dan ooit. Zo fietsen we pas nog 31 kilometer, ergens in ons mooie land. Picknickten we op een bankje in de zon, klonken we op onze trouwdag -alweer negen jaar- en dacht ik met een grote glimlach aan de mooie tekst die hij destijds voor me schreef: 

Klaar mee

Wat een week. Zo eentje die ik blijkbaar eens in de zoveel tijd moet meemaken; het was dan ook al weer even geleden. Ik was er vrijdag dan ook wel een beetje klaar mee. Gisterenochtend toen ik wakker werd eigenlijk ook nog wel. Zo bedacht ik me dat ik best in mijn bed kon blijven liggen, gewoon de hele dag, of zo. Maar ja, toen ik daar -liggend in dat bed- weer wat verder over nadacht, vond ik dat vervolgens net even te veel verspilling van een mooie dag. Ik was tenslotte klaar met de week, niet met de nieuwe dag. Een nieuwe dag brengt immers weer nieuwe ronden, nieuwe kansen nietwaar. De afgelopen week, met al haar dingen(tjes) -in mijn wereld ondenkbaar-, liet ik dus los. Of misschien moet ik zeggen, wel denkbaar, maar het gebeurt gewoonweg niet. Ik zou het bijvoorbeeld niet in mijn hoofd halen. Maar ja, tja, wie ben ik hè.

Dus, klaar mee. Af laten glijden en geconcentreerd blijven op wat er wel goed gaat, of in ieder geval gaat binnen de voor mij belangrijke (werk)waarden. Een daarvan is rechtvaardigheid, maar ook samenwerking, deskundigheid, zorgvuldigheid en respect zijn er zo maar een paar die er voor mij behoorlijk toe doen in het leven. Daar past voor mij dan ook niet bij dat je iemand voor het blok zet, je collega's laat barsten... omdat het nu zo uitkomt. Tja, en als je dan over een van die grenzen gaat, dan kan ik inderdaad nog wel eens wat energie in een conversatie leggen, zoals mijn lief het gisteren zo prachtig verwoordde. Ach ja, 'Het is wat het is', zei ik vervolgens tegen het uitzendbureau, die deze wijze van 'opzeggen' blijkbaar prima vindt kunnen tegenwoordig, terwijl je nog een contract tot eind december hebt met elkaar. Kortom, ik kon het even niet nalaten te vragen aan de dame in kwestie hoe het zou zijn als de zaken omgedraaid waren. Ik met een telefoontje had laten weten dat de volgende dag de laatste werkdag zou zijn van hun kandidaat, omdat dat ons nu het beste uitkomt? Het antwoord moest ze schuldig blijven, de dame vond namelijk dat er mij niet viel te praten; er zat wellicht net iets teveel energie in mijn vraag...

Afijn, klaar mee dus. Laten we het vooral hebben over het weekend, twee meest mooie herfstdagen. Niet in bed blijven liggen dus, maar gewoon even bij de buurvrouw op de koffie; ik had nog wat servies van haar en hoorde toevallig dat ze stond te praten met iemand, die ik eigenlijk ook heel graag wilde spreken, maar nog steeds niet had durven aanspreken (excuus voor de wat lange zin). Even later zaten we dus gezellig, schoof buurman aan met kleinzoon en was het gewoon even best heel knus. Zo spraken we onder andere af dat ik woensdag zorg voor zelfgemaakte pompoensoep en nog geen drie uur later waren onze slaapkamerramen weer blinkend, het houtwerk ontdaan van alle spinnenpoep van de afgelopen periode en worden binnenkort ook de dakkapelletjes gedaan, hoe gaaf is dat. Zo zie je maar weer, er is altijd wel een reden je bed uit te komen!

Dat is facebook voor mij overigens niet. En dus loop ik al een tijdje rond met de gedachte daar binnenkort mee te stoppen; ik ben er wel een beetje klaar mee en al helemaal als er weer een vaag verzoekje binnenkomt van ene Piet-die-weet-ik-veel-wie-hij-is-en-waar-hij-mij-van-denkt-te-kennen... Ik wil mijn tijd graag aan andere dingen besteden. Toch realiseer ik me natuurlijk terdege dat een aantal van jullie via deze weg mijn verhalen leest. Ik vind 1 januari 2019 dan ook een mooi ijkpunt, het jaar rond. Daarbij geeft het iedereen die wil blijven lezen (wat ik uiteraard heel erg leuk vind) de tijd om op 'volgen' te klikken op mijn blogpagina. Je krijgt dan vanzelf een melding in je mailbox als ik weer eens wat (on)zinnigs aan 'het papier' toevertrouwd heb. Mijn verhalen deel ik eveneens via twitter en ik gebruik dit jaar Instagram om iedere dag een foto te uploaden van iets dat ik mooi en de moeite waard vind om te delen met de wereld.

Een paar dagen geleden was dat een upload van een intiem concert van Beth Hart in Tivolli, met de toepasselijke titel: 'Mama this one's for you'. Het was maandag 29 oktober, de geboortedag van mijn moeder *knipoog*…  

Mama this one's for you…*klik hier*

Loslaten...

De bladeren aan de bomen wiegen zachtjes heen weer, als ik toevallig een blik naar buiten werp. Er valt er eentje. Gedragen door de wind, dwarrelt hij weg. Herfst. Loslaten, denk ik gelijk. Ach, hoeveel is daar al niet over geschreven? Maar wel een woord dat vooral de afgelopen week door mijn hoofd spookte.

Loslaten van (het) leven, van iemand. Vaak zo onlosmakelijk verbonden met de dood. Als het moment daar is, gaat het gek genoeg vanzelf. Al denk je van tevoren misschien dat het je nooit gaat lukken. Belangrijk om te doen ook, dat loslaten van iemand. Zodat diegene ook de rust en de kracht vindt en voelt dat het goed is om te gaan, het leven los te laten. Mijn ervaring leert inmiddels dat het een intens, bijzonder, maar ook heel waardevol proces is om mee te mogen maken.

'Je zult wel in een zwart gat vallen Heleen...' Een opmerking die ik regelmatig hoorde toen mijn vriendin nog leefde: 'Wat als ze er niet meer is, dan zul je wel... ' En ook nu weer, allicht vanuit de beste intenties, nu dat moment echt hier is, onomkeerbaar; een week geleden namen we afscheid van haar. De zon scheen, ook die dag klopte alles. Natuurlijk vloeiden tranen, was verdriet bijna tastbaar. Maar het was ook een mooi samenzijn, omluisterd met lichtjes, mooie muziek en het vertellen van verhalen over wie ze was, wat ze deed, haar zorgen, haar humor, haar liefde, haar gezelligheid, haar leven. En weet je, dat gat dat valt wel mee, als je het hebt over het invullen van mijn tijd. Neemt uiteraard niet weg dat ik een leegte voel; het feit dat ze er simpelweg niet meer is. Dát is wennen. Het weten dat je nooit meer naar iemand toe kunt. De dingen doen, die je altijd samen deed, dat voelt als een gat... en went eigenlijk maar een heel klein beetje.

Iemand loslaten die sterft, het gaat vanzelf; je hebt simpelweg geen keuze. De vraag die mij de laatste paar dagen echter wakker hield, was meer die van: 'Maar hoe ga ik dan nu al dat andere loslaten, ook zo verbonden met zeker de laatste fase van haar leven? Mevrouw van K., die ineens mijn handen pakt als ik vraag hoe het met haar gaat, en dan uit het niets met een ernstige moederlijke blik vraagt: 'Maar hoe is het nou dan met jouw man dan?' Ze heeft mijn lief nog nooit ontmoet... Meneer Van der W., die lachend vraagt of ik gepromoveerd ben, als ik twee stoelen voor hem wegschuif van de tafel, zodat hij er met zijn rolstoel bij kan en we kunnen beginnen met het middageten. 'Of doe je gewoon hand- en spandiensten? Fijn hoor, dat je dat blijft doen...!' E., bij wie -op het moment dat ik over haar hand wrijf en vraag of ze het gezellig vindt om samen te eten en of ik haar mag helpen- de mooiste ontspannen glimlach doorbreekt en de dames dan die zitten te bekvechten onder het eten - geen idee waar het over gaat - na een geintje en wat afleiding de rust wederkeert en ik samen daarna met ééntje gezellig aan de afwas ga... en nog zoveel meer...

Tja, loslaten. Tegelijkertijd weet ik dat ik a) geen beloftes hoef te doen, b) dat allemaal - en nog zoveel meer- misschien wel heel erg ga missen, maar c) blij ben dat ik daarin wél een keuze heb. 

Ik koos dan ook om weer eens een weekend thuis door te brengen. Toe te geven aan een lome moeheid, die de hele week al als een zware jas voelt en niet zo makkelijk af te schudden lijkt. Uiteindelijk gaat dat ook wel lukken hoor. Natuurlijk. Ik weet hoe het werkt en misschien nog wel belangrijker, wat ik eraan kan doen. Waar ik niettemin dan wel heel blij van word, is dat er op het werk meer dan begrip is, van alle kanten; fijn om gezien en gehoord te worden. Dat ik ook nog steeds energie krijg van het vrijwilligerswerk, het zoeken van een maatje voor mensen met beginnende dementie; bijzonder om te merken hoe het gewaardeerd wordt. Hoe gaaf het is dat er een lunchafspraak staat met die vriendin, die ik al veel te lang niet meer gezien heb; tijd om ouderwets bij te kletsen op een toch wel iets bijzondere dag. En dat de moeder van mijn vriendin daar straks belde om te zeggen dat ze 'verlang naar me heeft', zoals ze altijd zo mooi in dialect zegt. Onze wekelijkse telefoongesprekken mist, mij mist... en graag zeker wil weten dat ik langskom om te doen wat we al een tijd geleden hebben afgesproken; iets moois, iets blijvends, iets …. maar daarover later meer.

Loslaten, of ach, misschien wel gewoon 'anders vastpakken', want dát kan natuurlijk ook!

mono on aware

Mono on aware, een Japanse tekst die afgelopen zaterdagochtend toevallig in beeld verscheen toen ik -eigenlijk geheel tegen mijn principes, en dus nog niet helemaal wakker- de televisie aanzette. Ik houd namelijk heel erg van de stilte die de ochtend brengt. De dag zachtjes zien en horen beginnen, het fluiten van de vogels, miauwen van Mies... 

Afijn, die ochtend doorbrak de stem van Paulien Cornelisse de stilte en hoorde ik haar zeggen: 'Mono-onawaaaree… of wel 'Alles is vergankelijk'. Glimlachend dacht ik, je moest eens weten hoe toepasselijk dit is, op dit moment. Toeval? Ach, ik geloof inmiddels anders, door ervaring rijker, dat alles komt zoals het komt en moet zijn. Iets waar ik ook in de dagen die achter me liggen weer simpelweg het nodige bewijs van heb mogen ervaren.

1.039 dagen, 148 weken, 34 maanden... en een paar dagen. Intensieve, mooie en bijzondere dagen, weken, maanden. Net als de afgelopen week. Voor mijn gevoel nog steeds niet goed in woorden te vatten, al zou ik er een boek over kunnen schrijven.

2 jaar, 10 maanden... en een paar dagen, een tijd waarin ze soms best verdrietig was, als ze merkte dat veel dingen waar ze vroeger haar mooie handen niet voor omdraaide, niet meer lukten. 34 maanden... en een paar dagen, waarin ze regelmatig boos was, als ze het gevoel had niet begrepen te worden. 148 weken... en een paar dagen, waarin ze zich soms onveilig voelde, bang was, de wereld en de werkelijkheid niet meer snapte. 1.039 dagen, waarin ze gelukkig ook heel veel bijzondere, gezellige en mooie momenten beleefde, zoals vorige week zaterdag nog. Een mooie dag, de zon scheen, en dus weer eens 'ouderwets' wandelen, in de rolstoel. De zonnehoed op haar hoofd, die we kochten tijdens een van onze heerlijke bezoekjes aan het tuincentrum, samen met mijn lief. Onze 'vaste route', langs het fietspad, de paarden, koeien, schapen en zelfs de zwanen waren er, op de plek waar we tijdens een van onze allereerste wandelingen het nest ontdekten. Alweer 2 jaar, 10 maanden... en een paar dagen geleden.

Bijna 3 jaar, omringd door warme en liefdevolle zorg op Klein Houtdijk. Stuk voor stuk unieke en lieve mensen, betrokken medewerkers, die misschien wel meer dan anders, alles in het werk stelden voor haar welzijn. Iedere dag weer het uiterste gaven en deden om het haar naar de zin te maken, te laten voelen dat ze er mocht zijn, welkom was, veilig was; ze was dan ook best bijzonder, mijn lieve, dappere vriendin. 

En wat ging het snel, die laatste week, die laatste paar dagen. Maar wat was het goed, eenvoudigweg omdat alles klopte. Alles ging en was, zoals het moest zijn, door niets of niemand geregiseerd... of misschien dan toch wel een heel klein beetje? *knipoog*

'Positief zijn is een keuze' en 'Altijd je hart volgen Leentje, doe ik ook.' Hoe vaak heb ik haar dát horen zeggen -en zien doen- gedurende onze 35-jarig durende vriendschap en zelfs in die 1.039 dagen, 148 weken, 34 maanden, 2 jaar en 10 maanden... en die paar dagen, tot aan dat bijzondere moment dat de Alzheimer verdween, als sneeuw voor de zon...Ook vandaag is het een mooie dag, schijnt de zon terwijl ik dit schrijf, en wat ben ik blij dat ik naar haar goede raad heb geluisterd.

Vanmiddag dan toch echt onze laatste wandeling, nemen we in kleine kring afscheid, herdenken en vieren we haar leven; haar gezelligheid, droge humor, warmte en liefde, zo onlosmakelijk verbonden met wie ze was. En ik weet het zeker, zoals ze zelf ooit mooi verwoordde toen ik haar verhaal mocht optekenen voor het boek 'Ik heb dementie', dat ze zich ook op haar laatste reis helemaal 'te pletter geniet!'

Dag lieve vriendin, ik ga je missen en nooit vergeten!

*klik hier*

Laatste fase...

Nazomer, herfst? Zon schijnt, regen valt, wind waait, mooie wolkenluchten... en voor je het weet, zitten we intussen bijna op de helft van de maand september. Ik vind het wel eigenlijk wel prima. Ik houd ervan. Buiten de, bij tijd en wijlen met bakken uit de hemel vallende regen, maar ja, daarin ben ik denk ik niet de enige. Aan de andere kant, het hoort erbij. En, eerlijk is eerlijk, we (de flora en fauna) hadden het dan ook wel even nodig, nietwaar. Weer een nieuwe fase. 

De laatste fase, wel te verstaan. Van dit jaar dan, 2018, met nog 'maar' 113 dagen te gaan... Als je het snel zegt, lijkt het net niks. Nog heel even en dan zitten we weer in de maand van terugkijken, lijstjes maken. Wat ging er goed, wat kan er beter? En hoe gaan we het volgend jaar doen? Wat een keuzes hè? Misschien word je er moe van of levert het nadenken erover zelfs wel onrust op. Maar gelukkig, we mogen en kunnen al deze keuzes geheel zelf en alleen maken.

De laatste fase. Niet alleen van dit jaar overigens. Ook op het werk zitten we in een dergelijke fase; een doorontwikkeling, in gewone-mensen-taal ook wel 'reorganisatie', nadert haar einde. Nog wat bekende puntjes op de vertrouwde I en we kunnen weer door. Wat nog niet klopt of is ingevuld, wordt ook vast en zeker opgelost. En zo niet? Ach ja, dan is het aan ons, aan mij, hoe daar mee om te gaan. Laat ik me leiden door de onrust, de inmiddels ingesleten moeheid? Of zet ik nog een keer mijn schouders eronder en ga ik er voor? Ik haal vast en zeker weer ergens nieuwe energie vandaan om te doen wat ik wil doen, waar ik goed in ben; het verschil maken, zorgvuldig, belangen behartigen, van mensen. Meer dan genoeg dus om uit te kiezen, en die keuze is aan mij, en ik mag en kan hem zelf maken.

Onrust en vermoeidheid, eveneens vaak in andere laatste fases te zien. Kijk ik naar mijn vriendin, breekt mijn hart iedere keer een stukje meer; de zgn. late fase van alzheimer, de laatste van haar jonge leven. Nog steeds die onrust, zo diep, lijkt met geen medicijn te stuiten. Ja, soms, heel even. Slaapt ze een tijdje, zittend in de stoel. Is ze ontspannen en lak ik haar nagels met de nieuwste, kekke kleur blauw of het mooiste herfstrood. Masseer ik voorzichtig haar inmiddels mager geworden handen en armen met de oude, vertrouwde Nivea-geur of de nieuwste Rituals, zachtjes alle blauwe plekken ontwijkend. Ze oogt vermoeid. Beaamt dat ook, als ik het haar vraag. Moe van de interne strijd die ze iedere dag nog levert wellicht. Ook zij wil gezien en gehoord worden. Wil bewegen, lopen, voelen dat ze leeft? Terwijl wij misschien wel vinden dat ze dat beter niet meer moet doen, dat lopen, omdat het eigenlijk niet meer gaat. 'Valgevaarlijk', zogezegd. De realiteit ook, dat we misschien wel moeten toegeven dat we haar - met alle lieve en liefdevolle zorg en kennis om haar heen en de beste bedoelingen en hulpmiddelen- hier niet voor kunnen behoeden. Ook niet in deze fase, waarin zij zelf de keuzes niet meer maakt...

iets unieks

Ik bel aan en moet behoorlijk lang wachten. Zelfs zo lang, dat ik me een moment afvraag of de afspraak wellicht vergeten is. Terwijl ik wacht, check ik nog even snel mijn telefoon. Tja, het staat er echt: '15.00 uur, kennismaken fam. M. - maatjesproject dementie'. Nu zegt dat niet alles, want het gebeurt mij ook nog wel eens dat ik me vergis in de datum of de tijd. Net als ik besluit even ongegeneerd door de voorruit te gaan gluren, hoor ik een sleutel omdraaien. Als ik me omdraai zie ik een buitengewoon vriendelijk gezicht en word ik hartelijk ontvangen.

'Kom binnen, kom binnen. Excuus dat het even duurde, maar we zitten buiten. Wil je buiten of binnen zitten, zeg het maar...'. Binnen staat een knusse ronde eettafel met 4 comfortabel uitziende stoelen, zo ook buiten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een kleine schaduw snel heen en weer bewegen. Ik vermoed mevrouw M. en ik zeg dat buiten prima is, het weer is tenslotte nog heerlijk.

Als ik de tuin in stap, word ik met een nieuwsgierige, schalkse blik van top tot teen bekeken en enthousiast begroet door een kleine, goed uitziende - zo later blijkt - sportieve dame van bijna 81! Ze wordt nog enthousiaster als ze hoort hoe ik heet; we blijken bijna naamgenoten... 'Nou dat vergeet ik niet hoor, kom maar gauw zitten'. Op de vraag van meneer wat ik wil drinken, antwoordt mevrouw lachend: 'Doe maar eenne...' terwijl ze met haar rechterhand het bekende drinkgebaar maakt. Hij lacht en kijkt haar liefdevol aan. 'Nog een beetje te vroeg schat, dat doen we later' en aait zachtjes haar wang. 'Owh, jammer', zegt ze en lacht weer naar mij. 'Wat drink jij dan?' Ik zeg dat een glas water prima is en meneer verdwijnt richting keuken. Ondertussen blijft mevrouw mij vriendelijk en onderzoekend aankijken en vraagt wat ik kom doen. Ik vertel wie ik ben, wat ik doe en wat ik specifiek vandaag kom doen, en wordt even later attent bijgestaan door haar man. Hij vertelt wat ze zoal doet gedurende week en dat ze bijvoorbeeld nog rustig 40 km wegtrapt op hun nieuwe elektrisch fietsen. Maar ook dat ze, als ze dan thuis zijn, na een uurtje of zo, zo weer op de fiets wil; 'een bezig bijtje... hé lief?' Ze knikt instemmend en kijkt trots naar mij. 'En aangezien ik niet altijd met je mee kan, zoeken we een vrijwilliger die zo af en toe ook iets leuks met je kan doen. Misschien wel jeu de boules op maandagavond, want alleen lukt dat niet meer zo goed en kan ik naar de bridge... .' Ze praat verder, waar hij gebleven is. Het gesprek verloopt vlotjes. Af en toe kijkt ze me vragend aan en moet ik herhalen wat ik gezegd heb, of herhaalt zij wat ik zeg en wisselt ze bijna stiekem een blik met haar man. Alsof ze stilletjes bevestigt dat het goed gaat zo. Al snel begrijp ik dat ik niet op zoek hoef naar een vrijwilliger die van handwerken of spelletjes doen houdt. Mevrouw wil bewegen; '... moet wel een beetje actief type zijn hoor, want ik fiets, tennis... en weer volgt de opsomming wat ze nog graag doet.

In mijn hoofd laat ik intussen een aantal vrijwilligers passeren uit ons bestand. We hebben er zeker een aantal die van fietsen houdt en juist niet van autorijden. Toch heb ik het gevoel dat ik nog iets specifieks mis om de juiste match te maken straks. Dat blijft uiteraard altijd een uitdaging, zeker omdat ook deze familie voorkeuren heeft voor dagen en tijd. De liefde tussen deze twee is onmiskenbaar, maar ik hoor en zie ook hoe dichtbij de grens van overbelast raken is. En dus heb ik nog een laatste vraag: 'Is er nog iets, mevrouw M. wat ik absoluut moet weten van u? Weer zie ik die liefvolle blik naar elkaar, als zij antwoordt: 'Nou, ik hou dus van fietsen en jeu de boules, lekker actief zijn, maar ik vind het ook heel fijn om herinneringen op te halen aan Indonesië. Daar ben ik geboren hè en heb ik 18 jaar gewoond...' 

Bingo! Denk ik. Dat is wat ik nodig heb. Iedereen heeft namelijk iets unieks, wat soms zo prachtig overeenkomt met dat unieke van een ander, een vrijwilliger van de Larikslaan2...Voor ik het weet zijn we zo een half uur verder en krijg ik van beiden in geuren en kleuren mooie verhalen over ooit en over de Masooh Sadja, inclusief folder met het programma van 2018. Altijd handig misschien. Als ik even later afscheid neem, wil ze geen hand. Meneer M. lacht: 'ze loopt graag een stukje mee', terwijl ik een arm in de mijne voel haken en mevrouw M. vraagt hoe ik ook alweer heet. Als ik mijn naam zeg, straalt ze: 'Owh wat leuk, dat is makkelijk, dat vergeet ik niet hoor, dat is mijn roepnaam.' en even later zwaait ze me enthousiast uit alsof ze een van haar eigen kinderen staat uit te zwaaien, net zo lang tot mijn auto de straat uit is en ik haar niet meer in mijn achteruitkijkspiegel zie.

En nu maar duimen dat ook de rest enigszins overeenkomt met de mogelijkheden van de vrijwilliger die ik in mijn hoofd heb...

Alles stroomt...

foto: www

Panta Rhei... alles stroomt

De beeldspraak van Heraclitus over dat in de rivier continu nieuw water toestroomt, maar toch blijft de rivier dezelfde. En dat hiermee de eeuwige maar constante verandering wordt geïllustreerd; verandering, het enige constante... 

dus schreef ik dit keer niet
op die dag zeven
want stromen deed er veel
van kabbelend riviertje
af en toe een stroomversnelling
tot aan soms een woeste waterval

verandering, onmiskenbaar
 ons dagelijks leven
altijd dat besef
de bange gezichten
het lange wachten destijds
hoe anders nu
dan wat ze ooit bedachten
dacht echt niemand
 laat staan aan later

en dus schrijf ik vandaag
de dag van thuiskomst
negen jaar geleden
omdat alles stroomt
zoals het gaat
staan we nu hier
op weg naar daar 
nog altijd
een heel groot wonder

samen (klik)

een druppel

Het duurt heel even voordat er open wordt gedaan, nadat ik op de bel druk. In de deuropening verschijnt een kleine man, die er -mede door zijn iets gebogen houding en net te grote broek met vlekken- bijna aandoenlijk uitziet. Onder een in de war zittende, grijze haardos, staren twee donkere ogen ons enigszins argwanend aan. 'Dag meneer D. Wij zijn van de Larikslaan2...'. Ik noem onze namen en zeg wat we komen doen; kennismaken in verband met een aanvraag voor een vrijwilliger, het maatjesproject dementie. Overigens zeg ik dat laatste er niet altijd bij, omdat dat nog wel eens slecht kan vallen. Zijn verzoek kregen we binnen via onze consulent dementie, en later via een opgestuurd aanvraagformulier, door hemzelf ingevuld. 

De donkere ogen worden iets lichter en hij schudt ons de handen. 'O ja, ja sorry hoor, ik wist het wel. Het lukt me de laatste tijd alleen niet meer zo goed, naja, ik wist het hoor. Ik was alleen nog even naar de bakker geweest en kwam er daar achter - komt u binnen, komt u binnen, u komt voor de tuin hè? Ja, daar moeten we echt even kijken hoor. Het is een puinhoop. Alleen, weet u, het lukt me gewoon niet meer. En ik kwam er dus daar achter dat ik mijn portemonnee was vergeten, en moest dus weer helemaal terug fietsen, en ben dus net thuis... komt u verder, wilt u koffie, thee, water...waar wilt u zitten...?' 

F., coördinator van de vrijwilligers, en ik, vrijwilliger coördinator van het maatjesproject, zijn dit keer samen op intake. De aanvraag was zo specifiek, én meneer was dusdanig vasthoudend tot aan bijna dwingend, dat dát ons wel een goed idee leek. 
Meneer D. drentelt intussen van de voor- naar de achterkamer, naar de keuken en lijkt op zoek naar iets. Even later overhandigt hij mij een papier. Het blijkt een aanvraagformulier, nogmaals ingevuld; hij was er niet zeker van of we het al hadden.

Hoe bijzonder blijft het om zo maar iemands leven binnen te stappen. Een leven, een gezin, dat door een diagnose als dementie, volledig op z'n kop staat. Als snel blijkt ook dat er veel meer aan de hand is. Ik vind de ogen van F. en in die ene seconde realiseren we ons dat onze beslissing samen te gaan, de juiste was. Zo had mevrouw D. telefonisch al laten weten zich er niet mee te willen bemoeien; de aanvraag voor een maatje was 'zijn pakkie-an'. De spanning was dan ook goed te voelen toen ik na een minuut of tien iemand op de trap hoorde en even later met gebogen hoofd, een snelle blik onze kant op, via keuken naar buiten zag glippen. Ik hoopte een moment dat haar nieuwsgierigheid het toch had gewonnen. 

Meneer D. ging intussen al pratend op zoek naar onderzetters waar hij de koffie en het water op kon zetten. Eerst de onderzetters, dan de rest...één ding te gelijk. 'Ja, sorry hoor. Het gaat allemaal niet zo goed meer de laatste tijd. Weet u hoe dat is? Als het niet meer gaat? Vroeger ging het namelijk allemaal nog wel. Weet u hoe dat voelt? Als je naar de tandarts fietst en je aan een wildvreemde moet vragen waar je bent, omdat je verdwaald bent? En ik kon het altijd gewoon vinden hoor, deed het altijd alleen...' 
Hij stopt even, koffie in de hand, bromt wat, terwijl hij met een boze blik lijkt te zoeken naar waar hij de onderzetters had gelaten. Mevrouw D. komt weer binnen en ik sta om haar de hand te schudden. F. doet hetzelfde, waarna ze gelukkig gaat zitten in een stoel, schuin achter haar man. Aan de muur hangt een foto van iets bekends uit de regio; onmiskenbaar zelf gemaakt. Op mijn vraag of de foto 'eigen werk' is, straalt ze; het was haar hobby. De foto is al oud, verkleurd, ze heeft er nu geen tijd meer voor helaas... er valt een stilte. We raken verder in gesprek met beiden, waarin steeds duidelijker wordt dat meneer een andere verwachting heeft van ons maatjesproject dan het daadwerkelijk inhoud. Verdrietig en bozig laat hij ons zijn tuin zien. Hij kan het echt niet meer, zegt hij. 'Er moet echt een sterk iemand komen om die tegels op te tillen, dat onkruid daaronder daar ja, dat moet weg...' 

Eenmaal weer binnen en zoveel mogelijk inzoomend op wat goed gaat, plezier geeft en vooral ook erkenning gevend aan het verdriet van beiden, verdwijnt voorzichtig zijn boosheid en haar houding 'ik bemoei me er niet mee'. Als de zorgboerderij ter sprake komt, waar hij inmiddels drie dagen in de week naar toe gaat, komen de verhalen los over de dingen die hij doet, de dieren die hij helpt verzorgen. Ze kijken elkaar aan en zijn vrouw zegt met een kleine glimlach: 'laat die foto even zien dan.' Ik zie een twinkeling in zijn ogen als hij opstaat. De foto, die hij rap boven water tovert, verklaart alles, en ook zij lacht breed als hij hem trots aan ons laat zien; hij, voor een hek, met zijn hand op de kop van een van de lama's. 

Voor we afscheid nemen, herhalen zowel F. als ik voor de zekerheid nog een keer wat we hebben afgesproken. Fijn om het zo samen te doen! We realiseren ons echter ook dat wat wij doen, een maatje zoeken voor een uurtje of twee per week, soms een wereld van verschil kan maken, voor zowel de hulpvrager als de mantelzorger. Echter soms, zoals nu, is het helaas ook niet meer dan die druppel op een gloeiende plaat; we lossen namelijk zijn probleem niet op. En dus gaan zij zelf in hun eigen netwerk, buren, familie, kerk, op zoek naar hulp bij het groot onderhoud van de tuin. Als dat geregeld is, zetten wij de vraag uit voor een vrijwilliger met groene vingers, om zo af en toe 'samen iets in de tuin te doen'. 'Want', zo zegt hij bijna strijdbaar: 'ja, sorry hoor, jullie moeten echt niet denken dat ik op zoek ben naar iemand die pannenkoeken met me gaat bakken...' 

Verleden, heden, toekomst...

Tijd

Zondagochtend. Heel langzaam word ik wakker door de meest mooie geluiden die via het openstaande slaapkamerraam mijn bewustzijn binnendringen. Er schijnt een Lullula arborea tussen te zitten, heb ik mij laten vertellen; zo mooi. Ik rek me uit, draai me nog een keertje om, maar kan de slaap niet meer vatten. Tijd om op te staan.

Tijd, zo een wezenlijk onderdeel van het leven hè. Althans, in ieder geval van het mijne. Een lach, een traan - zo herkenbaar ook - vliegt de tijd, zoals altijd, voorbij. Voor de ene pijnlijk snel. Voor een ander vooral tergend langzaam, en misschien juist voor die ene andere simpelweg moeilijk te begrijpen. Ach ja, die tijd, die eigenlijk alleen maar bestaat -volgens A. Einstein- omdat alles anders tegelijk zou gebeuren. Nog steeds dus een geliefd onderwerp om over te schrijven; verleden, heden, toekomst... onze tijd.

Verleden, heden, toekomst
Ik vat ze voor het gemak maar even samen. Zo schreef ik de afgelopen weken al menig verhaal, maar wiste ik het ook weer. Gewoon, omdat ik, ach, ik weet het eigenlijk niet. Ik scheef over dat verleden, het heden en die toekomst. Over (opgelegde) normen, (zelf) gekozen waarden. Hoe, waar je staat, maakt wat je ziet en zo. De kijk op de wereld, herinneringen, soms zo anders als die van de ander, opgegroeid in dezelfde tijd, hetzelfde gezin. Overtuigingen die helpend zijn, maar bij tijd en wijle ook zo helemaal niet. Perceptie, het verhaal van de 2 theekopjes; googel maar eens. Afijn, zo had het heden, inmiddels verleden, de afgelopen weken nog veel meer in petto: het 'Rijks' met mijn Lief en bonuskind, die weer eens gezellig bleef slapen. Dat je ineens Antoine Bodar tegen het lijf loopt, terwijl je op de tram staat wachten. Een moment van oogcontact hebt, en ik hem eigenlijk best had willen vragen wat die enorme pleister boven zijn oog deed, maar het niet deed. Verder waren er ontmoetingen met onbekenden en bekenden op het North Sea Jazz festival, artiesten op afstand, Gregory Porter en Hans Dulfer, waarmee je ineens oog in oog staat; wat een feestje, mijn verjaardagscadeau. Maar er was nog meer, Roger Waters, verjaardag van Ravisie, weerzien met oude en nieuwe bekenden, gezellige fietstocht met mijn wandelmaatje, mijn Lief hockeytrainer van het jaar, nieuwe vrijwilligers vinden voor het maatjesproject dementie, allemaal meer dan de moeite waard. En uiteraard ook op het werk gebeurde en gebeurt er van alles. Soms energievretend, maar zo nu en dan ook zo onverwachts, stiekem heel erg mooi. 

Waar blijft de tijd? Tijd ook die ik zo nu en dan doorbreng met mijn vriendin. Tijd, waarin alles en zij zo veranderde. Moet eerlijk bekennen dat ik heel soms even een traan laat wanneer ik weer in de auto stap, op weg naar huis, naar mijn lief, boodschappen doen, terrasje pakken, even luchen... wetende dat dát is wat ze ook zo graag wil. Woorden vindt ze doorgaans niet meer en van tijd tot tijd zie, hoor en voel je dat ze zich met flarden realiseert wat ze niet meer kan. Gelukkig is er steeds meer kennis en begrip, maar ook mijn hart breekt als ik haar strijd zie om dat laatste stukje eigen regie, grip op haar lijf en leven. Roepend in de ruimte, als ze het niet snapt, bang is, oncomfortabel is en dus de aandacht wil, bevestiging zoekt van haar zijn misschien wel, juist omdat zij als geen ander ervaart dat het allemaal niet meer gaat zoals ze wil. Vaak volgt dan een diepe zucht, zo ook gisteren; gelaten en apatisch in de stoel toen ik naast haar ging zitten, was daar de zucht (van herkenning?) toen ik haar hand pakte en ze me aankeek. We hadden het al snel weer gezellig; wandelen op de dijk, genietend van het zonnetje met een koel briesje vanuit de weilanden. Poffertjes met cola op het terras en een tijdje later, in de stilte en rust van haar eigen appartement, keek ze me recht aan en pakte mijn hand, toen ik haar lachend vroeg: 'geef me de vijf vriendin'! Gewoon omdat het zo gezellig was, het fotoboek weer even werkte en er zo af en toe een mooie herinnering was, in de vorm van een schaterlach en een guitige blik (toen ik zei dat wel heel verliefd op de foto stond) en weer een verrassende volzin bij het zien van een babyfoto: 'mooiertje hè, dat kind van mij...'

En zo was ik me er de afgelopen weken regelmatig van bewust dat ik dikwijls met mijn gedachten zowel in het verleden, heden en de toekomst ben. Dat wat er in het verleden gebeurd is, wel eens gevolgen heeft in het heden, maar in de toekomst niet altijd meer nodig is. Ach ja, zo spelen oude gedachten, meningen en zienswijzen mij nog wel eens parten. Gelukkig leer ik iedere dag weer en meer, dat, als ik vol vertrouwen doe wat mij het meeste inspireert, ik een gelukkiger mens ben, het leven leuker is en zelfs de wereld een stukje mooier. En dat alles brengt me bij een voor mij wel hele belangrijke waarde: vrijheid. Vrijheid te denken, te doen en te laten, wat goed is, goed voelt, of misschien ook wel helemaal niet. Die vrijheid gun ik iedereen, in welke vorm dan ook, voor nu en de toekomst! 

Alles went...

 

Vandaag, tien jaar geleden. 'What's in een date', schreef ik ooit, want wat maakt het eigenlijk ook uit. Vandaag, 7 juni, 18 maart...  Die dag, die dagen, waarna eigenlijk nooit meer iets hetzelfde is.

Ze horen zo bij het leven, en bij de dood, onlosmakelijk verbonden, samen.

 

En als ik een beetje mijn best doe, kan ik haar bijna horen, mijn lieve moeder: 'Echt lieve schat, geloof mij nou maar... alles went, uiteindelijk, echt! 

 



Een dingetje...

    Foto HuizeHens 14 mei t/m 27 mei

Bijna een jaar geleden begon ik aan dit nieuwe avontuur. Enigszins verplicht, in het kader van mijn nieuwe functie per 1 januari 2017; het was een van de eisen. Anderzijds vrijwillig, zelf uitgezocht en goed over nagedacht. Maar ook best wel een beetje spannend, buiten mijn comfortzone zeg maar, ondanks het feit dat een leven lang leren inmiddels een passie is.

Dat was dan ook dat 'dingetje' waar ik het laatst over had, dat ik 'nog even' moest doen, een dag na de verjaardag van mijn Lief. Daardoor niet uitgebreid gevierd, maar allicht wel een heel klein beetje. Op een alledaagse dinsdagmiddag om 14.15 uur was het tijd voor mijn eindassessment van de opleiding Post HBO Management Zorg aan de CHE. Met bijna geen stem (hooikoorts/bronchitis) en twee heren strak in het pak tegenover me, kwam er na een uurtje ondervraagd worden en twee ferme handdrukken en lachende gezichten een einde aan een hele boeiende en leerzame periode. Bloed, zweet en tranen is wellicht net iets te zwaar aangezet, al zat het er zo nu en dan niet ver vanaf. Pas achteraf realiseer ik me hoeveel tijd en energie het heeft gekost, zeker de afgelopen maanden, zwoegend aan het eindproduct. Toch weet ik het zeker, als ik 6 juni a.s. -best wel een beetje trots- mijn diploma in ontvangst neem; het was het meer dan waard (en ik zou het zo weer doen :-)).

Een en ander maakte echter wel dat ik soms behoorlijk moest schipperen met mijn tijd, deadlines behoorlijk krap werden en er af en toe simpelweg minder tijd was voor alle andere, leuke, lieve, gezellige en belangrijke zaken. Maar, die tijd is voorbij! Vanaf nu weer alle ruimte voor alles, iedereen en mezelf. Uiteraard in random volgorde... 

Ik geniet nog even na van alle lieve felicitaties en prachtige bossen bloemen. Ben blij dat we tweede Pinksterdag weer eens ouderwets met lieve vrienden een 45 kilometer wegtrapten in het prachtige Twente. Natuurlijk onder het genot van een hapje en een drankje vooraf, tussendoor en aan het einde. Ook vond ik eindelijk de rust om voor mijn dierbare vriendin juist die sandalen te halen die ik al langer op het oog had. Niets lekkerder dan blote voeten met dit warme weer, dus net op tijd.

Op tijd ook om in alle rust, in de vroegte, in mijn eentje buiten te zitten, op zo'n mooie dag als vandaag. Even nietsdoen, gewoon omdat het kan. Voordat de zon op is, de violen van de buren van water voorzien. Hier en daar wat onkruid trekken (werkt nog altijd therapeutisch), beetje 'pootje baden' op z'n tijd in het zwembad (wat een luxe en goed idee van mijn Lief om deze maar weer eens van stal te halen) én zo direct lekker buiten eten, bonuskind aan de bbq, samen met zijn vader *knipoog, terwijl op veel plekken in het land de regen met bakken uit lucht schijnt te komen. Tja, klinkt als klein geluk, voelt als -en is- ronduit groot geluk.