Blijmaker #13

... en uiteraard was nog veel meer dan

kikkers in de achtertuin,

terrasje in de zon,

indrukwekkende film 'Still Alice'...

en meer van die dingen waar ik toch echt wel blij van word, en zo

maar voor nu laat ik het even hierbij...

Regie

Zondagochtend. Ik staar een beetje voor me uit, blader een beetje door de dikke weekendkrant en onbewust zoekt mijn rechterhand mijn koffiekop op het tafeltje naast me. Leeg. Hmm, denk ik... lekker veel van geproefd dus, not!

Ach ja, ook die ochtenden horen erbij. Zo'n ochtend waarop ik me gewoon twee uur lang kan zitten afvragen waarover ik vandaag zal schrijven, want er is zo veel. Ik heb ook geen foto's gemaakt. Althans, geen boeiende, gewoon een paar losse flodders. Zeker niet genoeg om een blije compositie van te maken.

Muziekflarden en heen en weer schietende woorden vormen al een paar dagen een spektakel in mijn hoofd. Goh, als er nu toch eens een goede regisseur zou opstaan, dan zou er misschien nog wel een mooi geheel van te maken zijn.
Tja, hoe simpel kan het zijn hè -hoor ik jullie denken- dan pak je toch zelf die regie!

Tja, zo simpel kan het (soms ook niet) zijn, merkte ik de afgelopen dagen dagen maar weer eens. Regie pakken of misschien wel juist loslaten. 'Ook niet altijd makkelijk', hoorde ik iemand zeggen. En hij wilde best wel, maar ja, en dan? 'Dat betekent dat ik zo maar iemand het vertrouwen moet geven. Ja maar dat gaat zo maar niet...'.

Maar wat dacht je van bang zijn de regie te verliezen en je heel goed realiseren dat dat wel gaat gebeuren, om de simpele reden dat je soms in dit leven geen keuze (meer) krijgt...

Hoewel het daarentegen misschien soms ook wel gewoon heel comfortabel is als iemand anders even de regie pakt... al is het maar heel even, of misschien kan het juist wel samen...

Ach ja, zo maar wat flarden en flodders van de afgelopen week, me realiserend dat ik onderweg was om over iets heel anders te schrijven. Een situatie die Annette Heffels mooi beschrijft in de Margriet van deze week; één van de lieve verjaardagscadeautjes van mijn Lief, waar ik iedere week weer heel blij van word! Net als de herinnering die het lezen van dat artikeltje bij me opriep, aan de tijd dat ik op kamers woonde. Ook mijn moeder heeft namelijk meer dan eens heel goed geluisterd naar mijn toenmalige losse flarden en flodders. 'Ze was er dan gewoon, had mijn kamer gepoetst voordat ik thuiskwam, luisterde (en liet mij vooral praten) en had tassen vol boodschappen gehaald, zodat mijn voorraad- en koelkast uitpuilden met haar liefde'. Nam, ongemerkt, misschien wel heel even een klein stukje van de regie over...

Tja, hoe simpel kan het soms zijn!

  

Het beest...#11

'Je moet het beest recht in de bek kijken. Als 't klote is, is 't klote... en vervolgens laat je je verrassen door 't leven'.

Een uitspraak van Rene Gude, filosoof, denker des Vaderlands en nog wel eens te zien geweest op tv. Sinds gisteren echter niet meer onder ons, zo hoorde ik op de radio. 

Op internet kwam ik nog wat verhalen over en van hem tegen en zo ook zijn laatste tv-optreden bij 'De wereld draait door' kwam nog even langs.
Bijzondere man met bijzondere verhalen, en al kon ik hem soms ook gewoon echt niet volgen, charismatisch vertellen kon hij wel.

'Het beest recht in de bek kijken...'. Het bleef de rest van de dag een beetje bij me hangen. Volgens mij hebben we ook allemaal wel 'zo'n beest', in welke gedaante of vorm dan ook.

Ik heb er in ieder geval meer dan één keer gezien de afgelopen week, en niet alleen maar bij mezelf. De een natuurlijk groter dan ander. Hoewel, wie ben ik om de grootte te bepalen. Wat voor mij groot is, kan voor een ander wel heel klein zijn en omgekeerd. Het gaat tenslotte ook niet om de grootte van 'het beest'. Klein of groot, groot of klein, zolang je het maar recht in de bek kijkt en niet bij de pakken neer gaat zitten. Niet net doen alsof 'het' er niet is. 
Ook ik ben ervan overtuigd dat dat het beste werkt. En dat niet alleen, ik heb het deze week zelfs van dichtbij ervaren. 

Schatten van mensen, die het beest recht in de bek aankijken op een nuchtere en eerlijke manier...en zich vervolgens positief laten verrassen door 't leven. 

Want hoe gaaf is het om te zien, te horen en te voelen, dat ondanks dat 'beest', er genoten wordt van samen boodschappen doen, afrekenen dat lukt, een boterham smeren en het niet uitmaakt hoe het eruit ziet, of van gewoon een moment voor jezelf, een drankje in de zon, dat er voor je gekookt wordt als je moe bent van de dag, één van je verjaardagscadeautjes door de bus valt, of als je ervaart dat vrijheid soms in hele simpele dingen zit, gewoon uitspreekt dat het leven af en toe gewoon een hoop gedoe is, soms ook gewoon klote is, maar straalt en schaterlacht bij het ophalen van herinneringen of bij de dingen die nog op de agenda staan, waar nog tijd voor is... Het heeft mij diep geraakt.

Hoera versus Hatsjoe #10

Het is vroeg in de middag en ik hang wat in mijn stoel voor het raam. Laptop op schoot, glas water rechts en papieren zakdoekjes links, tussen het stoelkussen en beide armleuningen, in mijn broekzakken...

De zon schijnt en zo heel af en af toe voel ik een aai langs mijn wang; een zuchtje wind dat zachtjes door het raam naar binnen waait.

Als mijn blik naar buiten afdwaalt, zie ik de eerste citroenvlinder dwarrelend langs de ramen dansen en ik glimlach. De wereld wordt gewoon echt iedere dag een stukje mooier met blauwe luchten en merels die één voor één hun keeltjes smeren om de mooiste koortjes te laten horen, alsof de zon er altijd is geweest.

Het is ontegenzeggelijk waar, de eerste bloemen en bomen ontwaken uit de winterslaap... het hele grassen- en pollen-circus komt ook op gang.

'De natuur ligt een week of twee voor op schema en door de hoge temperaturen dit weekend is er een zwaar pollenweekend op komst', las ik vanochtend in de krant, tja.

Ongemerkt wrijf ik nog een keertje in mijn jeukende ogen, doe de zoveelste poging mijn verstopte neus te ontdoen van alles wat een vrije (adem)doorgang in de weg zit en vraag me tegelijkertijd af of ik het me verbeeld of dat ik echt minder lucht heb dan een paar dagen geleden… 

Ik trap er ook gewoon ieder jaar wéér in. Gil, net als de rest van Nederland, heel hard: 'hoera, het is lente!'. Alleen verandert mijn ‘hoera’ na een paar dagen al heel snel in ‘hatsjoe, (lang leve de lente)’ (bron: loesje).

En toch hè, ik wil niet zonder! Kan uren staren naar een keur aan fel gekleurde krokussen die op de meest bizarre plekken in de tuin uit de grond schieten. En geloof me, ik heb er nog nooit één bol ingezet! Ook vind ik het prachtig om te zien hoe sommige bloemknoppen op barsten staan en je overal dat frisse, jonge groen tussendoor ziet piepen. 

Groen, de kleur van de natuur en het leven zelf. Hoe kan het ook anders! En volgens bronnen staat het ook voor genezing, zowel van lichaam als van geest. Als je je niet lekker in je vel voelt, kan de kleur groen je er weer bovenop helpen... Genoeg dus om blij van te worden, lijkt me zo.

En ook deze week waren er gelukkig volop redenen om blij te zijn en blij te blijven, met bijzondere momenten, ontmoetingen, ervaringen, lieve mensen en weer een mooie avond met oude (klik) en nieuwe juweeltjes (klik); een persoonlijk verhaal van Frank, vertolkt in een universele taal: muziek.

Blijmaker #9

Ik ruik naar lente! Of beter gezegd: ‘ik ruik naar vijgenmelk met arganolie’; één van de lieve en lekkere verjaardagscadeautjes. Zonder in details te reden, iets met #scheren, #scrubben en #smeren...
Ik wist dat vijgen lekker smaken, maar dat ze ook zo ruiken, dat wist ik echt niet. Jeminee, wat lekker zeg. Helemaal na een iets 'zwaardere' #ochtendwandelingsomshalfindezon, ergens tussen de wilde zwijnen. Natuurlijk vanochtend geen wild zwijn te bekennen, alleen maar omgewoelde overblijfselen van hun struintocht naar vreten. Hier en daar ook een verdwaalde uilenbal, waarin je zelfs nog ziet dat er ooit in datzelfde bos een muisje of klein vogeltje woonde. Zonder details, iets met #vachtje en #botjes...

Afijn, het ging vanochtend iets stroever dan vorige week. Allereerst was ik niet zo vlot, en toen ik mijn ogen opendeed, was ik overtuigd dat het rotweer was. De wind beukte hartstochtelijk om het huis en de regendruppels kletterden met meer kabaal dan anders op de buitenzonwering van de buren... Voor mij in ieder geval genoeg redenenen om geen #ochtendwandelingindezon te maken. Op mijn 'Blijf maar lekker liefje, het is takkeweer, we gaan niet wandelen', kreeg ik dan ook nauwelijks reactie. Prima dus.
 

Echter beneden werd ik begroet door een stralend blauwe lucht, met zon! Tja, en dan komt bij mij de twijfel hè, want wie ben ik dan om ons zo'n heerlijke #ochtendwandelingindezon te misgunnen. Zo eentje waarvan je zeker achteraf zegt, als je gescrubbed, geschoren en ingesmeerd op de bank zit, dat het weer een fantastische wandeling was en dat je dat iedere zondag wel wilt...

Efin, om een lang verhaal ietsjes in te korten; de zon bleef schijnen en hoewel mijn lief niet helemaal overtuigd was toen ik hem even later zachtjes influisterde dat het toch echt te jammer zou zijn als we niet gingen, want 'ik was toch diegene die een half uur eerder juist niet wilde wandelen omdat het géén mooi weer was...', gingen we toch. En hadden we aan het begin van onze #ochtendwandelingzonderzon nog vier minuten de paraplu op, werd het al snel de #ochtendwandelingindezon, uiteraard met broodjes en warme thee, want in ieder bos is ergens wel zo'n kneuterig bankje te vinden waar je even lekker kunt pauzeren…

Ik ruik niet alleen naar lente, ik heb haar vanochtend ook gevoeld en gehoord. En meteorologisch of niet, voor mij is de lente vandaag gewoon begonnen en kijk ik blij terug èn vooruit!