Kleur (in) je leven

Als ik aan kleur denk
en ik denk aan jou

denk ik aan rose
en turquoise blauw

Vooral die laatste,
jouw immer favoriet

de kleur die jij nog steeds

het allerliefste ziet

Maar ook denk ik dan
aan wat je altijd graag deed
al merk ik steeds vaker
dat je dat soms niet meer weet

gaan mijn gedachten naar
breien en bakken 
maar eveneens naar jouw spullen
in al die dozen en zakken...

Want op het moment dat het 
alleen niet meer gaat
beslist iemand anders
waar jij het meeste
bij bent gebaat

soms kan het dan lijken
alsof kleuren letterlijk verdwijnen
om op een later moment
gelukkig weer te verschijnen

dan zingen en dansen we
want niemand ziet het toch
pakken we de kwast en schilderen
misschien wel net als van Gogh

je blik en je glimlach
als de kleuren verschijnen
het moment dat je weet
het hoeft niet binnen de lijnen

'Wauw, ik kan het nog,' zeg je,
'hoe wist je dat nou?'

'Dat is niet zo moeilijk,' zeg ik 
'want deze kleuren zijn nu eenmaal
van jou...'

 

 



Gelukkig scheen de zon...

Woensdag. Sinds een aantal jaren mijn vaste vrije dag. Ooit 'gekregen' toen ik een opdracht van 32 uur per week aannam in plaats van de eeuwig 40-urige werkweek. Daarna ook nooit meer anders gewild overigens. Iets wat ik me in een ver verleden nooit had kunnen bedenken. Toen vroeg ik me regelmatig hardop af wat er nu lekker is aan een vrije dag midden in de week? Tja, inmiddels ik wel beter!

Heerlijk, zo'n break in de week. En vandaag ben ik voor de verandering weer eens een dagje thuis. Morgen is namelijk mijn vriendin jarig; geen betere dag om dan naar haar toe te gaan, dacht ik zo. Ze is intussen ook verhuisd. Sinds een kleine maand woont ze in een kleinschalige zorginstelling. Het is dan nu ook net iets gemakkelijker om eens een dag te wisselen; er is nu altijd iemand als ze die nodig heeft.

Zaterdag zijn mijn Lief en ik ook nog geweest. Toen we de gemeenschappelijke huiskamer binnenliepen, zat ze aan de lange tafel, met haar gezicht naar ons toe. Ze staarde stil voor zich uit en zag ons niet. Het leek zelfs een beetje alsof ze er niet echt was. Pas toen ik echt naast haar stoel stond en hallo zei, keek ze me verrast blij aan en begon snikkend te huilen. '
Maar er zitten ook tranen van blijdschap bij hoor Heleen', zei ze, terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legde. 'Ik alleen ben zó blij dat je er bent'. Ik antwoordde dat ik daar ook blij om was en stevig gearmd liepen we richting mijn Lief die op de gang stond te wachten. Pas toen we richting lift liepen om naar haar kamer te gaan, had ze hem in de gaten en brak er spontaan een grote glimlach door op haar gezicht...

Op de gang kwamen we een van de zusters tegen. Ze vroeg aan mijn vriendin hoe het ging. 'Want', zo zei ze, 'je was nogal moe hè en ik heb je lekker de hele ochtend in de relaxstoel laten liggen onder een dekentje'. Ach, ik heb maar niets gezegd. Dacht alleen wel: Wat jammer. Misschien was juist even wandelen in de buitenlucht ook wel lekker geweest...

Je nieuwe thuishuis; mooier kan je eigenlijk niet wonen. Een eigen appartement, woon-/slaapkamer, eigen badkamer en ook de verzorgers zijn lieverds, daar is helemaal niets mis mee. Maar ja, wat heb je aan mooiigheid als je je niet thuis voelt. Het gevoel hebt dat je letterlijk 'inslaapt' omdat de gemiddelde leeftijd behoorlijk boven de jouwe ligt en de andere elf bewoners het wel prima vinden de hele dag te niksen...
En zo wissel je van 'het naar je zin hebben' (als er wel wordt gezongen of je mee mag boodschappen doen) naar 'ik wil hier echt niet blijven, als er niets veranderd. Kunnen ze nu echt niet wat meer met me doen?' 
  
Ondertussen weten we gelukkig dat er wordt meegedacht en gezocht wordt naar een oplossing. Maar, misschien nog wel belangrijker, dat afleiding dé manier is om haar uit een wat sombere stemming te halen. Hoe leuk was het dan ook weer om in de auto met haar stappen, stukje te gaan rijden en ergens gezellig iets lekkers te eten te drinken.

Tja, en op zo'n dag vraag ik me wel eens af hoe lang ik haar nog mee naar buiten neem, via de deur met toe- en uitgangscode. Hoe lang we nog de dingen kunnen blijven doen die ze leuk vindt. Ben ik een optimistische idealist? Of eerder toch meer een realist, die optimistisch is? Wie zal het zeggen.

Gelukkig scheen de zon, zaterdag. En dat hoop ik ook voor morgen. Dat morgen, 21 januari 2016, speciaal voor mijn vriendin de zon schijnt, als ze 61 jaar wordt...

Dat heb ik weer...

Ken je dat? 
Dát je e i n d e l i j k eens -voor je gevoel- lekker (door)slaapt... vergeet je gewoon compleet je wekker... die nog op half 6 staat...

Tja, nou ja, ik ken dat...dus. Het overkwam mij namelijk gisteren. En echt hè, ik lag zó ongelooflijk lekker, weer in mijn eigen bed, na vier dagen, dat je het bijna niet zou geloven.

Net gisteren het bed verschoond ook. Je weet wel, dat je je er ook zo echt op kunt verheugen om dan naar bed te gaan. Je ziet jezelf, bij wijze van spreken, al heerlijk onder dat fris, naar ik-weet-echt-even-niet-meer-welk-merk-wasverzachter ruikend, extra opgeschudde dekbed kruipen, en zo.

Afijn, gelukkig hoor en lees ik hier en daar dat ik niet de enige ben die wat met 'de slaap' te stellen heeft... al heel lang. En wie weet, met alle tips & trucs die ik daar dan ook weer tegenkom, komen er ook hier wellicht betere dagen. Wat slapen betreft dan hè, want voor de rest gaat alles natuurlijk van een leien dakje...

Hoewel, nou ja, ken je dat?
Dat je op het laatste moment toch besluit om de traditie in ere te houden en er de eerste week van januari even lekker een paar dagen helemaal tussenuit te gaan. Niet naar zee dit keer. Nee, deze keer kies je, heel bewust, voor een huisje met comfort (lees: wel een ligbad) en met (zeker gezien de laatste ervaring met het net te knusse, kneuterige huisje, in de middle of knowhere, helemaal niets open in de nabije omgeving qua horeca etc.) hier ook de mogelijkheid om 'wat te doen' (lees: zwemmen, fietsen, eten), op loopafstand.

Zo gezegd, zo gezocht en zo kom je uit in je toch wel geliefde Drenthe. Als er dan ook nog berichten in de pers verschijnen dat er sneeuw op komst is, krijg je er alleen maar nog meer zin in. Je ziet het al helemaal voor je; jij en je lief, banjerend door de sneeuw, lekker dik ingepakt met je favoriete wollen sjaal, nog net even fris gewassen voordat je ging en ruikend naar ik-weet-echt-niet-meer-welk-merk-wasverzachter. Of een winterse fietstocht, op schoongeveegde fietspaden, om daarna met blozende wangen en tintelende, rode oren heerlijk weg te zakken in een van de vele comfortabele fauteuils die het grand café rijk is, en met z'n tweetje te genieten van een echte warme chocolademelk met rum en slagroom, of iets van dat genre. 

Ik vond het best een aardig scenario...

Sneeuw hebben we dan ook zeker gezien. Iedere dertig kilometer dichter bij Drenthe, zagen we de temperatuur een graad dalen en het landschap witter worden. We hebben er ook nog even doorheen gewandeld, bij aankomst, van de parkeerplaats naar de receptie. Ook hebben we nog even gefietst, van het huisje naar de supermarkt en weer terug. Ach ja, je moet wat, als je er in het huisje achterkomt dat de met zorg ingepakte krat met etenswaren e.d. heel gewoon op het aanrecht staat... thuis.

Wat er die dagen daarna gebeurde, in het hoge Noorden, hebben jullie allemaal op het nieuws kunnen volgen; iets met #coderood #ijzel #openbarelevenontregeld #nietdestraatopkunnen #enzovoorts.

Tja, dat hadden wij weer...

Gelukkig was het huisje prima hoor, al was het dan wel weer het tegenovergestelde van het 'te knusse' van de vorige keer; een schilderijtje aan de muur en wat gezellige verlichting had leuk geweest. Maar, eerlijk is eerlijk, het was er comfortabel warm, lag relatief dicht bij het hoofdgebouw (zwembad en diverse restaurantjes) èn het grote ligbad bleek een ware uitkomst... als we, met gevaar voor eigen leven, zonder te vallen, het ijs geworden wandelpad weer eens hadden overleefd, na een ochtendje zwemmen en bubbelen in het prachtige zwembad of een avondje voortreffelijk eten!

Toch is mijn Lief er inmiddels van overtuigd dat het universum ons iets duidelijk wil maken voor volgend jaar, de eerste week van januari. Het wordt in ieder geval iets met #zon #zee en ik denk toch ook wel #vliegen... dat dan weer wel.

Welkom in 2016

Stel je voor, heel even maar...
dat de eerste uren van het nieuwe jaar stilletjes voorbij glijden. Het buiten nog rustig is, mistig ook, en je hier en daar een autoportier hoort dichtslaan, de buurt weer langzaam ontwaakt.

Stel je voor, heel even...
dat het binnen net zo stil is, je alleen de koelkast af en toe hoort snorren en ook de poes (Mies) een flinke duit in het zakje doet, opgekruld in haar favoriete stoel.

Stel je voor, even...
dat je Lief nog lekker ligt te dommelen, jij geniet van de stilte in het huis en de koffie met warme melk. Je kijkt naar buiten en ziet vlagen van mist die blijven hangen en daardoor lijkt het misschien wel net een beetje alsof het winter is... al is het ook maar een heel klein beetje.

Stel je voor dat er uitgebreid de tijd is om samen te ontbijten met verse croissantjes, roomboter en een eitje. Je even later met nieuwe energie uit de douche stapt om daarna een geheel nieuwe ervaring te beleven; fietsen in de mist (en het leek zo waar een heel klein beetje winter met rijp op mijn handschoen...)  

Met andere woorden: Welkom in het nieuwe jaar van Huize HenS, 2016... intussen alweer een aantal uren 'oud'.

En ik stel me zo voor dat iemand misschien wel, net als ik, er onbewust al maanden naar uitkeek. Of misschien wel, net als ik, gewoon zelfs een beetje tegenop zag, dat moment; die jaarwisseling. Uiteraard ook hier met wat oliebollen en appelflappen, gewoon omdat ze er nu eenmaal bij horen, volgens mijn Lief... (al eten we er allebei misschien niet meer dan één :-)).

Wat er hier inmiddels ook bij hoort, zijn wat oesters, roze champagne, vissalade, Top 2000 en als sluitstuk natuurlijk het vuurwerk (van de over- en achterburen). Stond mijn lief dan ook stoer buiten in de tuin te genieten van alle spektakel, kwam ik toch echt niet verder dan met mijn neus tegen de ruiten gedrukt, comfortabel in warme joggingbroek, trui en de met Kerst gekregen sloffen. Moe en eigenlijk in gedachten al met één been in bed, af en toe kijkend naar Mies, die het allemaal gelaten over zich heen leek te laten komen.

En zo kan ik me ook goed voorstellen dat er wellicht meer mensen dit jaar, net als wij, een iets andere jaarwisseling hebben beleefd dan andere jaren. Gewoon anders... en gewoon oké.

Want stel je voor, heel even maar... 

Ach, weet je, doe ook maar niet. Doe maar vooral, net als ik, wat je zelf wilt, waar je zelf zin in hebt, goed voelt, bij je past, waar je van droomt, wat je liefste wens is... in dit nieuwe jaar, want stel je nou toch eens voor...

<Klik hier>