zondag 23 februari 2014

#Blijmakertjes #40

#Het ziet er best mooi uit, buiten. Zeker als je het zou zien vanuit die luie stoel waar ik nu in zit. Kop koffie in de ene hand, starend naar de capriolen van onze 'dakhaas' (kat van de achterburen, die altijd via het zolderraam naar buiten klimt) die al weken denkt dat hij toch echt die ene mus of die andere koolmees gaat grijpen. Ook nu weer strandde zijn inmiddels bijna zielige, zoveelste poging naast de boom in plaats van erin. Ben benieuwd of hij het ooit eens door gaat krijgen.

Vanuit deze positie lijkt het dus best aangenaam buiten. Prachtige blauwe lucht, met hier en daar een schattig, wit wolkje, al een uurtje of drie... 

Eerlijkheid gebied me dan ook te zeggen dat het 'lappenmand-voel' nog net niet helemaal weg is. Of, en dat kan natuurlijk ook, ik kan ook gewoon ronduit zeggen dat ik erbij zit als een zoutzak. Maar 'who cares', er is toch niemand die me ziet op dit moment :-). 
Gelukkig staan de seinen wel weer de #goede kant op hoor. Dat dan weer wel! De #bacterie lijkt 'verslagen' en aldus maakt dat het dagelijkse bestaan in ieder geval weer een stuk #luchtiger.  Gewoon doorgaan met ademhalen... tja, mijn lieve moedertje was zo dom nog niet :-).

Het is weer zondag, de tijd gaat -nog steeds even - snel en zodoende weer nieuwe  #blijmakertjes *zie hier alle voorgaande* van de afgelopen week. 
Gewoon omdat ik nu eenmaal liever het mooie zoek, dan het negatieve benoem, omdat dát vaak juist zo makkelijk is.

Nog wel een beetje duf in de kop dus, merk ik dat ik iets meer m'n best moet doen om de week terug te halen. Het was een #gezellige, gevulde (werk)week, laat ik het daar maar een beetje bij houden. Gewoon heel blij met alle aandacht, rustig aan kunnen beginnen, begrip alom, spontane cadeautjes, leuke momenten (en wat is er toch mis met 'leuk' vraag ik me de laatste paar dagen af , maar daarover misschien later een keer meer :-)), gave, knusse ontdekkinkjes, als je besluit dan toch even naar de markt te gaan op zaterdag, dé lekkerste koffie drinken natuurlijk, bezoekje aan 'dille*kamille' en - net als bij de Ikea - altijd met meer de winkel uitlopen dat de bedoeling was, heerlijke broodmaaltijd met de lekkerste kaasjes, een verjaardag vanmiddag en straks ook nog een lekker kaasfondue..... ach ja, gewoon dus #de kleine dingen die er nog steeds toe doen in dit leven *klik hier*.

En, eerlijk is eerlijk. Ik had nu bijna een link neergezet naar het liedje: "'t zijn de kleine dingen die het doen" van Saskia en Serge, ware het niet dat ik dát nou misschien net iets te veel van het goed vond op deze leuke zondag... al loopt iedereen nu misschien wel met die melodie in het hoofd de rest van de dag... ik in ieder geval geloof ik :-).

Afijn, #de zon schijnt, tijd dat ook ik iets actiever word, want ook vandaag blijf ik uiteraard op zoek naar dat mooie én 'leuke', waar ik jullie volgende week weer graag van mee laat meegenieten.

Niet vergeten:



zondag 16 februari 2014

Blijmakertjes #39

Het stormde, gisteren. Vandaag lijkt het daarentegen bij vlagen windstil. Maar schijn bedriegt. Dat weten we allemaal, alleen gaan ik het daar nu net niet over.

Gelukkig hoefde ik niet te fietsen, gisteren. Dat dan weer niet. Ik hou van #fietsen, alleen niet tegen de wind in. Wel met de wind in mijn rug, maar dat is ook zo'n vervelend gegeven. Je weet het van te voren al als je gaat fietsen terwijl het waait. Altijd, op enig moment, en het maakt werkelijk niet uit welke route je kiest, je krijgt die snoeiharde wind een keertje recht in je 'bakkes'.

Maar afijn, daar wil ik het nu evenwel ook niet over hebben.

Vandaag is het gewoon weer tijd voor een potje ouderwetse #blijmakertjes *zie hier alle voorgaande* van de afgelopen week. Gewoon omdat ik liever het mooie blijf zoeken dan het negatieve ga benoemen, omdat dat vaak juist zo makkelijk is.

Nu zeg ik wel eerlijk dat als je een weekje 'onderduikt' in verband met een hardnekkige bacterie-infectie in je longen, waardoor je je af en toe een beetje meer ademloze toeschouwer van je eigen leven voelt, dan daadwerkelijk degene die het leven leeft op dat moment, kunnen die blijmakertjes eventueel, op sommige momenten misschien, een ietsje minder lijken. Ook hier geldt niettemin: schijn bedriegt.


Voor het eerst in mijn leven, uitgaande van een nog steeds #goed functionerend geheugen, heb ik zomaar -live op tv- de #openingsceremonie meegemaakt van de Olympische Winterspelen. Zo had ik ook #alle tijd om deze week te genieten van de ongelooflijke prestaties van onze Nederlandse schaatsdames en -heren. Wauw! Was ik vroeger fel tegenstander van een tv op de slaapkamer, op dit soort momenten ben ik dan toch wel blij dat ik 'overstag' ben gaan. Nog een voordeeltje dat je zo maar ten deel valt als je dan eens besluit om #naar je lijf en ledematen te luisteren, is het feit dat je eenvoudigweg op een #willekeurige moment van de dag je bed in kunt duiken, OMS zachtjes op de achtergrond, en dan even later tot de conclusie komt dat je daadwerkelijk #een uurtje hebt geslapen. Allicht een en ander mede veroorzaakt door het gebruik van de AB, maar na ruim anderhalve week zo goed als stemloos en benauwd door het leven te zijn gewandeld, was ik dan toch wel weer heel content met hier en daar een beetje #meer lucht en terugkerend #geluid, wanneer ik de meest zinnige conversatie opzette met Mie(p)s, het enige levende wezen in huis op dat moment tenslotte.

Vanzelfsprekend wil ik ook de #lieve aandacht van mijn collega's en de #goede zorgen van mijn lief niet vergeten. Altijd en overal bereid te doen wat gedaan moet worden. Even mee naar het ziekenhuis, me even laten als ie me laten moet, boodschappen doen na een lange dag werk, maar ook voor het koken en de afwasmachine leegruimen (klusje waar ik nu eenmaal de meeste hekel aan heb) draaide hij zijn hand niet voor om.

En intussen is het zondag. Heb ik vannacht wonderbaarlijk #goed geslapen -mede dankzij allerlei stofjes die in hele gezonde pilletjes zitten- en hoor ik inmiddels geluiden vanuit de douche boven. Zelfs uit kamer van 'lease'puber heb ik al wat geruis vernomen. #
Huize HenS komt tot leven.  En weet je, voordat die storm nu echt losbarst, ga ik nog even genieten van een lekker 'bakkie' #koffie (een woord waar mijn lief dan weer een hekel aan heeft :-)) en kijkend naar een #stralende blauwe lucht kan het maar zo eens zijn dat ik het idee ga opwerpen, als voorproefje op de #week die komen gaat, dat we straks met z'n allen een lekkere #frisse neus gaan halen! Maar ja, het kan ook maar zo van niet :-).




vrijdag 14 februari 2014

Terug naar start...

Vandaag maar weer eens op de fiets gezeten. En vanzelfsprekend ook gefietst, want wat heb je aan alleen maar 'zitten op de fiets'?

Eigenlijk had ik het gisteren al willen doen; even een paar boodschappen halen, even naar buiten. Na een week binnen 'potten' met elektrieke deken, rinocaps en ab-kuur was ik wel toe aan wat frisse lucht. Alleen voelde het gister nog niet zo goed. Achteraf gezien was het eigenlijk helemaal geen goede dag, gisteren. Dat kun je soms zo hebben. Tja, 'achteraf kijk je een koe nu eenmaal in de kont', al geloof ik dat de betekenis hiervan dan weer niets met gisteren te maken heeft, maar dat terzijde.

Afijn, vandaag fietste ik dus weer. Het was alweer een week geleden. En heel eerlijk, het viel me een beetje tegen. Niet het feit dat ik buiten was hoor. Dat was weer heerlijk. Geweldig om die striemende wind in je gezicht te voelen slaan en je handen sneller dan snel een beetje griezelig blauw zien worden. Kwestie van handschoenen aandoen, zeggen jullie nu waarschijnlijk. Klopt. Moet je ze wel meenemen.

Maar daar gaat het in feite helemaal niet over, die kou. Het buiten zijn was super. Weer de nodige superfoods in huis, een prettige bijkomstigheid. Met het gevoel 'gezond goed bezig te zijn', zit het in ieder geval wel goed. Over het 'zijn' zullen we het voorlopig maar even niet hebben.

Er is gewoon iets wat me al een tijdje opvalt als ik onverhoopt weer eens besluit te gaan fietsen. Zeker met mooi weer, want dan ben ik natuurlijk niet de enige die de buitenlucht in gaat. Ik woon nu eenmaal prachtig. Genoeg wandel- en fietsroutes dus. Ik kom 'ze' dan ook nogal eens veelvuldig tegen. Wandelaars, mensen uit mijn straat, met of zonder kinderen, met of zonder honden, 'genietend' van al het mooie om hen heen... (of iets wat daar op lijkt).

Ook vandaag was het weer raak, en bijna kreeg ik de neiging om 'ze' aan te spreken. Ik ben namelijk ondertussen eigenlijk wel heel nieuwsgierig wat mensen drijft. Hoe ze er toe komen en misschien nog wel meer, of ze het zelf in de gaten hebben hoe raar het eruit ziet. Althans, in mijn beeld van de wereld.

Vroeger, je weet wel, toen alles zoveel mooier was, zag je het nooit. Tegenwoordig echter, nu alles nog steeds heel mooi is, mits je er oog voor hebt, zie ik het steeds vaker. Zeker als je, zoals ik, regelmatig op de fiets zit en om je heen kijkt, en het intrigeert me.

De ene keer is het een moeder die haar kinderwagen duwt. Een andere keer is het een dame van middelbare leeftijd die haar twee langharige grijze teckels uitlaat. Maar ik heb ook al eens een vader gezien met één kind op en één kind naast de fiets. En ook vandaag overkwam het me dus weer, zowel op de heen- als op de terugweg. Bijna was ik afgestapt, toen ik voor de vierde keer vanmiddag - tja, vraag me niet waarom, maar ik deed boodschappen in twee keer - weer een jonge dame zag lopen met in haar rechterhand een speelse, zwarte labrador pub, ravottend in het gras en de struiken, kauwend op alles wat voor z'n bek kwam, haar schouder uit de kom trekkend, en in haar linkerhand, met een snel bewegende duim en haar blik strak gericht op alles behalve haar super dottig uitziende pub, haar iPhone. Alsof de wereld om haar heen niet bestond.

Bijna was ik afgestapt. Niet om commentaar te leveren, maar meer om te vragen 'hoe of wat, of misschien wel hoezo dan...

Een schurend hoofd en wat protesterende ledematen hielden me tegen. Ik bedacht me snel en richtte mijn aandacht weer op het fietsen, de wind en mijn ondertussen echt verkleumde handen en brandende knieën. Ik wilde naar huis. Verheugde me op kop warme kruidenthee; goed voor 'van alles en nog wat', in ieder geval voor de nodige 'loslaat-ontspanning'. Ik kan de wereld nu eenmaal niet veranderen en sommige processen niet versnellen. Zou het ook niet eens willen, dus wat zeur ik ook. Er zijn mensen die veel ergere dingen in de ogen kijken. En al is vandaag dan ook nog geen olympisch-record-dag qua fitheid, wie weet wat morgen (en de toekomst) brenge moge. Voorlopig hier in ieder geval geen rondje met een hondje in mijn rechterhand en een iPhone in mijn linker. Beide zullen nog even moeten wachten.

Afgezien van nog een paar dingen die hier en daar wat aanpassingen vragen, mag ik verder dan ook niet klagen. Ik loop/fiets/trap dapper door en leg me niet zo maar neer bij diagnoses. Ben wel weer even 'terug naar start', heb een nieuw vertrekpunt, maar ook daar maken we wel weer iets van. Binnenkort in ieder geval een week of achttien 'onder de pannen', ook dat zal wennen. 
'Niet klagen maar dragen', zoals mijn oma vroeger zei (of hing dat thuis boven de kachel op de schoorsteen? Zou ook zo maar eens kunnen :-)).




donderdag 13 februari 2014

zondag 9 februari 2014

Anti... & #blijmakertjes#38

'Antisnotshot'. Wie kent 'm niet. Eigenlijk had ik die moeten nemen vandaag. In plaats daarvan nam ik -logisch- koffie, maar dan wel weer met melk. Gewone melk vandaag, de amandel was op. Tja, de #zondagse cappuccino van mijn lief is nu eenmaal niet te versmaden. Daarbij kun je gewoon niet alléén maar 'gezond' doen. Althans, dat kan wel, maar dat lukt me gewoon soms niet. Zeker niet op dit soort dagen...

Nu heb ik de hele week gelukkig wel redelijk #gezond gekookt, al zeg ik het zelf... en het was nog lekker ook. Nooit geweten dat je van courgette zulke heerlijke spaghetti kon maken; voor herhaling vatbaar :-).

Maar ja, die antisnotshot. Laat ik nou bijna altijd alles in huis hebben, behalve dus net vandaag niet de verse gember. En om daarvoor nu alleen mijn lief naar de supermarkt te laten gaan... 

En zo togen we vanmiddag dan toch maar voor een kort bezoekje aan een net iets grotere winkelketen met zowel food als non-food :-). Na gisteren een dag #in joggingbroek binnen te hebben vertoefd, was een beetje #frisse lucht dan ook wel weer erg prettig. Enigszins moe van dat bezoekje, én het besef dat je mij daar echt nooit meer ziet op zondagmiddag, was het tijd om te genieten van een paar heerlijke #platte oesters (ook goed tegen verkoudheid -las ik- vanwege het hoge zinkgehalte) en nog wat meer van de #vis-familie-achtige die mijn lief gisteren al had gehaald. E.e.a natuurlijk in combinatie met een koel glaasje #bubbel (die nog in de koelkast stond) én uiteraard de #OWS, de sporters én hun medailles.
En dus kijk ik en geniet ik, en voel overigens met iedereen (ook de niet-sporter, de toeschouwer, de thuisblijver mét mening) mee, maar laat die mening even voor wat het is. Er wordt genoeg over gezegd of wel gezwegen. Al had deze brief *klik* van mij best vertaald en meegenomen mogen worden door onze Mark...

En verder heb ik helaas nog steeds last van een 'adembenemende' verkoudheid, en de rest wat er kennelijk bij hoort, en lijkt mijn hoofd vol met watten te zitten. Gelukkig beneemt het me niet het zicht op meer #mooie momenten deze week; een nieuwe gezonde kleinzoon voor lieve vrienden, een tante waarmee het gelukkig weer beter gaat, een lieve reactie op een mailtje, het inmiddels heerlijk geurende stoofvlees voor morgen, en zo kan ik nog wel even doorgaan, ware het niet lieve mensen dat ik domweg moe ben. In feite ben ik zo moe dat het beter is als ik gewoon ga liggen, hoe 'pietlutterig' dat misschien ook klinkt, het is tenslotte nog niet eens 20.00 uur...

Ach, zoals mijn lieve moeder altijd zei: 'al slaap je niet, dan rust je toch...' en laat ik dat advies maar weer eens opvolgen dan.


Morgen gewoon weer een 'happy' *klik* dag :-)
en op weg naar nog meer
 
#blijmakertjes  *klik hier voor alle voorgaande*.


  




woensdag 5 februari 2014

Een gewone woendag

Ik baal, en niet zo'n klein beetje ook.
Zo, dat is eruit!

Sinds twee dagen weer eens geen stem en benauwd, een hoofd zo vol, dat ik er niet eens een omschrijving voor kan vinden én ik was in de veronderstelling dat mijn lief de ochtend thuis zou werken, zodat ik even snel met de auto naar mijn tweede afspraakje met de osteopaat kon. De weerverwachtingen waren namelijk niet zo heel rooskleurig.
Nu had ik die laatste natuurlijk, twee weken geleden, ook gewoon even kunnen afstemmen met mijn lief. Het is dan ook meer alleen om het 'belabberde' beeld een beetje te complementeren, zal ik maar zeggen.


En ook dat valt uiteraard weer reuze mee, dat beeld dan hè. Ik had om 10.00 uur namelijk een afspraak, moest dus om +/- 09.30 uur de deur uit om op tijd -op de fiets- daar te zijn, en het had dus ook maar zo, zoals was voorspeld, met bakken uit de hemel kunnen komen. Dat deed het immers vanochtend om 06.00 uur ook, met ook nog een behoorlijke stevige wind...

Wonder boven wonder... vanochtend toen ik uitgebreid koffie zat te drinken met mezelf, was er helemaal niets van dat alles te bekennen. Ik heb zelfs nog, voordat ik de deur uit moest, een wasje kunnen wassen en heb zowel heen als terug een heerlijke (droge) fietstocht gehad (mijn ietwat schaarse longinhoud van dit moment even daar gelaten). Ook de afspraak verliep weer uitstekend. Gelukkig niet veel hoeven te praten (voordeel van een goede 'osteo'), hier en daar, waar nodig, opnieuw 'ruimte gemaakt'.... en over een week of drie weer een nieuwe afspraak, met het advies 'even rustig aan te doen'... goh waar heb ik die meer gehoord :-). Misschien moest ik dat advies dan ook maar eens gaan opvolgen.

Beetje fietsen zo, beetje boodschappen doen. Straks nog een beetje wassen&strijken, misschien wel, maar misschien ook niet en daarna nog een heel klein beetje werken (omdat ik dat nu eenmaal beloofd heb) en straks lekker een beetje koken. Ik ga in ieder geval zorgen dat al die kleine beetjes samen een mooi ontspannend geheel vormen straks.... moet toch lukken, de zon schijnt, en dat zo maar op 5 februari; een cadeautje toch!


zondag 2 februari 2014

Blijmakertjes #37

Februari, en ik zit me te bedenken hoe lang het is geleden dat, of misschien wel zelfs, óf ik het ooit zo zacht heb meegemaakt buiten.
Volgens de kalender is het winter. Het voelt alleen niet als winter, zelfs niet met een graadje vorst in de nacht, zoals van de week. En hoe ik ook eigenlijk geen echt wintermens ben, lijk ik het toch een soort van te missen. En dat terwijl ook ik, net als velen met mij, niet al te vrolijk wordt van de drab en de bagger waar je je doorheen moet ploeteren de volgende dag, omdat het hier toch nooit lang genoeg en hard genoeg vriest...
Is dat raar, of is dat vreemd, dat ik het dat toch een beetje mis, of zo?


Zo kun je natuurlijk ook 'iets missen als kiespijn...'. Soms heb je dat, ik althans wel, zoals deze week. Deze week had ik letterlijk kunnen 'missen als kiespijn'. 
Gelukkig zijn er dan natuurlijk ook in zo'n 'kiespijn-week' nog genoeg #blijmakertjes, zoals op bezoek kunnen bij een collega in het ziekenhuis en zien dat hij, hoe langzaam ook, aan de beterende hand is, een baas die snapt dat je heel af en toe de week even wat inkort, gelukkig nog meer goede berichten vanuit diverse kringen, tot aan het zien van de lente in de voortuin, bijpraten met diegenen die je al een tijdje niet gezien en/of gesproken hebt, en doordat ik mijn tijd net even anders kon indelen, een gezellig weekend *klik hier* in het teken van voortreffelijke gerechten, met liefde bereid :-) en veel gezelligheid, met als afsluiter zo richting 'bonuszoon' en schoonouders én de zon schijnt.... wat wil je nog meer.

Nou misschien dan nog een heel mooi liedje en op naar weer een nieuwe week, waarin ik ook gewoon weer op zoek ga naar al het mooie, zodat ik het volgende week weer kan benoemen :-), gewoon omdat het kan!