Mijn ma

'Kiend, kiend, ga nou toch lekker naar bed. Je al lang moeten slapen, dat fotootje is toch helemaal niet nodig, en anders had het morgen ook nog wel gekund, maak je toch niet zo druk...'.

Ze zou het zo gezegd kunnen hebben, op een avond als deze.
Want gelijk heeft ze wel ... zoals ze zo vaak heeft gehad in mijn leven.

Het is ook al veel te laat en ja ik had ook al lang op bed moeten liggen...

want niet alleen morgen

mis ik je vreselijke, goedbedoelde adviezen ... soms 

net zoals ik je stem ineens mis... soms

terwijl ik bang ben om te vergeten hoe je klonk... soms

maar hoe zou ik dat nou kunnen vergeten

 

Morgen je geboortedag; 86 jaar geleden.

zet ik een nieuwe bloem bij je foto

en lijkt het alweer zo lang... soms

dat ik je mis

iedere dag

wel meer dan eens...

WW: kleintjes worden groot

 

 bij 'opa thuis'

en het was weer ouderwets gezellig
al is het nooit meer hetzelfde...

cadeautje

 Soms krijg je cadeautjes, iets extra's, en dan heb ik het niet over dat uurtje meer slaap vannacht, wat overigens wel heel goed van pas kwam...

Gisteren was zo'n cadeautje; zowel de start als het einde was meer dan bijzonder, mooi, gezellig èn lekker.

Een lach, een traan, een gevoel, een gedachte... het was er en mocht er zijn.

Sommige dingen laten zich ook niet zo goed beschrijven, maar je ervaart het gewoon; het weten dat het zo is, en dat het goed is.

Gisteren was zo'n dag, van begin tot, tja, het begin; het werd een beetje laat. Maar ja, wie verwacht er nou op 24 oktober buiten te zitten met... naja, de foto's spreken voor zich (en dan staat het whiskeyproeven er nog niet eens op :-)).

Gewoon een dag met een zo'n speciaal randje, je weet wel, mede mogelijk gemaakt door hele lieve mensen...

 

 

gewone zondag...

Het is herfst...

Tja, dat valt ook niet meer echt te ontkennen hè de afgelopen dagen. Regenbuien en hele dagen motregen wisselen elkaar in rap tempo af. Stoepen en tuinpaden, bedekt onder een deken van natte bladeren, maken dat ik in ieder geval net even iets voorzichtiger richting de voordeur loop dan anders. Eén keer eerder uitglijden over een 'nat deurmatje', met iets minder leuke gevolgen, vind ik dan genoeg.

Maar ach, als je dat allemaal buiten beschouwing laat, is het toch ook wel weer heel knus thuiskomen na een dag werken, een wandeling of een fietstochtje, wetende dat de voorraad waxinelichtjes is aangevuld en de verwarming automatisch om vijf uur het huis begint te verwarmen; wat hebben we het goed...

Zo ook op een hele gewone doordeweekse zondag, ergens in oktober.
Want ondanks 'van alles en nog wat', gisteren toch een mooie fietstocht uitgezocht door mijn liefste lief, die buiten het verzorgen van het fietsenrek en de fietsen op de auto, ook de broodjes, het gekookte ei en thermoskan met heerlijke warme thee voor zijn rekening nam...

Zo maar 30 km. weggetrapt, gekletst, gelachen, onze ogen uitgekeken, gefantaseerd over 'van alles en nog wat', misschien ook wel stiekem wonen op een boerderijtje, of misschien wel op een woonark, broodje gegeten op een bankje bij een sluis, met natuurlijk een dampende kop thee erbij.

Zo maar, op een hele gewone zondag, misschien ook wel ruimte makend voor de week die voor je ligt, terwijl ik me gelijktijdig afvraag waar ik dat ergens vandaag toch vergeten ben ... die ruimte.

Ach, misschien ook wel gewoon tijd om naar bed te gaan...

'ouderwets' gezellig(e) WW

Oktober en zo...

 

Zo ineens is het oktober, korten de dagen. Is het ook weer snel donker.
Ik mis het nu al, het (zon)licht. Heb er wel een beetje 'last' van ook, denk ik. Hoewel ik de afgelopen twee dagen natuurlijk niet mag klagen, dat snap ik dan ook wel weer. Maar ja, soms leeft mijn hoofd toch een eigen leven...

 

Vandaag ook zo'n mooie dag, de zon die schijnt. De warmte voel ik, als ik eventjes in mijn luie stoel kruip in een hoekje van de tuin. Het licht alleen niet.
Voel ik me wat somber als ik wakker word, als ook de zon sneller dan anders achter de daken verdwijnt, lonkt mijn bed en vooral het idee mijn dekbed over mijn hoofd te trekken. Dat gevoel.

 

Herfst; mooi seizoen, maar wel eentje waar ik al jaren een haat-liefdeverhouding mee heb. Uitleg overbodig, denk ik, omdat ik vast niet de enige ben die er soms last van heeft; 'de blaadjes'.

 

Verder gaat het prima hoor, buiten beschouwing gelaten dan misschien dat ook ik me zorgen maak, soms bang ben, maar vooral ook gewoon heel droevig word van wat ik zie en hoor om me heen. Die boosheid, agressie, ellende, onbegrip, en dan heb ik het niet eens alleen maar over de vluchtelingenproblematiek...

 

En vandaag zag ik een gedicht van Jules Deelder voorbij komen op fb; mooi en toepasselijk...

  

De wereld... (klik hier)