donderdag 31 december 2020

De laatste...

 

Ik heb staan te genieten gisterenavond. Toevallig keek ik even naar buiten en ving hem tussen de bomen door; de volle maan. Iets magisch, vind ik, net als oudjaarsdag. De laatste dag van het jaar heeft voor mij ook altijd wel een zweempje magie of zo... Nog even tijd voor de laatste dingen, een telefoontje, een mailtje, bijna niemand om je heen, het gevoel de dingen te moeten afronden, met soms in je hoofd dat onrealistische plaatje er na vandaag geen wereld meer bestaat... Gelukkig viel dat gevoel vandaag wel mee (ook ik leer). Het heeft ook ongetwijfeld te maken met de tijd waarin we ons nu bevinden, en waar ik het verder niet over ga hebben, dat mogen anderen doen. Er was namelijk gelukkig ook heel veel wat wél goed ging; positief nieuws! En dus ga ik zo optimistisch mogelijk het oude jaar uit en het nieuwe in, met die gedachte dat:

1. De toppen van de Himalaya na tientallen jaren weer zichtbaar waren.
2. Schotland maandverband en tampons gratis maakte om menstruatie-armoede te stoppen.
3. Zweden de eerste true coast supermarkt opende.
4. De Nederlandse overheid statiegeld invoert op kleine plastic flesjes.
5. In zo'n 30 jaar het aantal zwarte neushoorns steeg van 2500 naar een record van 5600.
6. De app Too Good To Go dit jaar z'n 5 miljoenste maaltijd redde.
7. Het Rode Kruis een wereldwijde stijging zag van het aantal vrijwilligers!
8. In Nederland er bijna 100 mensen werk vonden d.m.v. open hiring.
9. Ruim 70% van de Nederlanders de positieve klimaateffecten van COVID-19 willen vasthouden.
10. Het bestrijden van racisme en discriminatie verplichte leerstof wordt op school.
11.. Voor het eerst in 150 jaar er in Argentinië roodgroene ara's zijn geboren in het wild.
12. Ook bewoners van huurwoningen vanaf nu zonnepanelen kunnen aanschaffen.
13. Veel mensen de quarantaine als een welkom moment van rust en bezinning ervoeren.
14.  Kamala Harris werd gekozen tot de eerste zwarte vrouwelijk vice president van de VS.
15. In Costa Rica bijen burgerrechten hebben gekregen.
16. Eenzame Belgische studenten met een hond wandelen om hun zorgen te vergeten.
17. Als oplossing van de werkdruk en het lerarentekort kunstenaars af en toe de leraren vervangen.
18. Op Bonaire 113 nesten van zeeschilpadden gevonden zijn, een stijging van 27%.
19. Het eerst huis van 100% recycled plastic werd gebouwd.
20. De otter in Nederland niet meer op de lijst van bedreigde diersoorten staat.

En mochten jullie de behoefte voelen om het nog eens uitgebreider te lezen, neem dan een kijkje op: Positief nieuws: 20 dingen die wél goed gingen in 2020 — MaatschapWij.

Ik ga zo nog even een frisse neus halen, zoals ik al zo vaak heb gedaan het afgelopen jaar; de dag, het weekend, de feestdagen ingewandeld, wandel ik nu het jaar uit. De dingen die ik niet wil meenemen, daarlatend (waar en bij wie ze horen) en weer positieve energie opdoen voor het jaar dat er bijna is...


zondag 20 december 2020

Bijna

'Bijna is het zo ver, en laten we 2020 voor wat het is', schreef ik de afgelopen dagen op menig kaartje. Een jaar met geen normale pen te beschrijven toch? Dus laat ik me daar dan ook maar niet aan wagen. En ik doe het ook echt niet, want er is zo onnoemelijk veel niet gebeurd, en ook zo veel wel. Veel woorden, geen woorden, niet weten waar ik beginnen moet en misschien ben ik al lang begonnen, of al klaar mee... zo maar wat flarden die door mijn hoofd schieten. Leuke maar ook niet leuke, mooie maar ook intens verdrietige dingen. 
Dus ja, om een lang verhaal kort te maken, voordat ik nu ongemerkt toch een jaarbeschrijving ga geven, te veel om op te noemen. En feitelijk net weer als ieder ander jaar, maar voelt het nu mogelijk anders. Bij mij in ieder geval wel. 

En ik ben ongetwijfeld niet zo heel veel anders dan al die andere mensen die er wel of geen last van hebben, of in mindere mate, of overal wat van vinden of helemaal niets vinden. Af en toe ook best lekker. Ook ik heb mijn slechte en (gelukkig meer) goede momenten, waarin ik probeer er een wat meer antropologische kijk in te gooien. Zoals Jitske Kramer, corporate antropoloog, zo mooi omschrijft. Zij heeft het over oordeelvrij kijken en luisteren. Je oordeel uitstellen door werkelijk te luisteren. Je inleven in het verhaal dat zich aandient. Buiten je eigen kaders kijken en voelen, zonder dat je er meteen iets van vindt, mooi of lelijk, goed of fout. Dat lukt natuurlijk niet altijd, want ik vind nu eenmaal overal wat van. Zo ben ik bovendien opgevoed door mijn lieve moeder, om overal wat van te vinden; vond zij tenslotte ook. Het fijne is dan wel dat ik -in tegenstelling tot mijn lieve moedertje- steeds meer leer gewoon mijn mond te houden in het kader van, je mag best overal iets van vinden.... je hoeft het alleen niet altijd gelijk te roeptoeteren... zoiets dus. En ook ik vraag me steeds vaker af, als ik weer eens verrast wordt door wat er gebeurt of hoe dingen gaan die nogal botsen met mijn eigen waarden: 'Wat maakt nou dat het mij raakt? in plaats van te denken: 'Belachelijk dat het zo gaat' (@Jitske). Ik blijf dus onverstoord oefenen, want -ook dat heb ik ooit geleerd van, inderdaad, mijn lieve moedertje- oefening baart kunst.

Ach ja, die lieve moeder van mij, die overigens niet altijd zo'n lieverdje was. Maar goed, daar had ze dan ook alle reden voor, geloof mij. En ondanks dat je je soms schrap moest zetten voor haar snoeischerpe verbale uithalen, is het toch wel de dapperste vrouw die ik in mijn leven heb meegemaakt. Goh, wat kan ik haar en haar af en toe ongenuanceerde mening soms ineens heel erg missen. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat ze deze rare en bizarre tijd niet hoeft mee te maken. Deze week nog maar even een kaarsje bij haar branden. Altijd fijn zo'n ritueeltje om degenen die je mist in het licht te zetten, op welke manier dan ook; ik houd ervan. Geeft ook weer houvast, zeker in tijden van onzekerheid, zoals nu.. 

Jitske omschrijft deze tijd als een reis met heel veel onzekerheden, onvoorspelbare momenten, frustratie, verdriet en blijdschap. Een reis waar we niet om hebben gevraagd, met een reisgezelschap dat we niet zelf hebben uitgekozen. Een reis die ons hoe dan ook zal veranderen, die de geschiedenisboeken ingaat en waar onze kleinkinderen naar zullen vragen. 
En ik sluit me dan ook graag aan bij haar 'reisadvies': 'Omarm en accepteer dat het nu eenmaal zo is zoals het is. Kijk met een antropologische blik. En onderzoek hoe je elkaar kunt ondersteunen, inspireren en uitdagen. Op afstand en dichtbij, want wij kunnen dit. Net als zij, hoop ik dat deze reis ons brengt naar de plek waar we moeten zijn. En, als we elkaar onderweg tegenkomen, zoekend, vindend, dat we elkaar dan nieuwe routes en verhalen vertellen over mooie vergezichten.

Wie weet, misschien zijn we er wel bijna...