De stilte

Oudejaarsdag, en ook dit jaar regent en waait het. Net als vorig jaar schalt de Top2000 door ons heerlijke huis. Volumeknop voluit, want ach ja, sommige nummers galm je nu eenmaal zo lekker mee als er toch niemand luistert.
En nee, ook dit jaar geen lange terug- of korte vooruitblik. Wel -zoals altijd- genoeg gedachtes die in mijn hoofd blijven dwarrelen.

December, misschien wel dé tijd om die eens goed op te ruimen. Zicht te krijgen op wat ik achterlaat in 2023 en meeneem naar 2024. Het heeft in ieder geval te maken met verbinding (of niet). Met gewoon eens wat vaker aan elkaar te vragen wat er is in plaats van in te vullen. Hulp durven te vragen en ook durven te geven. Vertrouwen hebben in … en niet alleen in die ander. Vaker de stilte te zoeken, die wat mij betreft af en toe best iets harder mag…

Vandaag, gisteren, altijd

 

Vandaag mis ik je niet meer
en ook niet minder

zoals gisteren hetzelfde was

Vandaag een dag als alle andere
en dus niet anders
zoals ook gisteren was

Vandaag mis ik je niet minder

en ook niet meer

omdat het gisteren was...

Vandaag mis ik jou net als altijd
en dus precies hetzelfde
zoals ook gisteren, jouw geboortedag ♡

Al het goede komt in drieën...

 

‘Hoe gaat het?’ Met een steelse blik kijkt ze de groep rond en zegt: ‘Goed hoor… vrolijk in de war hè’. Ze lacht, zoals ik haar vaker heb zien doen als het over haarzelf gaat. Toch kan zij als geen ander de buitenwereld vertellen hoe het is in haar binnenwereld; ze kreeg als jonge vrouw de diagnose Alzheimer. Eén van haar hartenkreten is: ‘Vooral normaal blijven doen. Je kunt ook vragen of ik hulp nodig heb.’ En vandaag neemt ze afscheid. Een laatste keer geeft ze haar mening in onze adviesraad voor mensen met dementie en hun mantelzorgers. Drinken we met elkaar eerst een ‘lekkere koffie’ en vertelt ze hoe het nu met haar gaat en wat het afscheid met haar doet. Een dubbel gevoel, voor ons allemaal. Een confrontatie met het nemen van moeilijke beslissingen. En wat doet ze dat stoer en dapper. Ze doet me denken aan mijn vriendin Trudie en aan al die moeilijke en mooie momenten die we samen beleefden. Hoe vaak we het hadden over wat als er een toekomst zonder dementie zou zijn. Ze wist dat zij dat niet meer mee zou maken. Ach, hoe graag had ik haar vandaag bij me gehad… We sluiten zoals altijd af met een heerlijke lunch, met voor haar een glas karnemelk met sinaasappelsap. Als ik vertel dat ze daardoor regelmatig over de tong gaat bij ons thuis, schaterlacht ze: ‘Laat ik toch nog iets achter hè…’  

Gisteren de Adviesraad. Vandaag Wereld Alzheimer Dag (daarover later meer) en zaterdag de Herinneringenrit 2023. Al het goede komt in drieën, zeggen we dan! Toch blijft mijn vinger even hangen boven mijn muis. Ik voel een lichte twijfel, al kan ik niet zo goed plaatsen waarom. Ik weet tenslotte waar ik het voor doe. Daar waar ik kan, probeer ook ik een bescheiden bijdrage te leveren aan een betere toekomst voor mensen met dementie en hun mantelzorgers; een beter leven mét en de hoop op een toekomst zonder dementie! Tja, ik ben hier nu eenmaal niet goed in; vragen! En dan ook nog om geld. Intussen maakt mijn hoofd ook overuren. Er hebben al veel lieve mensen gedoneerd, waar we super blij mee zijn! Kom op Leen, niet zo ingewikkeld, hoor ik mezelf hardop denken. Gewoon doen. Klik, en weg met dat bericht. Ooit zei een lief iemand tegen mij: ‘Beknot je vooral niet op je dromen!’ En dat doe ik dan dus ook niet. Want het is toch geweldig als zaterdag blijkt dat we ons streefbedrag hebben verdubbeld :-). En voel je vooral niet verplicht hè, doneren aan het goede doel omdat ik nu toevallig zo nodig samen met Letty als "Team-1-euro-en-een-beetje” de 40 km. ga fietsen voor Alzheimer Nederland. Maar gelukkig, ook ‘vragen staat vrij’, zei mijn lieve moedertje altijd!

En dus doe ik gewoon normaal en vraag ik om je hulp, steun, duwtje in de rug. Maak jij samen mét ons het verschil? Help je mee om de bewustwording over dementie te vergroten en het leven van mensen met dementie en hun naasten te verbeteren? Letty en ik -"Team-1-euro-en-een-beetje” - zijn super blij met elke kleine bijdrage. Want iedere euro is er één is en alle kleine beetjes helpen voor een toekomst zonder dementie… Dank je wel!

Als tijd oneindig is, leven we altijd samen...

 

26 juni 2008 ♱

Het laat zich niet in woorden vatten
de oneindigheid van tijd
in de herrie van 't dagelijks leven
is soms niets meer wat 't lijkt

Het laat zich niet in woorden vatten
het oneindige gemis
na 15 lange jaren
is dat nu wat het is

Het laat zich niet woorden vatten

oneindig ver, soms zo dichtbij
de tijd gaat voort 
wij samen, jij bij mij

Het laat zich niet in de woorden vatten
een reis, een schoonheid, oneindig groot
je was er niet en toch weer wel
in alles wat de natuur ons bood

Het laat zich nooit in woorden vatten
herinneringen aan, oneindig veel
mischien juist daar, in al die weidse stilte
viel ook jouw liefde ons weer ten deel...


PS: Noorwegen wat was je mooi 
en zeker weten dat mijn ma
glimlachend heeft meegenoten...

Mooie momenten en zo

 

Ken je ze? Die momenten waarvan je later denkt, wat was dat mooi, in al zijn eenvoud.

Vorige week had ik zo’n moment. Een ogenblik in een gesprek waarbij ik voelde dat er een brede glimlach op mijn gezicht verscheen. Zo eentje die de hele dag bleef zitten. Geweldig! Met name ook omdat bleek dat het leven, met alle ingewikkeldheden en verdrieten, soms toch zo eenvoudig mooi is. En ook hoe ik me daardoor iedere keer weer laat verrassen. Hoewel, dat zegt misschien veel meer over mij dan over die mooie momenten. Want, zit er niet in iedere dag zo’n mooi moment? Wat dacht je van het feit dat we iedere dag weer wakker worden? Gek hè, want daar ben ik dan weer niet door verrast. Maakt me wel dankbaar, en ik realiseer me steeds vaker dat je ook met een klein gebaar soms iets groots betekent voor iemand anders.

Kleine stappen

 

"Kleine stappen in de goede richting kunnen uiteindelijk de grootste stappen in je leven zijn..."

Deze week neem ik er een paar, kleine stappen, in de goede richting. En eigenlijk kan ik er geen woorden aan geven. Ze zijn simpelweg niet. 

Want, hoe leg ik uit dat de kleine stappen die ik neem, genomen worden met een dubbel gevoel. Omdat ik met pijn in mijn hart, maar ook vol trots, officieel afscheid neem van een groep lieve mensen, geweldige vrijwilligers, die al zo’n 7 jaar met mij oplopen. Hun tijd en energie onbezoldigd geven aan mensen met beginnende geheugenproblematiek en alles wat daarbij komt kijken.

Misschien zijn ze dan ook wel niet nodig, die woorden. Zij laten mij namelijk zien en ervaren, waar ik woorden aan probeer te geven. En, misschien nemen zij ook wel, net als ik, kleine stappen in de goede richting, die uiteindelijk groots blijken te zijn!