‘Hoe
gaat het?’ Met een steelse blik kijkt ze de groep rond en zegt: ‘Goed hoor… vrolijk
in de war hè’. Ze lacht, zoals ik haar vaker heb zien doen als het over haarzelf
gaat. Toch kan zij als geen ander de buitenwereld vertellen hoe het is in
haar binnenwereld; ze kreeg als jonge vrouw de diagnose Alzheimer. Eén van haar hartenkreten is:
‘Vooral normaal blijven doen. Je kunt ook vragen of ik hulp nodig heb.’ En vandaag
neemt ze afscheid. Een laatste keer geeft ze haar mening in onze adviesraad voor
mensen met dementie en hun mantelzorgers. Drinken we met elkaar eerst een ‘lekkere
koffie’ en vertelt ze hoe het nu met haar gaat en wat het afscheid met haar
doet. Een dubbel gevoel, voor ons allemaal. Een confrontatie met het nemen van moeilijke
beslissingen. En wat doet ze dat stoer en dapper. Ze doet me denken aan mijn vriendin Trudie
en aan al die moeilijke en mooie momenten die we samen beleefden. Hoe vaak we het
hadden over wat als er een toekomst zonder dementie zou zijn. Ze wist dat zij
dat niet meer mee zou maken. Ach, hoe graag had ik haar vandaag bij me gehad… We sluiten zoals altijd af met een heerlijke lunch, met voor haar een glas karnemelk met sinaasappelsap.
Als ik vertel dat ze daardoor regelmatig over de tong gaat bij ons thuis, schaterlacht
ze: ‘Laat ik toch nog iets achter hè…’
Gisteren de Adviesraad. Vandaag Wereld Alzheimer Dag (daarover later
meer)
en zaterdag de Herinneringenrit
2023. Al het goede komt in drieën, zeggen we dan! Toch blijft mijn vinger even hangen
boven mijn muis. Ik voel een lichte twijfel, al kan ik niet zo goed plaatsen
waarom. Ik weet tenslotte waar ik het voor doe. Daar waar ik kan, probeer ook
ik een bescheiden bijdrage te leveren aan een betere toekomst voor mensen met
dementie en hun mantelzorgers; een beter leven mét en de hoop op een toekomst
zonder dementie! Tja, ik ben hier nu eenmaal niet goed in; vragen! En dan
ook nog om geld. Intussen maakt mijn hoofd ook overuren. Er hebben al veel
lieve mensen gedoneerd, waar we super blij mee zijn! Kom op Leen, niet zo ingewikkeld, hoor ik mezelf hardop denken. Gewoon doen. Klik, en weg met dat bericht. Ooit
zei een lief iemand tegen mij: ‘Beknot je vooral niet op je dromen!’ En dat doe
ik dan dus ook niet. Want het is toch geweldig als zaterdag blijkt dat we ons
streefbedrag hebben verdubbeld :-). En voel je vooral niet verplicht hè,
doneren aan het goede doel omdat ik nu toevallig zo nodig samen met Letty als "Team-1-euro-en-een-beetje” de 40 km. ga fietsen voor Alzheimer Nederland. Maar
gelukkig, ook ‘vragen staat vrij’, zei mijn lieve moedertje altijd!
En dus doe ik gewoon normaal en vraag ik om je hulp, steun, duwtje in de rug. Maak
jij samen mét ons het verschil? Help je mee om de bewustwording over dementie
te vergroten en het leven van mensen met dementie en hun naasten te verbeteren?
Letty en ik -"Team-1-euro-en-een-beetje” - zijn super blij met elke kleine bijdrage.
Want iedere euro is er één is en alle kleine beetjes helpen voor een toekomst
zonder dementie… Dank je wel!
Ken je ze? Die momenten waarvan je later denkt, wat was dat mooi, in al zijn eenvoud.
Vorige week had ik zo’n moment. Een ogenblik in een gesprek waarbij ik voelde dat er een brede glimlach op mijn gezicht verscheen. Zo eentje die de hele dag bleef zitten. Geweldig! Met name ook omdat bleek dat het leven, met alle ingewikkeldheden en verdrieten, soms toch zo eenvoudig mooi is. En ook hoe ik me daardoor iedere keer weer laat verrassen. Hoewel, dat zegt misschien veel meer over mij dan over die mooie momenten. Want, zit er niet in iedere dag zo’n mooi moment? Wat dacht je van het feit dat we iedere dag weer wakker worden? Gek hè, want daar ben ik dan weer niet door verrast. Maakt me wel dankbaar, en ik realiseer me steeds vaker dat je ook met een klein gebaar soms iets groots betekent voor iemand anders.
"Kleine stappen in de
goede richting kunnen uiteindelijk de grootste stappen in je leven zijn..."
Deze week neem ik er een paar, kleine
stappen, in de goede richting. En eigenlijk kan ik er geen woorden aan
geven. Ze zijn simpelweg niet.
Want, hoe leg ik uit dat de kleine
stappen die ik neem, genomen worden met een dubbel gevoel. Omdat ik met pijn in
mijn hart, maar ook vol trots, officieel afscheid neem van een groep lieve
mensen, geweldige vrijwilligers, die al zo’n 7 jaar met mij oplopen. Hun tijd
en energie onbezoldigd geven aan mensen met beginnende geheugenproblematiek en
alles wat daarbij komt kijken.
Misschien zijn ze dan ook wel niet nodig, die woorden. Zij laten mij namelijk zien en
ervaren, waar ik woorden aan probeer te geven. En, misschien nemen zij ook
wel, net als ik, kleine stappen in de goede richting, die uiteindelijk groots
blijken te zijn!
