Home sweet home

Het is natuurlijk een beetje appels met peren vergelijken hè; Nederland versus Frankrijk, en dan al helemaal Leusden versus de Provence...

Ach ja, 'gelukkig hebben we de foto's nog', zeggen we dan maar :-).

Het idee ontstond een paar maanden geleden. Als verrassing voor mijn schoonvader, waarom ook niet. We hadden toch nog geen vastomlijnde plannen over wanneer en waarnaar toe en zo (en hadden zachtjes ingefluisterd gekregen dat hij het toch wel heel erg leuk zou vinden als we een keertje kwamen kijken naar 'hun' camping). 

Daar wij alleen niet van die echte 'campingbeesten' zijn, ging mijn Lief dus enthousiast op zoek naar een plek in de buurt voor ons tweetjes (lees: op zoek naar het 'als-god-in-Frankrijk-gevoel')...
Ik kan volmondig zeggen dat hem dat méér dan goed is gelukt! Het was een beetje 'Casa Pauline in het klein', voor diegenen die het kennen :-).

Het was voortreffelijk en we hebben genoten van:

> het blije gezicht van mijn schoonvader (die ons stond op te wachten aan de poort)
> nostalgische dorpjes en markten
> lokale wijntjes (proeven, drinken, kopen)
> lavendel
> idyllische chambre d'hote, met een schat van een eigenaresse
> 's ochtends zwemmen, met uitzicht op de Mont Ventoux
> ontbijten onder de druivenranken met zelfgemaakte jam, lokaal fruit...
> lavendel
> leuke gesprekken, soms met 'handen en voeten' :-)
> Nederlands elftal kijken in een shabby Frans kroegje
> picknicken op de Mont Ventoux
> zwemmen in de middag, met uitzicht op de Mont Ventoux
> eten in de buitenlucht
> gezellige mensen
> lavendel
> terrasje pakken
> wakker worden met het geluid van de krekels
> graadje of 30 en
> elkaar :-) ...

Tja, ik kan nog zoveel meer vertellen over een weekje in de Haut Vaucluse, in het hart van de Provence, met wijngaarden rondom (Vacqueyras, Gigondas, Beaumes de Venise, Chateauneuf du Pape...) bergen (1912m Mont Ventoux, Veters van Montmirail en dorpjes als Vaison la Romaine, Bédoin, Malaucène...

Maar ik zou zeggen, nog beter is als je zelf een keer gaat luisteren, proeven en kijken; het is zeker de moeite waard.

Intussen hangt de verse knoflook, liggen de wijnen, heeft de meegekregen lavendel een plekje, hebben we de lieve buurtjes bedankt voor het liefdevol verzorgen van Mies, en valt ook de zaterdagkrant én de nespresso weer behoorlijk in de smaak...



Home sweet home... of zoals de Fransen zeggen: en laat ik nou werkelijk geen idee hebben wat dát is in het Frans (de servetjes 's ochtends waren namelijk echt in het Engels :-)).

Gelukkig doet het allemaal niets af aan het toch ook wel weer hele fijne gevoel om lekker veilig thuis te zijn, met dank aan mijn (chauffeurende) Lief :-)!

WW

...maar weer eens een ouderwetse
'woordeloze woensdag'

What's in a...

Vandaag, maar dan een week later.

Tja, wat maakt het ook eigenlijk uit. Net als 'what's in a name?', zou je ook kunnen zeggen: 'what's in a date?'.

Het 'maakt inderdaad geen fluit uit lieve schat...'. Ik hoor het je zeggen :-). Daarbij, de herinnering is er toch wel, van die dag, van jou, hoe we om je bed stonden, je hand vasthielden, wie er waren, en wie niet...

De herinnering maakt het missen zachter, las ik vandaag in een prachtig gedicht. En dat is natuurlijk zo. Zeker met een laagje tijd eroverheen. Maar dat is het niet alleen. Want zelfs de herinneringen worden zachter. Hoewel het kan zijn dat ik dat dan weer alleen heb.

Er is behoorlijk wat veranderd, na die dag. Of misschien ook wel niet. Valt het nu alleen maar een beetje meer op, misschien.

Soms lopen dingen nu eenmaal zoals ze lopen. En dat is prima, of misschien ook wel niet, maar dan nog is het oké. Wat niet wil zeggen dat ik het snap. Maar hé, er is ook helemaal niemand die zegt dat dát moet.

Vandaag, maar dan een week later. Opeens was 'ie er', die dag. Die dag waarna je nooit meer kind zult zijn...
Nu, zes jaar later, herken ik steeds meer jou in mij.
En veel ook niet, en ook dat is goed.

En ook nu -zes jaar later, min een week- is voor alles een eerste keer. Laat ik de dag los en hebben we gisteren -hoe toepasselijk- wat geurend paars bij je neergezet. Want ach, 'het maakt geen fluit uit lieve schat...'.

'What's in a date'? We vieren (nog steeds jouw) het leven, waar, wanneer en met wie (we) willen, en inderdaad we hebben helemaal niks te klagen!

Het zijn de kleine dingen

Het zijn de kleine dingen die een groot verschil maken... en hoe waar is die!

'Heeft de tijd ons of hebben we de tijd?' las ik vanochtend. 'Werken we tegen de tijd in of met de tijd mee?'

Tja, hoewel ik heilig geloof dat ik vanaf vandaag toch echt wel een soort van mét de tijd aan het meegaan ben. Dat mag ik althans wel hopen, voor mezelf...

Effectiever omgaan met de tijd, want daar hebben deze vragen uiteraard mee te maken. Hoe verzin je het om je daar op dit moment mee bezig te houden, zeg je waarschijnlijk, als je zou weten waar ik me eigenlijk mee bezig houd de komend tijd.

Neem nu bijvoorbeeld een dag als gisteren. Gisteren had ik een originele nuldag. Ach ja, je moet tenslotte ergens beginnen.

Ondertussen is wel mijn e-mail gecheckt (antwoorden doe ik later wel, of niet), staat mijn werkmail op non-synchroniseren, wat zoiets wil zeggen als 'het is er wel, maar ik zie het niet', heb ik meer koffie gedronken en crackers gegeten dan goed voor me is, gunde ik mijzelf een uurtje 'ligpauze' en ben ik twee schrijfopdrachten verder, én heeft er een verandering plaatsgevonden in onze keuken. 

Ik wist werkelijk niet dat zoiets kleins zo'n groot verschil kan maken. En ik niet alleen, zelfs mijn Lief was bij thuiskomst blij verrast... met een net even anders ingedeeld (super strak opgeruimd) aanrechtblad... 

Een subtiele verandering, gevalletje loslaten van 'hoe het altijd was'; hoe simpel kan het zijn? 

Soms zit je in zo'n fase, althans ik. Het gevoel, het weten dat het oude niet meer zo lekker werkt, maar ook dat het nieuwe er nog niet is. Behoorlijk ongemakkelijk, soms. Ik ben namelijk altijd als eerste op zoek naar oplossingen en grip krijgen (en dan nog durven te stellen dat ik vooral géén controlefreak ben haha). 

Intussen weet ik ook dat, des te harder ik daar mee bezig ga, ik alleen maar contraproductiever word. Wacht ik daarentegen geduldig -alleen dat is al een uitdaging op zich- dan lijkt het net alsof er vanzelf iets ontstaat; een kleine verandering, maar vaak met een groter gevolg.

Het begin is er! Goh, en het is nog niet eens nieuwe maan... maar dat is weer een heel ander verhaal :-). 

En als er dan ook nog zo’n mooi gedicht op je pad komt, tja, dan is wat mij betreft de vakantie toch echt begonnen …

Puur, plezier, passie...

Passie:

'Niet wachten tot het perfect is,

maar gewoon doen...'

Zoiets als: leef gewoon je passie en stel hem niet uit totdat je er tijd voor hebt!

Ik vind het wel mooi klinken, als ik eerlijk ben. Maar doe ik het ook? Dacht ik er eigenlijk gelijk achteraan. Tja...

Als ik dit weekend iets heb gezien, dan is het wel pure 'passie'. Echt plezier hebben, ergens voldoening uithalen. Iets helemaal 'jouw ding' laten zijn, er helemaal voor gaan!

Het was een origineel feestje, zaterdag bij de WK hockey. Lekker op de fiets naar Den Haag, precies het goede weer, een super relaxt sfeertje en de halve finale heren. Feitelijk had ik nooit zoveel met hockey. In ons dorp deed je als kind aan gymmen, met zelfs af en toe een wedstrijdje, omdat dat er nu eenmaal bij hoorde, in van die prachtige poepbruine gympakjes met een oranje streep langs de zijkant. Of je ging zwemmen in het plaatselijke bosbad, waar ook ieder jaar de plaatselijke school-sportdagen werden gehouden en iedereen zijn/haar diploma A, B en C haalde. Blijkbaar was ik echte 'waterrat'. Dat was in ieder geval de benaming die mijn moeder me altijd gaf. Maar of daar nou ook werkelijk mijn passie lag? Gelukkig heb ik wel begrepen dat de naam te maken had met het goed kunnen zwemmen en duiken en niets met het beestje zelf :-).

Op latere leeftijd werd het volleyballen; een tijdlang mijn passie. Aangestoken met het 'virus' door een vriendinnetje, mepten we er tijdens trainingen en wedstrijden heerlijk op los. Nu was opslaan niet mijn sterkste kant (soort van lichte motorische afwijking), maar blokken en smashen was toch wel mijn ding. Ach ja, inmiddels het 'trauma' van 'moeten stoppen' verwerkt, kan ik nog steeds enorm genieten van het kijken naar een goede volleybalwedstrijd.
En nu dus ook van het kijken naar hockey! Uiteraard aangestoken met het 'virus' door mijn allerbeste vriendje, mijn eigen Lief, die intussen alweer een tijdje zijn hockeystick uit het vet heeft gehaald en zelfs ook alweer een wedstrijdje heeft gefloten; zijn passie :-).

En, heel eerlijk gezegd, heb ik dus ook niet zoveel met voetbal. Ook nooit gehad. Waarschijnlijk heeft dat weer te maken met het feit dat, vroeger bij ons thuis, op zondagavond, klokslag zeven uur, iedereen verplicht zijn/haar mond moest houden omdat er voetbal werd gekeken.
Intussen heb ik ook met dát 'trauma' leren omgaan en heb ook ik meer dan genoten van het plezier en de passie die ik zag bij het Nederlands elftal zaterdagavond. En natuurlijk heeft de einduitslag daar een behoorlijk steentje aan bijgedragen :-)...

Leef je passie! Klinkt goed, toch? Misschien wordt het eens tijd dat ik mijn droom (of wilde plan) ga beschrijven. Mezelf afvraag 'wat ik zou willen doen als alles kon, er geen beperkingen zijn en ik me dus ook niets aantrek van de mening van anderen'. Tja... :-).

Eén van mijn passies blijf ik hier in ieder gevál uitvoeren. En wie weet, ooit... als ik mezelf geen beperkingen (meer) opleg en ik me echt niets (meer) aantrek van wat anderen ervan denken...

Durf *klik hier*

bijzonder (pril)geluk

Ze is wel vegetarisch hoor Leen...

Ik glimlach en zeg 'oké' :-). Daar passen we wel een mouw aan als de tijd daar is. Daarbij heb ik een Nederlandse mond gekregen en dus kan ik ook vragen wat ze wel eet, of, liever gezegd... wel lust...denk ik er gelijk achteraan. Tja, je bent puber of je bent geen puber.

Al kwebbelend en giebelend zitten ze op de achterbank. Hand in hand, keuvelend over de belangrijke dingen van het leven... bijzonder, en mijn Lief en ik kijken elkaar even glimlachend aan.

Ze mag blijven logeren dit weekend; cool! En natuurlijk hebben we afgesproken dat we haar thuis ophalen. Ik kan me namelijk zo goed voorstellen dat je als ouder wel even wilt zien aan welke mensen je je oudste dochter (ze wordt binnenkort 16!) meegeeft ...

Eerst hebben we mijn 'bonus-zoon' opgehaald bij de muziekschool. Daarna zijn we doorgereden naar zijn 'pril geluk'. De ontvangst is hartelijk en binnen een mum van tijd is het een gezellige happening, buiten in de tuin. Twee zusjes en de hond erbij en al snel ontspant iedereen zich en zitten we te keuvelen over... van alles en nog wat...

Intussen zijn we thuis, liggen de boodschappen voor dit weekend koel en is hij haar de buurt aan het laten zien :-). Ik heb de kamers in orde gemaakt, mijn Lief speelt een potje dart en ik drink een koud glas water én een wijntje :-)...En terwijl ik dit doe, denk ik aan vanochtend; koffie, blauwe lucht, nagels van Mie(ps) geknipt en de column van Vincent Bijlo in het AD...

...over Thé Lau, die ziek is, maar het leven viert. Over dat het - ondanks wat de cynici zeiden, mooie, eerlijke, krachtige televisie was, donderdag in RTL Late Night, die ging over de kern van ons bestaan, over de wil en de drang tot leven, niet in wrok, maar omkijken naar een leven waarin je hebt kunnen doen wat je wilde...en hoe mooi het is als je er over kunt praten...

Iedereen is van de wereld, de wereld is van iedereen!

En zo kom ik uit bij drie Amsterdammers, respectabele leeftijd, die ik vorige week trof op een bankie bij Schiphol. Dan wel niet hand in hand, maar wel gelukkig ogend, keuvelend over de belangrijke dingen van het leven; bijzonder, prachtig...

Tja, en soms denk ik dan, al genietend van het bijzondere:

Hier en daar een buitje...

Soms vergelijk ik alles met het weer. Al is het alleen maar om het feit dat ik dan lekker iets 'de schuld' kan geven.

Zo gaat mijn gemoed ook met het weer mee...soms.
Misschien een beetje vreemd, ik weet het. En ik weet ook hoe het komt. Maar ach, als je het er niet over hebt, heb je er ook minder last van, denk ik dan maar. En dus zwijg ik er over.

Eerlijk is eerlijk; ik ben nu eenmaal niet alle dagen de positieve vrouw die ik zou willen zijn en zoals sommige mensen misschien wel denken. Maar hey, ik doe mijn best.

Zo las ik laatst ergens dat een klaagmuur achter in je tuin wel eens handig kan zijn. Hoewel die best zou passen, besef ik me gelijk dat je met een dagelijks potje gezever en gezeur ook niet veel verder komt. Toch?

Vanochtend ging het overigens best aardig. Een waterig zonnetje schreeuwde om 07.00 uur al dat het een mooie dag zou worden.
Je kunt overigens ook lezen: op de ochtend dát je een keertje iets langer kunt blijven doezelen, in alle stilte, stopt er een zware vrachtwagen met piepende remmen en achteruitrijlichten om een puincontainer af te leveren in de staat...Tja, ach. Soms zit het mee en soms... 

Een uurtje later echter, de slaap nog niet helemaal uit m'n ogen, schoot ik dan toch in mijn sportkleding, waren de tanden gepoetst, stond het ontbijt én lunch voor mijn lief klaar en sprong ik 'enthousiast' op de fiets richting sportschool. De zon was intussen verdwenen, maar het was droog. Dus hé, mij hoor je niet. Ik wist echter wel dat buiten lunchen er straks niet echt in zou zitten. Maar ach, als dat het ergste zou zijn...

Onderweg op fiets werd ik ingehaald door een dikke duif en boven mijn hoofd fladderde een prachtige vlinder. Ik heb iets met vlinders en eigenlijk ook wel met roodborstjes, maar dat is weer een ander verhaal. Ook de merels en andere gevleugelde vrienden genoten zichtbaar mee van deze mooie ochtend.

Ik kreeg ineens de neiging om mijn ogen dicht te doen en me voor te stellen dat ik ergens in de Provence fietste. Maar ja, fietsen met je ogen dicht is nu eenmaal niet zo heel goed plan.

Toch is het niet zo heel moeilijk, om het voor me te zien. Misschien dan niet  fietsend, maar toch zeker wel wandelend in de Provence. Zeker niet als je bedenkt dat we daar binnenkort ook gewoon in het 'echie' rondstruinen...

En wie weet, met een beetje geluk bloeien de lavendelvelden, schijnt de zon en staat de rosé inmiddels koud...

Tja, toch nog even blijven (dag)dromen... *kijkt naar buiten en onderdrukt een diepe zucht*

 

Juni

Mijn wens voor juni...

Als je een huis hebt en een haardje met wat blokken

Als je gestreken hemden hebt en schone sokken
Als er wat warmte om je heen is en wat blommen

En je hebt zo’n tof gevoel van laat nou de kat maar kommen

Als je een mandje appelen hebt, oranjerode

Als je een tuintje hebt om zalig in te klooie

Als je een stoel hebt in de zon, een jofel strandje

Waar je een tukkie doet met in je hand een handje

Dan is er geluk

Ja, dan is er geluk

Dan is er geluk

Pluk het geluk

Als je een gabbertje hebt waarin je kunt geloven

En je hebt nog af en toe een beetje hulp van boven

Als het koud is en je hebt een wollen deken

En je zet al maanden lang geen voet in apotheken

Als in het park de rozen bloeien, hele chique

Waar net een fotograaf een bruidspaar staat te kieken

Als op de dijk de eerste lammetjes weer grazen

Of als opa honderd kaarsjes uit mot blazen

Dan is er geluk

Dan is er geluk

Ja, dan is er geluk

Pluk, pluk het geluk

Als je nieuwe schoenen helemaal niet knellen

Als op Vaderdag de kinderen effe bellen

Als je het wonder ziet in honderdduizend dingen

Als je in het bad de Parelvissers ligt te zingen

Als je een papieren vlieger stijgen laat of dalen

Als in twee kinderogen van die lichtjes stralen

Als je mensen met boeketten rond ziet sjouwen

Op koperen bruiloften, op zilveren of gouden

Dan is er geluk

ladie dom dom dedom

laj daj dom dom dedom

Op zondagmorgen in de stad een endje fietsen

En dan de hele lange zondag lekker nietsen

Als het veertig graden is en dan hoor je dat het bad loopt

Of als je in december met een sparretje door de stad loopt

Als je elkaar nog altijd wat hebt te vertellen

Als je op een krantje ’s avonds pinda’s zit te tellen

Als je de trieste televisie best kunt missen

En liever kijkt naar een aquarium met vissen

Dan is er geluk

Dan is er geluk

Dan is er geluk

Dan is er geluk

Dan is er geluk, geluk, geluk

Dan is er geluk, geluk

Dan is er geluk, geluk, geluk

Dan is er geluk

Jalaleej daladaajda

Jalaleej daladaajda

Toon Hermans (klik hier)