Iets met #zoveel...

Het is mei... en in de weekendkrant lees ik dat de 'zwarten-pietendiscussie' gestart is; BN'ers met een open brief, of zoiets. Ik kan er niets aan doen, maar een hele diepe zucht ontsnapt me spontaan. Dit keer overigens helaas zonder de ontspanning waar ik op hoopte dit weekend. Misschien ook wel zo goed kan gebruiken, deze periode. Ik twijfel dan ook of ik verder zal lezen, maar doe het uiteindelijk toch. Al snel concludeer ik dat ik beter had moeten weten; nooit voorbij gaan aan je eigen gevoel. Maar ja, ook ik neem soms de verkeerde beslissingen, in dit leven. Gelukkig niet al te vaak en ach, het effect van dit besluit is ook eigenlijk niet-noemenswaardig, behalve dan misschien wederom een bevestiging dat ik soms, of misschien wel nog steeds, lang niet alles snap, in dit leven. Tegelijkertijd vraag ik me af of dat dan wel zo erg is, of zo. Ik denk zelf eigenlijk van niet...

Zoveel mensen, zoveel wensen, ... zoveel meningen. De zekerheid dat nooit iedereen tevreden te stellen is; onmogelijk, over welk onderwerp het ook gaat. Ooit zei iemand tegen mij: 'Het is prima om overal een mening over te hebben. Dat betekent echter niet dat je deze te pas en te onpas hoeft te delen met de hele goegemeente'. Iets met 'nut' en 'noodzaak'... Ik keur hem goed!

Ik besluit me er dus niet druk over te maken en blader een beetje wezenloos verder. Terwijl mijn brein de krantenkoppen scant, schieten mijn gedachten alle kanten op. Ik had zoveel willen schrijven deze maand, maar het kwam er simpelweg weer eens niet van. Zelfs het lezen bij jullie, mijn trouwe blogvrienden, schoot er regelmatig bij in. Om het maar helemaal niet te hebben over het achterlaten van een reactie. Ik beloof vanaf nu mijn leven weer te beteren.

In beslag genomen door werk, familie, gezondheid, vrienden, van alles en nog wat, noteerde ik echter wel regelmatig wat woorden en zinnen in mijn opschrijfboekje. Om niet te vergeten, misschien wel. Al vraag ik me gelijktijdig af of dat mogelijk is, vergeten, als ik even later door mijn boekje blader voor de nodige details. Ook Onenote en de camera van mijn telefoon doen overigens goede zaken; erg handig om even snel op te zoeken wanneer we ook alweer wat deden, hoorden en meemaakten de laatste paar weken, zoals:

> samen met mijn Lief sporten in ons tuinhuis op o.a. de gekregen crosstrainer van een lieve collega

> de verjaardag van mijn Lief, niet te vergeten

> buiten eten op een zomerachtige lente-avond; asperges en wilde rode zalm van de barbecue, uiteraard vergezeld van een koel glas witte wijn

> de verjaardagsvisite bij vrienden; heel gezellig, maar ook zo dubbel, omdat één van hen zo ziek is en niemand weet wat te verwachten

> in alle vroegte ons uitsloven tijdens een paar mooie ochtendwandelingen hier in de buurt

> de (moes)tuin die het geweldig doet, mede dankzij de voortreffelijke verzorging van mijn Lief en alles wat zo mooi in de bloei komt/staat

> het bericht dat een familielid met spoed is opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking, om een paar dagen later het verdrietige nieuws te vernemen dat ze nog maar kort te leven heeft, afscheid nemen in het ziekenhuis en terwijl een kaarsje brandt, zijn we in gedachten bij hen

> samen lekkere en gezonde gerechten uitzoeken, maken èn opeten

> tussendoor nog even naar tandarts omdat spontaan je kies afbreekt, iets met #oude vulling 

> een begin maken met de voortuin onkruid vrijmaken, wat een tamelijk onbegonnen werk lijkt

> het verdrietige nieuws dat je collega en haar man, na 16 dagen leven tussen vrees en hoop, toch afscheid hebben moeten nemen van hun pasgeboren dochtertje 

> weer eens een lange fietstocht gemaakt bij ondergaande zon in het prachtige gebied waar we wonen

> genieten van het Nederlandse weer de afgelopen weken; strak blauwe luchten tot regenbuien en mooie -bogen

> verbaasd het telefoontje aannemen van mijn vriendin met Alzheimer, 's ochtends om 08.00 uur op een doordeweekse donderdag; dat doet ze anders nooit en ze klonk dan ook anders dan anders 

> om 08.30 uur het telefoontje van haar zus, was gebeld door het tehuis waar mijn vriendin woont, de mededeling dat ze was gevallen en, nog steeds buiten bewustzijn, met de ambulance naar het ziekenhuis onderweg was, de vraag of ik wilde/kon gaan; het zou fijn zijn als er toch iemand was die ze herkende als ze bijkwam...

> Soprano's kijken op de bank, terwijl poes Mies de meest vreemde posities weet aan te nemen

> gisteren weer lekker gewandeld en buiten gezeten met mijn lieve vriendin, die zich, ondanks nog wat spierpijn en wat flinke blauwe plekken, weer behoorlijk fit voelt. 

in vogelvlucht ...

Zoals jullie intussen van mij weten, of misschien ook wel niet, is dat ik ervan overtuigd ben dat 'alles wat je aandacht geeft, groeit'. En dus als laatste, op verzoek van Mrs. T. een tijdje geleden, de (helaas niet zo'n hele mooie) pfd met de mooie bijdrage van mijn lieve vriendin aan het boek 'Ik heb dementie'. Ze is nog steeds super trots (en ik ook) en vroeg zelfs laatst of we ook zelf een boek gaan schrijven binnenkort. De titel heeft ze al: 'Ik ben er nog...'.  Tja, ik zeg nooit nooit...

'Positief zijn is een keuze...'

6 mei 2016

Soms denk ik wel eens, zou mijn moeder ook zo hebben gefietst, toen... destijds, toen ze moest werken op de boerderij, die tijdens de oorlog was geconfisqueerd door hoge Duitse militairen (of moffen, zoals ze altijd zei).

Zoals ieder jaar, op 4 & 5 mei, gingen ook dit keer mijn gedachten terug naar de tijd dat zij ons de verhalen vertelde. Dat ze als jong meisje hun overhemden moest strijken, terwijl er eentje in de deuropening toekeek, onderwijl zo'n ouderwetse klap-klerenhanger open en dicht liet gaan. Ze vertelde het altijd zo stoer, maar gaf ook ruiterlijk toe dat ze dat een beetje 'griezelig' vond wel. En ook als er brand was in de heg, waar een Joodse familie verstopt zat. Nooit heb ik me er echt een goede voorstelling van kunnen maken, geloof ik; een familie, in een heg...

Ze was 11 toen de oorlog begon en een prachtige jonge dame van bijna 16 toen hij eindigde. Ze had geen warm en veilig thuis helaas en dus vertrok ze al snel naar schotland, avontuurlijk en bewegelijk als ze was; tot het echt niet meer ging. De enige twijfel die ik wel eens heb, is of ze de echte balans in haar leven ooit echt heeft gevonden. Balanceren daarentegen kon ze als de beste, dat dan weer wel.

Neemt niet weg dat ik op dagen zoals gisteren en eergisteren haar verhalen extra mis. Ook omdat ik ervan overtuigd ben dat ze zoveel nooit vertelde. Het stopt overigens ook mij, bij wat ik (nog) weet van vroeger. Behalve een bonuskind, heb ik namelijk alleen nog een nicht. En ik vrees dat zij de verhalen nog nooit hoorde; haar vader (mijn broer) scheidde al snel van haar moeder... en is nu eenmaal niet zo'n prater, laten we het daar maar op houden.

Tja, die balans. Misschien hebben we er in onze familie allemaal wel 'een dingetje' mee.

Eén ding is zeker: De verhalen die ik weet, blijf ik vertellen, en hopelijk ook nog heel lang. In beweging blijven, doe ik trouwens ook, al is het de ene periode wellicht iets meer dan de andere. En dat 'balans houden'? Ach, daar hebben we het een andere keer nog wel eens over, oké ... dat zit wel goed. Helemaal op zo'n mooie zomerachtige lentedag als vandaag; 6 mei, een dag waarop natuurlijk ook gewoon geldt: 

1 mei

Dag van de arbeid, en ik zit buiten, half in het zonnetje. Half, omdat we de parasol voor het eerst dit jaar uit de schuur hebben getrokken, in de hoop dat er nog vele keren volgen!

Dag van de arbeid, en eigenlijk had ik dan ook goede zin om een begin te maken met de voortuin, en let vooral op het woordje 'had'... 'Als het gras twee kontjes hoog is', is inmiddels namelijk wel een toepasselijk liedje. Ach, zolang er zich nog geen 'zaadlaters' vertonen, heb ik nog even. En anders komt onze aardige buurman ons vast weer een goed bedoelde seintje geven; ik heb overigens 'het plukje' deze week alvast maar zelf verwijderd...

Ik had dus best zin. Mijn lijf denkt daar alleen weer eens net iets anders over en vindt de wat huishoudelijke klussen op deze eerste mei dan ook meer als voldoende. En, gewend als ik ben om te luisteren *knipoog*, luister ik deze keer en nestel ik me comfortabel in de achtertuin, met mijn laptopje en voetenbankje, half in het zonnetje.

Bonuskind is intussen ook aangeschoven buiten, met zijn knalgroene koptelefoon ('ik wilde éigenlijk helemaal niet opvallen...') en blikje cheriecoke, want Frank Sinatra klinkt ook best lekker, van onder de parasol. Grappig, twee jaar geleden kregen we hem met geen tien paarden naar buiten haha, net als zijn lieve vader nu. Die zit met (soms on)gezonde spanning binnen op de bank; iets met #voetbal en #landstitel. 'Je moet nog ff twee weken geduld hebben lieffie, dan ben ik er weer helemaal voor jullie', was het antwoord op mijn vraag gisteren of we vandaag nog ergens op visite gingen. Ach, ik heb geen klagen hoor, alleen met sommige (on)belangrijke zaken in dit leven, houd ik mij nu eenmaal niet iedere dag bezig...
Met andere daarentegen weer wel en wie weet, komen die hier ook nog wel een keertje aan bod.

Voor nu kan ik in ieder geval zeggen dat ik heel blij ben met het bericht dat een spannende operatie bij een lieve vriendin geslaagd is. Dat kleurt het weekend weer net iets mooier. Maar ook dat het vrijdag een bijzonder weerzien was, na 43 dagen, met twee hele lieve mensen; lekker gegeten (heerlijk gekookt B!), bijgepraat en over zes weken zien we elkaar zeker weer.
De dag gisteren koester ik ook; een hele leuke samen met mijn lief en vriendin met Alzheimer. Gezellig op visite bij haar kleinzoon, die zijn de eerste verjaardag vierde. Geweldig om haar stralende glimlach te zien op het moment dat ze het manneke haar cadeautjes gaf en een paar ondeugende ogen toen we als feestelijke afsluiter een bezoekje brachten aan de Mac; we maakten zelfs nog even een dansje op de parkeerplaats... 

Ach ja, soms moet je eens gek doen, toch? En daarom gisteren aan het einde van de middag maar even lekker met z'n tweetjes een drankje gescoord èn, waarom ook niet, vanavond gewoon weer asperges, met z'n drietjes, gewoon omdat het kan èn omdat het lekker is :-).