Zoals ieder jaar, op 4 & 5 mei, gingen ook dit keer mijn gedachten terug naar de tijd dat zij ons de verhalen vertelde. Dat ze als jong meisje hun overhemden moest strijken, terwijl er eentje in de deuropening toekeek, onderwijl zo'n ouderwetse klap-klerenhanger open en dicht liet gaan. Ze vertelde het altijd zo stoer, maar gaf ook ruiterlijk toe dat ze dat een beetje 'griezelig' vond wel. En ook als er brand was in de heg, waar een Joodse familie verstopt zat. Nooit heb ik me er echt een goede voorstelling van kunnen maken, geloof ik; een familie, in een heg...
Ze was 11 toen de oorlog begon en een prachtige jonge dame van bijna 16 toen hij eindigde. Ze had geen warm en veilig thuis helaas en dus vertrok ze al snel naar schotland, avontuurlijk en bewegelijk als ze was; tot het echt niet meer ging. De enige twijfel die ik wel eens heb, is of ze de echte balans in haar leven ooit echt heeft gevonden. Balanceren daarentegen kon ze als de beste, dat dan weer wel.
Neemt niet weg dat ik op dagen zoals gisteren en eergisteren haar verhalen extra mis. Ook omdat ik ervan overtuigd ben dat ze zoveel nooit vertelde. Het stopt overigens ook mij, bij wat ik (nog) weet van vroeger. Behalve een bonuskind, heb ik namelijk alleen nog een nicht. En ik vrees dat zij de verhalen nog nooit hoorde; haar vader (mijn broer) scheidde al snel van haar moeder... en is nu eenmaal niet zo'n prater, laten we het daar maar op houden.
Tja, die balans. Misschien hebben we er in onze familie allemaal wel 'een dingetje' mee.
Eén ding is zeker: De verhalen die ik weet, blijf ik vertellen, en hopelijk ook nog heel lang. In beweging blijven, doe ik trouwens ook, al is het de ene periode wellicht iets meer dan de andere. En dat 'balans houden'? Ach, daar hebben we het een andere keer nog wel eens over, oké ... dat zit wel goed. Helemaal op zo'n mooie zomerachtige lentedag als vandaag; 6 mei, een dag waarop natuurlijk ook gewoon geldt:
14 opmerkingen:
Ik vind de verhalen van de oorlog altijd zo interessant. Op dat vlak leer ik graag bij. Mooi verhaal heb je geschreven.
Zolang er verhalen zijn, kunnen ze vertelt worden en leven ze.
Dus vertel maar meis.
Geniet nog maar lekker verder van dit mooie weekend...!
Dank je wel Sanne.
Blijf ik ook zeker doen Marjolijn en ook jij een heel mooi weekend gewenst x
Wie heeft er niet een 'dingetje' met balans ;-)
Ik hoop met je mee, dat ik nog lang van prachtige verhalen van jouw hand mag genieten. Geniet van de zon! X
Wat lief Patty :-)
Ook mijn moeder heeft de oorlog meegemaakt ze was 10 toen de oorlog begon
Ik,zou haar nog zo veel,willen vragen maar het gaat niet meer
Hier idem Merel...
Ze moeten zoveel mogelijk verteld en doorverteld worden die verhalen. Omdat ze heel belangrijk zijn en nooit vergeten mogen worden.
Bij de herdenking via mijn werk stond ook een waargebeurd verhaal centraal: http://www.kliknieuws.nl/regio/stadskrantveghel/91660/-moge-de-lessen-van-auschwitz-nooit-vergeten-worden-
Zeker waar mrs. T.
Mooi geschreven en ik herken dat wel. Dat ze niet meer hun draai vinden maar een soort balans.
Of mw. Wiliams misschien wel soms net anders om...wel hun draai vinden maar net niet de balans *knipoog*
weet je lief mens......hier op jouw blog staat het nu voor altijd.......
en balans.......
liefs
Wat mooi geschreven! Ja, die verhalen uit de oorlog, ik herken dat wel...mijn (overleden) ouders hadden ook veel meegemaakt, soms echt hele spannende en onwerkelijke verhalen! Ook mijn schoonvader (die dus nu is overleden) had ook veel verhalen, zij hadden ook onderduikers in huis....Eigenlijk zouden we die verhalen moeten opschrijven en bundelen...heeft toch heel veel waarde! Balans? Ja, hier nu even wat minder, maar doordat er in mijn huwelijk wel een goede balans is, komt het balans in mijn leven ook wel weer terug! ;)
Heerlijk om altijd op jouw blog te komen en je verhalen te lezen, dat geeft mij weer altijd een stukje balans!
Ik lees het wat laat, maar o, wat ben ik het met je eens!! Xx
Een reactie posten