Het is een beetje een vreemde tijd, vind ik. Er gebeurt weer veel, op alle fronten. Zaken kruisen en raken elkaar, maar af en toe ook helemaal niet. En toch lijkt de cirkel waarin alles gebeurt niet zo heel groot. Dat maakt het lastig, merk ik. Al kan ik niet echt goed aangeven wat het dan precies is wat het zo lastig maakt. En mogelijk maak ik het daarmee alleen nog maar lastiger. In ieder geval speelt de dood er een rol in. Maar ook gedrag, hoe vreemd dat misschien ook klinkt, of misschien wel helemaal niet.
'De dood laat zien wat belangrijk is in het leven', hoorde ik van de week Ali B zeggen. En hij heeft een punt, vond ik. Al heb ik ook het vermoeden dat hij die uitspraak niet zelf verzonnen heeft. Ach, doet ook eigenlijk niet ter zake. Voor mij zit er meer dan een kern van waarheid in, zo bleek ook deze week maar weer eens...
De dood geeft je besef van leven. Althans, in mijn beleving. Hoe je het ook went of keert, de dood laat zich in ieder geval niet negeren. Uiteindelijk komen we er allemaal vroeg of laat mee in aanraking. Voor mijn gevoel altijd te vroeg, op het verkeerde moment en bovenal veel te snel. De afgelopen tijd word ik op verschillende manieren weer met de dood geconfronteerd; een confrontatie die veel laat zien, en (me) blijft intrigeren, alsof het leven even onder een loep ligt. Ik heb dan ook respect voor mensen die in deze laatste fase van het leven hun kwetsbaarheid (durven te) tonen, hun humor behouden en een liefde ten toon spreiden waar menigeen nog iets van kan leren...
Bij tijd en wijlen schieten de afgelopen dagen ineens tranen in mijn ogen. Denk ik aan naderend afscheid, of iets verder in de tijd. Het er nog uithalen wat er in zit, mooie momenten, herinneringen maken, voor degenen die achterblijven, en nog zoveel meer. Ik lees over leven, na de dood, het leven vieren, glimlach als ik verneem dat ik een klein onderdeeltje was voor het 'bewijs' en stuur mijn wensen richting de sterren, dat andere wensen uitkomen, ongeacht hoeveel tijd nog rest...
Intussen richt ik me -zoals altijd- ook vol overgave op 't leven, met mooie momenten, nieuwe ervaringen, herinneringen maken... en nog zoveel meer. Kijk ik een enkele keer met ver- maar meestal toch vooral met bewondering naar hoe anderen omgaan met dat leven, en alles wat daarbij hoort. Knuffel ik mijn vriendin nog een keertje extra als ze zegt 'dat ze even moet huilen van ontroering, omdat ze zo blij is dat we nu weer lekker lang kunnen wandelen buiten'... zich heel goed realiserend dat ze weer een stukje heeft ingeleverd, maar gewoon heel dapper, zonder morren, plaatsnam in de rolstoel die ik voor haar neerzette...
