12... gewoon normaal

Dit zag ik vanochtend, toen ik de luxaflex open draaide van het keukenraam. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en hoorde mezelf zachtjes fluisteren: 'dank je wel...' om me een seconde daarna te bedenken dat ik er toch echt een fotootje van moest maken.

Kijk ik zojuist uit mijn raam, zie ik prachtig avondrood tussen grillige donkere wolken. Hoor een zacht tikken van kleine regendruppels op het dak van de carport en vraag me af waar het onweer blijft. Ook realiseer ik me ineens hoe snel de dag weer voorbij gegleden is. Zo maar, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het natuurlijk ook. En aan de andere kant, wat is normaal hè? Twaalf jaar geleden was deze dag verre van normaal, althans, in mijn ogen...

Wel een dag als alle anderen, die dag waarop zij besloot dat het genoeg was. Ach ja, hoe kon het ook anders, ze had haar hele leven al haar eigen boontjes gedopt en ook deze beslissing nam ze dus gewoon in haar eentje, nog geen twaalf uur nadat ik haar aan de telefoon had gehad. De normaalste zaak van wereld...ze had het altijd al zo gedaan. Schiet me nu ineens te binnen dat het daarom misschien ook wel is dat ik daar soms een beetje last van hebt of zo. Dat machteloze gevoel nergens meer invloed op te hebben als je niet wordt meegenomen in beslissingen. Voor het blok gezet wordt, ook al is het vanuit een liefdevolle intentie, zo verdraaide definitief...

Tja, ze deed nu eenmaal de dingen graag op geheel eigen wijze. Stoer, dapper en soms rete eigenwijs!

Twaalf jaar alweer, als de dag van gisteren, ik blijf het zeggen. En er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ze er wel even is. Zo ook vandaag als ik later in de middag ineens een heel klein blauw vlindertjes rond zie fladderen... ook maar eentje hè!

Afijn, een dag als alle anderen, misschien alleen een beetje warmer dan normaal. Maar ja, wat is normaal hè?

Het is gemakkelijk haar voor de geest te halen, zoals ze vaak voor me stond en zei wat ze te zeggen had als ze ergens iets van vond. Zo ook waarschijnlijk van deze tijd, daar had ze vast en zeker haar mening over. Ik hoor het haar zeggen: 'Ach kienders, doe maar gewoon normaal, dan doe je echt al gek genoeg.' En ik kan een glimlach niet onderdrukken...

De werkelijkheid...

Soms is de verleiding best groot, om een beetje te gaan somberen of zo. En zo ben ik helemaal niet, 'die tijd heb ik wel gehad' zal ik maar zeggen. Afijn, misschien ken je het ook wel, je bent gelukkig, misschien bij vlagen wel héél, en dan ineens slaat een blues toe waar je geen verweer tegen hebt (zoals Martin Bril ooit schreef). Wat kon hij het toch altijd prachtig verwoorden... ik mis die verhaaltjes van hem best, oog voor detail, ontroerend de dagelijkse dingen beschrijven. Van de week schoot het me ineens te binnen, hoe zou hij in deze tijd hebben geschreven. Zou het hem juist in deze tijd ook zijn overkomen, die blues, waar je dan net even niet het juist antwoord op hebt. Maar ja, je schiet er allemaal niks mee op hè. Mijn moeder zou zeggen: 'Klaar met dat gesip, je hebt er alleen jezelf maar mee...'

… schreef ik in de maand mei en kwam niet verder om de een of andere vage reden. Geen idee waar het in zit, aan ligt, maar soms is het er simpelweg niet of zo. Misschien ook wel gewoon moe van alles. En nee, ik ga 'het' woord niet noemen, want iedereen weet toch wel waar ik het over heb. Daarbij, er is al zo ontzettend veel over geschreven dat die paar regels van mij echt niet gaan bijdragen aan nieuwe of opzienbarende inzichten, hoewel...

Ik omarm de werkelijkheid, heb ik al even geleden besloten en gebruik vooral mijn gezonde verstand. Volgens mij schiet ik daar het meeste mee op. Een beetje meebewegen op de golven en de wind en kijken waar ik uitkom; op de rest heb ik immers toch geen invloed. Zo ook niet op de maand die voor me ligt, eentje vol met herinneringen... de afgelopen dagen heb ik er al een paar opgepoetst, die anders leken te vervagen. En ach, eigenlijk weet ik ook dat dat helemaal niet kan.

Juni... we gaan het zien, we gaan het meemaken en we gaan er in ieder geval ook van genieten!