woensdag 28 mei 2014

Afscheid

Lieve collega,

Afscheid nemen van jou. Tja, hoe doe je dat?
Dat doe je dus niet zo maar even.

Na weken in de ontkenningsfase te hebben geleefd. Nachten badend in het zweet wakker geworden te zijn... al kan dat dan ook wel weer aan iets anders gelegen kan hebben, gezien mijn leeftijd... 

Afijn, gisteren moesten we er dan toch echt aan geloven; de dag van jouw afscheid!

Toen ik vijf jaar, en een paar dagen, geleden met je kwam te werken, had ik me ingesteld op ‘langzaam afbouwen’. Dit kwam ook menigmaal ter sprake in onze altijd gezellige én natuurlijk uitermate nuttige werkoverleggen. 
Intussen heb ik overigens geleerd dat ‘doorvragen’ echt zo gek nog niet is; ‘afbouwen’ in jouw wereld bleek namelijk net iets anders dan in die van mij. Van ieder jaar een dagje minder (mijn perceptie), ging je ineens van drie dagen naar niets … Uiteraard ben jij hier niet schuldig aan, maar ligt die verantwoordelijkheid geheel en alleen bij je lieve wederhelft, zoals we in goed en gezamenlijk overleg hebben vastgesteld :-).

Maar ja, gisteren was dan toch echt dé dag. Na 16 jaar, en een paar dagen, was daar dan daadwerkelijk jouw afscheidsreceptie. Dag ontkenningsfase, hallo realiteit.

Beetje vreemd misschien, maar ‘afscheid’ doet me altijd denken aan het weerbericht; lekker wisselvallig. Trouwens, dat beetje ‘vreemd’ viel overigens ook wel mee, bleek later... 
Wisselvallig dus, dat weer… (niet jij dus :-)).

Het kan soms voelen als een zwaar onweer, met een behoorlijke regenbui. Die je overigens wel van verre kan zien aankomen, dat dan weer wel. Tussendoor schrik je nog eens van wat onverwachte donderflitsen. Je voelt de zwaarte van de lucht, en toch kan zo’n stortbui dan weer heel verkwikkend zijn. Maar soms kan het je ook overvallen, als een dichte mist. Je ziet geen hand voor ogen, hij ontneemt je alle zicht en je hebt geen idee waar je naar toe moet. 
Gelukkig weet je een ding zeker, er komen ook altijd weer opklaringen. Een strakblauwe lucht met de warmte van de zon. Die zon, die je altijd weer verbindt met de persoon van wie je afscheid neemt; jij dus… 'Een bijzonder mens', zoals iemand die je heel goed kent, zo mooi heeft omschreven: 'ze is iemand die altijd vrolijk, positief, in de toekomst kijkend, nooit donkere wolken ziet (mits er regen verwacht wordt verwacht…'

Zie je wel, toch dat weerbericht!

Ook ik heb iedere dag kunnen zien hoe jij met plezier naar je werk ging, ook als het soms even niet zo ‘lekker’ ging en je niet helemaal fit was.
Toch hebben wij –en wij niet alleen- ons ook wel eens een beetje zorgen gemaakt omdat: ‘je een vrouw bent die soms denkt dat ze 20 is...' :-). Dit zijn overigens niet mijn eigen woorden… :-).

Gelukkig is lekker gek doen met jullie prachtige kleinkinderen helemaal aan jouw besteed; touwtje springen, voetballen en ook een waterballonnen gevecht behoort tot de mogelijkheden… zelfs op kantoor.

Ach, lieve collega, ik kan nog zoveel mooie, positieve dingen van je (r)noemen, maar dan ben ik morgen nog niet uitgepraat.

Ik ga je missen. Wij gaan je missen. Maar vergis je niet… jij gaat ons nog veel meer missen :-). En op die momenten, hoop ik dat het cadeau doet wat het moet doen!

Het ga je goed mooi mens en ik wens je alle geluk met allen die je lief zijn… en nog heel veel meer :-)



zaterdag 24 mei 2014

Spijbelen

Het voelde een beetje als spijbelen vanochtend. Misschien een beetje vreemd, want het had helemaal niets met school te maken. Daarentegen had het alles te maken met het bekende 'moeten'. Maar ja, dan is nog altijd de vraag: van wie moet je... wanneer... wat...?

Ach, wat maakt het ook uit, het gevoel was gewoon grappig. Hoewel, als ik terug denk aan mijn schooltijd, ik volgens mij nooit echt veel heb gespijbeld, daar was ik dan weer veel te braaf voor.


Maar ja , eerlijk is eerlijk, iets wat eigenlijk moet (van jezelf of van een ander)... niet doen, is toch wel heel erg lekker.


Mijn Lief had ik al vroeg uitgezwaaid en succes gewenst met een spannend dagje, en ik had dus de hele dag voor me...


Weet je trouwens dat je op allerlei manieren kunt 'spijpelen'. In plaats van te doen wat moet, ga je:

... gewoon de stad in en lekker een uur op een terrasje zitten. Kruip je in de schaduw en word je gewoon eens niet bruin. Ontbijt je met friet in plaats van met muesli. Kijk je om acht uur 's ochtends een film en niet het journaal. Ga je gewoon een uur voor je uit zitten staren, omdat dagdromen nu eenmaal lekker is. Kleed je je vandaag niet aan, want je joggingbroek zit nu eenmaal een stuk lekkerder. Probeer je eens een dag niet slim, wijs, spiritueel of begrijpelijk uit de hoek te komen. Weiger je je een dag lang te ontwikkelen. Ga je buiten in de tuin zitten kijken, ruiken, luisteren en wachten...

En ga je dus niet sporten, maar, omdat je net zo braaf bent als ik, op de fiets boodschappen doen...dat dan weer wel.


Het grappige is trouwens dat ik het 'uitlaat-varkentjé' weer zag lopen; dit keer áán het riempje... Helaas wederom geen fotomoment, daar mijn stuur vol hing met boodschappentassen. Volgende week dus in de herkansing... als ik tenminste niet lekker, lui en levendig aan het lanterfanten ben...een soort van dan :-)



donderdag 22 mei 2014

Keuzestress

Ook ik ben opgegroeid met het idee dat als je stemrecht hebt, je daar ook gebruik van moet maken. Gebruik het, of niet, maar dan ook niet zeuren.

Ik heb het ook eigenlijk altijd gewoon gedaan. Vind het ook wel een soort van gezellig 'spannend'; samen na het eten op de fiets naar het stemlokaal. Nog net geen 'dagje-uit-happie-eten', maar veel scheelt het niet :-).

Alleen dit keer niet. Dit keer had ik last van originele keuzestress. Volgens Wikipedia 'een vorm van stress die veroorzaakt wordt doordat iemand overspoeld wordt met informatie die overwogen moet worden om een 'goede' keuze te kunnen maken...'. 

En het is echt niet zo dat ik anti-Europa ben. Ik heb zelfs vandaag nog even 'KiesWijs.eu' gedaan. Ik zie ook wel de voordelen (en uitdagingen) die op Europees niveau geregeld moeten worden; klimaatverandering, een humaner asiel- en vreemdelingenbeleid met eerlijke spreiding over de lidstaten, een menswaardige behandeling en bescherming van de mensenrechten, etc...

Maar ja, ineens zat ook mijn hoofd vol met informatie en vragen. Wat voor macht heb je met 26 Nederlandse Europarlementariërs? Doen zij wat ze zeggen en zeggen ze wat ze doen? Zijn we beter af in de Europese Unie dan erbuiten?

Ach, misschien ligt het ook wel gewoon aan het 'kiezen'. Ik heb het nooit echt goed gekund. Kies je voor het één, dan betekent dat automatisch dat je het andere niet kiest. En wie kent dat niet, de dilemma's: kies je pizza met vis, dan laat je die met de vier kazen liggen, die misschien nog wel veel lekkerder is. Gaan we dit jaar Italiaanse sferen snuiven of wordt het vive la France, met de schitterende paarse lavendelvelden en lekkere wijntjes. Doen we boodschappen bij de C1000 of gaan we toch naar de Jumbo....

Tja, soms is kiezen een makkie, maar bij mij slaat vaak de twijfel toe. Ik wik en weeg de voors en tegens af, wat is het leukst, meest praktisch, levert het meeste op en dan uiteindelijk kies ik... of niet.

Maar ik beken kleur: vandaag heb ik geen hokje rood gekleurd.

Met een soort van opluchting zag ik echter, tijdens de bekendmaking van de voorlopige cijfers, dat ik niet de enige ben die getwijfeld heeft en dat menigeen zelfs 'geen mening' had bij vragen die gesteld werden... dat stemt mij, op de een of andere rare manier, dan toch weer enigszins gerust.


woensdag 21 mei 2014

To fiets or not to fiets


Ik kan er niet aan wennen. Schrik me iedere keer het 'apenlazerus' als er weer 'zo eentje' voorbij komt sjeesen (zonder te bellen).

Snelheidsmonsters zijn het. En dan heb ik het niet over de scheurende scootmobiels in de AH die je van je sokken rijden. Ook heb ik het niet over de brommertjes die de fietspaden soms terroriseren. Die hoor je tenminste nog aankomen...
 

Het kan inmiddels ook op allerlei manieren hè. Zittend, staand, liggend, ja zelfs elektrisch... fietsen!

Gisteren zag ik 'ze' ook weer. Ik, rustig fietsend in de lichtste versnelling vanwege de warmte, toch wel redelijk relaxt, onderweg naar huis. Hoewel dat relaxte ook wel weer meeviel, gezien de steeds donker kleurende lucht.

Afijn, ook ik versnelde dus hier en daar mijn tempo, al kwam ik natuurlijk nooit aan die belachelijke snelheden van die -naar mijn mening- vooral véél te jonge mensen op veel te dure, elektrische fietsen.
Als ze er dan ook nog een felgekleurd, origineel racefietspakje bij aan trekken, alsof ze 'echt aan het sporten zijn... '. Tja, dan kun je mij echt wegfietsendragen hoor. 


Fietsen is gezond is, dat weten we allemaal. Maar niet iedereen vindt het altijd even plezierig. Sommige 'moeten' fietsen, hoewel ook dat dan weer relatief is natuurlijk. Maar ja, als je denkt aan voordelen als...
  • mensen die regelmatig fietsen, hebben de conditie van een sporter en zijn lichamelijk tien jaar jonger dan hun werkelijke leeftijd;
  • je bent weerbaarder tegen ziektes;
  • je hebt vijftig procent minder kans op een hartaanval;
  • je ademt vijftig procent minder schadelijke uitlaatgassen in dan automobilisten;
  • mensen die eerst weinig bewogen en daarna driemaal per week zes kilometer gingen fietsen, vertoonden al snel een conditieverbetering van dertien procent (onderzoek Vrije Universiteit);
  • je voelt je psychisch beter en steekt beter in je vel;
  • je hebt meer zelfwaardering en bent stressbestendiger;
  • je functioneert beter en verzet meer en beter werk;
  • je ben alerter en loopt minder kans op een bedrijfsongeval;
  • je onderhoud je fysieke fitheid (uithoudingsvermogen, kracht en coördinatievermogen)....
dan wil ik best fietsen hoor, maar doe ik ook gelijk een appél op het empatisch vermogen van de (ook wat oudere) elektrieke fietsers onder ons. Niets frustrerender nl. dan iemand (twee keer jouw leeftijd) met een gangetje van 30 km. per uur, binnen een paar seconde van je weg te zien rijden...
Alsof je geparkeerd staat of 'aan het elastiek hangt' tijdens een wielerwedstrijd.
Want zeg nou zelf, gelost worden is toch helemaal níet inspirerend, toch?


Gewoon sympathiek dus, even uw snelheid enigszins wat matigen bij het passeren van een zich-uit-de-naad-trappende 'gewone fietser'. Echt, geloof me, geeft helemaal niets... of anders even bellen!




zondag 18 mei 2014

De eerste keer

Het is nog vroeg, als ik de Cohensteeg in fiets. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is nu al lekker. Op de een of andere manier voelt het als 'héél vroeg'. De wereld om me heen lijkt nog te slapen; geen auto's, fietsers, zelfs geen mensen die hun hond uitlaten op dit tijdstip...

En dan ineens zie ik hem zitten, midden op het pad, in de zon.


Voor het eerst kruist, sinds ik hier woon, loop en fiets, een prachtige, goudkleurige eekhoorntje mijn pad. Pas als ik bijna bij hem ben, springt hij weg. Nog voordat ik ook maar kan denken aan een fotootje, is hij alweer uit het zicht. Wauw, mijn dag is goed begonnen zeg! En in alle stilte, maar met (volgens mij) een gelukzalige glimlach, fiets ik verder, onderweg naar de sportschool.

Op de terugweg word ik weer verrast. Als ik halverwege ben, moet ik even heel goed kijken. Hè? Zie ik werkelijk wat ik zie? Ja hoor... en wederom, voor het eerst,
sinds ik hier woon, loop en fiets, zie ik langs de waterkant een varkentje lopen, met een tuigje om zijn buik. Ik kan de neiging om af te stappen en te vragen of ik een foto mag maken nog net onderdrukken en fiets breed glimlachend door.


Ineens schiet me een verhaal te binnen. Wie kan zich niet die eerste keer herinneren dat je iets ziet, hoort, voelt… of doet, bijv. de eerste keer dat je moest afzwemmen, door 'dat gat zwemmen ook...'.
 
Bibberend op de kant, met naast je al je andere 'zwemles-lotgenootjes'. Ik zag mezelf in ieder geval weer even staan, wachtend tot het mijn beurt was om te springen.

De eerste haalt eens diep adem en springt, vol bravoure, in het water. Mist het gat met een dikke twee meter. Ach, misschien had ze haar ogen dicht, wie weet. De tweede springt. Of liever; laat zich bedachtzaam in het water glijden. Bijna onderzoekend. Vlak voor het gat komt hij naar boven; even controleren. Waar was het gat ook al weer? Duikt weer onder en zwemt door het gat. Dan ben ik aan de beurt. Kijk naar de zwemjuf, zoek mijn moeder tussen alle gezichten op de tribune... en spring niet. Ben nu eenmaal nooit zo'n held geweest. De laatste is aan de beurt, springt en zwemt in één keer door het gat, alsof ze het al jaren doet. Een natuurtalent. Een minuut of twintig later is iedereen één keer door het gat gezwommen. Met of zonder hulp, maar wel allemaal erdoor. Iedere op zijn of haar eigen manier, allemaal een eerste keer.


De eerste keer naar de sportschool...op zaterdag. Even wennen, maar ach, met wat gezellige sport-lotgenoten -wat verrassingen onderweg- is het al snel een stuk gemakkelijker én gezelliger, zelfs op zaterdag!





zondag 11 mei 2014

Blij ... en zo

Waarom niet ook eigenlijk. 
'Beknot je niet op je dromen... dromen zijn er om gedroomd te worden...'.

Misschien kom ik daar later nog wel eens op terug, misschien ook niet :-).

Zondag, moederdag, laatste NLP-dag, gewone dag, fijne dag, mooie dag, een dag als alle andere, of misschien wel een hele bijzondere dag. Wie zal het zeggen. Dat weet alleen ik. Dat weet alleen jij.

Het is in ieder geval een dag waarop dingen veranderen. Tja, dat is ook zo iets. Niet is immers permanent, behalve verandering.

En zo verander ik ook, vandaag. Want verandering van spijs, doet nu eenmaal eten lezen...

Vijftig weken heb ik, gewoon omdat het leuk is -want wat is er mis met leuk (waar ik het binnenkort echt nog een keertje over ga hebben)- iedere week'het mooie gezocht en benoemd omdat het omgekeerde vaak juist zo makkelijk is...'

Vijftig weken heb ik jullie, met veel plezier, mee laten genieten van mijn eigen, persoonlijke #Blijmakers (zie hier alle voorgaande).

Toen ik vorige week nummer #50 *klik* op papier zette, vond ik het eigenlijk dé mooiste van allemaal. Ik besloot dan ook ter plekke dat het de laatste zou zijn. Alleen had ik nog geen idee hoe ik het zou gaan brengen. Gelukkig, zoals altijd, komt ook dat gewoon goed...

Want laten we eerlijk zijn: Vrijheid is misschien toch wel de grootste blijmaker van allemaal. Ach, niet eens misschien, ik weet het wel zeker. Vanuit dat ene 'simpele' woordje, leef ik... en komt dus alles voort. Mooier en simpeler kan ik het niet maken.

En dus daag ik jullie uit, bewust het mooie te zoeken én te benoemen. Misschien ook wel iedere week, of misschien wel iedere dag, wie zal het zeggen.


Ik weet overigens nog iets zeker, en daarom ga ik natuurlijk ook gewoon door met het 'zoeken en benoemen' van de dingen waar ik dankbaar voor ben. Ik word er namelijk oprecht blij (klik) van, dat verandert gelukkig niet!




Ik doe het in ieder geval vandaag!

maar daarover uiteraard later meer...
 :-)


maandag 5 mei 2014

Blijmaker #50 - 5 mei!






Kom broeder, geef je hand
vergeet je razernij
moed is de moeder van de rede

Kom zuster, schuif eens aan
en zet je angst op zij
sluit je aan en lucht je hart in vrijheid

Kom broeder, drink eens uit
vandaag is het vijf mei
feest van een zwaar bevochten vrede

Kom zuster, dans met ons
draai je rokken rond
dans op de klanken van de rede

Vrede wordt zo voor onze neuzen weggekaapt
en vrijheid is niet iets
dat zo van straat wordt opgeraapt
vrede is bevochten
maar vrijheid wordt bevochten
op een oorlog die nooit slaapt
vrijheid wordt bevochten
op een oorlog die nooit slaapt

Kom broeder, drink eens uit
we zijn hier niet alleen
wij zijn hier van lieverlede samen

kom zuster, dans met ons
voel je gelijk en vrij
kom, draai je rokken rond in vrijheid

© Thé Lau, 2005


Vrijheid, misschien wel dé grootste #Blijmaker ooit!

zondag 4 mei 2014

4 mei



De stille getuige

De boom aan de rails
Omringd door prikkeldraad
Torende boven het wachtershuisje
Geworteld in grond van ellende

De boom hoorde de doffe knallen
Rook de mist van angst
Zag een uitzichtloze weg
Wanhoopte een eindeloze strijd

Troostend het kind met verdriet
Omarmend de vrouw in wanhoop
Bemoedigend de man zonder uitzicht
Beschermend hen zonder schuilplaats

Bladeren fluisteren de herinnering
Takken vertellen het verhaal
De bast verzacht de pijn
De wortels vangen de tranen

De boom vertelt het verhaal van toen
Het staat gekerfd en wordt nooit vergeten

De 18-jarige Nienke Woltmeijer zelf zegt over haar gedicht: "De oude bomen bij Westerbork of in de tuin van het Anne Frank huis zijn de tastbare herinneringen van toen. Als ik die bomen zie, dan sta ik erbij stil dat zij alles gezien hebben waarover wij (jongeren) wel gehoord hebben, maar wat wij niet hebben meegemaakt..."