zondag 30 december 2012

Dankbaar slot

En zo tikt(e) Vadertje Tijd verder de laatste paar dagen, richting het einde van het jaar. 

Het verleden, het heden en de toekomst, de onderdelen de wij stervelingen 'tijd' noemen; ongrijpbaar.


Tijd.... en nu ik het daar toch over heb, ik ben het eigenlijk wel met André Kuipers eens, Time (klik) zou eigenlijk op nummer 1 moeten staan van de Top 2000...maar dat even als zijsprong :-).

Tijd, een factor waar we allemaal mee te maken hebben. Iets dat ons dagelijks leven bepaalt en ons leefpatroon stuurt, of we willen of niet. 
Als de wekker om 10 voor 6 afgaat, je om 6 uur naast je bed staat, je gaat lunchen om 12.30 uur en het avondeten rond een uurtje of 6 op tafel staat (in Nederland dan...). Om 11 uur gaat dan toch echt 'het licht uit' en met een beetje geluk slaap je een uurtje of 7, waarna je weer ruw wordt wakker geschud door de wekker en het hele circus opnieuw begint. Tot natuurlijk het weekend, de wekker uitblijft en je 2 volle dagen kunt genieten van vrijheid...

En zo tikt(e) Vadertje Tijd gewoon door. Tikken, haast een vergeten begrip in de tijd van elektronische horloges en klokken :-) (bron: www).

Toch tik ik nog even door op deze laatste zondag van het oude jaar, en zoals beloofd, blik ik misschien ietsjes langer voor een laatste keer terug.


Oktober, een drukke maand met van alles en nog wat, en misschien soms op momenten wel eens net te veel om het er over te hebben.

De wintertijd weer daar, inclusief de eerste vorst, en daar hoort natuurlijk dan ook de eerste echte stamppot bij uiteraard volgens Puttens recept, dus met bruine bonen :-). Beslissingen waren genomen, niet nog een keer opereren, maar gaan voor aangepaste laarzen, die ik overigens eind januari al mag halen... en we zien wel hoe het gaat.
En wat was het prachtig weer! Nog een aantal keren heerlijk gefietst en o.a. genoten van 1 van mijn 'herfst'favorieten: de paddenstoel :-).
Niet alleen de paddenstoel was mooi. Onze Miss Mies werd uitgezocht door de 'lease'puber en tussendoor was er ook nog even tijd voor mij en mijn 'meneer' voor een weekendje Limburg; wandelen, hapje, drankje, zwemmen, hapje, drankje, lachen, hapje, drankje... (nog aantal van mijn andere favorieten).

In alle hectiek was er ook ruimte om stil te staan en blij te zijn om positieve uitslagen en goede vooruitzichten voor mijn schoonvader.
En zo gingen we de volgende maand in, met het motto: "Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven...", want dat het leven oneerlijk is, dat wisten we al even en dat er dingen gebeuren die niet begrijpen zijn, voor mij als sterveling (laat ik het vooral bij mezelf houden :-)), dat is ook geen nieuws.


November trakteerde ons zo af en toe op van die kleine 'cadeautjes' die een dag groots kunnen maken. Maar af en toe ook op van die dagen waarop je niets wilt, maar ook niets hoeft. Gewone, gezellige weekenden met 'lease'puber en mijn 'meneer', die voor het eerst een heerlijk Pom maakte. Ikzelf die een voortreffelijke peren-appeltaart uit de oven wist te toveren (al zeg ik het zelf)..om maar wat gezellige 'kneuterigheid' te benoemen :-).
Miss Mies die officieel haar intrede deed in Huize HenS, inmiddels niet meer weg te denken is uit het interieur, en we hadden onszelf ook nog even verwend met een bezoekje aan het theater; Maarten van Roozendaal op z'n best, met als uitsmijter mijn toch wel inmiddels 
lievelingsnummer (klik) op 'grijze dagen', die er natuurlijk ook november zo nu en dan wel eens waren, maar wat hebben we genoten!

En dan is het zaterdag 1 december, en besloot ik zo maar ineens eigenlijk tegen hele rare principes in om terug te blikken in een keer of 4, en waarom ook niet. Juist misschien wel omdat er zoveel gebeurd is, ongrijpbaar, tijd die door je vingers lijkt te glijden, maar met nog meer dan genoeg om, als je even stil staat, dankbaar voor te zijn, waar je weer verder mee kunt....


December, de laatste maand, inmiddels de laatste zondag en mijn laatste terugblik voor we het nieuwe jaar in gaan.

Geen witte Kerst dit jaar, maar guur weer,
 harde wind, Top 2000 op de achtergrond, en wie weet, misschien vanmiddag nog wel even het laatste ritje (van dit jaar) naar de zee, zou maar zo eens kunnen.... nog even heerlijk uitwaaien ... (of misschien wel alle 'shit' die je niet mee wilt nemen het nieuwe jaar in, laten meevoeren door de wind.

December, ook dit keer gewoon weer de maand van donkere dagen, maar ook van heel veel warmte en lichtjes binnen. 
De tijd van drukte, boodschappen, cadeautjes, eten, wijntjes (lekker maar precies genoeg... maar daarover volgend jaar meer :-)), maar ook samen zijn, genieten, koesteren en dankbaar zijn. 

Geen van ons weet wat er staat te gebeuren, morgen(klik).. in het nieuwe jaar, en dat is maar goed ook. De één ziet er misschien wel als een berg tegenop, en gelooft, bidt en hoopt ...., de ander kijkt er misschien wel vol goede moed naar uit en gelooft, bidt en hoopt... ieder op z'n geheel eigen wijze.

Terugkijkend, kom ik uiteindelijk toch uit op hoop... als een weg door het land, er was nooit een weg, maar als veel mensen er overheen lopen, dan ontstaat de weg en is er tijd... daar blijf ik in geloven!

En als het dan toch over tijd gaat, hoe ongrijpbaar ook, 
heb ik eigenlijk nog maar één echte wens voor 2013, 
(buiten de wens om natuurlijk dat ik jullie allemaal 
een prachtig nieuw jaar toewens)


Imagine (klik)




zondag 23 december 2012

Feestdagen update


Eerste Kerstdag
Een heerlijk dagje gisteren! 
Genoten van de rust, het even niets 'hoeven', een geweldige visschotel (waar uiteraard ook Miss M. van heeft mee mogen genieten) en gewoon het bij elkaar zijn, even tijd voor jezelf en voor elkaar.

Tweede Kerstdag
En dan is er zo'n moment dat ik me realiseer dat de uren en minuten wegtikken richting het nieuwe jaar.
Geen enkel moment keert ooit nog terug. Nooit wordt het weer als een half jaar geleden, eergisteren, zojuist. Alles gaat voorbij. Alles is tijdelijk... soms het gevoel dat het leven gewoon te snel voorbij gaat. Of word ik nu iets te ... :-)

Nee hoor, maar ik las het heel toevallig vanochtend ergens (bron SoChicken) en dacht, tja, daar zit best wel wat in.

Tijd... misschien wel het meest waardevolle wat we hebben. Maar misschien ook wel het meest waardevolle wat we steeds weer verspillen? We laten onze tijd afpakken, we spenderen het aan dingen die we niet waardevol vinden, beschouwen het als vanzelfsprekend en doen alsof we een onbeperkte voorraad hebben.... terwijl we allemaal heel goed weten dat dit niet zo is.

Weg is weg. De seconden die ik heb gespendeerd aan het tikken van bovenstaande alinea, krijg ik nooit meer terug; ze zijn gespendeerd.
De vraag is dus, heb ik (heb je) deze tijd waardevol gespendeerd? 

Gelukkig bepalen we zelf wat we waardevol vinden en realiseer ik me misschien wel als geen ander dat niets vanzelfsprekend is.

Waardevolle tijd, tijd die je maar 1 keer kunt spenderen. 
Vergeet vooral niet hoe waardevol ieder moment is. Vergeet niet hoe waardevol sommige mensen in je leven zijn... tijdens deze dagen, iedere dag en ieder moment van je leven.

Maak er weer een mooie dag van
en geniet ervan!




Dankbaar III


Integendeel zelf! 

Buiten regent het pijpenstelen, letterlijk bedoel ik dan. De planten in de potten zwoegen om overeind te blijven staan, terwijl ze van links naar rechts worden gesmeten door hier en daar een strakke windvlaag.

Maar dat is buiten (gelukkig).

En ik hoef het niet uit te leggen, want wie heeft ze niet, slechte dagen. Maar dat betekent nog niet dat het leven is; integendeel zelfs!


Weekend; het 1-naar-laatste weekend van dit jaar, het laatste weekend voor Kerstmis.... en wat een zelf opgezochte 'hel' gisteren.

Natuurlijk waren ook wij vroeg opgestaan, gelijk onder de douche gesprongen, (dieetproof , maar daarover later meer-) ontbijtje naar binnen gewerkt, boodschappenlijstje gemaakt, 3x gecheckt, zucht van verlichting geslaakt, want we hadden niet zoveel nodig..... met als conclusie dat ik het echt NOOIT meer doe; de stad in de zaterdag voor Kerst :-).

Maar ik klaag niet hoor, want alles is weer gelukt, met hier en daar een lieflijke ‘snauw en een grauw’, liggen er weer mooie pakketjes onder de kerstboom en staat er weer een mooi kerststukje op haar (klikbaar) graf.

Mij hoor je dus echt niet klagen. 
Ook niet als ik terugkijk naar juli, augustus en september. (klikbaar)

Inmiddels misschien enigszins uitgeput, maar volop genietend van het nieuwe huis. Een tuin die ons ieder moment weer verraste; met recht een paradijsje voor mens en dier.... voor ons echter net iets te veel en te wild (maar daarover later meer, dus nog maar even een fotootje :-).

Ook deze maanden, voorbij gevlogen, het gevoel alsof er geen zomer is geweest, gingen niet zonder slag of stoot voorbij.
Gelukkig overheerst het goeds en het moois, met in augustus uiteraard altijd die ene speciale dag; in mijn hoofd leven gegrift, om blijkbaar nooit meer te verdwijnen. Het leven daarna nooit meer vanzelfsprekend, maar niet minder mooi... misschien juist wel zelfs mooier.

En als ik terugkijk, kom ik eigenlijk altijd weer uit op 1 ding. 
Hoop; de onzekere verwachting dat een bepaalde gewenste gebeurtenis zal plaatsvinden... en daarin blijven geloven!

Eigenlijk kan toch niemand zonder 
'Hoop'

Het heeft mij in ieder geval gebracht tot waar ik nu ben, samen met nog heel veel andere mooie dingen die het leven waard maken om dankbaar geleefd te worden.










zondag 16 december 2012

Dankbaar II


Als ik op de klok kijk, is het inmiddels net nog geen 06.00 uur. Voor m'n gevoel lig ik al uren te draaien en dus is er maar 1 conclusie; tijd voor koffie.

Het lijkt alsof de wereld niet wil wakker worden. Buiten is het nog pikkedonker. Of misschien komt het wel door al die warme en gezellige lichtjes hier in huis.

De kerstboom staat, de ster hangt en mijn lieve 'meneer' heeft er gisteren voor gezorgd dat ook ons trappenhuis sfeervol verlicht is door guirlandes met lichtjes... uiteraard gedimd. Mevrouw Mies, inmiddels door 'lease'puber omdat we hem blijkbaar niet kunnen vergeten :-) omgedoopt geloof ik tot "Miegiel", ligt rustig naast me op de stoel. Een mooi moment dus weer om terug te blikken...


"Het komt zoals het komt, soms anders dan verwacht...."

Een tekst die april in ieder geval het beste kan omschrijven volgens mij.

'Het' kwam wel degelijk, en inderdaad daadwerkelijk anders dan verwacht.
Emoties die over elkaar heen tuimelden, soms als nooit tevoren worstelend tussen gevoel en verstand. Af en toe het gevoel ingehaald te worden door de werkelijkheid. In plaats van gezondheid en geluk, ineens verlies en ziekte op je stoep.

Het leven valt nu eenmaal niet te registreren, dat weten we al lang. 
En toch blijf ik altijd (en zeker niet tegen beter-weten-in) dromen, bidden, hopen en wensen, dat we "onze wensen durven uit te spreken", zoals iemand ooit tegen me zei in april "...dat is al de helft van het in vervulling laten gaan." :-)

"Het komt zoals het komt.... soms alleen net even anders."




Maar dat geldt natuurlijk ook voor alle mooie dingen, een lach (klik) en hier en daar een traan, (klik) die op ons pad kwamen in mei en juni. 

Onze droom die werkelijkheid werd, mensen om je heen die van je houden..
Drie maanden die voorbij leken te vliegen. Veel gebeurd in korte tijd, dat ik af en toe best wel eens heb gedacht, 'een tandje minder zou ook niet erg zijn...'.

 
klik voor de vergroting op het plaatje

Maar weet je, ondanks die lach en misschien heel eerlijk soms ook net een beetje meer tranen, onder de streep waren ook deze maanden geweldig, en schrijft hier een 'rijk' en dankbaar persoontje.



zondag 9 december 2012

Dankbaar (1)


Het is weekend, december is net een week oud, en als ik een blik naar buiten werp, oogt de wereld om me heen adembenemend mooi
Tegelijkertijd lijkt er ook iets melancholisch in de lucht te hangen.

Alles bij elkaar een mooi moment - en ik heb 
het tenslotte beloofd, dus waarom niet? Omdat iedereen het doet, of juist niet doet, of zegt dat ze het niet doen omdat iedereen het doet... of iets is die geest? Gewoon een mooi moment om terug te blikken op de eerste 3 maanden van het jaar (en zo iedere week weer 3 maanden, tot de laatste dag van het jaar :-)).


Januari begon hier hectisch, druk en spannend. We verheugden ons misschien daarom wel extra -zoals inmiddels traditiegetrouw de 1e week van januari - op een paar dagen uitwaaien, ergens aan zee.

Eigenlijk zou het Texel worden, maar om de een of andere reden kwam het er niet van die eerste week. Een avondje webstruinen leverde echter een prachtig (wit) hotelletje op, vlak bij de duinen.... ergens in Zeeland; ook leuk, besloten we. 

Dachten 
we op een mooie, zonnige januaridag eindelijk het Zeeuwse land fietsend te gaan ontdekken (op splinternieuwe, gehuurde, elektrische fietsen), keerden we uren later, een illusie armer en door harde slagregens en windstoten nat en koud tot op het bot- lopend met de fietsen in de hand terug in het hotel. Oorzaak een lekke band en hotelmanagement dat weigerde ook maar een pink uit te steken. Nog voordat we vervroegd het hotel verlieten, hadden we al besloten om nooit meer naar Zeeland te gaan en er volgend jaar maar weer een origineel eiland-uitwaai-trip van te maken....en wat voor een, maar daarover later meer :-).

Ach, het is maar goed dat je niet alles van te voren weet. 
Het werd in ieder geval een ervaring om nooit te vergeten. 

Daarnaast waren er ook zorgen om mijn schoonvader die in het ziekenhuis lag en de 'leasepuber' die van zijn fiets viel en zijn schouder brak. Gelukkig viel het allemaal mee en was iedereen weer relatief snel 'up and running'.


Maar er speelde nog meer. 

"Je kunt dingen zien en denken: Waarom?
Je kunt dingen dromen en denken: Waarom niet?"
 

Plotseling waren we ook met hele andere, niet alledaagse zaken bezig. Concept-aktes en -contracten, afspraken, cijfers, handtekeningen; soms duizelde het een beetje. En zomaar ineens was het echt, stemden de kopers in met ons bod en waren we 'gewoon' een huis aan het kopen.
Wat heel lang niet leek leek te lukken, door redenen waar we geen invloed op hadden, lukte zo maar in februari. Een trots, blij, spannend, gelukkig gevoel voor ons met geen pen te beschrijven!

En laat ik ook de hele lieve, kleine dingen niet vergeten. Lag er zo maar op een middag een pakje in bus met de (voor mij ons) meest dierbare tekst ooit geschreven door mijn 'meneer'... Inmiddels heeft 'zijn' hart een mooi plaatsje gekregen in ons nieuwe huis.

De maand maart; een kleine, snelle achtbaan met heel veel scherpe bochten zo het leek, waar we gelukkig niet zijn gevlogen. 

Uit het niets ineens het bericht dat bij mijn schoonvader helaas toch weer kanker was geconstateerd. En weet je, dan doen uitspraken als 'sluimerende vorm' 'je hebt wel de ziekte, maar bent niet ziek', 'vinger aan de pols door 3-maandelijkse controle' etc. er niet toe. Het is en blijft een eenzaam gevecht, hoe goed iedereen ook zijn of haar best doet. Al zijn er in dit land gelukkig nog steeds wel alle hulpmiddelen en handvatten aanwezig waar je op terug kunt vallen en gebruik van kunt maken als je dat wilt. En met de nodig ups and downs kijken we, denk ik, net als vorig jaar, alweer reikhalzend uit naar de komende lente!

Ook de naderende verhuizing, het inpakken, opruimen, weggooien (gevalletje "Het moet altijd - net als bij spierpijn - eerst erger worden voordat je enige verbetering voelt ziet...") ging tussen alle bedrijven gewoon door.
En, misschien achteraf gezien qua tijd, niet echt heel erg handig, maar blijkbaar vond ik het toch nodig een traject loopbaancoaching in gang te zetten in het kader van: "iemand met zijn eigen schaduw confronteren, is hem zijn eigen licht laten zien... Je bent tenslotte nooit te oud om te leren en zo af en toe eens stilstaan bij jezelf is zo gek nog niet. Ach, of het nu aan de tijd, de coach, of aan mezelf lag, maakt eigenlijk niet zo heel veel uit, maar toen we voor de 4e keer nog steeds bij mijn kernkwaliteiten bleven steken, vond ik het welletjes.

Maar, niet getreurd, mijn werkgever zou mijn werkgever niet zijn, en dus ik hoef me voorlopig geen zorgen te maken en zo mag ik maandag.... (maar daarover later meer).

Januari, februari en maart; ik kijk om, hou mezelf een spiegel voor, sta stil bij keuzes, reacties, gevoelens en weet 1 ding zeker:

"Dankbaar, 
stil kijk ik om me heen 
en zie alles zijn, 
net als ik:
dankbaar, zo stil
geruisloos dankbaar ..."






woensdag 5 december 2012

nooit opgeven

Goh, soms kan ik het best missen, zo'n bad.
Zeker op de dagen dat je gewoon jezelf even helemaal wil onderdompelen, voortreffelijk geurend schuim tot aan je kruin en het water eigenlijk net iets te warm. Lampen uit en kaarsjes aan, glas wijn erbij; de wereld (op zo'n dag even niet 'de jouwe'), helemaal buiten sluiten.

Die wereld ook, die op sommige dagen, zo het lijkt, niet zo heel 'aardig' voor je is, zich ook niet bezig lijkt te houden met wat je leuk vindt, waar je mee bezig bent of wat je van plan was en al helemaal niet met wat er in die dag past, om maar te zwijgen over of je het wel of niet aan zou kunnen...

Op dit soort dagen, terwijl ik eigenlijk misschien wel heel hard had willen wegrennen, gebeurt het gewoon.... en gaat de knop blijkbaar toch gelukkig als vanzelf weer om. 

Goh, wat is die douche, warmer dan warm, de straal net iets harder dan je eigenlijk hebben kunt, dan toch heerlijk. Even je gedachten niet van links naar rechts, alleen de warme waterstralen op je hoofd, proberen je hoofd leeg te maken, en het feit dat je weet dat dat toch niet gaat lukken, maakt dan ook eigenlijk niet uit.

Mijn 'meneer' en ik even later, alle twee bezig met ons eigen ding, beiden verzonken in gedachten. 

Gisterenmiddag gingen we -onverwacht en ongevraagd-even terug in de tijd, ieder op zijn en haar eigen manier; dit keer ging het alleen om een ander.

De wandeling door de gangen voelde enigszins vreemd en toch ook wel weer een soort van griezelig vertrouwd. De gedachten waarmee ik 3 jaar geleden richting de hal liep, waren ineens weer daar. Blijft een vreemd fenomeen; verdriet maar ook de boosheid, al lang een plek gekregen, maar ineens weer zo aan de oppervlakte dat je het kunt voelen en ook weer heel snel kunt uitschakelen gelukkig. De donkere kamers op de hartbewaking leken me aan te staren, alsof ze wilden zeggen: "weet je nog...".
Ik voelde een rilling en hoorde mezelf zeggen: "nee hoor, gaat goed, misschien een beetje vreemd, maar maak je vooral niet druk om mij..."


Een paar uur later konden we opgelucht adem halen en kregen we te horen dat ze weer naar huis mocht; onze collega, met wie ik een paar uur eerder net in overleg zat toen 'het' begon. Een heftige hartritmestoornis, en hoewel extreem vervelend en het gevoel alsof er een trein over je heen is gereden gelukkig niet levensbedreigend. Nog enkele afspraken voor poliklinische vervolgonderzoeken en een pilletje mee 'voor het geval dat' en ze mag weer alles doen wat ze hiervoor ook deed.

Ik stuur nog een whatsapp naar mijn 'meneer', zoals afgesproken.
H
ij is toevallig in de buurt en parkeert even later voor de hoofdingang van het ziekenhuis...me nog niet eens helemaal realiserend hoe dit voor hem moet zijn.....




ww


zaterdag 1 december 2012

December


Eigenlijk vieren we het nooit 'echt'.
We trekken geen lootjes en gaan onze hersenen zeker niet pijnigen op gedichtjes die toch nooit lijken te lukken, om over surprises nog maar te zwijgen.

En toch, al vieren we het nooit 'echt', kon ik het ook dit jaar niet laten.

De strik om het laatste gedichtje zit vast en met een glimlach stop ik 3 rolletjes papier in 'de zak van Sinterklaas'...(3 stuks inderdaad, want natuurlijk heb ik ook voor mezelf 'gezorgd' en moet ik altijd lachen om de enigszins verbaasde blik van mijn 'lease'puber als hij toch nog even een fractie van een seconde lijkt te twijfelen als hij zich afvraagt hoe ik dan ook aan een gedichtje kom :-)).

Bijna 15, net zo lang als zijn vader en inmiddels zelfs een grotere schoenmaat, maar ach wat was die glimlach weer leuk toen hij vanochtend in z'n pyjama naar beneden kwam. "Goh Heleen, schijnbaar moet ik vanavond in mijn schoen kijken, daar weet jij natuurlijk weer meer van..." (ik schrijf altijd 'iets' op het krijtbord in zijn kamer voordat hij komt, en dit keer dus in dichtvorm ..).

Natuurlijk weet ik 'van niets' en het leuke is, mijn 'meneer' denkt dat ie weet, maar ook die wordt vanavond verrast. 

Tja.... hadden ze het er een paar weken geleden aan de ontbijttafel maar niet uitgebreid moeten hebben, over 'wanneer je het voor het eerst moet gaan doen, en hoe je dat dan doet' ... en zo. En daar kun je me toch leuke gedichten bij maken joh! Wie weet, morgen dus misschien wel een heel dierbaar vader-zoon-moment voor beiden :-).

Sinterklaas, 1 van de leuke gebeurtenissen van december, en dan maakt het toch niet uit hoe oud je bent!

En zo rollen we als vanzelf in de laatste maand van het jaar en gaan we richting weer een heel nieuw jaar voor ons.

En weet je, ik ga het deze maand gewoon eens wel doen, voor de verandering; dankbaar terugkijken op alles, waarom niet!


donderdag 29 november 2012

er was eens...


Er was eens een koning die een grote beloning uitloofde voor die kunstenaar die het best in staat was om op een schilderij vrede uit te beelden. Veel kunstenaars sturen prachtige schilderijen.

Uiteindelijk kiest de koning twee schilderijen uit, waartussen hij een keus wilde maken.

Op het ene schilderij is een rustig meertje te zien. De hoge bergen op de achtergrond worden in het water weerspiegeld en boven de bergen drijft een wolkje.

Op het andere schilderij is een storm afgebeeld. Regen valt omlaag in een kolkende rivier terwijl boosaardige bliksemschichten de hemel verlichten. Maar de koning ziet alleen de vogel die in een struik onder een overhangende rots aan het broeden is.

"Dit", zo spreekt de koning. "Dit is het schilderij dat ik zocht. 


Vrede vind je lang niet altijd in prettige omstandigheden. 
Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven."


Zo maar een verhaaltje, dat ik al een tijdje ken. En gisteren moest ik er ineens aan denken, terwijl ik tijdens een intensief telefoongesprek een verdrietig berichtje kreeg per sms van een lieve vriendin.

Gisteren ook de uitzending 'Sta op tegen kanker'. 
Sorry, maar ik ben er even bij gaan zitten. Ik weet niet of jullie gekeken hebben? Ik niet; kon er niet naar kijken, hoe belangrijk ik het ook vind...

"Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven...".
Hoe erg ik dat wens voor een aantal lieve mensen, is bijna niet te beschrijven. Mensen die ons na staan, die ons lief zijn, mensen voor wie al een tijdje of soms nog maar net, het leven simpelweg nooit meer hetzelfde zal zijn.

"Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven..."
Er zijn nu eenmaal geen pasklare antwoorden als angst, paniek, verbijstering, verdriet, boosheid, verzet, kwetsbaarheid, onzekerheid, woede, machteloosheid, zonder rekening te houden met wie of wat dan ook, over elkaar heen buitelen. Als je ongevraagd geattendeerd wordt op de grenzen van je bestaan of die van iemand die je liefhebt, als je bestaan en alle zekerheden aan het wankelen worden gebracht, soms volkomen onverwacht...

En soms he, dan heb ik zo de neiging om toch even dat masker op te zetten, even net te willen doen alsof...., 
tja, alsof wat eigenlijk?

Ach, het is meer, denk ik, dat ik me juist op dat soort momenten realiseer dat als ik om me heen kijk, ik een aantal dingen van het leven die mensen geheel vrijwillig doen simpelweg nooit zal snappen. Misschien valt het me dan ook juist wel meer op, maakt het me boos, maar ook gewoon verdrietig soms, simpelweg omdat ik het niet snap en ik dat soort toneelspel een aantal jaren geleden al heb afgezworen.


Dat het leven oneerlijk is, wist ook ik al even. Dat we daar met z'n allen ook niets aan kunnen veranderen, is ook geen nieuws. 

En juist daarom, denk ik, gaan mijn gedachten zo af en toe met me op de loop, snap ik niet dat mensen er -geheel vrijwillig- soms zo'n puinhoop van maken, en het leven van anderen daarmee tekenen, terwijl anderen - geheel ongewild en ongevraagd - in de ergste storm van hun leven terechtkomen...

Terwijl de muziek (klik op de link) de kamer vult, delete ik de tekst die als vanzelf op mijn scherm leek te verschijnen. Het doet er alleen niet echt toe welke gedachten er op dat soort momenten in mij opkomen. Hoe zeer ik me verbaas, dingen niet begrijp als we het hebben over een zgn. 'bloedband' die blijkbaar voor sommigen een vrijbrief is voor..., broers, moeders, 'blind en doof', toneelspel, waar Shakespeare misschien wel jaloers op zou zijn; 'een wereld' die net doet alsof ze nergens vanaf weet, niets heeft gezien en nooit iets heeft gehoord, als 'ouwe jongens krentenbrood'..... 'bijzonder'. 


"Een kalm hart, midden in de storm van het leven"
daar gaat het om, en die vrede 
wens ik onze lieve vrienden, familie, 
en eigenlijk ons allemaal; 
voor het hier en nu, voor morgen en voor later.