zaterdag 28 april 2012

Doorgaand verkeer

Het leven van alledag. 
We slapen, worden wakker, gaan werken, doen nog even snel de boodschappen, eten wat 
(als het moet met het bord op de schoot, want we waren weer eens laat, en dwdd is toch ook echt even ontspannen...), 'hangen' daarna lekker op de bank voor de tv (de afwas(machine) staat er morgen ook nog wel), maar, als het heel mooi weer is, wordt er uiteraard een rondje gefietst en begint het 'hangen' gewoon een uurtje later. Als dan het moment daar is dat de oogleden echt niet meer willen meewerken, is de gang naar boven ook maar een heel klein stukje.

Het leven van alledag. Als je het zo zegt, klinkt het saai. Niets is echter minder waar. Zal het ook niet zo snel worden, schat ik in.... saai. Dat hoeft ook niet, in z'n geheel niet. Alleen soms... 't zijn korte momentjes hoor, maar soms, een
heel klein beetje minder druk misschien... zou best mogen.

 Ach, wat zeur ik, ik heb helemaal niets te klagen, waar heb ik het nou over.

Toch niet over het feit dat we nu eindelijk weten dat ik naast die irritante hooikoorst ook te maken heb met een gevalletje astma. Ik weet in ieder geval nu waarom ik er af en toe uitzag als een vis op het droge die naar adem lag te happen.

Hoe gek het misschien ook klinkt, maar ik ben ook eigenlijk gewoon heel blij met deze uitslag. Als je bedenkt dat je 30% kans hebt om de copd die je moeder had te erven.... hoor je mij dus niet. Volgende week nieuwe puffers, in combinatie met.....'even uitproberen' en zeker weten dat ik binnen nu en nu die 'bult' weer iedere ochtend kan fietsen. Tja, je woont mooi of je woont mooi :-)

Ook het feit dat we afgelopen week ruim een uur moesten wachten op mijn ortho
(gevalletje 'laat er toch nog maar eens naar kijken, want....'), maakt het leven van alledag echt niet saai. Een beetje jammer van de tijd wellicht, maar ach, kniesoor die daarover zeurt. Ook die dag had gewoon maar 24 uur! De uitkomst van dit weerzien na 8 maanden laten we maar even op ons afkomen, want ook wij kunnen niet in de toekomst kijken. Afspraak voor de MRI is weer gemaakt en 7 juni weten we weer meer. En zoals mijn lieve moeder altijd zei: "wie dan leeft, dan zorgt...".

Ik ben in ieder geval weer even 2 gewrichtsinjecties rijker en ik kan je zeggen; "je hebt prikken en je hebt spuiten....". En, hoe kan het ook anders, je verzint het echt niet, maar natuurlijk ben ik weer het haasje haha en hoor blijkbaar bij dat geringe percentage die 'last' heeft van de bijwerking: Een geringe kans (1-8%) op een overgevoeligheidsreactie. U kunt het dan warm krijgen en de huid wordt tijdelijk wat roder.
Ach, kan alleen maar zeggen ik ook hier blij mee was toen ik dit tegenkwam; kan ik mijn collega's (en de rest) geruststellen, nee jongens, ik zit echt nog niet in de overgang (althans, daar gaan we niet vanuit en zeker niet over uitwijden .... :-)!

Waar we naturlijk helemaal niet over klagen is het feit dat we nog maar 3 dagen, 78 uur en een minuut of 4400 afzitten van misschien wel 1 van de meest positieve, spannendste momenten tot nu toe.

De huur is inmiddels officieel opgezegd, bevestigingsbrief is binnen - ook niet geheel onbelangrijk. Ook de energiemaatschappij is inmiddels op de hoogte. 'Rondje-door-het-huis-afspraak staat ook gepland en 1 mei om half 11 gaat het dan echt gebeuren...

Het leven van alledag; meestal gewoon 'doorgaand verkeerd'. Soms - tussen het volhouden door, als ook wij even uitrusten - een andere afslag.

In ieder geval nooit saai en heel bewust genieten (ondanks, of misschien wel juist doordat...)!








maandag 23 april 2012

Tijd

Nog 7 dagen, 181 uren en 10905 minuten.
De countdown is begonnen.

Eigenlijk al vanaf 1 januari, maar toen moest er nog zoveel geregeld worden, ben je nog nergens echt zeker van. Het komt dan nog niet zo binnen, althans bij mij niet (ligt uiteraard geheel en al aan mijzelf, maar je moet toch iets doen om de spanning een beetje buiten te houden). Het was voor mij in ieder geval nog zoiets als 'ver-van-mijn-bed-show'. Er kan ook nog zoveel misgaan. En natuurlijk was ik razend enthousiast en hysterisch blij, alleen zullen maar weinigen dat echt gemerkt hebben.

We hebben er inmiddels dus een maandje of 4 aan kunnen wennen. Er staan al wel 5 dozen opgeruimd en ingepakt op zolder en ook de winterkleren zitten netjes opgevouwen de 2 koffers die ons huishouden telt!

Toch een aardige score als je weet dat we ons in januari al voorgenomen hebben om te gaan ruimen. Ach, pragmatisch als ik ben, zal het allemaal best goed komen.

Ik merkte alleen ineens deze week iets vreemds. Het leken waarachtig wel zenuwen; jongens ik ben gewoon z e n u w a c h t i g.


Morgen over een week, om 10.30 uur om precies te zijn, is het tijd. Zijn we 'bij De Tijd' (insidejoke).


Op 1 mei 2012 zijn we de trotse bezitters zijn van een eigen huis; ons eigen huis, samen.... een nieuw begin!


Nog een laatste mailtje van de notaris. De laatste controle; kloppen de paspoortnummers, de prijzen en de afspraken. Check, check, dubbelcheck.


Vandaag de huuropzegging; mijn briefje, 3 zakelijke zinnen (praktisch als ik ben). Na enige aanpassing van mijn Lief, ook helder doch net even iets vriendelijker. 'We zijn toch altijd netjes door de verhuurder behandeld; dat mag ook wel eens gezegd...". Hij heeft helemaal gelijk.


Mijn gedachten schieten inmiddels alle kanten op. Zo kan ik uren dromen over geurende bloemen in onze avondtuin, waar het moestuintje komt en of we de reiger wel uit de vijver houden, om me de volgende dag alleen maar druk te maken over .... de rest :-).


Ook deze trein (raast) rijdt gewoon door, en je mag me geloven als ik zeg dat daar alleen helemaal niets gewoons aan is, maar jongens wat genieten we ervan!










zaterdag 21 april 2012

Wens vs Werkelijkheid

Ik weet nog goed dat ik als kind altijd zoveel wensen had. Wie niet - als kind - en dat hoort toch ook zo.

Als kind ben je blanco, weet je nog niets van het leven. Geloof je ook dat alles beter, leuker en mooier wordt. Je bent zelfs zeker dat al je wensen uitkomen.
Zo blijven opa en oma voor altijd bij je. Weet je zeker dat een wit paard voor je verjaardag tot de mogelijkheden behoort (met uiteraard later op dat paard de prins van je dromen). Dat mooie 'rode fietsje' met 7 versnellingen en handremmen komt er beslist. Natuurlijk gaat 'die leuke nieuwe' in de klas naast jou zitten. Het dierentuinbezoek lukt ook best 2 x per jaar en later als je groot bent, ga je toch echt geschiedenis studeren....


Vele grote en kleine wensen komen gelukkig uit en maken je jonge l
eventje tot een feestje. Toch moet je als kind helaas ook al vroeg ontdekken dat soms niet al je wensen uitkomen. Dat opa en oma helemaal niet altijd bij je blijven, er simpelweg geen geld is voor geen enkel paard (en ook later dat die prins al helemaal niet bestaat). Dat rode fietsje wordt gewoon een oerdegelijke zwarte met terugtraprem, om over de rest nog maar te zwijgen....

Naarmate de tijd vordert (je ouder en 
volwassener wordt), komt ook de soms harde realiteit om de hoek zetten. Je wensen veranderen van (kinderlijk) eenvoudig naar iets complexer. Je ouders blijven altijd elkaar en gaan zeker niet vroegtijdig dood. Je wilt nu eenmaal graag dat ene droomhuis en die andere droombaan. De liefde van je leven bestaat echt en natuurlijk horen daar ook wat kinderen bij.

Steeds vaker zal echter blijken dat je ook hier soms door de werkelijkheid wordt ingehaald, het allemaal net even anders (is) 
gaat. Jn plaats van geluk en gezondheid is er ineens ziekte en verlies op je pad.

Ik zal altijd blijven (
dromen, bidden, hopen) wensen, ongeacht soms het tegendeel, dat ook deze week weer op niet mis te verstane wijze bewezen (werkelijkheid) werd. 
In het leven valt nu eenmaal niet alles te regisseren; de trein (
dendert) rijdt gewoon door.

Wensen zullen er altijd zijn; niet eens ingewikkeld, misschien juist wel weer heel klein.


En soms, heel eventje maar, zou ik zo graag wensen dat ik voor 1 keertje kon toveren ..... en dan graag met die kinderlijke zekerheid dat de wens gewoon (weer) werkelijkheid (is) wordt. 



woensdag 18 april 2012

zaterdag 14 april 2012

ratio vs emotie

Ik heb getwijfeld of ik zou beginnen met het feit dat je reeds in de geschriften van Griekse Romeinse denkers, de volgende stelregel tegenkomt: "Het evenwicht van mensen wordt niet verstoord door de dingen of feiten op zich, maar door de wijze waarop deze persoonlijk worden ervaren." 

Of met het oude gezegde:
"De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, maar nimmer op komt dagen."

Het geeft nl. beide aan hoe belangrijk het denken is voor onze gedragingen en wijze van reageren
(Bron: Ellis & Harper). En laten we eerlijk zijn, we hebben er toch allemaal (wel eens) last van...

Zo is het dan misschien ook heel makkelijk te snappen dat ik heb getwijfeld of ik hen zou citeren over de functie van ons denken bij emotionele zaken (problemen)
Je kunt er nl. een behoorlijk blogje aan wijden, als je even gaat googlen. Doe ik niet :-) want dat is, denk ik, net even te veel van het goede op deze mooie zaterdagochtend.

Neemt natuurlijk niet weg dat het een feit is dat:

* gevoelens voortkomen uit ons denken

* denkbeelden,
die strijdig zijn met de rede (ratio), met de logica, emotionele
  
 problemen kunnen veroorzaken
* gemoedsbewegingen meestal het gevolg zijn van denkbeelden die 
ons
   beheersen en opvattingen die wij zijn toegedaan


Hoe je het ook went of keert, het gevoel blijkt gewoon een hele belangrijke drijfveer te zijn in het doen en laten van mensen, 
maar daarmee vertel ik (Ellis&Harper) natuurlijk niet nieuws :-).


Ratio vs emotie, verstand vs gevoel, denkvermogen vs emoties. Ingewikkeld, lastig, moeilijk en soms gewoon domweg heel vervelend.
Belangrijk dus dat we ze beheersbaar maken, neutraliseren of misschien wel bijstellen.
Goed nieuws: het is te doen volgens E&. :-)

Maar daar gaan we het nu echt niet over hebben hoor. Dat zou nl. betekenen dat ik de 3 manieren van E&H moet gaan noemen zoals dat je 1. je toevlucht kunt nemen tot kalmerende middelen, of 2. ontspanningsoefeningen kunt doen, kunt gaan fietsen, wandelen, ademhalingsoefeningen doen. Of wat dacht je van yoga. Maar je kunt ook nog 3. bewust een aantal positieve gedachten ontwikkelen, in je fantasie een kalmerende en rustgevende situatie creĂ«ren en jezelf dus kalmerende gedachten voorhouden; een mooi stukje symtoombestrijding, niets mis mee.

Dan zijn daar natuurlijk ook nog de belemmerende en zelfabsorberende gedachten, het denken in zwart-wit patronen, vooroordelen, opvattingen waarmee we onszelf in de put kunnen helpen..... niet al te veel fantasie bij nodig om te kunnen voorstellen dat dit soort denkpatronen de nodige emotionele problemen met zich mee kan brengen. Gaan we het dus allemaal niet over hebben!

Tijd voor actie (het goede nieuws)
Zoals E&H het omschrijven heeft 't geen zin om de schuld op de omgeving te schuiven en verder maar af te wachten totdat anderen tot actie over gaan.
Ook het vervallen en/of blijven steken in een soort zelfbeklag biedt geen soulaas. Integendeel, dat verslechtert de boel alleen maar.
Vragen als "Waarom ik, ik ben nu eenmaal zo, ik heb mezelf niet zo geschapen, ik heb nu eenmaal dit karakter enz. leiden tot niets en veroorzaken alleen maar een neerwaartse spiraal.

Als we een onprettige situatie waarin we verkeren willen veranderen, dan is het verstandig om eerst na te gaan hoe we op eigen kracht deze situatie in positieve zin kunnen veranderen (irrationele gedachten losgelaten en zo). Pas dan kunnen we bevrijd worden van angst, depressies en schuldgevoelens (die vaak de achterhoede vormen van irrationeel denken).
Ook daar zijn natuurlijk weer hele goede methodes voor (zeker als je E&H mag geloven), maar daar moeten jullie dan maar even zelf op googlen.

Tijd nl. voor het echte goede nieuws, na 2 (zeker voor mijn schoonvader) onzekere weken, met vooral veel denken en niet zeker weten.
 
De zon scheen (letterlijk) toen we donderdag met z'n viertjes het ziekenhuis (uitslag botscan) uitliepen met een grote glimlach
De ziekte is er, maar smeult (vuurtje zal ook nooit doven) en zal (3-maandelijks) goed onder controle blijven (op tijd, gunstige samenloop van omstandigheden..).
Wat echter nog veel mooier is, er zijn geen ziekte
verschijnselen geconstateerd, betekent dus: niet ziek op dit moment :-) (met zelfs de kans dat die ziekteverschijnselen nooit de kop op zullen steken, en mocht dat wel zo zijn, dan weten dat er goede, zelfs meer dan 1- behandelingen mogelijk zijn).

Een uitslag waar wij in ieder geval heel blij van werden en intens dankbaar voor zijn.

Tijd om (weer) te gaan genieten van het leven; het mag, het kan en we gaan het dan ook zeker doen!

... en daar had ik dus eigenlijk mee willen beginnen, maar ik twijfelde, omdat ik ergens zat tussen verstand en gevoel, gek he :-)





 

zondag 8 april 2012

einde vs (nieuw) begin


The end of the beginning (klik op de tekst)



Ze hadden het er al eens over gehad, uitvoerig besproken zelfs. 'Wat als.... stel je voor dat.... Wat doe je dan, ga je dan, of....'.

De band was nooit zo heel warm en innig geweest, maar wat geeft het. 
Ze was er, 'hoort gewoon een soort van bij bij je leven toch, ondanks alle rare vaak negatieve verhalen'.

'Van haar kreeg ik een jaarabonnement op KIJK. Prachtig, alles was ik wilde weten over wetenschap, de cosmos en de ruimtevaart kon ik daarin vinden....'. Er verschijnt een glimlach op z'n gezicht als hij nog wat kleine herinneringen ophaalt.
Al was er dan nooit echt veel contact, zeker de laatste jaren niet, ze maakte toch onderdeel uit van zijn leven.

Ze belde af en toe om te informeren hoe het met ze was, maar ook die telefoontjes waren minder geworden. Hijzelf belde ook niet graag.
Zijn nieuwe vrouw had ze ook nog nooit gezien. Misschien vreemd, maar het kwam er gewoon niet van en eigenlijk vonden ze dat gewoon prima.

Voor haar was allemaal ook niet eenvoudig; al die familieperikelen. Je zou het eigenlijk op die leeftijd ook niet meer mee hoeven te maken. Het is toch niet te doen, het gevoel dat je moet kiezen tussen je dochter of je kleinzoon.
Misschien was dat ook wel de reden dat er verder weinig contact was; geen confrontatie, voor niemand.... er was al ruis genoeg.


Ze schreef altijd wel trouw een kaart met de feestdagen. Hij kan zich haar laatste nieuwjaarskaart nog goed herinneren. Hij had het tussen de regels door kunnen lezen, maar ach, kwalijk nemen deed hij het haar natuurlijk niet.

'Die kaart zal ik een dezer dagen wel weer een keer in mijn handen houden, wedden? Zo gaat het nl. altijd'.
Na een onverwacht kort ziekbed is ze overleden. Oma, ze is 91 geworden.


Vrijdag zijn ze op zoek gegaan naar haar graf; 'Gedag zeggen, dat is het enige...'. De begrafenis zelf, een paar dagen eerder, hebben ze voorbij laten gaan. 'Afscheid nemen van haar kan ik toch niet meer en uit respect voor de rest.....' Hij breekt zijn zin af, het is een weloverwogen besluit.

Haar graf is snel gevonden en stilletjes blijven ze staan kijken naar het bordje met vergeetmenietjes achter haar naam. De witte margrieten die ze hebben meegenomen, passen er prachtig bij. Even moeten ze alle twee glimlachen als een lieve rode kater, die blijkbaar bij de begraafplaats hoort, aan hun voeten gaat liggen... bijzonder.

En zo is er een einde aan een periode gekomen.
Een mooie afsluiting, op zijn eigen manier. 
Dag oma, het ga je goed!


De zon schijnt en gearmd lopen ze de begraafplaats af, wetende dat aan ieder eind ook een nieuw begin zit... wellicht alleen net even anders dan werd gedacht.

vrijdag 6 april 2012

Goede Vrijdag

Goede Vrijdag is een dag die christenen,
terugkijkend, ”goed” mogen noemen. 
Aarzelend en schuchter, omdat het de verschrikkelijkste dag
uit de wereldgeschiedenis was. 
De mens, geschapen als beelddrager van God,
spijkert hier zijn Schepper aan het kruis. 
Dat blijft een mysterie dat door mensen
nooit doorzien zal kunnen worden.
Hier wordt het offer gebracht.

woensdag 4 april 2012

Voor wat

hoort -wat mij betreft- niets
en dan toch
krijg je iets :-)




zondag 1 april 2012

ZomaarZaterdag&(on)ZinnigeZondag

En dan is het ineens weer Zondag, en had je je nog zo voorgenomen te schrijven over Zaterdag.

Zo maar ineens zo'n mooie zaterdag.
Zo'n dag waarop alles gewoon loopt zoals het loopt. 
Gaat zoals het gaat.
Zo'n dag dat als je wakker wordt, je hoofd voor de verandering eens niet gelijk vol schiet met van alles en nog wat. De koffie beter smaakt dan gisteren. Zelfs het brood smaakt lekkerder dan anders, maar dat kan ook aan de overheerlijke ham hebben gelegen....

Zo'n dag dat je besluit toch maar niet de fiets te pakken naar de stad omdat er te veel wind staat. En je daarom ook helemaal niet schuldig voelt, al was je nog zo van plan om wel te gaan fietsen.

Zo'n dag dat je - ondanks dat de zon helemaal niet schijnt en er zelfs een aantal regendruppels dreigen - toch gaat zitten op een terrasje.
De koffie geweldig smaakt, en zelfs het wachten op de appeltaart met slagroom de moeite waard is.
Als dan ook het draaiorgel de hoek om komt zetten en je denkt: "nee he, niet hier...", wordt de dag eigenlijk alleen maar leuker.

Je geniet samen met je Lief van de oer Hollandse klanken en besluit dan toch ook maar even de markt over te gaan, om daarna een soort van te verdwijnen in 'Dille&Kamille', waar je ook al in geen eeuwen meer geweest bent.

Als je dan ook nog een nieuwe tas scoort (eindelijk na een jaartje of 20), je foto's mag nemen in de fietsenzaak, zodat de (lease)puber alvast wat plaatjes per mail kan ontvangen, maar hij natuurlijk zelf de kleur mag kiezen (je weet wel, zo'n zwarte matte, zwart dat niet glimt pap...), en zelfs het boodschappen doen voor je gevoel nog nooit zo vlot is verlopen, je daarna ook nog even een lentebokje meepikt in het gezellige dorpskroegje, wat ook net even iets gezelliger lijkt dan anders en je eindigt op de bank met een filmpje en de werkelijk meest heerlijke garnalen piripiri, gemaakt door je Lief.... tja....



Zo maar een mooie Zaterdag op een (on)Zinnige Zondag;

 "om te janken zo mooi..." (klik op de tekst)