zondag 29 december 2013

Dankbaar terugkijken, de laatste (#32) van 2013


 'Het aftellen is begonnen', lees ik als ik mijn mail open. Ach, denk ik, best te doen hoor met de Top2000 op de achtergrond. Gelijk moet ik denken aan een vriendin. Dominee geworden dit jaar en doorkruist inmiddels het hele land om mensen te verblijden met de meest bijzondere kerkdiensten *klik*. 'Iemand aanraken met iets moois is nooit nutteloos' (zoals Leo Blokhuis het zo mooi omschreef dit weekend). Stoer ook, vind ik!

Het aftellen is begonnen. Het laatste weekend van 2013, mijn laatste terugblik over de laatste drie maanden van dit jaar. Jemig. Het voelt nog steeds anders dan vorig jaar. Niet dat dát erg is, maar toch, het is nu eenmaal zo.
Buiten ligt geen pak sneeuw, integendeel, de zon schijnt. Net als gisteren, waar we dan ook lekker gebruik van gemaakt hebben door even te gaan fietsen. Om daarna gezellig dit weekend in te luiden met een drankje en thuis op de bank met een heerlijk kaasfonduetje :-).

Ach ja en zo zit ik eigenlijk al in de blijmakertjes *klik hier voor alle voorgaande* van deze week. Altijd goed om even bij stil te staan. Of  - om maar bij Leo Blokhuis te blijven - 'het negatieve benoemen is vaak makkelijker dan het mooie zoeken'... laat mij dus maar al dat mooie zoeken (en benoemen :-)).

Als ik terugkijk in mijn blogs van de laatste maanden, was daar ineens Albert Einstein met twee (voor mij) prachtige uitspraken:

"Er zijn slechts twee manieren om je leven te leven:
doen alsof niets een wonder is,
en doen alsof alles een wonder is"
en
"Te midden van de moeilijkheid
ligt de mogelijkheid"
  
Misschien wordt het wel tijd deze uit te printen, in te lijsten en er een strategische plekje voor te zoeken. Ze zijn het afgelopen jaar zo waar gebleken, en zullen dat volgend jaar ook zeker weer zijn!

Moeilijkheden waren er natuurlijk, want ook hier gaat het leven gewoon haar eigen gang, terwijl wij hele andere plannen maken. Zo waren er de niet verwachtte en zeker niet gehoopte, minder goede uitslagen van mijn schoonvader tot aan zelfs weer een ziekenhuisopname. Moet je ineens weer met z'n allen schakelen, nieuwe strategieën bepalen en herpakken; iedere op zijn of haar eigen wijze. Ook hier thuis waren er de lichamelijke ongemakken, zowel van mijn lief als van mij. Soms gewoon net even 'te zwaar', zeker met te weinig energie, soms gewoon goed mee te leven.

Gelukkig waren er ook heel veel mogelijkheden, die op hun beurt weer níeuwe mogelijkheden boden. De leukste NLP training *klik* die ik ben gaan doen en waarvan ik in maart de 'master' mag gaan doen. Maar niet alleen voor mij, ook mijn lief ging als een 'tierelier'. Vijf examens in drie keer halen. Drie pittige intakegesprekken voeren voor een nieuw opdracht én de opdracht binnenhalen. Inmiddels doet hij dit alweer een paar weken en heeft het reuze naar zijn zin. Een mogelijkheid met weer heel veel mogelijkheden :-).
 
Misschien komt het wel door de herfststorm (ik hou er van) maar misschien ook wel niet. De laatste drie maanden van dit jaar lijken om te vliegen met gelukkig ook veel hele leuke en gezellige momenten, zoals etentjes met collega's en vrienden, meerdere keren lekker uitwaaien aan zee en een super geslaagd familiefeest, dat ons trouwens inspireerde om ook 'eens gek te doen'.

We horen namelijk nogal eens de opmerking:'we zien elkaar straks alleen nog maar tijdens bruiloften en/of begrafenissen...'. Daar wij in ieder geval zeker weten dat die eerste er voorlopig echt niet aan zit te komen, hebben we de stoute schoenen aangetrokken en -ongeacht wat er ook bij wie, wanneer en op welke manier speelt- een uitnodiging gestuurd aan vrienden en familie om op 1 januari te komen toosten op het nieuwe jaar. Geen hoogdravende pleidooien van het 'hoe of waarom', maar gewoon 'wie zin heeft, is meer dan welkom (als je maar wel je eigen lievelingsdrankje en/of hapje meenemen :-)).

De laatste zondag in 2013. Straks het laatste etentje in dit jaar met onze vrienden, waarvan we er helaas eentje moeten missen omdat ze ziek is. Ondanks dat, mogen we wel genieten van haar overheerlijke boerenkool en wordt zij op haar beurt weer verrast met de 'restjes' van ons, die mee naar huis gaan met haar man :-).

Zo maar een van de laatste blijmakertjes in 2013 om even bij stil te staan, net als bij al die andere, die er ook zeker weer waren deze week en het afgelopen jaar. Gewoon omdat ze er zijn, omdat het kan en omdat ik het simpelweg goed vind het mooie te zoeken (en te benoemen) in dit leven!

 
 
 
 

donderdag 26 december 2013

zomaar



Haar trouwe wandelschoenen...

Ze kijkt nog een keer om en realiseert zich dat ze toch al wel heel lang op dezelfde plek staan; haar oude, trouwe wandelschoenen. Al jaren haar beste maatje. Zeg maar gerust haar steun en toeverlaat.

Ze herinnert zich het nog als de dag van gisteren. Het was een jaar of tien geleden. Haar schoonvader, sportief tot op het bot, had haar overgehaald om te gaan lopen. Niet zomaar lopen, maar hardlopen.

Ze had altijd gedacht dat dát niets voor haar was. Alle registers had ze  opengetrokken; om niet mee te gaan. Slechte heupen, slechte rug en of hij niet wist dat haar knieën het ‘niet meer deden’. Hij had haar uitgelachen, het was bijna pijnlijk.

En toch was ze begonnen. Hij in zijn stad, zij in haar dorp. Drie keer in de week liepen ze samen. Niet fysiek, maar ze hadden wel de voor hen meest unieke vorm gevonden. Heel bijzonder.

Ze slaakt een diepe zucht. Schrikt er zelf van. Tegelijkertijd vraagt ze zich af hoelang het geleden is dat ze gelopen heeft, het snot voor de ogen gezien heeft, haar persoonlijke record verbroken heeft. Het gelukzalige gevoel je eerste halve marathon uitgelopen te hebben. Ze is het nog niet vergeten en glimlacht bij die gedachte.

Hij was er altijd. Haar schoonvader. Al was het niet naast haar, want hij liep daar en zij hier. Toch was hij er en maakte dat ze alles uit zichzelf haalde.

Ze mist hem en dat gevoel, en voelt een traan over haar wangen rollen.

Tien jaar geleden alweer; hij daar en zij hier. Eerst alle twee met hun mobieltje en later via de ingesproken tekst op haar MP3-spelertje. Een bijzondere vorm, maar het werkte.

‘Heb je je schoenen aan lieve schat? Heb je gerekt en gestrekt, dan gaan we over tien minuten van start. En luisteren naar me hè; eerst tien minuten lopen, dan één minuut versnellen, dan weer tien minuten lopen, en twee minuten versnellen en zo gaan we door tot we een uur hebben gelopen. En geloof mij, over een tijdje loop jij je eerste halve marathon’.

Ze kan zijn stem nog zo goed voor de geest halen. ‘Hou vol, doorlopen, niet opgeven…’. God, wat mist ze die stem. Niet alleen haar oude stappers, maar ook haar MP3-speler heeft al die tijd geen dienst gedaan. Ze kon het gewoonweg niet.

Hij had gelijk gehad. De halve marathon; ze kan haar eerste nog zo goed herinneren. Hij had haar daar gebracht waar ze moest zijn, op haar oude vertrouwde wandelschoenen.

Voorzichtig pakt ze ze op. Zal ze? Durft ze?

Ze loopt naar de huiskamer en kijkt naar de foto van hem. Het lijkt wel of hij haar lachend aankijkt en zegt: ‘toe maar, trek ze maar aan. Waar wacht je nou nog op? Het is lang genoeg geleden. Het is tijd’. 

Als ze op de bank gaat zitten en de schoenen voor zich neerzet, voelt ze haar tranen branden. Ze weet dat ze moet, dat ze het nodig heeft. Maar ze weet ook dat niet durft.

Maanden geleden heeft ze voor het laatst gelopen; zij hier en hij daar. Een rondje in de tuin van het verpleegtehuis waar hij toen al verbleef. Zij weer een halve, hij nog geen 100 meter, maar ze deden het samen, op hun manier, en wat was hij trots. Ze heeft er warme herinneringen aan.

Twee dagen later overleed hij. Een dag die ze niet snel zal vergeten. Op zijn begrafenis heeft ze ook nog kort gesproken. Over hoe haar inspireerde en aanspoorde. Hoe ze zonder hem waarschijnlijk nooit zou zijn gaan lopen. Hoe hij de (schoon)vader was die ze daarvoor nooit gehad had, altijd had gemist. En nu moest ze die weer missen.

Inmiddels zijn haar wangen nat van de tranen die haar oude wandelschoenen donker kleuren. Ze laat ze stromen, doet niets om ze te stoppen. Het voelt goed. Net zo goed als die allereerste halve marathon, dus waarom stoppen.


Het is tijd, weet ze. Tijd om weer te gaan lopen, maar ook tijd om haar vertrouwde wandelschoenen rust te gunnen, net zoals haar schoonvader nu zijn rust heeft gevonden. Die twee horen bij elkaar zoals de zon de regen nodig heeft om een regenboog te laten verschijnen.

Tijd dus voor een nieuw begin.


Vier weken later loopt ze met haar grote liefde in de stad. Ze zijn op zoek naar nieuwe sportschoenen. Een paar voor haar en een paar voor hem. Ze is er klaar voor en zal, net als haar schoonvader voor haar heeft gedaan, haar eigen man, zijn zoon, inspireren om te gaan lopen.

Lopen én luisteren, zoals hij haar ooit heeft leren luisteren én lopen, op haar oude wandelschoenen, die intussen een mooi plaatsje hebben gekregen in hun eigen tuinhuis; de plek waar ze alle dierbare herinneringen bewaren en waar nieuwe herinneringen gemaakt worden.

Oude en nieuwe wandelschoenen; inmiddels symbool geworden van het beste uit jezelf halen, doorzetten, de meest eerlijke vorm van liefde voor het leven. En ze weet het zeker; de komende tien jaar zullen ook zij lopen zoals ze nog nooit gelopen hebben, zeker met haar oude MP3-spelertje, die weer heel stevig in binnenzak haar loopjack zit. 

 
 

zondag 22 december 2013

Blijmakertjes #31


 
 
Zal ik beginnen met de blijmakertjes, of blik ik eerst terug op juli, augustus en september? Ik kan natuurlijk ook nog even een kop koffie nemen en een muziekje opzetten. Tenslotte heb ik de tijd aan mezelf, ik hoef nergens heen.
Nou, heel misschien dan even een rondje over de kerstmarkt in het dorp vandaag. O ja, en natuurlijk vanavond 'lease'puber weer naar huis brengen. En o ja, we moeten ook nog boodschappen voor het avondeten doen, als mijn 'bonuszoon' zijn keuze heeft gemaakt uit zijn -met Sinterklaas verkregen- eerste kookboek.

Dusz...

Toch eerst maar de terugblik op drie bijzondere maanden, die zeker hebben bewezen dat 'the best things in life are free...'.


Alweer het laatste weekend voor Kerstmis. Het weer ziet er in ieder geval heel anders uit dan vorig jaar. Was het toen al behoorlijk koud en guur. Hadden we al lekker lopen banjeren door (en foeteren op) de sneeuw. Zie ik vandaag een soort van onbestendig grijs en grauw als ik naar buiten kijk.

Dan te bedenken dat juli toch echt in het teken stond van zon, zon en nog eens zon. Vooral veel warmte en een originele hittegolf (en hier en daar een fikse plensbui :-)).


zondag 15 december 2013

April, mei, juni & blijmakers#30


Een uur verstrijkt, misschien wel twee. Zittend in mijn makkelijke stoel (ooit van mijn lieve moeder) voor het raam, laptop op schoot, wifi doet het weer, zoek ik naar een passend plaatje. Ik lijk het niet te kunnen vinden.

Terugblikken; op de een of andere manier gaat het me niet zo makkelijk af als vorig jaar. Ik kom niet in de flow, de juiste stemming. Geen idee waar het aan ligt. Ach, ik ga mijn hersenen er ook niet over breken; het maakt niet uit.


Mijn Lief is ook wakker, ik maak ontbijt, hij de cappuccino en zet wat kerstmuziek op. Misschien komt het dan wel, die sfeer, die juiste stemming; ook hij heeft hem nog niet, zo lijkt het. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik eigenlijk ook niet weet waar ik dan precies naar op zoek ben. 

De tv wordt aangezet en we 'vallen' in een lange stoet mensen, pratend, lachend. Het ziet er voor mij uit alsof ze het 'zwaar' hebben, de weg die ze moeten gaan. Zo te zien een klim naar boven, naar de laatste rustplaats van Madiba. Natuurlijk niets in vergelijking met hoe zwaar hij het ooit heeft gehad, denk ik gelijk. Ben benieuwd met welke blik hij nu naar beneden kijkt, naar die stoet met al die mensen, die van hem geleerd hebben, gehouden hebben... of misschien ook wel niet.

Zo maar wat rommelige gedachten op een schijnbaar rustige zondag.

Terugblikken op april, mei juni, en ik denk aan chaos, muizenissen, afwisselend vreugde, verwondering, jaloezie, verdriet, verbazing, verwijt, hoop, angst, liefde, trots... Goh, klinkt net als 'het leven'.
Gewoonweg schouders ophalen, maar bovenal doorgaan met ademhalen, me iedere dag weer realiserend dat er nog meer dan genoeg was (is) om echt blij van te worden :-).
 


'Stop je zorgen in een stijf vuilniszakje...', heb ik zelfs ergens geschreven. Blijkbaar een effectieve manier om stress los te laten en je gedachten te kalmeren. Schijnt ook iets te maken met het feit dat je hersenen dommer zijn dan jij, het onderbewuste lekker voor de gek houden. Misschien tijd dat ik dan ook maar eens op zoek ga naar dat vuilniszakje...


Maar ik denk ook aan extra vrije dagen, die voelden als weelde. Het mooier wordende weer, hoewel te koud voor de tijd van het jaar, wandelingen in een nieuwe gebieden, dromen, de eerste keer weer ontbijten in de zon met z'n drietjes, avondje buiten zitten met de vuurkorf aan, en besluiten om al die dingen maar eens in lijstjes te vatten; de blijmakertjes *klik* om niet te vergeten.

Gewoon dus binnen de soms ingewikkeldheid van het leven, gelukkig ook heel veel leuke dingen meemaken. Dingen die me echt blij hebben gemaakt, me een glimlach op mijn gezicht hebben bezorgd; grote en bijzondere dingen. Maar ook gewoon kleine dingen.
 
Dan uiteindelijk vind ik toch ook dat plaatje; misschien wel een mooie samenvatting van de maanden april, mei en juni...



en er is al veel over gezegd en gezongen,
en toch wil ik jullie deze niet onthouden
op deze, schijnbaar rustige zondag-inmiddels-middag...
 

zondag 8 december 2013

Blijmakertjes #29 en terugblikken, of...

Zondag 8 december, 08.00 uur. Buiten op straat is het nog stil. Terwijl ik een koffie voor mezelf maak, hoor ik bij de buren het automatische raamscherm omhoog schuiven. Nog een uurtje, denk ik, dan starten ze de auto, zwaaien we even naar elkaar en gaan ze (ik denk) naar de kerk. Zeker weten doe ik het eigenlijk niet. Ik heb het ze nog nooit gevraagd, maar het is er echt zo'n tijd voor... om naar de kerk te gaan dus, bedoel ik.

Net als vorig jaar om deze tijd zit ik aan tafel, nog niemand wakker in huis, en ik kijk naar buiten. In mijn hoofd gebeurt er iets, al een paar dagen, merk ik, en ik bedenk me dat ik het waarschijnlijk toch net even anders ga doen dit jaar, mijn terugblikken. Tenslotte blijft niets hetzelfde, is verandering het enige constante, dus waarom niet.

En zeker als je mijn uitzicht nu (zie foto) vergelijkt met dat van vorig jaar (klik); wat was dát mooi, rustgevend en adembenemend op sommige momenten.


Weer voorbij gevlogen dit jaar. Ach, wie zal dat gevoel niet hebben. Alles gaat in een sneltreinvaart, ook dat klinkt niemand onbekend waarschijnlijk.

Heel eerlijk gezegd is er op dit moment dan ook van enig 'rustgevend' of 'adembenemend' niet zoveel sprake, al kan ik voor dat laatste natuurlijk wel wat dingetjes verzinnen als het moet :-). En terwijl ik dit tik, inmiddels een paar uurtjes later, weet ik het nog steeds niet hoe ik het ga doen, mijn terugblikken.

Voor m'n gevoel zijn er zoveel geweldige, leuke, klote, mooie, verdrietige, super, heerlijke, vervelende, gezellige dingen gebeurd de afgelopen tijd. Het lijkt het 'echte leven' wel ...

Een week of 29 geleden begon ik met mijn 'blijmakertjes'. Gewoon iedere zondag even terugblikken naar de hoogtepunten van de week. Goed om even stil te staan bij de fijne dingen in het leven. Waarom ook niet. 'Er is al ellende genoeg op deze wereld...' zou mijn lieve moeder zeggen.
Deze week, maar natuurlijk ook januari, februari en maart bestonden gelukkig uit heel veel van die blijmakertjes
 
als je zin en tijd hebt, je kunt ze lezen in de
 
Traditiegetrouw het nieuwe jaar 'ingewaaid', (gezonde) keuzes gemaakt (en volgehouden, zorgen hebben/gemaakt/voor (over) familie en vrienden die je lief hebt, genieten van muziek, ons tuinproject, het huis dat steeds meer ons huis is....
 
Het allerdaagse (nog steeds) vol verwondering gadeslaan!
 
Ik schreef het al eens, en het lukt me gelukkig nog steeds aardig, ondanks dat ook nu lang niet alles wat gebeurt, voldoet aan mijn (logisch) verwachtingspatroon :-) (maar daar moet ik nu eenmaal zelf mee -leren- dealen).
 
"Verwonderen heeft, in tegenstelling tot logisch redeneren, niet een bepaalde uitkomst als resultaat. Verwonderen is het resultaat en stelt je in staat om op een andere manier naar alledaagse dingen te kijken." <bron: www>
 
En dus na een drukke week, vol met verwondering over de meest uiteenlopende zaken, van hele lieve reacties uit onverwachte hoeken, tot aan sollicitanten die zich niet eens meer verontschuldigen als ze te laat zijn (want ik ben er nu toch.... :-)) én met gelukkig ook weer genoeg 'blijmakertjes' die ik echt niet had willen missen, ga ik gestaag door met 'a kind and steady heart ... '.
 
En hoe ik volgende week terugblik, zien we volgende week wel weer :-)
 




that'll do (klik hier voor als de video niet werkt :-))


zondag 1 december 2013

Blijmakertjes#28

Dag november, Hallo december, en dat op zondag de 1ste. Mooier kan niet, lijkt me.

De laatste maand van het jaar.
De donkere dagen voor ...
Kerstmis bij jullie of bij ons, eerste of tweede, wat zullen we eens gaan doen met...
Oud & Nieuw thuis of zijn we ergens anders...
draai om en ga terug naar start, u bent door naar de volgende ronde ...of zoiets :-)

En zo besloot ik vorig jaar op deze (zater)dag het eens helemaal anders te doen. En weet je, ik doe het gewoon dit jaar weer!  Dankbaar terugkijken op alles, waarom ook niet *klik*

Maar nu nog niet, al brandt het eerste adventskaarsje naast me op de tafel.
Volgende week is het tijd voor de eerste dankbare terugblik op de eerste drie maanden van dit jaar, en zo door tot aan de laatste, want het was toch wel bijzonder om het vanmiddag weer eens te lezen...

Vandaag natuurlijk gewoon de blijmakertjes