zondag 31 december 2017

De laatste...

Mijn laatste blog dit jaar, op de laatste dag van dit jaar.
En dan is ook 2017 weer voorbij.


Oud en nieuw, toch altijd wel een tikkeltje speciaal. Volgens MSN-nieuws, dat altijd automatisch op mijn scherm verschijnt als ik inlog, is er dit jaar zelfs nog iets extra bijzonders aan de jaarwisseling. Dus, nieuwsgierig als ik ben, las ik dat 2017 afwijkt van andere jaren. Vandaag zijn namelijk alle volwassenen geboren in de 20ste eeuw en alle kinderen in de 21ste eeuw; iedereen die op 31 december 1999 of eerder dan die dag geboren werd, is op 31 december 2017 minstens 18 jaar oud, oftewel volwassen. Iedereen die na die datum geboren is, is 17 jaar of jonger, kind dus. O ja, er is nog een opvallend feitje: de oudste, nog levende persoon is de 117-jarige, Japanse vrouw Nabi Tajima. Zij werd geboren op 4 augustus 1900. Dat betekent dat er niemand meer in leven is die voor de 20ste eeuw werd geboren.

Nou, zeg nu zelf, met die informatie kun je toch gerust het oude jaar uit...


Ach ja, het jaar 2017. Wat zal ik er deze keer over zeggen? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Terugblikken doe ik namelijk niet (meer) en ook een cijfer geven vind ik lastig, al is het uiteraard prima als dat voor een ander wel werkt. 


Het was best een mooi jaar, als ik dan toch even heel stiekem omkijk op dat welbekende drempeltje. Maar goed, bij tijd en wijle was het ook een zwaar jaar, soms. Vergat ook ik ervan te genieten, omdat...nou ja, gewoon, net als iedereen, ook ik af en toe te snel door het leven ren.

En zo vervloog en vervliegt de tijd; nu eenmaal iets definitiefs. We hebben het allemaal druk, de dagen razen voorbij en voor je het weet, zitten we straks alweer een week in 2018. Terwijl we heel goed weten dat eigenlijk alleen het 'nu' telt, omdat 'straks' nog niet bestaat; het hier en nu, het enige wat we hebben...
Tja, dan dus toch maar een gedichtje, op deze laatste dag van dit toch weer bijzondere, verrassende, soms verdrietige en lastige, mooie jaar. Simpelweg om ook vandaag niet te vergeten te genieten, met allen die jullie lief zijn!
Slow Dance
Have you ever watched kids on a marry-go-round,
or listened to the rain slapping on the ground?
Ever followed a butterfly's erratic flight,
or gazed at the sun fading into the night?

You better slow down, don't dance so fast,
Time is short, the music won't last.
Do you run through each day on the fly,
When you aks 'How are you?', do you hear the reply?

When the day is done, do you lie in your bed,
with the next hundred chores running through your head?

You better slow down, don't dance so fast,
time is short, the music won't last.

Ever told your child, we'll do it tomorrow,
and in your haste, not see his sorrow?
Ever lost touch, let a friendship die,
'cause you never had time to call and say hi?
You better slow down, don't dance so fast,
time is short, the music won't last.

When you run so fast to get somewhere,
you miss half the fun of getting there.
When you worry and hurry through your day
it's like an unopend gift thrown away
Life isn't a race, do take it slower,
Hear the music, before your song is over.


David L. Weatherford

zondag 24 december 2017

En toen was het kerst...

Oké, één dag ervoor dan, een kniesoor die daarover valt, toch?

Kerstmis 2017. Buiten is het grijs en grauw. Zo te zien aan de bewegingen van de bomen en struiken buiten, staat er een straf windje. Het miezert... natuurlijk.


Ik neem nog een koffie en bedenk me dat ik eigenlijk nog even naar het graf van mijn moeder had gewild ook. En even naar mijn tante, haar oudste zus, die nog leeft. We moeten ook nog boodschappen halen. Had nog naar Kampen gewild. En zo zijn er nog wel een paar dingen die ik graag nog had willen doen en zo, dit jaar ook. Ze zijn er echter niet van gekomen, helaas. Maar goed, dat is mijn probleem. 

Ik kijk naar de foto's op de piano, aan de muur. Lieve, leuke, gezellige mensen, waarvan er sommigen niet meer zijn, en mijn gedachten schieten alle kanten uit.

Heel raar misschien, maar ik merk dat herinneringen steeds vager worden. Zo ook hoe we vroeger bijvoorbeeld thuis kerst vierden met z'n allen. Deden we eigenlijk iets bijzonders op kerstavond? Slopen we 's ochtends vroeg in onze pyama's heel stilletjes naar beneden om te gluren wat er onder kerstboom lag? Waar stond die boom ook alweer, voorkamer of achter, bij de eettafel? Het huis ijskoud, dat weet ik dan nog wel, want er was alleen maar één gaskachel, die 's nachts echt op de waakvlam ging... O ja, en een langwerpig keukenkacheltje, naast het fornuis, dat altijd zachtjes stond te branden en waar ook altijd wel iets op stond te verwarmen, zeker met kerst; het pannetje met de meest rode en lekkere stoofpeertjes, zoals alleen maar mijn moeder ze kon bereiden, puur natuur met een beetje water, suiker en héééél lang op een héééél klein vuurtje gaar laten worden.

Ach ja, misschien ben ik onbewust deze dagen toch op zoek naar de magische momenten van toen. Alleen vind ik ze niet (meer). Deze dagen roepen toch ook altijd wel iets nostalgisch op. Volgens Wikipedia 'wordt het ook wel geassocieerd met herinneringen uit vervlogen tijden, de 'goede oude tijd'. Een tijd die vaak verbonden is met de kindertijd. Jeugdsentiment, dat zich vertaalt in de relatief onbezorgde en veilige sfeer waarin men opgroeide, terugblikken alsof 'het vroeger beter was' en lijkt het gevoel veel op dat van heimwee.' Tja, daar haak ik af, want heimwee naar die tijd heb ik zeker niet.

Dus, nee, hier vandaag niet het nostalgische, melancholische kerstgevoel, als dat al bestaat. Wel echter het doffe en verdrietige gevoel van gemis, van lieve mensen die er niet meer zijn. De één relatief kort niet meer in ons leven, de ander al wat langer en soms al jaren. Een gevoel van gemis dat juist méér in plaats van minder lijkt te worden...

Het gemis van nooit meer met z'n achten gezellig borrelen en eten. Nooit meer hij met koksmuts op, quasi mopperend, maar met een brede glimlach en mes in de aanslag de mooiste dunne plakken pata negra afsnijden voor de hele familie. Nooit meer haar ophalen en laten proeven dat ook jij intussen best in staat bent die peertjes zo te maken zoals zij dat altijd deed...


Dus, nee hier vandaag niet het gevoel van, tja, van wat eigenlijk precies? Maar goed, we hebben dan ook nog een dag...


zondag 10 december 2017

Iets met december en anders dan anders

December, laatste maand, donkere dagen voor Kerst, sneeuw, prutweer, koud, vies, nat, somber, gezelligheid, lampjes, kaarsjes aan, witte wereld, sneeuwpret, kachel hoog, chocolademelk met slagroom, snert, stamppot... laat alle clichés er maar op los; het klopt.

Niettemin bekruipt me -als ik naar buiten kijk- een beetje het gevoel van ‘ieder jaar weer hetzelfde liedje’ ...
Ach, misschien komt het ook door wat er in korte tijd zo de revue passeerde. Er veel toch net weer anders ging dan ik droomde. Incidenten op het werk, want hé, 'de doelgroep wordt nu eenmaal zwaarder Heleen', zo hoor ik al geruime tijd. Feit is alleen dat die groep intussen zwaarder is, complexer ook, en ook groter. Helemaal in deze tijd van ‘t jaar als blijkt dat je een pandverbod krijgt, want er zijn nu eenmaal regels waar iedereen zich aan moet houden, ondanks de verslaving waar je mee kampt, de dubbele diagnose die je met je mee sjouwt en het feit dat je nergens anders terecht kunt. Tja, en wat doe je dan? Dan ga je bij het dichtstbijzijnde kantoor verhaal halen. Maakt niet uit wie je dan tegenover je hebt, je hebt namelijk niets (meer) te verliezen, je bent jezelf en de rest toch al kwijt...
En dus waren er veel en intensieve gesprekken. Werd nazorg verleend waar nodig en pasten we protocollen en afspraken aan om zo in ieder geval als eerste het gevoel van veiligheid te borgen. Opmerkelijk dan te ervaren hoe een ieder op geheel eigen wijze met de kwestie veiligheid omgaat; in mijn beleving nooit een punt van discussie. Bijzonder ook te zien hoe de één snel in actie komt richting oplossing en een ander juist zoekt naar de welbekende excuses...
Ach, zo leerde ik weer menig lesje en blijf ik het buitengewoon lastig vinden te zien wat (werk)druk en -stress kan doen bij anderen, zoekend naar wat mijn rol daarin kan of moet zijn… of juist niet.
Wat maakt nou dat we doen wat we doen? De werking van ons brein is uniek, dat is geen nieuws. Google op ‘Erik Scherder’, inmiddels de bekendste Nederlandse neuropsycholoog, en laat je verrassen!
Ons brein, net een computer; geef het een commando en hij doet het. Doe je dat niet, dan volgt hij het programma waarmee hij geprogrammeerd is. Als ik mijn brein dus geen opdracht geef, verandert er ook niets, doet het wat het ‘t beste kan; overleven en zorgen dat alles mij zo weinig mogelijk energie kost. Daar komt blijkbaar ook die natuurlijke weerstand voor verandering vandaan, heb ik me laten vertellen. Verandering betekent namelijk dat je aan de bak moet, het je energie kost en je misschien wel een risico loopt, omdat het anders gaat dan je gewend bent.

Er bestaat zelfs een mooie metafoor, over een bospad, en hoe veilig het soms is om op dat pad te blijven. Wil je echter naar die andere mooie plek, die met dat prachtige uitzicht, dan moet je een nieuw paadje maken. Moet je misschien wel bomen kappen, onkruid en takken opruimen. Best moeilijk soms, die eerste keer, als je je letterlijk een nieuwe weg baant door dat bos. De tweede keer dat je over dat pad loopt, gaat het daarentegen al een stuk makkelijker. Het nieuwe is eraf, het pad is schoon, krijgt zijn vorm en is al een stuk eenvoudiger te belopen, en de volgende keer en de keren erna, gaat het nog makkelijker, is het nieuwe pad mooi uitgesleten en loopt het zelfs lekkerder dan dat andere pad.

En zo werkt het dus ook in ons brein; in het begin kost het nieuwe je moeite, maar als je het maar vaak herhaalt, ontstaat er vanzelf een nieuw paadje, dat alsmaar sterker en sterker wordt en op het laatst zelfs makkelijker te volgen is dan het oude…

zondag 19 november 2017

De week van...

'Toeval kun je niet beïnvloeden, maar wat je toevalt wel.' 

Ach ja, soms hebben de heren van 365dagensuccesvol.nl best mooie uitspraken vind ik. Helemaal als je het afzet tegen een week die -in mijn beleving- bol stond van de toevalligheden. Of misschien dus wel eenvoudigweg allemaal dingen die me toevielen. Het gaat er ook feitelijk niet om of het toeval is of niet, maar of je er achteraf betekenis aan geeft, zoals zij zeggen: 'Als er iets onverwachts, toevalligs gebeurt, geef er dan een reden aan, volg het spoor'...

Best grappig als ik me bedenk dat ik ook juist dat gedaan heb deze week, nog voordat ik hun column had gelezen. Eigenlijk best toevallig, vind je niet?

Maandag, 11.00
Ook bij mij op het werk hebben we de opdracht om jaargesprekken te voeren; één keer per jaar een gesprek over 'hoe het (met je) gaat, wat er niet of goed gaat en misschien nog wel veel beter kan'. Nu doen wij niet aan de zgn. functioneringsgesprekken, er hangt ook niets aan vast of vanaf en dus voeren wij vanaf dit jaar ontwikkelgesprekken, voorzien van een POP-formulier. Voor degenen die het niet (meer) weten, het PersoonlijkOntwikkelingsPlan. Tja, wat zal ik ervan zeggen hè. Ik heb daar niet zoveel mee, zeker niet met dat laatste. Ik beken ook eerlijk dat ik het zo'n negen jaar geleden één keer op de voorgeschreven wijze heb gedaan, volgens het toen net geïmplementeerde 360-gradenfeedbackformulier. Daarna struinde ik al snel het internet af op zoek naar andere inspirerende manieren om dat verplichte gesprek net even anders te doen. Neemt niet weg dat ook ik vind dat het best goed is zo af en toe stil te staan bij wat je dromen en wensen zijn. Gelukkig spreek ik iedereen regelmatig tussendoor en hangt dat bij ons niet af van dat ene jaarlijkse gesprek. Ook maandag deed ik het dus net even anders. Was het toevallig een prachtig dag en hadden we al wandelend in het stukje bos vlakbij ons kantoor onverwacht weer een mooi en waardevol gesprek...

Dinsdag 08.00
Een agenda vol met afspraken, voelde bijna als 'gegoten in beton'. Echter door een onverwachte gebeurtenis verliep de dag net even anders en resoneert hij bij velen nog wel even na...

Woensdag 09.00
Soms heb je van die dag dagen, zo eentje waar ik van 'aanga', mijn bed voor uitkom. Zo gaaf weer een nieuwe vrijwilliger voor ons maatjesproject dementie te verwelkomen. En hoe vaak komt het voor, toevallig een oud-directeur van een zorginstelling voor mensen met dementie...

Donderdag 09.30
'Mag ik bij jullie aan tafel komen zitten om mijn koffie op te drinken?' Onverwacht was ze toch aanwezig op het uitverkochte praktijkgerichte congres 'Zelfsturende teams, dé praktijk', in Ede. Ze had eerst niet willen komen, maar was toch nieuwsgierig. Misschien hoorde ze toch weer nieuwe dingen, én 'soms is het ook goed voor je netwerk, nietwaar'? De verrasssing was dan ook groot, toevallig bleken we dezelfde inspirerende mensen te kennen, tegen dezelfde dingen aan te lopen en breng ik binnenkort een werkbezoek aan haar met een aantal collega's...

Vrijdag 12.30
Een dag zonder afspraken, in principe. Je kent ze wel, zo'n dag waarin je alle klussen wilt afwerken die zijn blijven liggen door al die onverwachte toevalligheden die je tegenkwam in de voorgaande dagen. Maar dus ook even de tijd om toch onverwacht dat werkoverleg te hebben, lastige thema's te bespreken door het simpel te houden, goed te luisteren, geen advies te geven maar wel aan te geven dat je er verschillend over mag denken, we elkaars fouten opvangen, afspreekt wat we gaan doen en wie daarvoor verantwoordelijk is en iedereen met een goed gevoel zijn/haar weg vervolgt...

Zaterdag 13.30
'Maar wat nou als jij dat toverstokje had?' vroeg ik gisterenmiddag aan mijn vriendin, nadat ze verrassend wakker was na haar 'afterlunchnap'. Toevalligerwijs kregen we het over toveren toen ze vertelde dat ze het toch wel jammer vond: 'dat jullie er allemaal eentje hebben... zo eentje, een man... die wil ik ook wel'. Toen ik even doorvroeg wie dan bijvoorbeeld zijn vieze onderbroeken en sokken ging wassen, keek ze me met een grote glimlach en een paar ondeugende ogen aan en zei: 'ikke niet, kan ik niet...'. 'Dus, wat zou jij dan als eerste willen toveren als jij dat stokje had?' Haar antwoord weer zo typerend voor wie ze is: 'ik zou toveren dat iedereen goed in z'n velletje zit...'. Op mijn: 'Dat is lief, dus je tovert niet eens iets voor jezelf?' volgde: 'nee, dom hè (en een schaterlach).
En zo was ook gisteren -ondanks dat ik me best zorgen maak om haar lichamelijke gesteldheid- weer onverwacht een gezellig en vrolijk samenzijn.

Zondag 07.00
Het is nog vroeg. De koffie smaakt en Mies ligt stilletje te soezen naast me op de bank. Ik bedenk me dat ik me ook vandaag simpelweg laat verrassen door alle toevalligheden die vandaag onverwacht op mijn pad komen en zo de 'niet-voorbestemde dingen alsnog een bestemming kan geven*'... 


*bron: 365dagensuccesvol.nl


zondag 12 november 2017

Als het beestje...




'Gewoon zitten en aan de gang gaan.' Een uitspraak van Aaf Brandt Corstius. Ik weet niet eens meer waar ik hem las. Maar waar is hij wel, althans voor mij. Als ik moet wachten op inspiratie, komt er vaak niets. Als ik gewoon ga zitten, beginnen mijn vingers automatisch te bewegen en verschijnen de letters als vanzelf op mijn beeldscherm.

Ook vandaag mis ik de inspiratie. Hoor ik wel de hele week al flarden van woorden in mijn hoofd. Komen snippers van zinnen steeds voorbij en denk ik, goh, misschien is het wel tijd dat ik dat eens opschrijf. Gewoon wat ik erbij voel, wat het met mij doet en zo... het woord 'mantelzorger'; ik kan er namelijk nog steeds niet echt aan wennen.

Als ik zoek naar een passend synoniem, kom ik ook niet verder. Kun je nagaan, denk ik dan, dat is dus niet te vinden. En ook ik weet geen betere benaming hoor, die in mijn beleving beter aansluit bij de definitie. De vraag is dus misschien wel, is het wel te benoemen?

Het SCP(Sociaal Cultureel Planbureau)
definieert het in ieder geval als volgt: Mantelzorg is alle hulp aan een hulpbehoevende door iemand uit diens directe sociale omgeving. Mantelzorgers zijn dus mensen die langdurig en onbetaald zorgen voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende persoon uit hun omgeving. Dit kan een partner, ouder of kind zijn, maar ook een ander familielid, vriend of kennis.

En dus voel ik me geen echte mantelzorger, sorry. Wat overigens niet wegneemt dat het geweldig voelt als hetgeen je doet, gewaardeerd wordt. Hoe blij verrast ik dan ook was vrijdagmiddag toen ik bij thuiskomst een schitterend boeket bloemen vond van de familie van mijn vriendin, in het kader van 'mantelzorgdag'. Maar ook dat ik iedere keer weer geraakt ben als ik van mijn vriendin een cadeautje en een lieve kaart krijg, wetende dat dat met alle liefde en zorg gedaan is.

Maar ja, en ik benoem het maar gewoon, ik voel me er dan ook altijd een beetje ongemakkelijk bij. Ik vind namelijk zelf niet dat ik mantelzorg. Ik verkeer namelijk in de luxe positie dat ik dit kan doen, omdat ik bijvoorbeeld geen gezin met kinderen heb te verzorgen; een beslissing die ik overigens lang geleden door omstandigheden toen nam, waar ik trouwens nooit een seconde spijt van heb gehad, mocht iemand daar nog aan twijfelen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik 'iets anders' te doen heb in het leven, al wist toen natuurlijk nog niet wat...

Mantelzorg overkomt je, daar kies je niet voor, zoals een moeder laatst vertelde toen ze sprak over de zorg en constante begeleiding die haar zoon nodig heeft: 'Alles wat ik doe en regel dat doe ik automatisch, omdat ik zijn moeder ben. Dat doe je gewoon als moeder!'


Wat ik echter doe voor mijn lieve vriendin, doe ik vrijwillig, heb ik zelf voor gekozen. En ja, natuurlijk, ook alles wat ik doe en regel, doe ik automatisch, is voor mij gewoon, omdat we al 35 jaar vriendinnen zijn. Maar toch, het voelt voor mij niet als 'mantelzorg'. We zijn vriendinnen en vanuit die band doe ik wat ik doe en hoop ik eveneens op een positieve manier een verschil te kunnen maken. Allereerst natuurlijk voor haar, maar daarnaast ook voor haar omgeving en misschien wel ver daarbuiten; anderen inspireren -waar mogelijk- dat ook te doen, op eigen wijze en naar eigen kunnen. Ik ken namelijk maar weinig dingen die mij zoveel voldoening geven als het helpen van iemand. Schijnt ook iets te maken te hebben met het stofje 'oxytocine' dat vrijkomt in je hersenen en zorgt voor het gevoel van vertrouwen, waardering en verbondenheid! 

Los van mijn werk, anderen inspireren het verschil te maken door bijv. de manier waarop we allemaal samenwerken, gebruik te maken van hun talenten, is mijn doel dus ook -het liefste iedere dag- iemand te helpen zonder daar iets voor terug te verwachten. Gewoon omdat het goed voelt en omdat ik daar blij van word; daar kom ik in ieder geval mijn bed voor uit!


En ach, aan de andere kant, wat maakt het uit hoe iemand het noemt. Mijn moeder zou nu dan ook beslist gezegd hebben: 'Als het beestje maar een naam heeft lieve schat, doe vooral maar gewoon je ding... .' En eigenlijk ben ik dat roerend met haar eens en tegelijkertijd eveneens benieuwd: Waar kom jij eigenlijk je bed voor uit en waarom?


... en zoals jullie weten, plaats ik niet zo heel vaak dit soort foto's
maar deze zegt voor mij alles...gemaakt tijdens een klein feestje *klik hier*

zondag 29 oktober 2017

Op een dag als vandaag...


Hé die ma,

Hoe is het nou? 

Ik zou het stiekem best aan je willen vragen. Kort om het hoekje gluren, effe checken hoe het met je is daar boven. Weer eventjes aanschuiven aan jouw eettafel. Puzzelboekje, agenda en pen links naast je op een stapeltje. Kop koffie verkeerd en iets lekkers erbij. Juist op een dag als vandaag, omdat we op deze dag altijd je geboortedag vierden...

Vanzelfsprekend zouden we een bloemetje voor je meenemen, zo'n prachtig goud, geel, oranjekleurig herfstboeket of een mooie bolchrysant voor buiten. En natuurlijk zou jij zeggen: 'Maar dat had toch helemaal niet gehoeven lieve kienders', terwijl je het stilletjes toch wel kon waarderen, zeker op een dag als vandaag.

Hebben ze eigenlijk eettafels boven ma? Het zal toch wel. Naja, ik kan ook gewoon even neerploffen op een wolkje naast je hoor en vertellen wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd, wat me zoal bezighoudt. Want dat is feitelijk wat ik zo graag nog een keer zou willen doen; gewoon een tijdje met je kletsen. Helemaal op een dag als vandaag...

Ik zou je vertellen dat het bonuskind zijn rijbewijs heeft gehaald, in één keer. Gaaf hè! En, o ja, dat we bezig zijn de kamer te veranderen en dan zou ik toch vragen wat je daarvan vindt. Hoewel je nooit schroomde om frank en vrij je mening te verkondigen, er niet altijd de reactie kwam die ik misschien verwachtte, mis ik jouw mening zo af en toe best. Ik denk vaak aan hoe jij zou reageren als er weer eens iets vreemd, raars, liefs, geinigs, ergs, verdrietigs of belachelijks gebeurt. En geloof me lieve ma, daar was de laatste paar dagen en weken toch wel weer met enige regelmaat sprake van. 

Ook zou ik je verslag uitbrengen over die presentatie die ik moest geven, afgelopen woensdag. Dat die goed ging en zo, al was ik -net als mijn 14 medestudenten-best een beetje nerveus. En hoe ik me had voorgenomen te vragen of ik als eerste mocht aftrappen, wetende dat ik anders alleen maar nerveuzer zou worden. Ik had dat ook opgeschreven, 2 weken geleden, toen ik het een en ander aan het uitwerken was. Ik trok dan volgens mij ook wit weg toen ik één van de docenten hoorde zeggen: 'We hebben een lijst met namen en gaan dus in willekeurige volgorde het rijtje af.' De moed zonk me bijna in mijn schoenen toen ik echter hoorde: 'En dus Helena, wil jij beginnen....?' Ach ja, toeval bestaat niet hè. En owh ja, eerste module geslaagd, met een 7,5. Ik ben er blij mee.

A
llicht zou ik je in geuren en kleuren mijn avontuur met dat schaap beschrijven en wat een te gekke ervaring dat was. Stiekempjes hoop ik natuurlijk dat je het gezien hebt, hoe ik 's ochtends om een uurtje 8, nog niet helemaal licht, het zeiknatte weiland in banjerde en een schaap dat op z'n rug lag weer op z'n vier poten zette. En dat ik 'toevallig' een paar dagen eerder op Facebook had gelezen hoe dat moest. Tja, weer zo'n 'toevalligheidje' waar we beiden al nooit in geloofden, al heb je natuurlijk geen flauw idee wat Facebook is, bedenk ik me nu. Toch zou je ook dat best leuk hebben gevonden ma. Hadden we foto's van familie en vrienden kunnen kijken, samen, aan jouw eettafel...

Maar, lieve ma. Ik zou je eveneens vertellen hoe hard ik moest lachen vrijdagmiddag om iets dat ik hoorde op de radio in de auto op weg naar huis. Ik heb het nota bene zelfs ingesproken op mijn voicerecorder (uiteraard stilstaand voor het stoplicht), omdat ik het te grappig vond. Ik wilde deze absoluut niet vergeten en bedacht me tegelijkertijd wat jij hiervan gezegd zou hebben? Het ging erom dat iemand verkondigde dat kinderen op 4 jarige leeftijd filosofie zouden moeten krijgen, want -en nu komt ie- dan zouden ze kunnen meepraten over waarom een stoel vier stoelpoten heeft... Tja, wat zal ik ervan zeggen. Ik vraag me af wat dàt mijn generatie en die daarna zou hebben opgeleverd? Of dat daadwerkelijk verschil zou hebben gemaakt? Of iedereen dan wel de skills en het lef zou hebben om in lastige situaties zuiver te blijven acteren in plaats van te gaan liegen en te bedriegen...? Zo maar wat vragen ma, waarop ik uiteraard geen antwoord verwacht, ook niet op een dag als vandaag.

Ach, en ook op een dag als vandaag, lieve ma, hebben we dat hoekje en die wolk eigenlijk helemaal niet nodig hè. Er zou bovendien toch veel te weinig tijd zijn voor al die andere mooie verhalen die ik nog zo graag met je zou willen delen. Dat ik je oudste zus en nicht laatst nog heb gezien en hoe bijzonder dat was. Dat Serge en ik binnenkort alweer 8 jaar gelukkig getrouwd zijn en wat we dan gaan doen en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Zeker op een dag als vandaag ma weet ik dat ons lijntje er toch wel is. Is het niet in de auto, op weg naar huis, dan is het wel 's avonds als ik net voor het slapen gaan jouw ring van mijn vinger schuif en op mijn nachtkastje leg. Maar ook ben je er steeds vaker in de ochtend, als ik in alle rust, stilletjes de dag begin... zo ook vandaag, op deze toch net iets bijzondere dag...



woensdag 18 oktober 2017

Momentopname...


De dag waarvan ik wist...
maar stiekem hoopte
dat hij er even
nog niet zou zijn

De dag waarvan ik wist...
maar stilletjes wenste
dat als hij kwam
ik voorbereid zou zijn

De dag waarvan ik hoopte
maar wist dat hij zou komen
die dag die was er
zo maar, plotseling

De dag waarop ik dacht
ik hoop dat ik zal weten
hoe het dan is
jij deed gewoon jouw ding

De dag die ik verwachtte
en waarvan ik zeker wist 
't is echt niet te voorkomen
en zachtjes 'wie ben jij ook weer?'
sluimerend bleef hangen
in de lucht

Die dag bleek ook gewoon
net als al die andere
te zijn
in dat moment
en bij 't noemen van mijn naam
je stevig door liet klinken

'ja, dát weet ik wel,
'k weet echt wel wie je bent..'


 En even later
een dag of drie
de mist weer weg
ander moment

lopen we samen
langs het water
laat jij weer stralend zien
wie je nog steeds bent...

zondag 8 oktober 2017

Tegen beter weten in

Zondag, twijfelend zit ik al een tijdje aan de eettafel. Staar naar mijn scherm en lees nog eens terug wat ik twee weken geleden schreef. Ik deed dat overigens om een uurtje of twee uur 's nachts; het hield me wakker.
Achteraf gezien absurd, dat ik juist daardoor niet kon slapen. Zeker als je het afzet tegen al die andere zaken die me wakker houden de laatste tijd.

Kippenvel kreeg ik vrijdag toen ik langs de leeggepompte vijver in Huis ter Heide reed en moest afremmen voor het stoplicht. Ik stond stil en bedacht me dat het net leek op een foute filmset; RTL4 camera's, mannen in zwart-gele overal, ME-busjes, sjofels, zwarte schermen.
Als het licht op groen springt, lijken de auto's voor me zich langzamer dan anders in beweging te zetten. Alsof we allemaal in gedachten heel eventjes bij haar zijn. Langzaam gaat mijn blik nog een keer naar links, een stille wens, misschien wel tegen beter weten in.

Zondag, ik kruid het stoofvlees voor vanavond met peper en zout, een kruidnageltje, beetje kaneel, rodewijnazijn, een aangebakken uitje en een knoflook en laat de boter bruin smelten. De piepers en de rode kool komen later wel...

En zo spelen er nog wel meer van 'die dingen', zorgen en vragen van en over mezelf, mensen dichtbij en iets verder weg. Het maakt me soms verdrietig, maakt dat ik het zo nu en dan ook domweg niet weet, al weet ik dat luisteren met mijn hoofd en hart genoeg is; mee hopen en bidden, mogelijk tegen beter weten in.

Zondag, ontbijt met een eitje, jus d'orange uit een pak en een met liefde gemaakte cappuccino. Het huis geurt naar herfst; verwarming aan en het vlees, uiteraard afgeblust met een scheutje rode wijn, hoor ik zachtjes pruttelen op het fornuis. Nog genoeg te doen, te lezen, te delen, maar dat komt later wel...

Mijn gedachten dwalen weer af. Verschillende scenario's komen voorbij, met daarin diegenen die me lief zijn als hoofdrolspelers. Ik lees nog een keer het mailtje dat zo'n indruk maakte en ik vraag me stilletjes af wat sommigen mensen drijft, bezielt of simpelweg op de been houdt, wellicht tegen beter weten in.

Zondag, en net als op de meeste zondagen vult ons huis zich langzaam met muziek die stilte niet zo zwaar laat wegen. Kranten worden uitgeplozen, de kat probeert stiekem de lekkerste schoot te vinden en ik bedenk me dat de wasmachine eigenlijk al een uur of wat had kunnen draaien, omdat ik toch al even wakker ben, maar ach, ook dat komt later wel...


Ik denk aan gisteren, aan mijn vriendin, hoe we genoten van haring en knakworst, voornamelijk in stilte, omdat je merkt dat ze steeds meer uit het leven groeit, zo moe is. Als ik haar strijkend gadesla, terwijl ik nieuwe kleren voorzie van haar naamlabel, dommelt ze in een diepe slaap om ruim een uur later verward uit te ontwaken; het duurt weer even voor ze me werkelijk ziet, weet dat ik er ben. En natuurlijk maak ik me zorgen, doe ik een zoveelste poging me zo min mogelijk te ergeren aan zorgprotocollen, -wetten en -regels en wens ik, hoop ik, voor haar... tegen beter weten in!



zondag 10 september 2017

Alles doet er toe...

Vorig jaar danste je nog...



"Mag ik je wat vragen?
Heleen hè...?"

Ik 'hmmhmm' bevestigend
een diepe zucht 
wat je wilde vragen
blijft stilletjes achterwege

Vragende ogen
angstige blik
Bang
dat je 't niet meer weet,
mijn naam misschien vergeet?

Jouw hand reikt naar de mijne
gezicht omhoog, je lacht
zoekt, voelt, verbindt
blij dat je me nog altijd vindt

"Mag ik je wat vragen?
Helena hè?
Wat nou als...?
kan 't zo moeilijk verwoorden
weet ook niet zo goed
of ze het wel hoorden"

"Maar, blijf je, echt?
Komen ook?
Straks nog?
Als je weggaat...?"

"Mag ik je wat vragen...?"


Zo komen er steeds meer
flinters en flarden
 
hier en daar een geweldig volzin
schieten we geregeld in de lach
hebben we door al jouw vragen
de meest
bijzondere gesprekken
beleven we keer op keer
de meest mooie momenten

en geef je niet op
samen te zoeken
naar waar je me bewaart

want




zaterdag 2 september 2017

De afgelopen tijd

September
Dat het alweer september is. Dat dus...

De ochtenden weer donker (al even). Licht aan in de douche. De kachel kan weer aan. Zo ook de kaarsjes; ik had het gisterenavond dan ook gewoon heus koud, geen geintje. En al ben ik opgevoed met: 'Dan trek je maar een extra trui aan', hebben we toch binnenshuis de temperatuur iets comfortabeler gemaakt, inclusief trui. Dat dan weer wel.

En wat heb ik weinig tijd gemaakt om te schrijven de afgelopen tijd. Terwijl er toch echt -zoals altijd- genoeg gebeurt. Leuke dingen, gekke dingen. Mooie dingen, verdrietige dingen, geweldige dingen. Wie kent ze niet. Het welbekende ritme van het leven; zeker niet altijd fijn, soms ronduit besodemieterd, maar we moeten het er mee doen, of niet...

Kiezen
Keuzes, kansen, dromen. Alles kwam voorbij de afgelopen tijd. En misschien moet het ook wel andersom.
Moet ik juist beginnen met mijn dromen, om daarna kansen te herkennen, om uiteindelijk de juiste keuze te maken. Ach ja, dromen. Ik doe het zo graag. Terwijl keuzes maken, luisteren naar wat ik echt voel en wil, nu juist niet mijn sterkste kant is, geloof mij! Toch deed ik het menig keer, de afgelopen tijd. En of het de juiste waren? De tijd zal het leren, als ik over een jaartje mijn diploma in mijn zak heb van de hogeschool Ede. 

En als ik het dan toch over 'kiezen' hebt. Onderstaande tekst vond ik ooit, bewaarde hem, in de overtuiging dat hij ooit wel ergens van pas zou komen.


Vandaag vind ik hem meer dan 'van pas'. Al realiseer ik me ook dat het in deze drukke tijden voor een aantal wellicht een behoorlijk stuk tekst is om te lezen. De keuze is aan jou...

Wijsheid van een Boom
Het leven lijkt ingewikkeld en het valt ook niet altijd mee. Vaak wringen we ons in bochten om maar te overleven. We zoeken wegen om verder te kunnen groeien in ons leven. Een doel zoeken en daar naartoe leven. Hopende om rechtstreeks op dat doel af te kunnen gaan. Onderweg zullen we obstakels tegen komen, weerstand van de omgeving. Dit alles zorgt er dan voor dat we op onze eigen kracht aangewezen zijn. Als je in zo'n proces zit, zie je niet altijd goed welke kant je moet kiezen. Moet ik links, recht of gewoon eigenwijs rechtdoor??
Als je zulke situaties tegenkomt en het leven lijkt moeilijk, kijk dan eens naar de bomen. kijk dan eens hoe de bomen dit doen en ervaar hun kracht om te overleven.

Het leven van bomen
Een boom groeit uit een eikel, de kern, het beginpunt van een nieuw leven. Leg maar 10 eikels langs elkaar. Ze hebben allemaal een ander uiterlijk. Ieder een eigen vorm, kleur, grootte. Ze hebben allemaal hetzelfde doel. Het doel om een grote, sterke, gezonde boom te worden.

Als de eikel opgenomen wordt door moeder natuur, kan ze beginnen met haar ontwikkeling, met haar groei. De kiem komt los en begint haar eerste wortel te zetten. Haar eerste wortel, om haar plaats in onze natuur in te nemen. Hier ga ik staan. Hier is mijn plaats.

Als de wortels gezet zijn, wordt het tijd om de stam neer te zetten. De eerste punt/tak komt uit moeder aarde. Op dit moment wordt het nieuwe leven getoond aan de omgeving. Vol trots in de natuur. Dit prachtige gebeuren gaat ook gepaard met concurrentie. De concurrentie die hier bedoeld wordt, is de strijd om een eigen plek op deze aarde.

Als de boom opkomt, is direct de omgeving bepalend. Als ze het geluk heeft op een voedzame plaats uit te komen, zal ze doorzetten. De takken worden gevormd. Het eerste blad wordt ontwikkeld. Deze bladeren zijn kwetsbaar. Ze staan dicht bij de grond, zijn voedzaam voor sommige dieren. Als de blaadjes afgegeten worden, heeft de kern de kracht om weer nieuw blad te vormen. De boom groeit door. Langzaam maar doelgericht.

De top van de boom zoekt haar weg. Als er een struik in de weg staat zal de top een beetje naar links of rechts gaan. Toch zal de boom dit pas doen als duidelijk is dat de struik krachtiger is, anders blijft de boom rechtdoor groeien, recht op haar doel af.

De wind, de regen en andere omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat de boom omver zakt. Toch...., de wortels zitten stevig in moeder aarde en de boomtop zoekt weer haar doel. Ze zal zichzelf herstellen en afbuigen naar boven om de richting naar het doel weer in zicht te krijgen. Dit vertraagt haar proces, maar dat kan haar er niet van weerhouden om door te zetten.

De boom blijft zich ontwikkelen. Nieuwe takken vormen met voldoende blad om de energie uit de lucht te halen. Energie om reserves op te bouwen en op te slaan in de stam.

Seizoenen
Elke herfst is het tijd om te rusten. Tijd om even alle bladeren los te laten. Tijd om in zichzelf te keren en alle gebeurtenissen los te laten. De herfst en de winter gebruiken om van binnen structuur te brengen om zo in het voorjaar weer tot leven te komen. Nieuw blad vormen en nieuwe scheuten uitzetten.

Als er takken afgebroken worden of afgezaagd zijn, heeft de boom in het voorjaar weer de kracht om de wonden te herstellen. Alle loszittende takken zijn in de winter uit de boom gewaaid.; takken die hun functie al volbracht hebben en niet meer nodig zijn. Op deze manier is er weer ruimte gekomen in de boom. Meer licht kan er schijnen op de stam, op de basis. Ruimte voor nieuwe scheuten, nieuw leven, nieuwe ontwikkeling.

De boom krijgt te maken met ziekten en plagen. Het blad kan aangevreten of besmet worden. Toch geeft de boom niet op. Het grootste deel van de hele boom is gezond en dit heeft meer kracht dan het stukje aangetaste boom. In het ergste geval is de boom een jaar bezig om zichzelf te verdedigen en te beschermen. In zo'n jaar groeien de scheuten minder maar de stam groeit wel dikker, steviger. Toch is er groei geweest. Innerlijke groei met wijsheid om in het nieuwe voorjaar weer andere takken uit te zetten.

Het uiterlijk van de boom is anders dan in eerste instantie verwacht werd. Het is geen kaarsrechte boom met aan alle zijden dezelfde hoeveelheid takken en bladeren. De boom wijkt af, zo lijkt het. Als de boom om zich heen kijkt, is het moeilijk om zo'n kaarsrechte boom te zien. Elke boom heeft haar unieke vorm en uniek verhaal. De bomen met de meeste kronkelingen hebben de stevigste stam. Ze hebben een krachtige basis en laten zich niet snel van de wijs brengen.

Leven
Kijk nu eens naar je eigen leven. Hoe zie jij eruit als je een boom zou zijn? Hoe dik is jou stam? Hoe sterk zijn je wortels? Hoeveel takken heb je? Zitten er nog oude takken die geen functie meer hebben? Laat deze takken los zodat er ruimte komt waar je zelf nieuwe scheuten kunt vormen. Weet dat, wanneer de boom vol zit met dorre takken, dat er dan minder zonlicht op de stam schijnt. Er kan alleen maar meer vuil blijven hangen tussen deze takken. Er zullen schimmels en mossen groeien op de oude takken, wat weer een extra ballast vormt voor de gehele boom. De boom is dan veel energie kwijt om zich te blijven beschermen. Deze energie kan niet gebruikt worden om nieuwe scheuten uit te zetten.

Laat de oude takken los en maak hiervoor gebruik van de natuur. Laat de takken uit je boom waaien, laat de vogels ze meenemen om een nestje van te bouwen. Geef de oude takken terug aan de natuur, aan moeder aarde. Zo voeden we onszelf en de natuur. Iedereen zal er baat bij hebben, de natuur, alle levens zullen groeien.

Blijf je hele leven, jezelf voelen als een boom.
Voel hoe stevig je wortels in moeder aarde staan.
Voel de stevigheid van je stam.
Voel welke takken nog groeien en welke je los kunt laten.
Ervaar de 4 seizoenen van een jaar.
Groei niet te snel, maar voel dat je altijd groeit in wijsheid en kracht.
Bron mij onbekend

maandag 7 augustus 2017

Opmerkelijk

'Een nieuwe morgen wordt aan niemand beloofd'.

Opmerkelijk toch dat ik juist vandaag weer zo'n tekstje tegenkom over het feit dat de tijd zo snel voorbij gaat, eigenlijk zonder dat je het in de gaten hebt. En dat het dus belangrijk is om leuke dingen te doen, dat lekkere taartje te eten, lol te maken met je kinderen, vrienden en familie en juist nu die kans in je leven te nemen om dat te doen wat je altijd al had willen doen. Het klinkt zó simpel hè...

Gedachteloos scrol ik verder. Denk intussen glimlachend terug aan de dag van gisteren; oude bekenden, ook weer nieuwe gezichten, en hoe plezierig het altijd weer is even bij te kletsen met vrienden en familie. Grappig toch dat bijna iedereen op zo'n moment de mening deelt hoe gezellig het zou zijn als je elkaar vaker ziet. Desalniettemin geldt ook hier blijkbaar het principe dat dat net iets simpeler klinkt dan het is. Desondanks beloofden we elkaar ook deze keer weer dat afspreken zeker gaat lukken...

Ondertussen hang ik nog een was op. Twee. En eet hetzelfde aantal rijstwafels. Maisrijstwafels, dat dan weer wel. Mijn koffie wordt ongemerkt koud en op de een of andere manier kom ik niet tot wat ik wil doen op deze maandag. Een dag waarvan ik ergens vorige week besloot dat ik hem best zomaar vrij kon nemen.

Eigenlijk een heel gewone dag. Zonnig ook, en dus hangt een gedeelte van de was inmiddels wapperend buiten. Niets lekkerder dan een schoon bed, opgemaakt met beddengoed, gedroogd door de wind en de buitenlucht. Toch? En ach, dat het tegen de hooikoorts nou net níet zo lekker is, lap ik hierbij heel even heerlijk aan mijn laars.

Eenvoudigweg dus wat alledaagse dingen op een schijnbaar doorsnee dag waarop sirenes loeien, zoals iedere eerste maandag van de maand. De gebruikelijk test, zodat als er ooit - onze lieve Heer verhoede- een ramp gebeurt, we worden gewaarschuwd.

Ongemerkt dwalen mijn gedachten af... 
Acht jaar geleden alweer, op eenzelfde doodgewone doorsnee *zevende augustus*, loeiden de sirenes ook. Toen echter was het een vrijdag, en zeker geen test... terwijl de zon langzaam onderging...

Ook toen beloofde niemand ons een nieuwe morgen, juist verre van, maar kregen we er -wonder boven wonder- gelukkig een veelvoud!


maandag 24 juli 2017

Rommel

Rommelige gezelligheid
Dat vind ik rommel namelijk, gezellig. En, ik geef het toe, ik ben een rommelkont; zoals mijn moeder me al vroeg noemde. Tot ergernis wellicht van menigeen, in ieder geval van mijn Lief en soms ook van mijzelf, laat ik hier en daar nog wel eens iets slingeren. Volgens geleerden heeft dit trouwens alles te maken met 'uitstelgedrag' of ook wel 'geen keuzes (willen) maken'. Ach ja...

Ongetwijfeld een kern van waarheid in te herkennen. Maar ja, wat moet ik er mee. Met die wetenschap in mijn achterzak krijg ik namelijk niet mijn zolder opgeruimd of dat gemakkelijke 'gooi-maar-neerhoekje' in de keuken. Om nog maar te zwijgen over onze enigszins rommelige voortuin.

Een en ander wordt ongetwijfeld ingegeven door het 'straktrekken' van de voortuin van onze buren de afgelopen week. Neemt niet weg dat ook wij al tijden van plan zijn 'iets' te doen aan die van ons. We hebben alleen simpelweg nog geen keuze gemaakt over wat en hoe en wanneer en door wie. En hoewel we best van tuinieren houden, ontbreekt ons vaak de tijd, de energie, de zin, etc. Met onze ‘oude’ buurtjes hadden we overigens ooit het idee om samen ‘iets’ te doen. Het kwam er alleen nooit van. Och, blijkbaar zat het ons beiden ook niet echt in de weg. 

Nieuwe buren
Maar ja, dan heb je ineens nieuwe buren, die ook nog eens heel voortvarend te werk gaan, zowel binnenshuis als buitenhuis, zoals de nieuwe buurman een paar weken geleden vertelde, toen we toevallig wél tijd, puf en nog ruimte in de groencontainer hadden. We zeiden nog gekscherend: ‘Als ze toch bezig zijn, laat ze dan ook gelijk die boom op die hoek meenemen… en we horen wel wat het kost.'

Donderdag was het dan zo ver. Klokslag 06.40 uur denderde groot materieel ons anders zo rustige straatje in; alsof ze drie in plaats van één tuin onder handen kwamen nemen. Met brullende motoren werden vrachtauto met laadbak, inclusief grijparm en een Volkswagenbus met rammelende aanhanger voor onze huizen geparkeerd. Om 07.06 uur volgde een appje van de nieuwe buurman (hij had blijkbaar mijn telefoonnummer netjes opgeslagen, dat ik een tijdje geleden alweer op het welkom-in-de-buurt-en-veel-woonplezier-kaartje had geschreven; je weet tenslotte nooit waar het goed voor is…): 'Goede morgen, ik heb het gevraagd van jullie boom. Hij heeft niet de juiste zaag bij zich en de stronk is waarschijnlijk te groot om nu mee te nemen.' Tja... 

Om 07.30 uur ging het echt los. Werden appelbomen, stronken en planten luidruchtig geveld en ontworteld en vervolgens door een enorme grijparm met 'donder en geweld', zou mijn lieve moeder zeggen, in de enorme laadbak gesmeten. Ik kon het dan ook niet laten en heel stiekempjes gluurde ik toch even door het slaapkamerraam. Nieuwsgierig als ik ben, was ik door al dat ronkende kabaal toch een tikkeltje benieuwd geworden naar het maatje zaag van de tuinman...

Groene gezelligheid
Persoonlijk overigens houden wij erg van groen. We zijn dan ook blij dat de druif achter het huis van de nieuwe buren is gebleven. Ze wilde hem wel graag 'doortrekken' over schutting, was één van haar eerste opmkeringen, tijdens een kort tête-à-tête tussen de nieuwe buurvrouw en mij, staand bij ons tussenmuurtje, waar wij net van die gezellige (nieuwe) rieten manden met verse paars/witte Spaanse margrieten hadden neergezet... Inmiddels tiert hij welig, de druif!

En toch hè, mis ik af en toe ook die rommelige en groene gezelligheid van onze 'oude' buurtjes; dat heerlijke schaterlachje en die mooie volzinnen van onze kleine buurman, die dan zo vrolijk riep: 'Hoi buurvrouw...' en dan probeerde te zien of Mies er was (die hij best leuk vond, maar toch ook een beetje eng). Dat alles vanaf dat ene tussenmuurtje, waar meestal wel wat gekleurde potten met kleurrijke bloeiende (of uitgebloeide) bloemen op stonden, die je, mocht het nodig zijn, zo gemakkelijk even aan de kant schoof, als je elkaar iets te vertellen had...

Ach ja, nieuwe buren, nieuwe voortuin en zonder enige twijfel binnenkort nog meer nieuws. Maar weet je, mijn Lief en ik zijn er ook nog niet helemaal uit, maar het er wel over eens. Ons rommelige, gezellige groen steekt nu nog mooier af. En binnenkort vinden we ook vast wel iemand die met liefde en passie de snoeischaar ter hand neemt. Nog een bijkomend voordeel: bij ons kan het hemelwater in ieder geval nog alle kanten op!