Op een dag als vandaag...

Hé die ma,

Hoe is het nou? 

Ik zou het stiekem best aan je willen vragen. Kort om het hoekje gluren, effe checken hoe het met je is daar boven. Weer eventjes aanschuiven aan jouw eettafel. Puzzelboekje, agenda en pen links naast je op een stapeltje. Kop koffie verkeerd en iets lekkers erbij. Juist op een dag als vandaag, omdat we op deze dag altijd je geboortedag vierden...

Vanzelfsprekend zouden we een bloemetje voor je meenemen, zo'n prachtig goud, geel, oranjekleurig herfstboeket of een mooie bolchrysant voor buiten. En natuurlijk zou jij zeggen: 'Maar dat had toch helemaal niet gehoeven lieve kienders', terwijl je het stilletjes toch wel kon waarderen, zeker op een dag als vandaag.

Hebben ze eigenlijk eettafels boven ma? Het zal toch wel. Naja, ik kan ook gewoon even neerploffen op een wolkje naast je hoor en vertellen wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd, wat me zoal bezighoudt. Want dat is feitelijk wat ik zo graag nog een keer zou willen doen; gewoon een tijdje met je kletsen. Helemaal op een dag als vandaag...

Ik zou je vertellen dat het bonuskind zijn rijbewijs heeft gehaald, in één keer. Gaaf hè! En, o ja, dat we bezig zijn de kamer te veranderen en dan zou ik toch vragen wat je daarvan vindt. Hoewel je nooit schroomde om frank en vrij je mening te verkondigen, er niet altijd de reactie kwam die ik misschien verwachtte, mis ik jouw mening zo af en toe best. Ik denk vaak aan hoe jij zou reageren als er weer eens iets vreemd, raars, liefs, geinigs, ergs, verdrietigs of belachelijks gebeurt. En geloof me lieve ma, daar was de laatste paar dagen en weken toch wel weer met enige regelmaat sprake van. 

Ook zou ik je verslag uitbrengen over die presentatie die ik moest geven, afgelopen woensdag. Dat die goed ging en zo, al was ik -net als mijn 14 medestudenten-best een beetje nerveus. En hoe ik me had voorgenomen te vragen of ik als eerste mocht aftrappen, wetende dat ik anders alleen maar nerveuzer zou worden. Ik had dat ook opgeschreven, 2 weken geleden, toen ik het een en ander aan het uitwerken was. Ik trok dan volgens mij ook wit weg toen ik één van de docenten hoorde zeggen: 'We hebben een lijst met namen en gaan dus in willekeurige volgorde het rijtje af.' De moed zonk me bijna in mijn schoenen toen ik echter hoorde: 'En dus Helena, wil jij beginnen....?' Ach ja, toeval bestaat niet hè. En owh ja, eerste module geslaagd, met een 7,5. Ik ben er blij mee.

Allicht zou ik je in geuren en kleuren mijn avontuur met dat schaap beschrijven en wat een te gekke ervaring dat was. Stiekempjes hoop ik natuurlijk dat je het gezien hebt, hoe ik 's ochtends om een uurtje 8, nog niet helemaal licht, het zeiknatte weiland in banjerde en een schaap dat op z'n rug lag weer op z'n vier poten zette. En dat ik 'toevallig' een paar dagen eerder op Facebook had gelezen hoe dat moest. Tja, weer zo'n 'toevalligheidje' waar we beiden al nooit in geloofden, al heb je natuurlijk geen flauw idee wat Facebook is, bedenk ik me nu. Toch zou je ook dat best leuk hebben gevonden ma. Hadden we foto's van familie en vrienden kunnen kijken, samen, aan jouw eettafel...

Maar, lieve ma. Ik zou je eveneens vertellen hoe hard ik moest lachen vrijdagmiddag om iets dat ik hoorde op de radio in de auto op weg naar huis. Ik heb het nota bene zelfs ingesproken op mijn voicerecorder (uiteraard stilstaand voor het stoplicht), omdat ik het te grappig vond. Ik wilde deze absoluut niet vergeten en bedacht me tegelijkertijd wat jij hiervan gezegd zou hebben? Het ging erom dat iemand verkondigde dat kinderen op 4 jarige leeftijd filosofie zouden moeten krijgen, want -en nu komt ie- dan zouden ze kunnen meepraten over waarom een stoel vier stoelpoten heeft... Tja, wat zal ik ervan zeggen. Ik vraag me af wat dàt mijn generatie en die daarna zou hebben opgeleverd? Of dat daadwerkelijk verschil zou hebben gemaakt? Of iedereen dan wel de skills en het lef zou hebben om in lastige situaties zuiver te blijven acteren in plaats van te gaan liegen en te bedriegen...? Zo maar wat vragen ma, waarop ik uiteraard geen antwoord verwacht, ook niet op een dag als vandaag.

Ach, en ook op een dag als vandaag, lieve ma, hebben we dat hoekje en die wolk eigenlijk helemaal niet nodig hè. Er zou bovendien toch veel te weinig tijd zijn voor al die andere mooie verhalen die ik nog zo graag met je zou willen delen. Dat ik je oudste zus en nicht laatst nog heb gezien en hoe bijzonder dat was. Dat Serge en ik binnenkort alweer 8 jaar gelukkig getrouwd zijn en wat we dan gaan doen en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Zeker op een dag als vandaag ma weet ik dat ons lijntje er toch wel is. Is het niet in de auto, op weg naar huis, dan is het wel 's avonds als ik net voor het slapen gaan jouw ring van mijn vinger schuif en op mijn nachtkastje leg. Maar ook ben je er steeds vaker in de ochtend, als ik in alle rust, stilletjes de dag begin... zo ook vandaag, op deze toch net iets bijzondere dag...