zaterdag 31 december 2016

Drempel

En heel langzaam zakt 'oud' zachtjes weg in 'nieuw'...

Daar staan we weer, op die welbekende drempel, alweer de laatste dag van het jaar.

Nog even dit. Nog even dat. Nog even zus en nog even zo...
Zo nog even naar de markt, want op onze drempel staat natuurlijk een doosje heerlijke oesters voor vanavond; traditie, ik houd ervan! Sommige zijn er om in ere te houden. Anderen moet je soms ongewild laten varen, misschien zelfs wel met een beetje pijn in je hart. Het is niet anders. Hoe was het ook alweer: Het leven doet, terwijl je zelf andere maakt... ook in het nieuwe jaar. 


Op de drempel; dat punt waarop iets begint of wijzigt, volgens Encyclo.nl. Maar ook het symbool voor een verandering en/of een nieuw begin.

Vandaag dan ook geen terugblik op een jaar waarvan ik echt niet meer welk moment het meest gezellig, vreselijk, leuk, lerend, verdrietig, hilarisch, warm en/of mooi was. En ook ga ik jullie niet jullie vragen wat je gaat doen, eten, drinken, alleen, met elkaar, of de kinderen mogen opblijven, vuurwerk wordt afgestoken, de gevulde eieren zelf gemaakt zijn en of je zelf de oliebollen hebt gebakken.

Met beide benen stevig op de drempel, kijk ik nog wel heel eventjes om...

Koester ik wat ik zie en voel, ben ik blij met alles wat me gegund was en verheug ik me enorm op de wensen die ik ook voor jullie vandaag weer het universum ingooide, in de overtuiging dat engelen en wonderen bestaan...


  

zondag 25 december 2016

A dream...

Eigenlijk begin ik altijd met het plaatje links. En waarom dan vandaag rechts? Ik heb geen idee. 'Iets' in mij zegt dat dat beter past. Naja, geen idee hoor. Ik doe soms wel wel meer een beetje vreemd, heb ik me wel eens laten influisteren. Ach ja, en dan gaat het ook nog over dromen.... soms best een vreemd en raar 'iets', toch?

Ik maak mijzelf nog zo'n lekkere koffie verkeerd, tik 'Young Messiah' in op spotify en binnen 3 seconden vloeit er sfeervolle muziek uit mijn nieuwe rode, bluetooth JBL-speakertje; een prachtig kerstcadeau van mijn Lief. Hij is zó leuk en zó handig. Helemaal straks wanneer ik hem meeneem 'het land in'. Iets wat vanaf 1 januari a.s. in ieder geval vaker gebeurt als ik begin aan mijn nieuwe uitdaging, met nieuwe kansen en mogelijkheden; een mooie uitkomst van een interne procedure de afgelopen weken, die ik met alle steun, adviezen en inzichten van lieve mensen om heen heb doorlopen. Ach ja, zoals ik al zei: waarschijnlijk doe ik soms best wel eens een beetje raar of iets geheel onverwachts. De reacties en felicitaties waren in ieder geval meer dan warm en heel erg lief en geven vertrouwen voor de toekomst, onderweg naar andere dromen...

En zo droom ik nog een stukje weg bij zachte kerstklanken, zie mezelf onderweg gaan naar onze regiokantoren, doen wat ik het liefste doe, al is het in een iets andere setting en met 'iets' meer mensen dan nu. Ik blijf het fantastisch vinden om anderen (en mezelf) het gevoel en vertrouwen te geven dat wat we doen de moeite waard is, van betekenis is én er toe doet... in de meest brede zin van het woord. Ik heb er zin in!

Dan ineens hoor ik deze *klik hier*  ... en zie ik mezelf nog zo zitten, in mijn piepkleine appartementje, een jaar of 30 geleden, toen winters en Kerstmissen nog prachtig wit waren, de temperaturen niet boven nul kwamen en de wereld bedekt was met een dikke laag sneeuw, zeker met kerst. Vrijdagochtend heel vroeg hoorde ik hem ook al op de radio. Kan toch bijna geen toeval zijn, zou je denken. Ook toen gingen mijn gedachten naar 'wat ooit was...'. Geen paniek overigens hoor, ik reed niet zelf... Zoals altijd bracht ook die ochtend mijn lief mij naar mijn werk. Fiets achterop de auto, zodat ik 's middag in ongeveer 70 minuten mijn hoofd lekker kan 'leegtrappen'; een inmiddels zalige (en volgens mij ook best gezonde) verslaving. Maar buiten een paar nachtvorstdagen om heb ik echter nog geen echte winterse landschappen doorkruist. En laat dat nu ook één van mijn dromen zijn. Lekker dik ingepakt, thermosokken en -wanten aan, muts op, sjaal om en heerlijk door de sneeuw baggeren... hoe gaaf zou dat zijn? Tja, ik noemde het al... sommigen vinden mij soms een tikkeltje vreemd misschien.

Vandaag echter is het welgemeten 12 graden en het water kwam vanochtend vroeg met bakken uit de hemel zetten. Kerstmis 2016, onderweg naar 2017, tja...niet echt waar ik van droom in deze tijd. Ach ja, een witte wereld draagt zeker bij aan de sfeer, al hebben we ook dat er zelf van gemaakt, nietwaar. Sneeuw of geen sneeuw, het leven gaat toch wel zijn gang...daar hoef je zelfs geen nieuws voor te volgen...

 'Laat het leven gaan', schreef Toon Hermans ooit zo mooi. Het leven is wat (je) gebeurt, terwijl je zelf andere plannen maakt. Heb het dus vooral ontzettend goed met diegenen die je lief zijn... en niet alleen deze dagen!



zondag 18 december 2016

Wie zijn eigen weg gaat, wordt door niemand ingehaald...

Terug in de tijd
Gisteren ging de klok even 171 jaar terug, plaatselijk dan hè. Ons winkelcentrum werd voor een dag een nostalgisch dorpje uit de 19e eeuw; ik stond er 's ochtends om 09.00 uur al door in de file. Wilde nog even snel wat knusse kerstversiering halen voor mijn lieve vriendin, om samen ook haar kamer net even iets gezelliger te maken met deze dagen. Tja, was even vergeten dat zo'n evenement ook moet worden opgebouwd... in alle vroegte... 

Van 11.00 tot 20.00 uur kon iedereen genieten van bijzondere producten, brocante, een oude draaimolen, theateracts, koren, muziek, mooi geklede winkeliers en figuranten en lekkernijen... uit het heden, dat dan weer wel. Ik kan me immers niet voorstellen dat Oliver Twist ooit het genoegen heeft beleefd van een broodje piripiri kipkroket...

Het bekendste Dickens-festival is natuurlijk Deventer, met een bezoekersaantal van 150.000. Nou waren het er bij ons nét even iets minder, maar er kan hier dan ook gewoon nog gratis geparkeerd worden, zonder blauwe kaart en op loopafstand van het centrum... ook gisteren (ondanks commentaar op sociale media over 'slecht aangegeven en slecht kunnen parkeren'). Was dan even op de fiets gekomen, denk ik dan, of had een rondje extra gereden. Wij deden dat ook, omdat we toch nog een paar boodschappen voor het weekend wilden meenemen (en mijn fietsketting het vrijdag begaf onderweg van werk naar huis, waardoor mijn fiets nu bij een fietsenmaker in een ander dorp geparkeerd staat en ik op een leenfiets met een vreselijk hard zadel naar huis ben gefietst, wat dan weer wel heel schattig was... maar dat geheel terzijde...). Je had dan kunnen zien (als je dat rondje was gereden) dat er genoeg vrijwillige parkeerwachters stonden te blauwbekken om je vriendelijk een van de vele lege parkeerplekken te wijzen. 

Ach ja, Dickens in Leusden... het was best even leuk sfeer proeven, nog wat bekenden en oud-collega's tegenkomen, twee schattige brocante engeltjes scoren én uiteraard een glaasje glühwein, die ook hier prima smaakte! Ik ben in ieder geval blij dat mijn lief en ik de keuze maakten om even te gaan. 

Je hebt altijd een keuze
Waarmee ik overigens niet zeg dat je kiest voor hetgeen je overkomt. Het leven, de omstandigheden, ze zijn soms gewoon ronduit oneerlijk en meer dan klote. Daar hoeven we elkaar niets over wijs te maken. Wel ben ik ervan overtuigd dat je de keuze hebt hoe je met een bepaalde omstandigheid omgaat, altijd! 
En zo maak je gedurende de dag, gedurende je leven nogal wat keuzes. Tja, een cliché, maar wel waar: het leven bestaat uit keuzes maken. Elke dag weer maak je onafgebroken keuzes, grote, hele kleine. Zelfs niet kiezen, is ook een keuze, en ook dat levert je weer iets op.

Ik heb er vanzelfsprekend al veel vaker over geschreven. Loop immers alweer meer dan een halve eeuw rond op deze prachtige aarde. Een periode waarin ik al menig keuze maakte, passend bij mij, mijn leven en de fase waarin ik me op dat moment bevond. Ik realiseer me echter ook dat keuzes veranderen, omdat mijn leven verandert... ik word ouder, een tikkeltje wijzer...
En zo maakte ik de afgelopen tijd opnieuw een keuze, passend bij mijn leven en dit moment. Eentje waarvan ik weet dat die me veel oplevert, het juiste inzicht geeft en maakt dat ik zoals altijd uiteindelijk kies voor wat mijn hart mij ingeeft...






zaterdag 3 december 2016

Cadeautjes


De week eindigde wat wazig... een beetje vaag ook wel, zoals op de foto; ik nam hem gisteren onderweg van werk naar huis. Schemerig en wazig gleed tergend langzaam een dunne vlaag mist over de weilanden. Ik genoot weer, zat fluitend op mijn fiets. Stopte er zelfs even voor, om te genieten van al die vaagheid, het had iets betoverends...
Bijna vreemd, als je bedenkt dat er nog geen twee uur daarvoor juist het tegengestelde gebeurde en ik verre van genoot van 'vaagheid', die overigens niets sprookjesachtigs had. 


Ik neem een slok van mijn overheerlijke koffie verkeerd en lees: 'Ga je voor je geluk of voor je gelijk?'. Heerlijk, die ochtendkrant en ik schiet in de lach als ik verder lees; een verhaaltje over zes blinden mannen die tegen een olifant aan lopen. Alle zes ontdekken ze een ander stukje van de staart. Simpele reden: ze voelen alle zes iets anders ... en worden het dan ook nooit eens met elkaar. Degenen die mij inmiddels al wat langer kennen, weten dat ik gek ben op dit soort metaforen; ik houd ervan, geniet ervan; een goed begin van de dag. Helemaal als ik nog meer van die seintjes krijg uit het universum, die zo prachtig aansluiten op het moment, op het nu; cadeautjes. En ook daar houd ik van, cadeautjes... 

En ach, misschien ligt die vooral niet-toverachtige 'vaagheid' van gisteren wel voor een deel bij mezelf hoor. Ben ik voor mijn gevoel misschien wel heel duidelijk en helder, zie ik het grotere (in z'n) geheel, maar is het dat voor anderen niet, dat kan natuurlijk. Deze week dus maar even op onderzoek uit, zodat we die 'olifant' allemaal helemaal in beeld krijgen...

En, vandaag ik ook maar weer eens een kaartje (als je nieuwsgierig bent, even op het plaatje klikken), me hier en daar toch afvragend wat ik het nou toch precies is wat ik moet, kan, wil...met al die vaagheid om me heen?

Tja, hoe was het ook alweer: 'Ga je voor je geluk of voor je gelijk?


Maar goed, ik kreeg nog meer cadeautjes de afgelopen tijd. Of zeg maar gerust 'cadeaus' als je op verschillende manieren ervaart dat mensen om je heen vertrouwen in je hebben, en dat ook uitspreken, zich veilig bij je voelen. Of zoals vorige week zaterdag, op schoenenjacht met mijn lieve vriendin die alzheimer heeft. Een geweldig dag weer met veel gezelligheid én uiteraard twee paar nieuwe schoenen en geweldige pantoffels. Ik realiseer me overigens nu dat ook die dag was omgeven met een bepaalde vaagheid, letterlijk en figuurlijk... 


Ze deed hier overigens weer een prachtige uitspraak, turend in de mist...

"Ik voel een intuïtie aankomen Heleen. Het is hier zo mooi, dat ik hier wel wil blijven hoor. Maar als ik dat nou vergeet hè, dat ik hier woon, hier thuishoor, dan ben jij er toch om mij te helpen herinneren... 

Mooi hè, intuïtie, het gevoelsmatig weten, zonder erover te hoeven nadenken.

Vandaag geef ik dus gewoon een cadeautje aan mezelf, luister en vertrouw ik op mijn intuïtie, wetend dat wat goed voelt, goed is... en daar hoef ik dan dus ook verder niet over na te denken. 

En, omdat ooit misschien wel nooit bestaat, is mij een keer verteld, wens ik jullie voor nu dan ook veel (van die) schitterende cadeautjes, of anders in ieder geval dat wat er op lijkt!



zaterdag 26 november 2016

Geraakt

De bomen in de straat maakten een hele diepe buiging. Regen kletterde ritmisch tegen de ruiten, zorgde voor applaus, zo leek het wel. Alsof ik in een herfstvoorstelling zat, vorige week zondag; een onstuimig begin van de ochtend, maar gelukkig alleen voor wat betreft het weer. Binnen was het knus, gezellig en warm, en dat bleef het zo, die dag... 

Het was genieten, met vrienden, lekker eten, drinken en bijkletsen en ik werd dan ook menigmaal geraakt. Overigens niet alleen die zondag, maar eigenlijk de hele week. Door mensen om me heen, wat ze zeiden en deden, wellicht vaak zonder dat ze het zelf hebben gemerkt. Ach ja, soms heb je zo'n week...

Maar ook werd ik - fietsend van werk naar huis, regelmatig g
eraakt door de natuur en haar immense schoonheid; herfstgeuren, de meest mooie herfstkleuren, ze gaven me rust en nieuwe energie. Tja, we weten allemaal dat dat dan weer bijdraagt aan onze gezondheid, toch? En zo voelde het ook.

Er schijnt overigens al eens onderzocht te zijn hoe o.a. Belgen, Duitsers en Britten kijken naar de Nederlandse natuur. 

Duitsers en Belgen hebben een sterke associatie met de kust: strand en duinen. Zij associëren Nederlandse natuur met uitgestrekte weilanden met her en der een boerderij of molen. 
Zo geeft een Belg desgevraagd aan:“Bij typisch Nederlands landschap denk ik aan: velden met tulpen en molens, waters en rivieren, de Waddenzee, natuurgebieden waar je goed kunt wandelen, leuke fietsroutes, veel  wind, grote stranden, klompen en bakfietsen.” 
De Britten denken bij Nederlandse natuur aan de strijd tegen het water, de grachten en aan fietsen door de polders. 
Een Brit omschrijft het als volgt:“De lucht lijkt groot, omdat er geen hoge grond is. 

Nou en groot(s) was de lucht... terwijl ik me nog bedacht dat ik misschien de ene dag eigenlijk net iets te vroeg was gaan fietsen en andere dag net iets te laat. Maar ach, ook gisteren bleek maar weer eens dat alles eigenlijk relatief is, en als we het over 'tijd' hebben helemaal, toen er even later in het bos twee prachtige reeën voor m'n fiets overstaken; die was meer dan raak...




Tja, fietsend van mijn werk naar huis heb ik vier dagen in de week ruim een uur de tijd. Tijd om alles wat ik niet wil meenemen naar huis, denkbeeldig mee te laten nemen door de wind, die er altijd wel is... Kijk ik om me heen en zie ik iedere dag wel mijn favoriet, het roodborstje, fiets ik glimlachend verder, genietend (en soms hardop zingend omdat er toch geen mens me hoort) van de meest mooie uitzichten, en soms...



zondag 13 november 2016

Ik ben...

'Ik ben... wat ik mij herinner.'
Zo maar een paar woorden die ik kreeg van iemand die zich met hart en ziel inzet voor o.a. het welzijn van mijn vriendin en nog tien of elf andere bewoners. 
Maar ook een zinnetje dat in mijn hoofd bleef hangen, de daarop volgende dagen.

‘Ik ben, wat ik mij herinner.’ Tja... hoe waar. Mooi ook, zeker. 
Maar wat nou, bedacht ik later, als je je (bijna) niets meer herinnert? Wie ben je dan (nog)? Ben je dan nog iets, of iemand? Of...?

En terwijl mijn bonuskind een eigen compositie laat horen op de piano, zijn eigen stem, gaan mijn gedachten kort naar gisteren; een gezellige dag met mijn vriendin. Hoe anders en ontspannen was het weer dan een week of twee geleden, toen we ook even een boodschap deden. We bij terugkomst zeker een half uur met z'n tweetjes in de auto zaten, op het parkeerterrein bij haar thuis. Ik er alleen maar kon zijn voor haar, haar handen in die van mij, terwijl ik zag dat haar intense verdriet haar boosheid van dat moment verschrompelde; ook ik bracht haar weer daar waar ze eigenlijk niet wil zijn. Op mijn: ‘Vertel me maar wat ik nu voor je kan doen’, antwoordde ze toen snikkend: ‘helemaal niets Heleen, je hoeft helemaal niets te doen, want je doet het al, je luistert en hoort wat ik zeg’... al had ik zo toch echt mijn twijfels...

Gisteren bemerkte ik dezelfde verwardheid en voelde ik haar onrust toen ik opnieuw haar wereld binnenstapte. Gebogen zat ze in haar stoel, in de huiskamer, aan de lange eettafel vol met mensen, koffie en gebak. Vast iemand jarig, dacht ik, toen ik door het raam keek, op zoek naar iemand die me kon binnenlaten; de code van de buitendeur weigerde. Eenmaal binnen stond ze met een betraand gezicht in de gang, in dezelfde gebogen houding als waarin ik haar zojuist zag zitten.
Op het moment dat ze me echt ziet, klaart haar gezicht op. Ik krijg een dikke zoen en twee armen om m'n nek. 'Ik heb je zo gemist', zegt ze, terwijl ze zachtjes haar hoofd op mijn schouder legt en we even stilletjes zo blijven staan. Langzaam lopen richting haar kamer; de anderen begroet ik later wel...

We hadden een heerlijke middag, in het tuincentrum, want dat wilde ze graag; nieuwe schoenen komen later wel. En mogelijkerwijs kwam dat omdat ik -meer dan anders- het tempo verlaagde. Maar wellicht ook omdat ik -meer dan anders- onderzocht wat ze echt wilde, wat haar verwachtingen waren, waar ze zat… in haar wereld. Een aantal keren helder benadrukte dat we, als we klaar waren in dat tuincentrum, we hier ook weer terugkwamen. Hierop keek ze me met een schuine blik, uitdagend aan en zei: 'ja ja, ik weet het wel...dat ik hier woon...'. 

Ach, weet je, het blijft iedere keer een zoeken en misschien heb ik gisteren ook wel gewoon -net iets meer dan anders- echt naar haar geluisterd...


  

maandag 7 november 2016

Best bijzonder...

Deze stond in de weekendkrant. Misschien kennen jullie ze ook wel, die jongens met maar één doel: Nederland het gelukkigste land van de wereld maken in 2020; ze hebben dus nog even.

Ach ja, de krant weer eens ouderwets uitspitten, van voor tot achter, terwijl de rest van de wereld nog heerlijk op één oor ligt. Hoe lekker is dat. Ik deed het dit weekend, terwijl
 de wereld buiten nog potdicht zat. Dikke grijze mistwolken rolden zachtjes over de dakpannen van de achterburen; het was dan ook nog vroeg. Tja, je moet wat hè als je je Lief niet wakker wilt hoesten om een uurtje of 05.00. 

Vorige week was er weer eentje die toch wel als 'best bijzonder' de boeken in gaat. Ik heb me zo af en toe opnieuw enorm verbaasd over een aantal zaken. Dat verandert wellicht ook niet hoor. En dat hoeft ook niet natuurlijk, anders wordt het leven wel heel erg saai, toch?

De week stond dan ook -voor mijn gevoel- in het teken van lesjes 'geduld' en toch ook wel 'vertrouwen'. Misschien met daarachter wel de vraag: 'Hoe positief sta ik eigenlijk in het leven. Want ik roep het altijd wel, maar praktiseer ik het ook echt, maar dan ook echt hè? Of zit er ook bij mij soms dat kleine stemmetje in mijn hoofd, die dat net niét is, en dus net een andere boodschap het universum ingooit?

Het was mijn eigen lief die me er zachtjes doch onverbloemd mee om de oren sloeg. Die zei dat het wel even genoeg was met serieus en (negatief) gedoe en o.a. vroeg waar het geloof in mezelf gebleven was? Het zijn dan van die heerlijke aha-momenten, want eigenlijk weet je het best wel. Maar ja, ook ik ben af en toe 'net een mens' en schiet soms in de 'wat-ik-niét-kan-'modus in plaats van 'wat-ik-wil-'modus. Ik las ook laatst ergens dat het dus niet uitmaakt voor het universum wat je denkt; je vibreert, zowel negatief als positief. En wat je vibreert, dat trek je aan!

Toch geloof ik dat alles mogelijk is! Al is het natuurlijk veel makkelijker soms om te klagen over wat er mis gaat of ontbreekt in je leven. Het grappige is, dat ik dit weekend nog even twijfelde over dit onderwerp. Of ik wel verder zou schrijven. Even later plopte er dit bericht *klik hier* in mijn scherm met als begeleidend tekstje: 'Denk positief en denk alleen aan dat wat je wilt bereiken.' Tja, ik moet dan gewoon toch echt heel breed glimlachen...

Alles is mogelijk, als je gelooft dat wat je wilt, kan! Want daar gaat het natuurlijk wel om. Ik kan bijv. nog zo vaak tegen mezelf zeggen dat mijn droombaan bestaat, maar als ik het niet denk en geloof, dan kom ik deze echt nooit tegen.... 

En dus besluit ik maar weer eens mezelf net iets minder serieus te nemen *knipoog* en mezelf te gunnen wat ik écht wil; 'Believe, expect, allow...' 



woensdag 2 november 2016

Dusss

... binnen 1 week...

Gisterenavond startte ik al dit blogje. Gewoon even ontspannen. Met the Alan Parsons Project op mijn oren, schreef ik over hoe ik van mijn werk naar huis kilometers fietste over een wonderschoon dik tapijt van gevallen blad en dat ik er bijna poëtisch van werd, bijna hè...
D
at ik een moment de neiging kreeg af te stappen en te voelen, zo uitnodigend zacht leek het. Zag mezelf weer heel eventjes als klein meisje met rode regenlaarsjes met witte stippen, die de bladeren voor zich uit schopt en zich flink doorstappend een weg baant door het bladerendek. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik werkelijk geen idee meer heb hoe mijn regenlaarsjes eruit zagen...

Ik reed stoer, tegen de wind in verder tussen de meest prachtige rood-bruin-geel-groen-gekleurde bomen en heide die in de brand leek te staan, zo intens was het oranje. Regenspetters in mijn gezicht, die me niet deerden. Het maakte eigenlijk alleen maar dat ik me nog meer verbonden voelde met 'buiten'. 

Ik keek oprecht mijn ogen uit; een prachtige werk-woonverkeerroute, al is deze de langste van de drie. Gisteren had ik er gewoon zin in. En misschien had ik het eenvoudigweg ook wel even nodig. Volgens mij zat er in ieder geval 20 kilometer lang een glimlach om mijn mond; al die paddenstoelen, de meest mooi vliegenzwammen, vuurrood met dikke witte stippen en enorme elfenbanken in de berm. Ontroerd was ik door zelfs een paar hertjes die me parmantig aanstaarden vanuit de verte. Wat een schoonheid en wat een heerlijke manier om het welbekende volle hoofd leeg te maken na een werkdag! Want vol, dat zat het wel een beetje. Althans, vol genoeg, laten we het daar maar op houden.

En zo deed ik gisterenavond dus weer eens een verwoede poging me los te weken van al die negatieve gevoelens die toch nog een beetje de 'zwaan-kleef- aan-neiging hadden. Gevoelens van een soort van falen ook wel, omdat ik me dan toch weer uit de tent had laten lokken, voor mijn gevoel. Maar ja, gaat het zo niet meestal? Wees eerlijk, als je je kiplekker, supersterk en topfit voelt, staat er echt niemand aan je bureau te stampvoeten als een kleuter om toch gelijk te krijgen; ze krijgen de kans niet eens...

Nou ja, gelukkig las ik weer ergens dat negatieve gevoelens vooral positief zijn; 'een richtingaanwijzer in uw leven want ze vertellen u alles over uw behoeften maar ook over uw grenzen.' En tja, wat stelt nou 'falen' eigenlijk voor, buiten het feit dat het eigenlijk altijd te maken heeft met een schuldgevoel, het gevoel te kort te schieten? Falen bestaat helemaal niet, las ik. Je hebt niet gefaald, want falen doe je alleen als je niets leert, en van elke ervaring leer je! Dusss.
Wel nu, ik kan je verzekeren dat ik gisteren weer een hele ervaring rijker was... Bovendien, ken jij één persoon die alles perfect doet en iedereen tevreden houdt? Dat redt zelfs Sinterklaas niet...

En weet je, mislukken kan dus ook niet. Want zolang je niet opgeeft en gewoon volhoud, ben je onderweg naar succes! Hoe mooi is die?

Afijn, na een wat rusteloos nachtje met glazen Citrosan en warme thee op mijn nachtkastje, zit ik nu enigszins lodderig voor me uit te staren naar wat ik gisteren allemaal schreef. Mijn 'richtingaanwijzer', als ik het goed bekijk.

Een positieve affirmatie, ik houd ervan, en weet je, ik laat hem dan ook lekker staan: Ik leer van elke ervaring, omdat ik het leuk vind om veel ervaring op te doen, wetende dat ik niet kan mislukken, omdat succes onvermijdelijk is als ik doe wat bij mij past... 


zaterdag 29 oktober 2016

speciaal



Hoe ik het ook went of keer
vandaag blijft toch 
een tikketje bijzonder

en ook vandaag
doe ik het als altijd weer
een leven met en
een leven zonder...

zonder jou,
maar gelukkig ook met velen
die net als ik
op jouw 'verjaardag' 
mooie herinneringen aan en 
van jou delen.

Een witte roos
ons teken van verbondenheid
en voor mij daarom ook nooit  

voltooid verleden tijd...




dinsdag 25 oktober 2016

De tijd...

De tijd verstrijkt, terwijl mijn vingers over het toetsenbord vliegen, zoals gebruikelijk en zo vaak. Eigenlijk moet ik bezig zijn met telefoontjes plegen, mails beantwoorden, stukken lezen. 

Ik voel als ik een spatie mis, of er een letter naast zit. Maar ach, wat maakt het uit? Het verandert namelijk niets aan de tijd, die verstrijkt, terwijl ik doe wat ik het liefste doe, alleen nu op net een andere tijd.

Een terugkerend feitje ook, tijd. Ik hoor, zie en voel het om me heen. De één leeft ervan op, gaat mee met de tijd. De ander loopt er tegenaan en heeft misschien zelfs wel het gevoel ingehaald te worden door diezelfde tijd. 

Hoeveel tijd heb ík eigenlijk nog? Gun ik mezelf tijd? Of die ander? En waarom dan wel (of niet...?). Want tja, ik ben tenslotte 'ook al over de helft', toch?

Antwoorden heb ik niet. Of misschien wel, ergens diep van binnen. Ach weet je, als ik er last van heb, of krijg, is het tijd ermee aan te slag te gaan, denk ik dan maar. Voor nu maak ik me echter geen zorgen, om tijd, die toch wel verstrijkt. En of ik nou heel hard loop of juist iets zachter; het is en blijft mijn tijd, net als voor ieder ander, ook al heb je geen tijd... 

'Waarom dan toch altijd maar rennen? Uiteindelijk kom je er toch wel, in jouw tijd... dus neem je tijd!' Eén van de mooie uitspraken uit een mooi verhaal, omlijst door prachtige beelden in de film 'Down to earth'. Zondag maakte ik tijd, om samen met mijn lief en bonuskind ons te laten meenemen -via het filmdoek van een klein en knus theatertje- op hun reis. Een aanrader, die o.a. gaat over originele levenslessen die verloren zijn gegaan en op zoek gaan naar de waarheid, niet van die ander, maar die van jezelf!

En geleidelijk dwaalt mijn blik naar buiten, terwijl mijn vingers de toetsen blijven raken. Ik luister naar geluiden om me heen en denk aan heel veel, en dat het misschien wel tijd is, mijn tijd... die verstrijkt, net als bij al die anderen...



zaterdag 22 oktober 2016

'aha'

Daar geloof ik in, al moest ik gisteren wel even goed zoeken.
Wat een dag, wat een dag... Maar het was er, misschien wel meer dan 'iets'.

Wat is het toch fijn om te ervaren dat mensen er voor je zijn, op de gekste en op niet geplande momenten. Wat ben ik een rijk mens, kan niet anders zeggen! 

En toen las ik vanochtend deze: 'Als je begrijpt dat negativiteit voortkomt uit een gebrek aan inzicht, is niemand in staat je werkelijk te schaden.'

Ik werd er stil van, ben ik eigenlijk nog wel een beetje. Hij resoneert namelijk, blijft hangen... En wat ik er mee moet (vandaag), kom ik wel achter. Of misschien ook wel niet, dan is het ook goed. Het maakte in ieder geval zojuist dat ik een geweldige glimlach voelde opborrelen. Zo eentje die ik gelukkig wel vaker heb. Wellicht jullie ook en herken je het wel, dat gevoel als je jezelf hoort zeggen: 'Verrek... inderdaad, maar dat is het; het bekende 'aha-momentje'.

En vandaag is dit in ieder geval de mijne! Ik hoop ook natuurlijk dat er nog velen volgen, al was het alleen maar om de glimlachen die er dan verschijnen. Die kan ik wel gebruiken, en ik denk iedereen wel. Weet het eigenlijk wel zeker. Betekent namelijk dat er iets goeds is in de dag... en daar ga ik voor.

Moest ik er gisteren dus even naar zoeken, toen de dag begon. Vandaag ga ik er gewoon vanuit dat ik het weer beter zie, misschien wel. Ach ja, soms is je (uit)zicht gewoon letterlijk en figuurlijk vertroebeld door...(vul zelf maar in...). 
Overigens gisteren zelfs meer dan letterlijk. De wereld zat werkelijk potdicht om ons heen, toen we om een uurtje of 6 stilletjes tussen de weilanden reden, op weg naar mijn vriendin. Later in het ziekenhuis klaarde het allemaal weer iets op en werden de 'iets-goeds' gelukkig ook weer zichtbaar; veel liefs van hele lieve mensen... 

Mijn lieve vriendin. Overgeleverd aan de grillen van o.a. alzheimer, die ons gisterenochtend weer verraste met een epileptische aanval. De tweede kwam toen ik naast je op bed zat en je genoot van een stukje ontbijtkoek en een slokje lauwe thee; je voelde je prima, zei je nog... Blij met mijn lief, die er ook nog was, was er snel hulp en hebben we meer dan adequate en vooral liefdevolle zorg gezien en gevoeld. Waren we snel in het ziekenhuis en begin je net weer een beetje wakker te worden, hoor ik zojuist van je lieve zoon, die de nacht bij je is gebleven... 

Als alles goed gaat, ga je vandaag weer naar huis; daar gaan we in ieder geval voor. Want zeker is dat er ook in deze dag meer dan iets goeds te vinden is!


zondag 2 oktober 2016

De seizoenen

Ik heb veel nagedacht, de afgelopen dagen. Heel wat gelezen ook, maar ben eveneens gewoon stil geweest. En het antwoord kwam dan ook best snel, want natuurlijk weet ik wat er aan de hand is. Waarom ik me voel zoals ik me voel en doe zoals ik doe, de laatste tijd. 

Ik reageer nu eenmaal enigszins 'allergisch', zeg maar, als anderen hun normen* door mijn strot proberen te duwen en daarmee mijn waarden keer op keer overschrijden. Mijn waarden, loyaliteit, samenwerking, verantwoordelijkheid, openheid, eerlijkheid, vrijheid; mijn kompas. Ze geven mij richting en motiveren me te doen wat ik doe. 
En, als iemand daar overheen denkt te blijven walsen, op een voor mij onbehoorlijke manier, tja, dan is het toch wel echt tijd hè. Tijd voor mij om aan de slag te gaan, met en voor mezelf. En ach, volgens mij was ik dat eigenlijk al. Al liet ik me stiekem toch nog heel even afleiden door misschien wel voorbij te gaan aan mijn onderbuikgevoel, wat ook nu weer bleek te kloppen...

'Leef jij gelaten je lot of schep je het leven dat jij wilt?' las ik vandaag. 
Mooie vraag hè? Eentje waar misschien wel meer mensen over nadenken in deze periode, de herfst.

En toen kwam ik deze tegen, die ik graag met jullie deel, want hé, toeval bestaat nu eenmaal niet én ik laat me graag inspireren door de natuur! De seizoenen, een prachtige metafoor voor de cyclische beweging die in elk ontwikkelingsproces te herkennen is, in iedere geval zeker in het mijne... 

De herfst
De tijd van de naar buitengerichte groei is nu ten einde. Net als de herfst, maak je de balans op en neemt afscheid van datgene dat niet meer werkt voor jou. Durf los te laten en ruim overbodigheden op. Waar zit er kwaliteit in je handelen en waar niet?

De winter
Neem afscheid van wat je hebt losgelaten en rond af. Kom volledig tot jezelf in de ontspanning van de winter. In de leegte laat het meest eigene van jezelf zich zien. Je mag jezelf de ruimte geven om je weer op te laden voor een nieuwe lente..

De Lente
In de lente
 wil alles dat zich in de winter onder de oppervlakte heeft klaargemaakt naar boven, naar buiten! Het voorjaar is de tijd om voorzichtig nieuwe kiemen te laten opkomen, met energie komen nieuwe ideeën, dromen, wensen, zonder te overhaasten.

De zomer
De zomer gaat over in rijping. Alles wat je hebt laten ontkiemen, komt in het volle licht te staan, ideeën kunnen nu vorm krijgen, werkelijkheid worden.

Ik zie het eigenlijk wel voor me, heel eerlijk gezegd, als ik het mezelf hardop hoor voorlezen. Ik weet ook dat ik het binnen afzienbare tijd weer voel, in ieder geval ruim voordat de volgende lente begint...



*Verwar de betekenis van het tegenwoordig in een adem genoemde “normen en waarden” niet. Normen zijn namelijk de waarden van een ander waar jij je aan moet houden. De term ‘normen’ komt uit de kwaliteitszorgsystemen zoals ISO xxxx en betekent letterlijk (van Dale): “Manier van handelen waarnaar een categorie van personen zich kan of moet richten.” Normen worden neergelegd door de regering, de wet en je omgeving en hoeven niets met jouw waarden te maken hebben.
Bron: nlpmij.nl 

maandag 26 september 2016

De draad weer oppakken...

... doe ik morgen weer, als ik aan het werk ga na even heerlijk de tijd voor mezelf te hebben gehad. Zo deed ik dat ook zondag, de draad weer oppakken, na een gezellige burendag met mijn vriendin te hebben beleefd, een dagje eerder...

En op zich heeft de ene draad helemaal niets met de andere te maken. Maar misschien toch ook wel een beetje. 


Even schakelen en de draad weer oppakken. Ach ja, het laat zich nu eenmaal niet vatten in een hapklare handleiding. En toch doen we het misschien wel meerdere keren op een dag, soms. 


De draad van morgen is overigens helder en ik voorzie dan ook geen problemen om weer met die draad aan de slag te gaan. De draad van zaterdag daarentegen was dit keer van een hele andere orde. Hij zat behoorlijk in de war, gedraaid en in de knoop. Ik was hem zelfs geloof ik heel eventjes kwijt.


Voor het eerst ging er een avond en een nacht voorbij voordat ik voor mijn gevoel weer een beginnetje zag in die hele grote kluw.
En toch, als ik nu heel goed kijk, is er ook wel iets veranderd aan die draad; o
ns lijntje, dat zorgt voor samenhang en houvast. Het is een beetje dunner, de kleur een ietjes valer en hier en daar hangt er een rafeltje. Op zich niet heel erg en het zal me best nog wel een keer vaker gebeuren. Het hoort ook zo bij het proces. Alleen deze rafel had ik even niet zo snel zien aankomen...


Ik stond erbij en ik keek er naar, zaterdagmiddag. Terwijl we rustig aan het wandelen waren, zag en voelde ik letterlijk -van het een op het andere moment- de wereld van mijn vriendin vervagen. 
Op nog geen honderd meter verwijderd van haar huis vroeg ze met achterdochtige stem: 'Maar hoe kom ik nou dan thuis dan?' En even later, terwijl we nog een glaasje ranja dronken, kwam ineens uit het niets heel zacht de vraag:'Hoe lang kennen wij elkaar dan en hoe is dat zo gekomen dan?' 


Het besef dat ook daar inmiddels rafels zijn ontstaan, kwam bij mij wel even binnen. Tja, even schakelen en de draad weer oppakken, lukte op dat moment dan ook net iets minder snel dan anders... 


En toch was het een weekend om te koesteren! 

Niet alleen door een hele gezellige burendag, met zang, dans én schitterend weer. 



Ook de zondag mocht er wezen...



Familytime, met volop gezelligheid, lekker eten en tijd om weer eens uitgebreid bij te kletsen en met gepaste trots te luisteren. Zo vertelde o.a. mijn bonuskind -even tussen neus en lippen door- dat zijn stageplek voor zijn tweede studiejaar ook geregeld is. Dit jaar loopt hij 'gewoon' stage bij een orthopedagogisch didactisch centrum, wat onderwijs en begeleiding verzorgt voor leerlingen die problemen hebben met leren en/of sociaal functioneren. En zo heeft ook hij dus intussen de welbekende draad weer opgepakt, en hoe!

woensdag 21 september 2016

21 september...


Als je niet meer weet dat je vergeet
en alles om je heen lijkt te vervagen

Als je niet meer weet dat je vergeet
het je niet meer lukt de beelden te verjagen

Als je niet meer weet dat je vergeet
de verwarring alleen maar toeneemt

Als je niet meer weet dat je vergeet
je zelfstandigheid nog verder afneemt

Als je niet meer weet dat je vergeet
het begrijpen verder achteruit gaat

Als je niet meer weet dat je vergeet
je soms zo maar wat voor je uit praat

Als je niet meer weet dat je vergeet
je steeds meer vervreemdt van je omgeving

Als je niet meer weet dat je vergeet
en alles lijkt op een hele andere beleving

 Als je niet meer weet dat je vergeet
het verleden meer en meer gaat herbeleven

Als je niet meer weet dat je vergeet
voor je gevoel nog zoveel hebt te geven

Als je niet meer weet dat je vergeet
het bekende je steeds vaker laat verrassen

Als je niet meer weet dat je vergeet
je het idee hebt altijd te moeten verkassen

Als je niet meer weet dat je vergeet
en je noemt jezelf soms een fantast

Als je niet meer weet dat je vergeet
terwijl je alleen maar zoekt naar wat houvast

Als je niet meer weet dat je vergeet
je voortdurend dwaalt in je verleden

Als je niet meer weet dat je vergeet
je toekomst hier is
misschien wel in dit heden

dan blijft herinnering 
wellicht het mooiste woord
en zal ik dan ook blijven zorgen 
dat jouw stem helder wordt gehoord...