zondag 29 oktober 2017

Op een dag als vandaag...


Hé die ma,

Hoe is het nou? 

Ik zou het stiekem best aan je willen vragen. Kort om het hoekje gluren, effe checken hoe het met je is daar boven. Weer eventjes aanschuiven aan jouw eettafel. Puzzelboekje, agenda en pen links naast je op een stapeltje. Kop koffie verkeerd en iets lekkers erbij. Juist op een dag als vandaag, omdat we op deze dag altijd je geboortedag vierden...

Vanzelfsprekend zouden we een bloemetje voor je meenemen, zo'n prachtig goud, geel, oranjekleurig herfstboeket of een mooie bolchrysant voor buiten. En natuurlijk zou jij zeggen: 'Maar dat had toch helemaal niet gehoeven lieve kienders', terwijl je het stilletjes toch wel kon waarderen, zeker op een dag als vandaag.

Hebben ze eigenlijk eettafels boven ma? Het zal toch wel. Naja, ik kan ook gewoon even neerploffen op een wolkje naast je hoor en vertellen wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd, wat me zoal bezighoudt. Want dat is feitelijk wat ik zo graag nog een keer zou willen doen; gewoon een tijdje met je kletsen. Helemaal op een dag als vandaag...

Ik zou je vertellen dat het bonuskind zijn rijbewijs heeft gehaald, in één keer. Gaaf hè! En, o ja, dat we bezig zijn de kamer te veranderen en dan zou ik toch vragen wat je daarvan vindt. Hoewel je nooit schroomde om frank en vrij je mening te verkondigen, er niet altijd de reactie kwam die ik misschien verwachtte, mis ik jouw mening zo af en toe best. Ik denk vaak aan hoe jij zou reageren als er weer eens iets vreemd, raars, liefs, geinigs, ergs, verdrietigs of belachelijks gebeurt. En geloof me lieve ma, daar was de laatste paar dagen en weken toch wel weer met enige regelmaat sprake van. 

Ook zou ik je verslag uitbrengen over die presentatie die ik moest geven, afgelopen woensdag. Dat die goed ging en zo, al was ik -net als mijn 14 medestudenten-best een beetje nerveus. En hoe ik me had voorgenomen te vragen of ik als eerste mocht aftrappen, wetende dat ik anders alleen maar nerveuzer zou worden. Ik had dat ook opgeschreven, 2 weken geleden, toen ik het een en ander aan het uitwerken was. Ik trok dan volgens mij ook wit weg toen ik één van de docenten hoorde zeggen: 'We hebben een lijst met namen en gaan dus in willekeurige volgorde het rijtje af.' De moed zonk me bijna in mijn schoenen toen ik echter hoorde: 'En dus Helena, wil jij beginnen....?' Ach ja, toeval bestaat niet hè. En owh ja, eerste module geslaagd, met een 7,5. Ik ben er blij mee.

A
llicht zou ik je in geuren en kleuren mijn avontuur met dat schaap beschrijven en wat een te gekke ervaring dat was. Stiekempjes hoop ik natuurlijk dat je het gezien hebt, hoe ik 's ochtends om een uurtje 8, nog niet helemaal licht, het zeiknatte weiland in banjerde en een schaap dat op z'n rug lag weer op z'n vier poten zette. En dat ik 'toevallig' een paar dagen eerder op Facebook had gelezen hoe dat moest. Tja, weer zo'n 'toevalligheidje' waar we beiden al nooit in geloofden, al heb je natuurlijk geen flauw idee wat Facebook is, bedenk ik me nu. Toch zou je ook dat best leuk hebben gevonden ma. Hadden we foto's van familie en vrienden kunnen kijken, samen, aan jouw eettafel...

Maar, lieve ma. Ik zou je eveneens vertellen hoe hard ik moest lachen vrijdagmiddag om iets dat ik hoorde op de radio in de auto op weg naar huis. Ik heb het nota bene zelfs ingesproken op mijn voicerecorder (uiteraard stilstaand voor het stoplicht), omdat ik het te grappig vond. Ik wilde deze absoluut niet vergeten en bedacht me tegelijkertijd wat jij hiervan gezegd zou hebben? Het ging erom dat iemand verkondigde dat kinderen op 4 jarige leeftijd filosofie zouden moeten krijgen, want -en nu komt ie- dan zouden ze kunnen meepraten over waarom een stoel vier stoelpoten heeft... Tja, wat zal ik ervan zeggen. Ik vraag me af wat dàt mijn generatie en die daarna zou hebben opgeleverd? Of dat daadwerkelijk verschil zou hebben gemaakt? Of iedereen dan wel de skills en het lef zou hebben om in lastige situaties zuiver te blijven acteren in plaats van te gaan liegen en te bedriegen...? Zo maar wat vragen ma, waarop ik uiteraard geen antwoord verwacht, ook niet op een dag als vandaag.

Ach, en ook op een dag als vandaag, lieve ma, hebben we dat hoekje en die wolk eigenlijk helemaal niet nodig hè. Er zou bovendien toch veel te weinig tijd zijn voor al die andere mooie verhalen die ik nog zo graag met je zou willen delen. Dat ik je oudste zus en nicht laatst nog heb gezien en hoe bijzonder dat was. Dat Serge en ik binnenkort alweer 8 jaar gelukkig getrouwd zijn en wat we dan gaan doen en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Zeker op een dag als vandaag ma weet ik dat ons lijntje er toch wel is. Is het niet in de auto, op weg naar huis, dan is het wel 's avonds als ik net voor het slapen gaan jouw ring van mijn vinger schuif en op mijn nachtkastje leg. Maar ook ben je er steeds vaker in de ochtend, als ik in alle rust, stilletjes de dag begin... zo ook vandaag, op deze toch net iets bijzondere dag...



woensdag 18 oktober 2017

Momentopname...


De dag waarvan ik wist...
maar stiekem hoopte
dat hij er even
nog niet zou zijn

De dag waarvan ik wist...
maar stilletjes wenste
dat als hij kwam
ik voorbereid zou zijn

De dag waarvan ik hoopte
maar wist dat hij zou komen
die dag die was er
zo maar, plotseling

De dag waarop ik dacht
ik hoop dat ik zal weten
hoe het dan is
jij deed gewoon jouw ding

De dag die ik verwachtte
en waarvan ik zeker wist 
't is echt niet te voorkomen
en zachtjes 'wie ben jij ook weer?'
sluimerend bleef hangen
in de lucht

Die dag bleek ook gewoon
net als al die andere
te zijn
in dat moment
en bij 't noemen van mijn naam
je stevig door liet klinken

'ja, dát weet ik wel,
'k weet echt wel wie je bent..'


 En even later
een dag of drie
de mist weer weg
ander moment

lopen we samen
langs het water
laat jij weer stralend zien
wie je nog steeds bent...

zondag 8 oktober 2017

Tegen beter weten in

Zondag, twijfelend zit ik al een tijdje aan de eettafel. Staar naar mijn scherm en lees nog eens terug wat ik twee weken geleden schreef. Ik deed dat overigens om een uurtje of twee uur 's nachts; het hield me wakker.
Achteraf gezien absurd, dat ik juist daardoor niet kon slapen. Zeker als je het afzet tegen al die andere zaken die me wakker houden de laatste tijd.

Kippenvel kreeg ik vrijdag toen ik langs de leeggepompte vijver in Huis ter Heide reed en moest afremmen voor het stoplicht. Ik stond stil en bedacht me dat het net leek op een foute filmset; RTL4 camera's, mannen in zwart-gele overal, ME-busjes, sjofels, zwarte schermen.
Als het licht op groen springt, lijken de auto's voor me zich langzamer dan anders in beweging te zetten. Alsof we allemaal in gedachten heel eventjes bij haar zijn. Langzaam gaat mijn blik nog een keer naar links, een stille wens, misschien wel tegen beter weten in.

Zondag, ik kruid het stoofvlees voor vanavond met peper en zout, een kruidnageltje, beetje kaneel, rodewijnazijn, een aangebakken uitje en een knoflook en laat de boter bruin smelten. De piepers en de rode kool komen later wel...

En zo spelen er nog wel meer van 'die dingen', zorgen en vragen van en over mezelf, mensen dichtbij en iets verder weg. Het maakt me soms verdrietig, maakt dat ik het zo nu en dan ook domweg niet weet, al weet ik dat luisteren met mijn hoofd en hart genoeg is; mee hopen en bidden, mogelijk tegen beter weten in.

Zondag, ontbijt met een eitje, jus d'orange uit een pak en een met liefde gemaakte cappuccino. Het huis geurt naar herfst; verwarming aan en het vlees, uiteraard afgeblust met een scheutje rode wijn, hoor ik zachtjes pruttelen op het fornuis. Nog genoeg te doen, te lezen, te delen, maar dat komt later wel...

Mijn gedachten dwalen weer af. Verschillende scenario's komen voorbij, met daarin diegenen die me lief zijn als hoofdrolspelers. Ik lees nog een keer het mailtje dat zo'n indruk maakte en ik vraag me stilletjes af wat sommigen mensen drijft, bezielt of simpelweg op de been houdt, wellicht tegen beter weten in.

Zondag, en net als op de meeste zondagen vult ons huis zich langzaam met muziek die stilte niet zo zwaar laat wegen. Kranten worden uitgeplozen, de kat probeert stiekem de lekkerste schoot te vinden en ik bedenk me dat de wasmachine eigenlijk al een uur of wat had kunnen draaien, omdat ik toch al even wakker ben, maar ach, ook dat komt later wel...


Ik denk aan gisteren, aan mijn vriendin, hoe we genoten van haring en knakworst, voornamelijk in stilte, omdat je merkt dat ze steeds meer uit het leven groeit, zo moe is. Als ik haar strijkend gadesla, terwijl ik nieuwe kleren voorzie van haar naamlabel, dommelt ze in een diepe slaap om ruim een uur later verward uit te ontwaken; het duurt weer even voor ze me werkelijk ziet, weet dat ik er ben. En natuurlijk maak ik me zorgen, doe ik een zoveelste poging me zo min mogelijk te ergeren aan zorgprotocollen, -wetten en -regels en wens ik, hoop ik, voor haar... tegen beter weten in!