zondag 28 juni 2015

a tribute to



de eerste zonnebloem
een paar weken geleden nog gepland door mijn schoonvader en mijn lief..

A tribute to ... alle mooie en lieve mensen die ons in de maand juni (zijn) ontvallen. Tja, ik doe het woordje 'zijn' maar even tussen haakjes, want juni is tenslotte nog niet voorbij, al hoop ik toch echt dat het nu even genoeg is. 

Ik zei het al (wat ik eigenlijk nooit zeg), maar juni is blijkbaar een mooie maand om dood te gaan. Of misschien moet ik het wel anders formuleren. Misschien is juni dus juist wel een mooie maand om feest te vieren... in de hemel dan althans. Dat kan toch niet anders, als je bedenkt dat ze er weer een paar prachtige engelen bij hebben gekregen...

Zo maar een paar flarden die me te binnen schieten als ik vanochtend lees dat ook de zus van mijn moeder, mijn tante in Amerika, is heengegaan. Even later realiseer ik me dat ze ook nog op dezelfde dag zijn gestorven. Bijzonder, bizar maar ach, wat maakt het eigenlijk ook uit...

En ik doe het eigenlijk nooit, foto's plaatsen, maar nu gewoon wel, ontroerd door de mooie foto die mijn achternichtje op haar fb plaatste: Drie prachtige dames; tante Marie, hartsvriendin van mijn moeder, mijn moeder en mijn tante Peggy, voor insiders 'tante Pé'... het was een 'wereldreis', op bezoek bij haar zus in Amerika, maar wat hebben ze genoten!



En ineens schiet me een bekend verhaaltje te binnen, dat jullie ook ongetwijfeld kennen. Gewoon omdat het past bij de tijd, bij hoe ik me voel en bij wat me te doen staat...(en waar ik gisteren mee begonnen ben zoals afgesproken *knipoog*)...

vrijdag 26 juni 2015

Juni, een mooie maand...


Blijkbaar is juni 
een mooie maand om dood te gaan. 
Mijn lieve moeder deed het in ieder geval ook,
vandaag, inmiddels alweer zeven jaar geleden...

Op zoek naar mooie woorden, 
vind ik ze nu even niet.
En dus beschouw ik juni maar
als een mooie maand om stil te zijn,
wat ik ben, vandaag,
en misschien zelfs wel 
de rest van mijn leven...




zondag 14 juni 2015

Dan is het zo...

*klik hier*

Alle tijd

'We doen gewoon alsof we alle tijd hebben.', schreef ik een dag of tien geleden...

En dat hebben we gedaan,
 ondanks dat ook wij uiteraard wisten dat er altijd die tijd komt dat er geen tijd meer is.

Zondag 7 juni was die tijd. Terwijl een zonnetje de ochtendlucht blauwer kleurde, was het mooi geweest, was het 'einde voorstelling'. 

'Ik heb een prachtig leven gehad'. Ik heb het je vaak horen zeggen. Een leven dat voor ons en voor velen, maar ook zeker voor jou, best nog wel even had mogen duren. Het mocht helaas niet zo zijn. 

'Dan is het zo'
Waren de woorden die je dapper sprak, nog geen twee weken geleden, toen je favoriete arts je vertelde hoe de stand van zaken was... 


Eergisteren hebben we definitief afscheid van je genomen. Dat er in korte tijd toch zo veel kan gebeuren. Die snelheid maakt dat het onwerkelijk is. De werkelijkheid is dat het voor jou snel genoeg was.

Omringd door heel veel lieve mensen, die van je houden, hebben we vrijdag eveneens je leven gevierd. Samen met je kleinzoon, waar je zo trots op was, die nog een laatste keer voor je speelde en ontroerde met de klanken van Chopin. Mijn lief, jouw zoon, waar je zo trots op was, die prachtig heeft gesproken; jullie leven gevat in woorden, geschreven uit zijn hart, met alle emoties die bij dat leven hoorden...


Eigenlijk is het met geen pen te beschrijven, het is eenvoudig zo. Niets meer en niets minder, maar voor altijd in ons hart!




  

woensdag 3 juni 2015

zo maar een verhaaltje...

Relax, neem een moestuin

'Moestuinier jezelf gezond. Groen maakt gezond. Een beetje natuur in je buurt zorgt voor minder stress en een betere stemming. Maar de ultieme vitamine G is volgens deskundigen de moestuin!'

Ik verzin het niet hoor, maar ik las dit in mijn mailbox ongeveer een uur nadat mijn lief onze prachtig moestuinbak in elkaar had geschroefd en op wieltjes had gezet. Tja, ik heb het altijd al gezegd: 'Toeval bestaat niet...'

'Het zal wel Destino zijn...', schreef een lief iemand mij vanochtend. En ik geloof daar heilig in, maar dat is al lang geen nieuws meer.

Ook de afgelopen dagen komt 'het toeval' of misschien zelfs wel 'het lot' of 'de kans', weer ontegenzeggelijk (onweerlegbaar, helder, onbetwistbaar, ondubbelzinnig, onmiskenbaar, onomstotelijk, overduidelijk, zonneklaar: bron Wikipedia) 
om de hoek kijken. En dus geen onmogelijkheden maar vooral gelegenheden, hoe bijzonder is dat.

Ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. En misschien is het ook wel niet uit te leggen hoe plotseling het goede kan ombuigen richting een afgrond, er ergens een snellere sluiproute lijkt ingezet, die niemand had kunnen voorzien. En vandaar dus ook maar gewoon dit 'zo maar verhaaltje' op een hele gewone doordeweekse woensdagochtend.

Het mooie is dat je overal ter wereld 'kansen' kunt zien, als je gelooft dat toeval niet bestaat. Engels biedt chance, Spaans geeft oportunidad en ook Frans en Italiaans doen niet onder met opportunité en opportunità...

Volop kansen dus, waar je ook bent en wat je ook doet.

En die kansen benut ik, samen met degene die me lief zijn, vandaag, de komende tijd en...