donderdag 31 december 2020

De laatste...

 

Ik heb staan te genieten gisterenavond. Toevallig keek ik even naar buiten en ving hem tussen de bomen door; de volle maan. Iets magisch, vind ik, net als oudjaarsdag. De laatste dag van het jaar heeft voor mij ook altijd wel een zweempje magie of zo... Nog even tijd voor de laatste dingen, een telefoontje, een mailtje, bijna niemand om je heen, het gevoel de dingen te moeten afronden, met soms in je hoofd dat onrealistische plaatje er na vandaag geen wereld meer bestaat... Gelukkig viel dat gevoel vandaag wel mee (ook ik leer). Het heeft ook ongetwijfeld te maken met de tijd waarin we ons nu bevinden, en waar ik het verder niet over ga hebben, dat mogen anderen doen. Er was namelijk gelukkig ook heel veel wat wél goed ging; positief nieuws! En dus ga ik zo optimistisch mogelijk het oude jaar uit en het nieuwe in, met die gedachte dat:

1. De toppen van de Himalaya na tientallen jaren weer zichtbaar waren.
2. Schotland maandverband en tampons gratis maakte om menstruatie-armoede te stoppen.
3. Zweden de eerste true coast supermarkt opende.
4. De Nederlandse overheid statiegeld invoert op kleine plastic flesjes.
5. In zo'n 30 jaar het aantal zwarte neushoorns steeg van 2500 naar een record van 5600.
6. De app Too Good To Go dit jaar z'n 5 miljoenste maaltijd redde.
7. Het Rode Kruis een wereldwijde stijging zag van het aantal vrijwilligers!
8. In Nederland er bijna 100 mensen werk vonden d.m.v. open hiring.
9. Ruim 70% van de Nederlanders de positieve klimaateffecten van COVID-19 willen vasthouden.
10. Het bestrijden van racisme en discriminatie verplichte leerstof wordt op school.
11.. Voor het eerst in 150 jaar er in Argentinië roodgroene ara's zijn geboren in het wild.
12. Ook bewoners van huurwoningen vanaf nu zonnepanelen kunnen aanschaffen.
13. Veel mensen de quarantaine als een welkom moment van rust en bezinning ervoeren.
14.  Kamala Harris werd gekozen tot de eerste zwarte vrouwelijk vice president van de VS.
15. In Costa Rica bijen burgerrechten hebben gekregen.
16. Eenzame Belgische studenten met een hond wandelen om hun zorgen te vergeten.
17. Als oplossing van de werkdruk en het lerarentekort kunstenaars af en toe de leraren vervangen.
18. Op Bonaire 113 nesten van zeeschilpadden gevonden zijn, een stijging van 27%.
19. Het eerst huis van 100% recycled plastic werd gebouwd.
20. De otter in Nederland niet meer op de lijst van bedreigde diersoorten staat.

En mochten jullie de behoefte voelen om het nog eens uitgebreider te lezen, neem dan een kijkje op: Positief nieuws: 20 dingen die wél goed gingen in 2020 — MaatschapWij.

Ik ga zo nog even een frisse neus halen, zoals ik al zo vaak heb gedaan het afgelopen jaar; de dag, het weekend, de feestdagen ingewandeld, wandel ik nu het jaar uit. De dingen die ik niet wil meenemen, daarlatend (waar en bij wie ze horen) en weer positieve energie opdoen voor het jaar dat er bijna is...


zondag 20 december 2020

Bijna

'Bijna is het zo ver, en laten we 2020 voor wat het is', schreef ik de afgelopen dagen op menig kaartje. Een jaar met geen normale pen te beschrijven toch? Dus laat ik me daar dan ook maar niet aan wagen. En ik doe het ook echt niet, want er is zo onnoemelijk veel niet gebeurd, en ook zo veel wel. Veel woorden, geen woorden, niet weten waar ik beginnen moet en misschien ben ik al lang begonnen, of al klaar mee... zo maar wat flarden die door mijn hoofd schieten. Leuke maar ook niet leuke, mooie maar ook intens verdrietige dingen. 
Dus ja, om een lang verhaal kort te maken, voordat ik nu ongemerkt toch een jaarbeschrijving ga geven, te veel om op te noemen. En feitelijk net weer als ieder ander jaar, maar voelt het nu mogelijk anders. Bij mij in ieder geval wel. 

En ik ben ongetwijfeld niet zo heel veel anders dan al die andere mensen die er wel of geen last van hebben, of in mindere mate, of overal wat van vinden of helemaal niets vinden. Af en toe ook best lekker. Ook ik heb mijn slechte en (gelukkig meer) goede momenten, waarin ik probeer er een wat meer antropologische kijk in te gooien. Zoals Jitske Kramer, corporate antropoloog, zo mooi omschrijft. Zij heeft het over oordeelvrij kijken en luisteren. Je oordeel uitstellen door werkelijk te luisteren. Je inleven in het verhaal dat zich aandient. Buiten je eigen kaders kijken en voelen, zonder dat je er meteen iets van vindt, mooi of lelijk, goed of fout. Dat lukt natuurlijk niet altijd, want ik vind nu eenmaal overal wat van. Zo ben ik bovendien opgevoed door mijn lieve moeder, om overal wat van te vinden; vond zij tenslotte ook. Het fijne is dan wel dat ik -in tegenstelling tot mijn lieve moedertje- steeds meer leer gewoon mijn mond te houden in het kader van, je mag best overal iets van vinden.... je hoeft het alleen niet altijd gelijk te roeptoeteren... zoiets dus. En ook ik vraag me steeds vaker af, als ik weer eens verrast wordt door wat er gebeurt of hoe dingen gaan die nogal botsen met mijn eigen waarden: 'Wat maakt nou dat het mij raakt? in plaats van te denken: 'Belachelijk dat het zo gaat' (@Jitske). Ik blijf dus onverstoord oefenen, want -ook dat heb ik ooit geleerd van, inderdaad, mijn lieve moedertje- oefening baart kunst.

Ach ja, die lieve moeder van mij, die overigens niet altijd zo'n lieverdje was. Maar goed, daar had ze dan ook alle reden voor, geloof mij. En ondanks dat je je soms schrap moest zetten voor haar snoeischerpe verbale uithalen, is het toch wel de dapperste vrouw die ik in mijn leven heb meegemaakt. Goh, wat kan ik haar en haar af en toe ongenuanceerde mening soms ineens heel erg missen. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat ze deze rare en bizarre tijd niet hoeft mee te maken. Deze week nog maar even een kaarsje bij haar branden. Altijd fijn zo'n ritueeltje om degenen die je mist in het licht te zetten, op welke manier dan ook; ik houd ervan. Geeft ook weer houvast, zeker in tijden van onzekerheid, zoals nu.. 

Jitske omschrijft deze tijd als een reis met heel veel onzekerheden, onvoorspelbare momenten, frustratie, verdriet en blijdschap. Een reis waar we niet om hebben gevraagd, met een reisgezelschap dat we niet zelf hebben uitgekozen. Een reis die ons hoe dan ook zal veranderen, die de geschiedenisboeken ingaat en waar onze kleinkinderen naar zullen vragen. 
En ik sluit me dan ook graag aan bij haar 'reisadvies': 'Omarm en accepteer dat het nu eenmaal zo is zoals het is. Kijk met een antropologische blik. En onderzoek hoe je elkaar kunt ondersteunen, inspireren en uitdagen. Op afstand en dichtbij, want wij kunnen dit. Net als zij, hoop ik dat deze reis ons brengt naar de plek waar we moeten zijn. En, als we elkaar onderweg tegenkomen, zoekend, vindend, dat we elkaar dan nieuwe routes en verhalen vertellen over mooie vergezichten.

Wie weet, misschien zijn we er wel bijna...
 

zondag 25 oktober 2020

De mist in...

Wat heb ik genoten; in alle vroegte de deur uit met de wetenschap dat je bijna geen 'soortgenoten' tegenkomt, gestaag door kunnen stappen, in m'n eentje, in een hele kleine en stille wereld. Zo nu en dan een piepende meerkoet vanuit zacht wiegend riet aan mijn rechterzij, af en toe stil staan, een foto maken op het moment dat 2 witte zwanen langzaam opdoemen in een sloot aan mijn linkerzij, de wind en ochtendkou die mijn neus doen druppelen. Dus ach, maar goed dat ik niemand tegenkwam. Toch een beetje ongemakkelijk in deze tijd, ongegeneerd je neus ophalen. 

En zo ging ik de afgelopen tijd letterlijk meer dan eens de mist in... 


Bijzonder eigenlijk hoe vaak er een negatieve betekenis aan deze uitdrukking wordt gegeven. Zoek maar eens een synoniem; floppen, in duigen vallen, misgaan, stranden, op niets uitlopen. Terwijl, grappig genoeg, mijn 'de mist in gaan' juist deze week iedere keer uitliep op iets geweldigs - althans, vond ik. Van oorsprong is het trouwens een zegswijze uit het Jiddisch en heeft het niets te maken met nevel maar betekent het: 'Gooi 't maar op de mestvaalt'. 

Ach ja, taal... altijd meer dan gewoon een verzameling losse woorden, waar sommigen de mooiste dingen mee kunnen, zo bleek ook weer deze week.

Ik, me myself and I, ga natuurlijk regelmatig op die andere manier de mist in, net als al die andere 'soortgenoten'. De afgelopen tijd hebben we daar voldoende voorbeelden van kunnen zien, zelf bij ons eigen koningshuis.... Van mij zou je trouwens ook kunnen zeggen dat ik 'betrokken ben, maar niet onfeilbaar'. Tevens een prachtige slotzin van een historische excuus, geschreven door een hele knappe speechschrijver, las ik in de krant. Mij bekroop meer een gevoel van: 'wie zonder zonde is, gooie de eerste steen en zo... Want laten we eerlijk zijn, gaan we niet allemaal geregeld 
die ons allen welbekende mist in? En had de periode voor de zomer misschien nog iets rustgevends, zie ik de laatste tijd vooral complotdenkers, demonstraties, frustraties en woede om me heen... en daar vind ik iets van. Vooral misschien wel het feit dat ik er eigenlijk niets van wil vinden, behalve dan dat ik het vooral buitengewoon vermoeiend vind en mijn best doe om daar ver vandaan te blijven, want iedereen heeft vooral recht op zijn of haar eigen mening. Neemt niet weg dat ik dan ook wel weer een mening heb over hoe sommige 'soortgenoten' deze mening ventileren... maar dat lijkt me evident. En zo heb ik er toch weer meer over gezegd dan ik van plan was... pfff...zo zie je maar weer hoe lastig het soms is om ook op dat vlak niet de mist in te gaan.

Gelukkig gebeuren er ook heel veel positieve dingen om me heen. Zo gaaf om te lezen hoe krachten worden gebundeld in zorg en horeca, hoe er creatief wordt samengewerkt om ook voor de meest kwetsbare doelgroepen maatoplossingen te blijven zoeken én te vinden. Evenzo word ik ieder keer weer blij en ben ik trots als ik zie hoe dichtbij huis de vrijwilligers van ons maatjesproject dementie hun stinkende best blijven doen. Op een grijze zondag als vandaag haal ik mijn hart op als ik alle tijd heb om uitgebreid de kranten te lezen en mijn oog valt op een kop:  'Doemdenken uit, dagdromen aan...' gewoon omdat, zoals Sara van Gorp schrijft, 'in tijden van onrust, dagdromen een uitkomst is'. Ik vind een bepaalde troost als ik lees dat 'muziek vuur doet ontvlammen, tranen laat stromen, orde of juist chaos schept.'  Zo schrijft ze dat ze sinds corona vaak luistert naar 'Don't you worry bout a thing' als er weer eens krankzinnige cijfers zijn zoals de afgelopen dagen en - net als ook bij mij - de onrust toeslaat en ze zich afvraagt waar dit heen gaat. En dat je geen zorgen maken hierom niet bestaat. Dan helpt ook mij een aantal dingen om te ontsnappen naar een ander universum met net iets meer uitzicht, of misschien wel net iets minder, zoals wanneer je de mist in gaat... 

Zojuist kon ik dan ook een glimlach niet onderdrukken toen ik las: 

'Kans op flinke mist en nachtvorst in november. Het lijkt erop dat het in november flink mistig kan worden. De komende maand brengt naar verwachting rustig weer met zich mee met weinig wind en dat vergroot de kans op mist en ook nachtvorst, voorspelt Weeronline.'


En dus vergeef mij, want ik weet nl. nu al zeker dat ik de komende tijd geheel vrijwillige regelmatig weer de mist in ga...

zondag 20 september 2020

Ik snap er niets van...

Soms doe ik 's ochtends onder de douche nog wel eens een korte meditatie. Bedenk ik me hoe blij ik ben met weer een fantastische nieuwe dag. Zie ik mezelf boven op Olympus staan -bijvoorbeeld- met mijn armen wijd, terwijl het water via mijn kruin naar beneden klettert, alles meenemend wat niet bij mij hoort... ik noem maar iets. Naja, tot zover een intiem kijkje in mijn ochtendritueel.

Maar nee, dan onlangs. Vroeg uit de veren, omdat ik een kantoorlocatie van het slot moet halen, bevind ik mijzelf ineens -onder de douche dus - het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen zingend.... D
enk dan: Hoe in vredesnaam kom ik 's ochtends om 06.00 uur aan DAT liedje... schiet mij maar lek, ik snap er niets van.

Afijn, ik heb het hier al vaker geschreven, ik snap wel meer niet. En zeker de laatste tijd, als ik de kranten lees en het journaal zie. Vrolijker word ik er in ieder geval niet van. Komt ook mede door het feit dat ik vind dat ik toch ook wel een soort van passend antwoord moet hebben op sociaal maatschappelijke problemen of zo. Of er in ieder geval iets zinnigs van moet (kunnen) vinden misschien wel. Helaas heb ik dat niet altijd, jammer genoeg. Ik merk ook dat ik me regelmatig bedenk dat ik misschien wel ergens van alles van vind, maar me ook realiseer dat ik daar niet zoveel mee opschiet. En tja, waarom zou ik het dan benoemen hè. Je mag natuurlijk van alles vinden (dat vind ik ook), maar je hoeft het niet altijd te ventileren... of zoiets. Wat overigens absoluut niet wil zeggen dat iedereen dan maar zíjn of haar mond moet houden hè, want dat zeg ik niet. Dat doe ik tenslotte ook niet. Ik vind het geweldig als iemand een eigen(zinnige) mening heeft en ervoor kiest deze respectvol te uiten. En daar zit voor mij in ieder geval de crux, respectvol... 

Ik doe dat lang niet altijd (meer), mijn mening uitspreken. Probeer ook soms gewoon oordeelloos door het leven te gaan; ook beste fijn (en oefening baart kunst). Vind het vaak de energieverspilling niet waard en snap intussen redelijk goed tot waar mijn cirkel van invloed rijkt, als dat al aan de orde is. Toch is er iets dit weekend wat redelijk in mijn hoofd blijft spoken. Het laat me niet los en daar snap ik niets van. Heb daar meestal namelijk niet zo last van.

Zo las ik gisteren de column van Saskia Noort, zoals ik feitelijk ieder weekend doe. Dit keer vraagt ze zich af of het haar nog wel raakt, als iemand optikt dat zij omwille van haar mening voor een trein geworpen moet worden... of erger. Dat haar huid inmiddels dikker is geworden en de dagelijkse haat via de socials afglijdt als olie van een tefallaag... Haat zonder gezicht, online en anoniem, blijkbaar genormaliseerd. Ook schrijft ze dat ze wil dat degene die haar dood wenst (en erger) haar recht in de ogen aankijkt en een mens ziet. Dat zij ook de gelegenheid heeft hem of haar als mens te zien, want als we de menselijkheid van elkaar niet meer kunnen zien, dat we dan echt verloren zijn...
Ik snap het niet, echt niet, en hoop dan ook dat zij en al die anderen nog heel lang blijven schrijven, hun eigen keuzes kunnen maken, als mens en, uit de grond van mijn hart, dat we nog niet verloren zijn.

Gelukkig gebeuren er dan ook genoeg dingen die ik wél kan bevatten. Dingen waar ik heel blij van word, zoals een klein berichtje vanochtend: 'Vind je het leuk als ik een bakkie kom doen?' En voor je het weet zit je zo drie uur weg te kletsen en bestaat er -eigenlijk zoals al die jaren- geen 'lange-tijd-elkaar-niet-gezien'; vriendschap, vertrouwd, intussen alweer 37 jaar... en ik ben ook trots op haar en de keuzes die ook zij (heeft ge)maakt!



woensdag 22 juli 2020

Vraag me niet waarom


... want ik weet het ook niet. Waarom ik deze tekst vandaag weer tegen kom... als ik gewoon zwijgend voor me uitstaar. Me bedenk dat er wel heel veel te schrijven is, maar ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. 

Vraag me niet waarom... ik deze opgeslagen heb als concept, op 1 september 2019, en daarna nooit iets mee heb gedaan. Ik
 heb ook geen idee wie het geschreven heeft, en dus hierbij mijn oprechte excuses voor het niet vermelden van de juiste bron.

Vraag me niet waarom, ik het gevoel heb deze dan vandaag te moeten delen. Uitleggen kan ik het toch niet... en dat doe ik dan ook maar niet...

Wat ben je waard?
Wanneer een ander tegen je zegt,
of ooit tegen je heeft gezegd,
dat je niets waard bent, 
en jij bent daarin gaan geloven,
je hebt dat omgevormd 
tot een diepe overtuiging
en je gedrag daarop afgestemd, 
zal deze overtuiging steeds opnieuw 
terugkomen in je leven.

Wanneer er iets in je leven gebeurt,
is de kans vrij groot dat dat
de eerste overtuiging is die opkomt.
Ik ben het niet waard,
een ander waardeert mij niet,
waarom zou ik iets zeggen
ze luisteren toch niet,
er valt toch niets aan te doen
want ik ben dat niet waard.

De waarde die je jezelf toekent
is vele malen belangrijker dan
de waarde die een ander je toekent.
Wanneer je je waarde laat afhangen
van een ander omdat je niet in staat bent
jezelf te waarderen,
gebeurt er iets bijzonders.

De ander kan je alleen in die mate waarderen
waarop je jezelf waardeert.
Alleen wat in jou al aanwezig is
kan door een ander worden (h)erkend.

Andersom werkt het ook,
ik kan tegen iemand zeggen
dat iemand heel waardevol voor mij is,
maar wanneer degene tegen wie ik het zeg
geen zelfwaardering heeft,
is de kans vrij groot dat
mijn waardering niet binnenkomt.
Het heeft als het ware geen innerlijk draagvlak.

De waarde die je hebt, heeft
niets te maken met geld, opleiding,
een dure auto, een groot huis,
de hoeveelheid vrienden die je hebt.
Ook al wordt je van jongs af aan geleerd
dat daardoor je waarde wordt bepaald,
er zijn genoeg mensen die het allemaal bezitten
en die zichzelf niet waarderen om wie ze zijn.

Zelfwaardering komt van binnenuit.
Jezelf erkennen als waardevol en belangrijk
voor jezelf is een krachtige cirkel.
Je hoeft er niets voor te doen en
er niets voor te bereiken.
Ook al is je je hele leven wijsgemaakt
dat het pas geldt wanneer
iemand anders je waardeert,
of wanneer je iets hebt bereikt in je leven,
het is niet waar.

Wanneer je blijft hengelen
naar de goedkeuring van iemand anders,
naar de waardering van iemand anders,
zoek je het buiten jezelf
en daar zul je het niet vinden.

Alleen al het feit dat je nu in deze tijd
op de wereld bent, ademhaalt, en leeft,
is genoeg om jezelf te waarderen.

Wanneer je jezelf niet waardeert
om wie je bent
heb je jezelf nog niet ontmoet
en ga je af op een plaatje dat ooit
voor jou of door jou is geschilderd
in een bepaald licht.

Ieder mens is waardevol,
en wanneer jij daar anders over denkt
ben je gaan geloven in de slechte sprookjes
van een bedachte wereld.

Bron: onbekend

vrijdag 26 juni 2020

12... gewoon normaal


Dit zag ik vanochtend, toen ik de luxaflex open draaide van het keukenraam. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en hoorde mezelf zachtjes fluisteren: 'dank je wel...' om me een seconde daarna te bedenken dat ik er toch echt een fotootje van moest maken.

Kijk ik zojuist uit mijn raam, zie ik prachtig avondrood tussen grillige donkere wolken. Hoor een zacht tikken van kleine regendruppels op het dak van de carport en vraag me af waar het onweer blijft. Ook realiseer ik me ineens hoe snel de dag weer voorbij gegleden is. Zo maar, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het natuurlijk ook. En aan de andere kant, wat is normaal hè? Twaalf jaar geleden was deze dag verre van normaal, althans, in mijn ogen...

Wel een dag als alle anderen, die dag waarop zij besloot dat het genoeg was. Ach ja, hoe kon het ook anders, ze had haar hele leven al haar eigen boontjes gedopt en ook deze beslissing nam ze dus gewoon in haar eentje, nog geen twaalf uur nadat ik haar aan de telefoon had gehad. De normaalste zaak van wereld...ze had het altijd al zo gedaan. Schiet me nu ineens te binnen dat het daarom misschien ook wel is dat ik daar soms een beetje last van hebt of zo. Dat machteloze gevoel nergens meer invloed op te hebben als je niet wordt meegenomen in beslissingen. Voor het blok gezet wordt, ook al is het vanuit een liefdevolle intentie, zo verdraaide definitief...

Tja, ze deed nu eenmaal de dingen graag op geheel eigen wijze. Stoer, dapper en soms rete eigenwijs!

Twaalf jaar alweer, als de dag van gisteren, ik blijf het zeggen. En er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ze er wel even is. Zo ook vandaag als ik later in de middag ineens een heel klein blauw vlindertjes rond zie fladderen... ook maar eentje hè!

Afijn, een dag als alle anderen, misschien alleen een beetje warmer dan normaal. Maar ja, wat is normaal hè?

Het is gemakkelijk haar voor de geest te halen, zoals ze vaak voor me stond en zei wat ze te zeggen had als ze ergens iets van vond. Zo ook waarschijnlijk van deze tijd, daar had ze vast en zeker haar mening over. Ik hoor het haar zeggen: 'Ach kienders, doe maar gewoon normaal, dan doe je echt al gek genoeg.' En ik kan een glimlach niet onderdrukken...


maandag 1 juni 2020

De werkelijkheid...

Soms is de verleiding best groot, om een beetje te gaan somberen of zo. En zo ben ik helemaal niet, 'die tijd heb ik wel gehad' zal ik maar zeggen. Afijn, misschien ken je het ook wel, je bent gelukkig, misschien bij vlagen wel héél, en dan ineens slaat een blues toe waar je geen verweer tegen hebt (zoals Martin Bril ooit schreef). Wat kon hij het toch altijd prachtig verwoorden... ik mis die verhaaltjes van hem best, oog voor detail, ontroerend de dagelijkse dingen beschrijven. Van de week schoot het me ineens te binnen, hoe zou hij in deze tijd hebben geschreven. Zou het hem juist in deze tijd ook zijn overkomen, die blues, waar je dan net even niet het juist antwoord op hebt. Maar ja, je schiet er allemaal niks mee op hè. Mijn moeder zou zeggen: 'Klaar met dat gesip, je hebt er alleen jezelf maar mee...'

… schreef ik in de maand mei en kwam niet verder om de een of andere vage reden. Geen idee waar het in zit, aan ligt, maar soms is het er simpelweg niet of zo. Misschien ook wel gewoon moe van alles. En nee, ik ga 'het' woord niet noemen, want iedereen weet toch wel waar ik het over heb. Daarbij, er is al zo ontzettend veel over geschreven dat die paar regels van mij echt niet gaan bijdragen aan nieuwe of opzienbarende inzichten, hoewel...

Ik omarm de werkelijkheid, heb ik al even geleden besloten en gebruik vooral mijn gezonde verstand. Volgens mij schiet ik daar het meeste mee op. Een beetje meebewegen op de golven en de wind en kijken waar ik uitkom; op de rest heb ik immers toch geen invloed. Zo ook niet op de maand die voor me ligt, eentje vol met herinneringen... de afgelopen dagen heb ik er al een paar opgepoetst, die anders leken te vervagen. En ach, eigenlijk weet ik ook dat dat helemaal niet kan.


Juni... we gaan het zien, we gaan het meemaken en we gaan er in ieder geval ook van genieten!



maandag 27 april 2020

Wees wijs...

Op zich heb ik niet zo veel met Koningsdag, eigenlijk al jaren niet. Ik ga niet gehuld in het oranje, laat al menig jaar de koningsnacht aan me voorbij gaan en je zult me ook zeker niet zien toosten met een glas oranjebitter in de hand.

En toch, heel raar, leek het wel alsof ik de afgelopen dagen ergens behoefte had aan onze driekleur en de kleur oranje in huis. En zo geschiedde; haalde ik zaterdag 2 bossen tulpen in huis -oranje- en werden er zaterdagavond samen met nog wat andere lekkernijen ook een slinger vlaggetjes -oranje- een Nederlandse vlag én natuurlijk tompoucen -uiteraard oranje- bezorgd. Dit alles in het kader van de boodschap dit jaar toch echt thuis Koningsdag te vieren. 
De tompoezen verdwenen in de koelkast en het vlaggenmateriaal verstopte ik op een niet te vinden plek voor mijn lief; blijft toch leuk iemand verrassen...

En nee, ik heb om klokslag 10 uur niet in de deuropening het Wilhelmus meegezongen, dat zing ik normaal gesproken ook niet op Willem z'n verjaardag. Wat ik wel heb gedaan is vanochtend toen mijn lief nog op 1 oor lag de kamer iets opgeleukt; slinger vlaggetjes aan het plafond, de vlag voor het raam en de buren om 09.50 uur geappt dat er een verrassing op ons 'doorgeeftafeltje' onder carport voor ze stond...(toevallig wist ik dat het ze niet was gelukt tompoezen te scooren voor vandaag). 

Onbetaalbaar, klein geluk, zowel de glimlach bij de buurvrouw bij het zien van de 2 oranje tompoucen als de twinkeling in de ogen van mijn lief toen hij net voor tienen beneden kwam: 'Ik had helemaal niet het gevoel, maar nu wordt het toch nog een hele gezellige, echte Koningsdag...' En die wens ik iedereen!

En heus lieve mensen... het is echt niet zo moeilijk als het lijkt, het is eigenlijk best heel simpel...



zondag 19 april 2020

Niets gekker dan ...


‘Niets gekker dan de werkelijkheid Heleen…’ Ik staar naar zijn woorden. Een lieve vrijwilliger die reageert op het besluit om de contacten voor de maatjes dementie te beperken tot telefonische. Niet meer wandelen, niet meer mee naar Jeu de Boules, voor zover dat nog mogelijk was, geen koffiemomenten of fijne break meer voor mantelzorger. Het is een bericht van alweer een paar weken geleden en inmiddels weet ik dat er aan zijn woorden helemaal niets gelogen is.

De afgelopen tijd gaan mijn gedachten dan ook regelmatig van links naar rechts van boven naar beneden, en alles daar tussenin. Dagelijks zie en hoor ik vragen voorbij komen waar ook ik geen antwoord op heb, zoals: Is het middel wellicht erger dan de kwaal? Ik weet het echt niet... Ethische kwesties en duivelse dilemma’s komen langs. Zo las ik vandaag een stuk van Chantal Beks, bestuurder van een ouderenorganisatie. Met het risico verkeerd begrepen te worden, schrijft ze dat in hun huizen veel mensen wonen waarvoor het leven al een groot stuk voorbij is. Niet dat ze per se dood willen, maar wel in veel gevallen ‘kwaliteit van leven’ prevaleert boven ‘extra tijd.’ Ofwel, zoals een dame met Alzheimer heel treffend sprak: “Ik zie eigenlijk mijn kinderen liever wel, met risico op besmetting, dan dat ik ze niet meer zie. Straks ga ik alleen dood.” Daar past geen schuldvraag, enkel stille compassie…

Zo maar één van de velen dingen die me iedere dag wel aan het denken zet. Ik realiseer me des te meer hoe de, ook mijn wereld in korte tijd is veranderd. En ja, ik ben meer dan blij en dankbaar met de dingen die ik nog wel kan, zoals mijn ochtendwandeling; zo vanzelfsprekend altijd en nu ineens helemaal niet meer. Misschien heb ik daarom ook wel het gevoel dat ik met terugwerkende kracht nog meer blij had moeten zijn met al die vanzelfsprekendheden, een soort van opnieuw waarderen van de normale dingen in het leven, zoals het gewoon op bezoek gaan bij elkaar als je daar zin in hebt. Gezellige borrel met de buren in de achtertuin, etentje met lieve vrienden, je (bonus)kind een dikke pakkerd geven op zijn verjaardag… Ja ik weet het, klinkt een beetje als… en ik kan er nog niet aan wennen geloof ik. Misschien wel nooit helemaal, aan het nieuwe normaal. De vraag is ook: Hebben we een keus? Tja, dat vraag ik dan… degene die altijd roept: Je hebt altijd een keuze… Ik laat het antwoord voor nu even in het midden... niets gekker dan de werkelijkheid, toch? Maar goed, het is wel de werkelijkheid die ik oprecht best behoorlijk gek vind intussen. 

Tja, misschien is die gekke werkelijkheid wel het nieuwe normaal... wie zal het zeggen... 

woensdag 25 maart 2020

Soms kom je iets tegen...

soms kom je iets tegen, dat je raakt, dat je ergens bewaart en na een tijdje ineens weer tegenkomt...






De zon schijnt niet op ons, maar in ons
de rivieren stromen niet langs, maar door ons
De bomen wiegen en de bloemen bloeien
in ons lichaam en onze ziel
En ieder lied van de vogel, 
van de wind en de wilde storm,
van de rots uit de buik van de berg, 
is ons eigen lied
en zingt van liefde…. 

(John Muir, Natuurparken)




en toen ik de foto vanochtend nam, om 06.30 uur, wist ik dat natuurlijk niet. Ach ja... soms kom je gewoon weer iets tegen, dat past of zo...

zondag 22 maart 2020

Nooit gedacht...


Maar de lente wist het niet 
en de bloemen bleven bloeien en de zon scheen...
de eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan
en de zwaluwen kwamen terug
en de lucht werd roze en blauw
het werd later donker en 's ochtends kwam het licht vroeg door de ramen...

Het is lente.
Nooit gedacht dat juist dit jaargetijde dit keer zo bijzonder zou zijn. A
an de voet van een blauwe druifje vond ik gisteren een heel klein lieveheersbeestje. Alsof ze even hallo kwam zeggen. Zo lekker om gewoon even met blote handen in de aarde te wroeten. Ongegeneerd onkruid trekken, alsof er niets aan de hand is. En terwijl ik dat deed, moest ik denken aan één van die mooie teksten die ik deze week zag verschijnen op social media: 'Maar de lente wist het niet...'

Gelukkig niet, dacht ik. Want wat een cadeau dat de lente in al haar uniekheid ontwaakt. Zoals vanochtend en ik weer wakker werd gemaakt door het mooiste lenteconcert van roodborstjes, merels, winterkoninkjes. Zag dat de zon speelde met haar lichtstralen door de bomen. De knoppen van de bos tulpen op tafel, die mijn lief gisteren kreeg van zijn werkgever met 'dank voor je inzet in deze pittige tijd #poweroftogheter', weer wat verder uit waren gekomen... En tegelijkertijd dacht ik aan de vele levens die op z'n kop staan in en door deze bizarre tijd. 

Nooit gedacht dat er besluiten zouden worden genomen die mijn hart breken als ik ze hoor. Zorginstellingen dicht, ik werd er bijna misselijk van. En ja, ik begrijp de maatregelen, en soms ook simpelweg helemaal níet. En dus helemaal nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen hoe oprecht blij ik ben dat mijn lieve vriendin en mijn moeder er niet meer zijn. Hoe fijn het is dat zij en nog een aantal andere lieverds al tijden geleden werden 'opgenomen in de plooien der eeuwigheid.' Mijn lief las deze zin gisteren in de krant en ik vond hem zo mooi. Hij voelde een soort van 'veilig, warmte, liefdevol, samen...' Ach ja, soms word ik ineens ontroerd door de kleinste zinnen of dingen, zo maar. De hele week hoor ik al haar stem in mijn hoofd: 'Ach lieve kiend, je paadje is echt wel uitgestippeld, als het je tijd is, ga je toch wel... maar gebruik wel je gewone verstand want dat heb je ook van onze lieve Heer gekregen...' En of ik dat doe, zo goed als mogelijk, ondanks dat ook ik me zorgen maak, gezond wil blijven, wil zorgen voor de degenen die me lief zijn, net als al die anderen. 

Keer op keer word ik geraakt door al het mooie en creatieve wat deze week ontstond. Aan de andere kant ben ik eveneens gefascineerd door hoe eenieder er op zijn of haar geheel eigen wijze mee omgaat. En ja, natuurlijk snap ook ik helemaal niets van hamsteren, volle treinen, stranden en drukte in de supermarkt. Maar heel eerlijk, weten we dit niet al eeuwen, dat luisteren, echt luisteren misschien wel een van de moeilijkste dingen is in het leven...? Blijkbaar is het nu eenmaal erg lastig adviezen op te volgen over iets wat we nog nooit bij de hand hebben gehad. Waarom zou je? Mogelijk (of hopelijk) heb je nog nooit verdriet en machteloosheid hoeven te voelen vanwege een dreigend verlies van een dierbare. Klopt het misschien ook wel wat er gezegd wordt. Moet je het eerst van dichtbij meemaken om te beseffen dat het minste wat je kunt doen toch echt is: luisteren en de adviezen ter harte nemen, uit elkaars buurt blijven! En ik gun het overigens niemand, dat dát nodig is om je te laten luisteren. Ik heb het nooit gedacht...

En dus hoop, bid en wens ik dat we opmerkzaam zijn en blijven. Ruimte creëren (letterlijk) voor elkaar en voor wat een ieder van ons heeft te doen nu. En toch te blijven kijken en luisteren naar al het mooie dat verschijnt, iedere dag weer...

En toen kwam de zomer...
Irene Vella

en omdat ik het te mooi vind om niet te delen,
hieronder de volledig tekst
(met als achtergrond foto's van de afgelopen week... de lente).









zondag 1 maart 2020

Waardeloos verus waardevol

Deze foto maakte ik al even geleden, ergens in februari. Er gebeurde best veel in korte tijd; donkere wolken trokken het land in, letterlijk en figuurlijk, waardeloos nieuws volgde elkaar in rap tempo op. Zo maar ineens enorme donkerte in levens van lieve mensen die me aan het hart gaan. En ja, ik weet het, niets nieuws onder de zon. Het leven gebeurt (je), terwijl jij andere plannen maakt... Verdriet en verlies staan nu eenmaal op de hoek in ieders leven. Die wetenschap maakt het alleen net niet minder waardeloos.

En uiteraard gebeurde in diezelfde periode ook mooie dingen. Had ik ontmoetingen met van die hele bijzondere mensen. Je kent ze misschien wel, zij die het verschil weten te maken in het leven van anderen. Het zijn -zoals ik vanochtend Luc Hessel met zo'n mooi zacht Vlaams accent hoorde zeggen- 'tochtgenoten' op iemands levenspad. Ik vond het wel een prachtige omschrijving. Tochtgenoten die helpen met te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn, samen worstelen, samen zoeken, samen hopen... 

Alles bij elkaar genomen en kort terugblikkend naar de afgelopen maand maakte het voor mij in ieder geval het schrijven even niet haalbaar. Toch ging ik er regelmatig voor zitten. Deed mijn mooie zoutlamp aan, zocht een geurend kaarsje en tikte een stukje... en wiste het weer. Gedachten vlogen en vliegen nog steeds alle kanten op. En dus doe ik mijn best en bouw ik hier en daar momenten van stilte in. Zet een zacht muziekje op, mediteer eens wat, wandel op de dijk, ga spontaan uitwaaien met mijn lief bij een vriendin en haar nieuwe liefde op Terschelling, eten een oestertje op het wad, vier mijn verjaardag, lunch, lach en praat uitgebreid bij met lieve vrienden waar het lijntje ook al meer dan 25 jaar bestaat, bezoek met mijn lief Lazarus in De La Mar en eet vooraf de lekkerste spareribs in een sinds zijn mensenheugenis bestaand eetcafé, komen vrienden eten, kookt mijn lief en hebben we het over van alles en meer van die dingen die een waardevol onderdeel zijn van mijn leven, waar ik intens dankbaar voor ben. 

En zoals vaak op zondag spit ik onze 2 kranten door. Lees ik een verhaal waar de kernvraag is: 'Wat is de zin van ons leven? Het was een wedstrijd waarvan de 3 beste verhalen gepubliceerd zijn. In de hekkensluiter 'Scharrelen als levensweg' geeft de schrijver aan dat wat hem betreft die vraag ongemak oproept, zowel interessant als ontregelend is, want niemand kan een universeel antwoord geven. En, als we dat onderkennen, we juist vrijheid crëren, ruimte om niet te weten, ons niet vast te klampen etc. Dan gaan we 'scharrelen'...
Zijn verhaal doet me denken aan het gedichtje 'Lanterfanten' dat ik ooit kreeg van een lieve vriendin. Voor mij zit dat scharrelen in eenzelfde categorie. Zo ook als ik in de laatste alinea de vraag lees of scharrelen helpt in de omgang met de dood. Hierop antwoord de schrijver dat hij als kind bang was voor de dood, het oneindige niets en er nu meer om kan lachen. 'Laten we zo hard lachen dat we de deurbel niet horen als de dood op de stoep staat. Misschien is dat ook wel het probleem van de vraag naar de zin van het leven: zij ontbeert humor!'

Met dat ik dit lees, denk ik terug aan de afgelopen week. Het is en blijft waardeloos versus waardevol; waardeloos nieuws tegenover waardevolle momenten. Gelukkig waren ze er in weer hele bijzondere ontmoetingen. De meest mooie en verrassende gesprekken, verhalen uit de oude doos van ruim 25 jaar geleden waar we, terwijl de dood op de stoep stond, samen nog kostelijk om hebben kunnen gelachen... 






woensdag 22 januari 2020

Het begin...


't Begin was zo stil
is hoe het begon
 een wereld zo kil
zo zonder zon

Waar dan te zoeken
benieuwd wat ik vind
soms in de boeken
waai met de wind

Hoe moet ik zijn
wat kan ik zien
onscherpe lijn
daarachter misschien

Andere kansen
nieuwere dagen
ogen die glanzen
toch genoeg vragen


Antwoorden hier
inzichten daar
deur op een kier
mogelijk waar

't Zijn van die dingen
't is weer die tijd
wel of niet springen
misschien nog niet rijp


Knopen en hopen
lessen en leren
deur staat toch open
andere sferen

Kop is eraf

zijn weer op weg
zeker geen straf
is wat ik je zeg

Woorden die komen
en ook weer gaan
nog zoveel te dromen
onderwijl blijf ik staan

Op weg naar wie weet
het pad nog wat vaag
wellicht heb ik beet
blijft altijd die vraag...