Waardeloos verus waardevol

Deze foto maakte ik al even geleden, ergens in februari. Er gebeurde best veel in korte tijd; donkere wolken trokken het land in, letterlijk en figuurlijk, waardeloos nieuws volgde elkaar in rap tempo op. Zo maar ineens enorme donkerte in levens van lieve mensen die me aan het hart gaan. En ja, ik weet het, niets nieuws onder de zon. Het leven gebeurt (je), terwijl jij andere plannen maakt... Verdriet en verlies staan nu eenmaal op de hoek in ieders leven. Die wetenschap maakt het alleen net niet minder waardeloos.

En uiteraard gebeurde in diezelfde periode ook mooie dingen. Had ik ontmoetingen met van die hele bijzondere mensen. Je kent ze misschien wel, zij die het verschil weten te maken in het leven van anderen. Het zijn -zoals ik vanochtend Luc Hessel met zo'n mooi zacht Vlaams accent hoorde zeggen- 'tochtgenoten' op iemands levenspad. Ik vond het wel een prachtige omschrijving. Tochtgenoten die helpen met te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn, samen worstelen, samen zoeken, samen hopen... 

Alles bij elkaar genomen en kort terugblikkend naar de afgelopen maand maakte het voor mij in ieder geval het schrijven even niet haalbaar. Toch ging ik er regelmatig voor zitten. Deed mijn mooie zoutlamp aan, zocht een geurend kaarsje en tikte een stukje... en wiste het weer. Gedachten vlogen en vliegen nog steeds alle kanten op. En dus doe ik mijn best en bouw ik hier en daar momenten van stilte in. Zet een zacht muziekje op, mediteer eens wat, wandel op de dijk, ga spontaan uitwaaien met mijn lief bij een vriendin en haar nieuwe liefde op Terschelling, eten een oestertje op het wad, vier mijn verjaardag, lunch, lach en praat uitgebreid bij met lieve vrienden waar het lijntje ook al meer dan 25 jaar bestaat, bezoek met mijn lief Lazarus in De La Mar en eet vooraf de lekkerste spareribs in een sinds zijn mensenheugenis bestaand eetcafé, komen vrienden eten, kookt mijn lief en hebben we het over van alles en meer van die dingen die een waardevol onderdeel zijn van mijn leven, waar ik intens dankbaar voor ben. 

En zoals vaak op zondag spit ik onze 2 kranten door. Lees ik een verhaal waar de kernvraag is: 'Wat is de zin van ons leven? Het was een wedstrijd waarvan de 3 beste verhalen gepubliceerd zijn. In de hekkensluiter 'Scharrelen als levensweg' geeft de schrijver aan dat wat hem betreft die vraag ongemak oproept, zowel interessant als ontregelend is, want niemand kan een universeel antwoord geven. En, als we dat onderkennen, we juist vrijheid crëren, ruimte om niet te weten, ons niet vast te klampen etc. Dan gaan we 'scharrelen'...
Zijn verhaal doet me denken aan het gedichtje 'Lanterfanten' dat ik ooit kreeg van een lieve vriendin. Voor mij zit dat scharrelen in eenzelfde categorie. Zo ook als ik in de laatste alinea de vraag lees of scharrelen helpt in de omgang met de dood. Hierop antwoord de schrijver dat hij als kind bang was voor de dood, het oneindige niets en er nu meer om kan lachen. 'Laten we zo hard lachen dat we de deurbel niet horen als de dood op de stoep staat. Misschien is dat ook wel het probleem van de vraag naar de zin van het leven: zij ontbeert humor!'

Met dat ik dit lees, denk ik terug aan de afgelopen week. Het is en blijft waardeloos versus waardevol; waardeloos nieuws tegenover waardevolle momenten. Gelukkig waren ze er in weer hele bijzondere ontmoetingen. De meest mooie en verrassende gesprekken, verhalen uit de oude doos van ruim 25 jaar geleden waar we, terwijl de dood op de stoep stond, samen nog kostelijk om hebben kunnen gelachen...