De laatste...

We zijn er nog even geweest, net voor de kerstdagen, bij het graf van mijn moeder en mijn broertje. Op de een of andere manier hoort het er bij in deze donkere dagen. Het is een soort van ritueel. Geeft betekenis aan een bepaald moment in mijn leven. Gewoon een tijdje daar zijn, beetje schoonmaken, bloemetje neerzetten. En ja, natuurlijk hoor ik haar in mijn hoofd dan, dat het niet nodig is en zo, en dat het wel goed is zo. Zelfs mijn lief hoorde haar deze keer...

Als ik om me heen kijk, lijkt het ook wel alsof steeds meer mensen in de weer zijn met oude en nieuwe rituelen. Misschien gebruik je ze zelf ook wel. Brand je regelmatig een kaarsje, draag je gelukssokken op een bepaalde dag, heb je van die kleine, dagelijkse rituelen, die de dag net een beetje mooier kleuren. En nee, ik ga hier geen pleidooi houden voor rituelen. Over de zin of onzin ervan. Of ze wel of geen nut hebben. Dat mag ieder voor zich weten. Het is in de basis ook niets meer en minder dan iets wat je herhaaldelijk doet. Bij mij zorgt het in ieder geval vaak voor een rustpuntje, troost soms, of haal ik er kracht uit. Het maakt in ieder geval dat ik meer bewust met dankbaarheid en zingeving bezig ben en dat voelt goed, zeker in deze donkere dagen.

Donker is het ook nog steeds, al gaan we langzaam weer richting meer licht en ligt de kortste dag intussen alweer een tijdje achter ons. Gelukkig doen kleine betoverende lichtjes op gevels, bomen, vensterbanken en voordeuren onveranderlijk hun best de donkerte te weerstaan. En zo zwaaien we over een aantal uren 2019 uit, tik ik misschien wel de laatste paar woorden van dit jaar en verwelkomen 2020, we zijn er bijna...

En ik kan nog heel veel zeggen, over wat er wel of niet gelukt is dit jaar. Wat ik wil loslaten of misschien toch weer meeneem het nieuwe jaar in, wat overigens - als ik alle voorspellingen mag geloven- een transformerend jaar wordt. We gaan het zien. Ik verheug me er hoe dan ook op. 

Wat ik nog wel wil zeggen, is dat ik dankbaar terugkijk op 2019. Een jaar met weer de nodige lessen, gemis, verdriet, hobbels, uitdagingen, keuzes, beslissingen. Sommige goed, een paar zelfs geweldig en enkele ook gewoon helemaal niet. Maar het waren wel mijn eigen beslissingen. Er waren mooie momenten, geweldige ontmoetingen, heerlijke wandelingen; het blijft zo fascinerend en gaaf zowel letterlijk als figuurlijk een stukje met mensen mee te mogen lopen en visa versa. En eyeopeners waren er uiteraard ook en veel gezelligheid, liefde en bovenal leren en ervaren hoe het is als je dicht bij jezelf blijft. Echt, het opent verrassende deuren, vooral als je je belemmeringen loslaat. 

En dat 'loslaten' brengt me bij het inspirerende gedicht van Nelson Mandela, wat eigenlijk alles zegt. Misschien wel meer dat ik kan zeggen of zingen, want dat kunnen anderen veel beter, over dat voor alles een tijd is... en zo...

* liedje * (klik hier)
Ik wens jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling!

Blijven oefenen

Voorbij gevlogen zijn ze, die eerste weken van december. Nog een paar keer flink zuchten en we zitten in 2020... 

En alle clichés zijn gewoon waar volgens mij. Dat de tijd zo snel gaat, voorbij vliegt, als zand tussen je vingers doorglipt, je voor je het weet...lalala. Ik hoor ook veel vaker dat we tijd te kort hebben dan dat we tijd over hebben. Het lijkt wel of we steeds minder tijd hebben om tijd te maken voor elkaar. Maar laat ik het vooral bij mezelf houden. Ik merk namelijk al een tijdje dat ik me afvraag hoe het komt dat het zo lastig lijkt om gewoon een beetje tijd voor elkaar te maken? Vinden we het niet belangrijk genoeg misschien? We hebben het nu eenmaal allemaal bij tijd en wijle druk met van alles en nog wat, het gewone leven, de dingen van dat leven waar je soms links en rechts mee om de oren wordt geslagen. En ja, het is waar, het kost soms al moeite genoeg om dan tijd te vinden om op jezelf te letten, toch? Of heb ik daar alleen last van? En dan kan hè, dan kan...

Tja, en zo aan het eind van ook dit jaar, in de maand waarin de lichtjes, de gezelligheid, het gevoel van samen erbij hoort voor velen, blik ik zo nu en dan ook heel eventjes terug. Heel even maar hoor... Er gebeurt namelijk toch wel het een en ander in zo'n jaar. Heb wel weer één of twee lesje gehad zo hier een daar. En zo heel af en toe stapt er ook nog wel eens iemand fijntjes op zo'n oude 'trigger' en zo. Word ik me fijntjes bewust van dingen die nu eenmaal bij mij horen, bij mijn leven, waar ik -gebied mij ook eerlijkheidshalve om te zeggen- lang niet altijd blij mee ben. Gelukkig kan ik naar het meeste intussen goed kijken. Ben er zelfs dankbaar voor; het heeft me tenslotte gebracht tot waar ik nu ben. En zo af en toe ben ik daar best blij mee. Wat zeg ik, lukt me eigenlijk steeds beter om ook dat toe te geven.

En toch hè, heel soms, is er dan op een dag toch weer zo'n klein moment dat mijn donkere kant de hoek om komt zeilen. Ontplof ik bijna omdat iets zo onrechtvaardig en respectloos voelt (oude trigger). Of eigenlijk word ik er alleen maar heel verdrietig van als ik heel eerlijk ben. Gelukkig duurt het maar even en al snel bedenk ik me dan - ook zo'n op waarheid gebaseerd cliché - dat ik op dit soort gebeurtenissen veelal toch geen invloed heb. Dus kan ik het maar beter zo laten. Ademhalen, genieten van de arm om me heen van mijn lief, die zegt dat hij het snapt en er zelf ook last van heeft. En kijken we samen naar wat wij de volgende keer eventueel anders kunnen doen, zodat het ons in ieder geval niet meer zo raakt.

Ach ja, al doende... en al lukt het misschien niet helemaal meer in dit jaar, dan hebben we binnenkort hopelijk weer 365 dagen om te (blijven) oefenen. Toch een fantastisch vooruitzicht?