ALS

Zoals velen van jullie inmiddels gezien hebben, wordt Facebook deze dagen overspoeld met filmpjes van bekenden en onbekenden die zich laten uitdagen een bak ijswater over zichzelf heen te gooien. 

En natuurlijk, alles voor het goede doel: ALSicebucketchallenge.

En een goed doel is het, laat daar geen twijfel over bestaan!

In eerste instantie was het de bedoeling dat als je het niet doet, je binnen 24 uur geld (75 euro) doneert aan de organisatie die zich bezighoudt met wetenschappelijk onderzoek naar de ziekte ALS.
 
Het doel is dan ook klip en klaar; de ziekte ALS onder de aandacht brengen én zo geld inzamelen voor het vinden van een kuur tegen deze heftige ziekte. De vraag is alleen of je daar een nat pak voor moet halen?

Alleen als je geen pc hebt én geen t.v. kijkt, kan deze challenge aan je voorbij zijn gegaan. Maar ja, je leest het nu op mijn blog! 
Niet gevreesd, ik ga je echt niet nomineren. Of het moet een nominatie zijn voor het feit dat jij 'één van de lieve, zorgzame mensen bent die ik ken…'.

Misschien heb je ook wel eens de campagne 'Ik ben inmiddels overleden' van twee jaar geleden gezien. Op mij maakte deze hele grote indruk. Doet het eigenlijk nog steeds als ik de foto’s zie op internet; grote billboards met foto's van mensen die inmiddels zijn overleden aan ALS.

Ik snap ook best dat mensen meedoen aan dit soort uitdagingen. Daar ligt het niet aan. Ik blijf het alleen een wonderlijk fenomeen vinden dat we blijkbaar zo’n externe trigger nodig hebben om in actie te komen…
En, het doet me ook een beetje denken aan iets wat mijn lieve moeder altijd zei: 'Als de ander in de sloot springt, betekent dat toch niet dat jij het ook moet doen'.

Maar ja, het heeft effect, zo las ik deze week in verschillende media. Nog nooit heeft ALS Nederland zoveel aandacht én centen gehad in een maand. Helemaal te gek natuurlijk!

En toch heb ik er een soort van moeite mee als ik al die gekke en lollige filmpjes langs zie komen. Tja, persoonlijk weet ik niet zo goed wat ik daarmee moet. En ach, aan de andere denk ik dan: 'maar ik moet er ook helemaal niets mee'.
Ik doe er dan dus ook niet aan mee.

Waar ik wel aan meedoe, is het op de kaart zetten van Stichting ALS. Iets wat volgens mij de afgelopen tijd al behoorlijk goed gelukt is. Volgens mijn bescheiden mening dan ook niet echt meer nodig om nog meer filmpjes te uploaden maar gewoon – voor wie het kan missen deze week - een donatie te doen via: hier (KLIK) of door het sturen van een donatie-SMS: sms ALS naar 4333. Je doneert dan eenmalig 3 euro naar de Stichting ALS. Dit bedrag wordt van je beltegoed afgeschreven en na het verzenden, ontvangt je een bevestiging van het gedoneerde bedrag.

En wat betreft die andere nominatie...
Ach, weet je, ik vind jullie eigenlijk stuk voor stuk uniek en bijzonder!

'WW' of misschien wel 'MM'

Warm

Ik blijf toch echt stug volhouden, en geniet van de nazomer. Ook al klaagt iedereen steen en been dat de herfst is begonnen.

Comfortabel in joggingbroek en favoriete fleecetrui, in mijn favoriete stoel, mijmer ik een beetje over gisteren. Ik word bijna warm bij de herinnering. Bijna hè...

Wat was het heerlijk, lekker in mijn luie stoel, in de zon, uit de wind, vergezeld van een drankje, e-reader én Miep(s). De heren zaten binnen, genietend van het voetbal op tv en de whapp met vriendinnetje. Althans, er werd een goede poging gedaan en met het vooruitzicht van verse mosselen als zondagavonddiner, lukte ook dat best aardig:-)).

Vandaag was echter net even anders en gingen bij thuiskomst ineens de kaarsjes aan én zo ook de verwarming. In de kou zitten is zo 'armoedig', ook in augustus! Al gaat het me dan wel weer net te ver om gelijk de elektrieke dekens uit de kist te halen. Hoewel, heel ver zijn we er niet vandaan, geloof me. 

Ach, misschien ligt het ook wel gewoon aan het feit dat we een beetje moe zijn alle twee, dat kan natuurlijk ook. Als je moe bent, heb je het nu eenmaal eerder koud, toch? 

'Een bad zou nu ook wel lekker zijn nu', hoor ik mijn lief zeggen. 'Wil je een kopje thee misschien? Avondthee? 
Goh, dat voelt eigenlijk best wel weer heel erg knus. Gezellig saampjes een kopje thee drinken. Net even anders dan een drankje op een zwoele nazomeravond, maar ja, dat mag de pret niet drukken.

Wat de pret wel een heel klein beetje drukt, is als je -na een lange, drukke, vermoeiende dag werken- thuiskomt, uit de auto stapt en je ineens tot de conclusie komt dat je oprit er net even anders uitziet dan die ochtend. Net iets minder groen en iets meer zanderig. 

Wij vonden het eigenlijk bes wel even grappig, zo'n 'struikje', precies in het midden. En echt, geloof me, wat nog vreemder is, is dat alleen juist dát plukje groen er niet meer is (quote Lief: 'stond waarschijnlijk in het zicht...').

Als ik mijn blik naar links laat gaan, zie ik dat de oprit van onze buurtjes er weer super strak bij ligt. Er staat nog wel een 'bosje' onder het raam (in ons zicht...), maar we weten eigenlijk al zeker dat dát geen onkruid is. De buurman heeft nu eenmaal verstand van tuinen én sinds een tijdje ook een nieuw 'speeltje'; een elektrische 'tussen-de-tegels-onkruid-verwijderaar'... 

Tja, wat zal ik zeggen. Daar kunnen wij, die een beetje groen tussen de tegels nu eenmaal niet zo heel storend vinden, natuurlijk niet aan tippen.

In eerste instantie werd ik er niet zo vrolijk van, moet ik heel eerlijk bekennen. En ik zou er natuurlijk mee kunnen gaan zitten of kunnen gaan denken wat nu precies de bedoeling is van deze toch wel enigszins bijzondere actie. Maar ik kan natuurlijk ook denken: 'hij heeft vast even willen oefenen met zijn nieuwe speledingetje of die ook werkt bij iets hoger groen' of 'misschien heeft hij alvast een begin gemaakt, wetende dat wij wel iets anders te doen hebben en er gewoon nog geen tijd voor hebben gehad, en zo', of 'misschien is morgen als we thuiskomen onze oprit ook wel zo super strak schoon, who knows'... 

Wauw joh, van dat idee alleen al word ik bijna weer een beetje warm. Hoewel, zou maar zo kunnen dat dát komt door het met liefde gemaakte kopje thee van mijn Lief...

Zondag

Tijd 

(Rutger Kopland)

Tijd - het is vreemd,
het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is
en toch, hoeveel van wat er in ons leeft,
is ouder dan wij,
hoeveel daarvan zal ons overleven
zoals een pasgeboren kind kijkt
alsof het kijkt naar iets in zichzelf,
iets ziet daar wat het meekreeg
zoals Rembrandt kijkt
op de laatste portretten
van zichzelf, alsof hij ziet
waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen
het is vreemd, maar ook vreemd mooi
te bedenken dat ooit niemand
meer zal weten dat we hebben geleefd
te bedenken hoe nu we leven,
hoe hier, maar ook hoe niets
ons leven zou zijn zonder
de echo's van de onbekende
diepten in ons hoofd
niet de tijd gaat voorbij,

maar jij, en ik
buiten onze gedachten is geen tijd
we stonden deze zomer
op de rand van een dal
en om ons heen alleen wind

Soms realiseer ik me dingen pas later. Een paar uur, of soms pas na een paar dagen. Zie ik een plaatje, denk aan een tekst en ben gewoon even stil. Ineens weet ik dat dát het was, wat ik op dat moment voelde en zag. 

Soms snap ook ik echt maar heel weinig van dit leven. Of heb althans dat gevoel. Het valt nu eenmaal niet uit te leggen, ik doe ook geen poging meer, het hoort er allemaal bij. En naast dat alles, wat ik niet begrijp, gewoon ook een week en weekend met hele mooie en waardevolle momenten. En alle cliché kloppen, en zijn gewoon waar...

Ik lees verder in een oud interview van Kopland over zijn werk; aanvankelijk vooral gekarakteriseerd als weemoedig, ontroerend en melancholisch en een zoektocht naar het voorbije, het onvindbare.

Zo schreef hij ook:

Hoe zal ik dit uitleggen,
die waarom wat wij vinden 

niet is wat wij zoeken?

Laten we de tijd laten gaan 

waarheen hij wil en zie dan 

hoe weiden hun vee vinden

wouden hun wild, luchten hun vogels

uitzichten onze ogen

en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt

Zo andersom is alles, misschien

Zoals hij zei: 'Het gaat om wat je niet kunt zeggen' en misschien is hiermee wel 'het onzegbare gezegd'...

Score(n)... of zoiets

Misschien moet ik daar ook maar eens mee stoppen, al die koffie. Of misschien ook niet, ik weet het eigenlijk niet.

Wat ik wel weet, is dat ik vandaag niet vooruit te branden ben. Zo kan ik het althans het beste omschrijven. Het ‘waakvlammetje’ brandt (gelukkig), maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Zo lag ik gisteren voor de tweede keer deze week vóór de klok van negen op bed. En wetende dat je dan de wekker niet hoeft te zetten voor de morgen, zou dan toch ook enigszins voor een ontspannen, uitgerust gevoel, moeten, willen, kunnen zorgen, of zoiets. Tja, ach ja...

Wat dan wel weer een prettige bijkomstigheid is, is dat toen ik –zoals bijna altijd- dan toch wel weer ruim vóór de klok van zes de nieuwe dag mocht begroeten, ik kon blijven liggen tot een uurtje of acht. Goh, wat houd ik toch van die woensdag, zo midden in de week!

Maar, het feit blijft ook dat ik al heel veel had, zullen, willen, kunnen doen dan wel gedaan hebbende, of iets dergelijks.

Zo had ik vanochtend dus al

Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan over het 'gehad zouden, willen, kunnen hebbende', of iets in die geest…

Ach, ik moet gewoon eerlijk toegeven dat mijn lieve moeder toch weer gelijk had, ooit. Want: 'Als hadden komt, is hebben weg'. Tja, lekker dan!

Ik verveel jullie dan ook verder niet met de actuele 'hebben'-score van vandaag, maar ga verder met wat ik altijd blijf doen (want bij deze 'score' maakt het gelukkig niet uit hoe lang je erover doet, en die pakt niemand me meer af :-))!

op een doordeweekse woensdag

Eén geluk heb ik: mijn batterij is vol! Van de pc dus hè. Over die van mezelf gaan we het vandaag, voor de verandering, maar eens níet hebben. Het geval wil namelijk dat bijna 1,5 uur geleden hier de stroom uitviel. Zo ineens, tik... niets meer. Nou schiet ik gelukkig niet zo heel snel in de paniek, dus ook nu liep ik rustig richting de gang, waar ook bij ons zich de meterkast bevindt. Maar ja, jeetje...

Toch maar even voor de zekerheid mijn ‘fok’ erbij gepakt; kijkt net een stukje relaxter naar al die snoeren, stekkers, stickers en stoppen. En ik geef het natuurlijk niet heel graag toe, maar die gang-/meterkast is toch net iets meer ‘zijn’ domein dan het mijne :-).
Afijn, na een minuut of vijf aandachtig mijn blik door die kast te hebben laten gaan, kwam ik dan toch echt tot de conclusie dat ik in ieder geval niet zo heel veel bijzonders zag. Eén stop zag er dan misschien wel net iets anders uit dan de rest. Alle schakelaars stonden nog precies dezelfde kant op. Ergens in mijn achterhoofd ging dan ook een lampje branden (daar wel…) dat dát in ieder geval een goed teken was.

En dus, wat doe je dan als ‘vrouw alleen thuis’… Nou, in Huize HenS bel je dan gewoon naar je Lief, die gelukkig wel ergens zat waar er stroom was, en dus een internetverbinding, en je dan ook binnen enkele minuten kan vertellen dat het om -welgeteld- 2018 klanten gaat die ‘er last van hebben’ en dat de monteurs onderweg zijn. Nee, niet naar de klanten (zoals ik ‘blond’ vroeg) maar naar de centrale (meter)kast…

En zo zijn we intussen ruim 1,5 uur verder. Staat de stofzuiger waar ik hem gelaten heb, ligt er een was nog vóór de machine en gaat het strijkwerk ook deze vrije woensdag niet gestreken in de kasten komen, zoals het er nu naar uitziet.

En dan de moraal van dit verhaal? Tja, ik heb eigenlijk geen idee. Wat doet het er ook eigenlijk toe. Net zo min als het er ook maar iets toe doet in wat voor stemming ik bijvoorbeeld ben, vandaag, of hoe ik me voel, waar mijn 'hoofdbrekens' zitten of zaten, vandaag, de afgelopen weken, over wat of wie, of wie dan misschien wel niet, of ik genoeg energie heb, op de fiets boodschappen ga doen misschien wel, vandaag, of morgen, of misschien wel helemaal niet. Ach, wat maakt het uit...

‘Loslaten waar je geen invloed op hebt…’, schiet me dan ineens te binnen.
Tja, zou het werkelijk zo makkelijk zijn? Nou ja, het kan in ieder geval geen kwaad om er maar weer eens mee te beginnen.
Oefening baart kunst en al doende, leert men nog steeds… toch?!

Vijf...

 

Een tikkeltje melancholisch, maar ook dankbaar, trots én blij...
Dubbel, zeker op een dag als vandaag. Maar het gaat wel degelijk samen, zoals zoveel meer dingen in dit leven.

Soms zie, hoor, of voel ik de worsteling van velen. Met zichzelf, een relatie, ziek zijn, tijd nemen, zowel voor jezelf als voor die ander, afscheid (moeten) nemen, iets nieuws, gekwetst worden, verdriet, ...
Ach, misschien wel te veel om op te noemen en uit te leggen.

In gedachten ben ik bij hen, kan het misschien een stukje 'lichter' maken, maar misschien ook wel niet. En dat is oké.

Dus ben ik simpelweg trots, blij en dankbaar, en toch ook een klein beetje melancholisch.
Maar ook dat is goed, misschien juist wel op een dag als vandaag...

De zee ligt braaf te wachten

De wind leest een krant

De zon speelt over de duinen

Met de rimpels in 't zand

Alsof er niets is gebeurd

 

Ik zie ik zie...

Maar misschien moet ik wel zeggen: (wat) zie ik (niet) wat jij (niet) ziet? Iets -niet geheel onbelangrijks- wat ik me al weken afvraag.

Het gekke is ook dat ik mijn brein er niet helemaal omheen krijg, of zoiets. Want eigenlijk weet ik zeker dat ik het wel degelijk (goed) zie. Alleen, ik kan niets mee. Of misschien moet ik wel zeggen: wil ik er iets mee? Want dat ik er iets mee kan, dat zie ik ook nog wel...

Het grappige is dat ik gisteren bij een lief iemand een plaatje tegenkwam met de strekking dat 'anders denken' (en doen), mag. Dat het oké is. En natuurlijk is dat ook zo; het maakt ons tenslotte uniek.
Moet er ook niet aan denken dat we allemaal hetzelfde zouden zijn, zien en denken. Wat een saaie wereld zouden we dan hebben...
Maar het verschil zit uiteraard wel -zoals ze zei- in 'het begrijpen'. En ook dat is zo, want hoe vaak gaat het daar juist mis.

En zo kwam ik tegen op het www:

Denken met je ogen...

We doen een spelletje.
'Woorddcombineren' heet het. Twee plaatjes vormen samen één nieuw woord. Een plaatje van een vis en een plaatje van een kar wordt 'viskar'. Ik wijs op de eerste twee plaatjes.
"'Strand' en 'bal' wordt samen?"
"Makkie" zegt Lia: "Strandbal".
"Ja. De volgende is voor jou An."
Ik wijs op een plaatje dat 'vuur' voorstelt en eentje waarop een 'toren' staat afgebeeld.
Anne zegt niets."
"Het is echt simpel An," helpt Lia. Ze tikt met haar vinger op het 'vuur' en op de 'toren'. "Als je 'vuur' en 'toren' bij elkaar doet, wat krijg je dan?"
Anne denkt nog even na en zegt dan: "Brand?"

Tja, ik zou er echt nog pagina's aan kunnen wijden. Over dat ik het snap, en zo. Dat ik het zie, en dat ik er ook best iets mee kan.
Alleen blijf ik me -denk ik- dan toch nog altijd afvragen: 'zie jij dan ook wat ik zie, of ...

Mensen

Soms kom ik hem ineens weer tegen,
zoveel wijsheid in één liedje,
dat ook vandaag de dag
nog steeds lijkt te 'passen'...

Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken

voordat de wereld verregend

Mensen die zomervliegers oplaten

als ’t ijzig wintert

en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken

Die mensen moeten er zijn

Er moeten mensen zijn die aan de uitgang
van ’t kerkhof ijsjes verkopen

en op de puinhopen mondharmonica spelen

Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan

om sterren op te hangen in de mist

die lente maken van gevallen bladeren

en van gevallen schaduw licht

Er moeten mensen zijn die ons verwarmen

en die in een wolkeloze hemel

toch in de wolken zijn

zo hoog

ze springen touwtje langs de regenboog

als iemand heeft gezegd: 

kom maar in m’n armen

 

Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt

in grote witte letters ‘liefde’ verven

mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten

omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten

en stenen gooien naar ’t lenteblauw

omdat ze bang zijn voor de bloemen

en bang zijn voor ik hou van jou

Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen

die stralen in het donker

en de morgen groeten

als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten

 

Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen 

Ee weten van geen tijd

die zich kinderlijk verbazen

over iets wat barst van mooiigheid

 

Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder

als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin

dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder 

en zij zien in ieder einde weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown

eerst het hart en dan het verstand

en ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand

omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan 

en vallen en vallen en vallen en opstaan

Bij dat soort mensen wil ik horen:

die op het tuinfeest in de regen blijven dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

De muziek gaat door…

Bron: Toon H.