zondag 25 januari 2015

Blijmaker#4 ... en een beetje meer

Gisterenmiddag nog even genoten van het pianospel van mijn bonuskind. Prachtige klanken, je kunt ze horen en maken, denken en dromen, weten of vergeten. Net als woorden, kunnen ze strelen en helen, leven en zweven. 

Klanken, die net als woorden een verhaal kunnen vormen... 

Een verhaal misschien wel over een periode waarvan je weet dat die ook weer voorbij gaat. Ervaringsdeskundigen typeren het wel eens als een 'storm' of een 'orkaan'. Bij sommige zelfs een alles verwoestende 'tsunami'.

Tja, ook hier hebben we te maken met 'een frontale cortex die nog volop in ontwikkeling is, waardoor ook slimme kinderen domme dingen doen en achteraf echt niet meer weten waarom.'
Ook hier is er sprake van 'een cognitief egocentrisme; het onvermogen zich in het gezichtspunt of zienswijze van een ander te verplaatsen. Niemand kan zo diepgaand lijden of zo'n intens inzicht ervaren...' om maar iets wetenschappelijks onderbouwds te noemen.

Maar ik kan natuurlijk ook gewoon zeggen dat het losmakingsproces in volle gang is, met een puber die botst op aangereikte kaders, waarden, afspraken en andere belangrijke zaken. En vanzelfsprekend snappen ook wij dat het erbij hoort. Alleen zijn de botsingen soms zo snoeihard. Zeker als mooie, liefdevolle, warme klanken ongewild veranderen in lelijke, gemene en koude... 

Ik moest dan ook even slikken gisteren toen ik zag hoe het mijn Lief raakte. Ik bedacht me dat wat ik hoorde, ik in ieder geval op die leeftijd nooit had durven zeggen tegen mijn ouders, buiten het feit of dat fout of goed is. 
Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik mijn 'lease'puber zo ontzettend veel gun, en één ding in het bijzonder, vrijheid; een waarde die voor mij in de loop der jaren meer dan belangrijk is geworden. 

En dan bedoel ik natuurlijk niet de vrijheid om er maar op los te leven, zonder enig respect, verantwoordelijkheid en meer van die universele waarden die we allemaal belangrijk vinden. Al weet ik inmiddels ook dat de interpretatie daarvan nogal eens kan verschillen. Voor een kind vanzelfsprekend ook op momenten gewoon rete verwarrend.

Nee, ik bedoel de vrijheid om vooral zélf te denken, een eigen weg te kiezen, omgeven met net genoeg
'begrenzing' en voldoende ruimte om eigen beslissingen te nemen.

En, ach, als we dan toch aan het vergelijken zijn met storm en orkanen, misschien is het dan wel handig om gewoon te 'zeilen op de wind van de vandaag'. De wind van gisteren helpt immers niet vooruit en de wind van morgen blijft misschien wel uit. Aan uitdagingen dus geen gebrek!

Aan #blijmakers deze week gelukkig ook niet, zoals een hele gave workshop @ravisie met de OR, waar woorden overgingen in waarden, een leuke avond en lekker gegeten met twee collega's die bleven slapen, goede uitslagen weer van mijn schoonvader, acupunctuur in mijn oor die zijn werk doet, beter slapen, een gezellige avond uit met lieve vrienden èn al met al een relaxt weekend met onze stoere, lieve puber. Genoeg om weer even op te kunnen teren!



zondag 18 januari 2015

Trier(us) versus Vlier(us)

Troosteloos. Zo maar een woord dat me te binnen schiet als ik naar buiten kijk. Tegels en daken nat, motregen die stilletjes naar beneden blijft komen en windstil. Dat dan weer wel.

Gelukkig voel ik me niet zo, troosteloos. Misschien wel soms, zoals nu, een beetje doelloos, moedeloos, waardeloos of een tikkeltje machteloos. Ik ervaar het alleen niet als nutteloos, klakkeloos, zorgeloos of zinloos. En zo kan ik nog wel even doorgaan, eindeloos...

Grenzeloos, mateloos en oeverloos, dat kunnen wij, ook al waren we dit keer niet op onze geliefde Waddeneilanden. We vonden namelijk dat we het Moeselgebied maar eens moesten gaan bekijken, mede ingegeven door de weervoorspellingen die er niet heel florissant uitzagen. 

Ach ja, en dan heb je ineens zo maar wat 'oosen' bij elkaar... voor wat het waard is!

Dat waren de afgelopen dagen in ieder geval zeker; meer dan 'wat' waard. En dat ik daar dan even twee dagen van kan 'bijkomen', zonder dat ik me tegenover wie dan ook hoef te verantwoorden, is dan toch wel weer meer dan grandioos!

Geen Vlierus (klik) dus, maar daarom zeker geen mindere blijmaker#3 :-)


goede reis, lekker huisje en mooi weer...




en ook op minder mooie dag, hebben we ons
uitstekend vermaakt...






een heftige wandeling (bergafwaarts en dus ook bergopwaarts :-)),
maar zeker de moeite waard...

al was het wel enigszins teleurstellend 
dat er beneden in het dorpje
-behalve het 'burgerbureau' of wel VVV-
helemaal niets open was...
geen idee waarom die VVV dan wel, maar, eerlijk is eerlijk, wij waren er blij mee 
voor de welbekende 'plaspauze' haha






zondag 11 januari 2015

Zondag (blijmakers #2)

Dit schreef ik dit weekend aan een lieve vriendin. En even later dacht ik: 'Weet je, gelukkig eigenlijk maar'. 

Want je moet er toch niet aan denken dat het andersom zou zijn. Dat het enige blijvende in het leven is, dat alles altijd hetzelfde blijft...

Nee hoor, dan toch graag verandering, beweging, hoe lastig en moeilijk dat soms ook is, zoals we ook dit weekend weer hebben ondervonden. Soms kan verandering gewoon ook pijn doen, je verdrietig maken. Maar hé, al lerend doen we, en meer dan je best kun je niet doen... wederom één van de wijze uitspraken van mijn lieve moeder.

Ze had er veel, en vaak ook meer dan waar. Tja, achteraf weet je alles van te voren. Wat ze echter ook vaak zei, is dat je vooral niet moet vergeten jezelf regelmatig te verwennen; nou dat hebben we dan ook maar gedaan vanavond; de sushi was weer voortreffelijk.

En zo waren er toch ook in deze bizarre week weer de nodige dingen waar we blij van werden en die het zeker waard zijn om te benoemen. 

Buiten o.a. een heerlijke ochtendwandeling begin deze week met een prachtige zonsopgang, een bijzonder bezoek aan een dappere lief mens, stak er eentje een klein beetje bovenuit; vandaag een paar uurtjes 'lease'puber bij het universum in Noordwijk. Een aanrader!


... en de rest vertel ik volgende week oké, inclusief hopelijk het nodige beeldmateriaal!

Tot die tijd wens ik iedereen een hele mooie week, waarin de storm gaat liggen (letterlijk en figuurlijk) en alles dié kant op stroomt die voor jou goed is...

"Het is moeilijk van iets te zeggen dat het onmogelijk is.
Want de droom van gisteren is de hoop van vandaag
en de werkelijkheid van morgen..."
Robert H. Goddard





vrijdag 9 januari 2015

stil versus storm...

Plotsklaps was er stilte in huis de afgelopen dagen. Het resultaat van twee dagen geen internet, telefoon en televisie; iets met 'overname', 'andere provider'.

En ineens was het ook even heel helder hoe gewend je bent om op deze manier in verbinding te staan met en afgesloten je bent (of lijkt) van de wereld, en wat voor wereld...


Inmiddels is het niet meer stil, maar ben ik het nog wel. Overigens net zo stil als ik ben wanneer ik lees dat militanten van de terreurgroep Boko Haram weer tientallen mensen hebben gedood en hun huizen hebben platgebrand... willekeurig. Of als ik dat kleine berichtje zie over de executie van twee Tunesische journalisten door IS. Maar ook de tien lijken en elf afgehakte hoofden in de Mexicaanse deelstaat Guerrero, de ontplofte autobom in de Jemenitische hoofdstad Sanaa; zeker veertig doden, tientallen gewonden, de meeste slachtoffers studenten en mensen die in de rij stonden om zich in te schrijven en onschuldige voorbijgangers.


En toch lijkt en voelt Parijs anders. Voor een deel begrijpelijk, het raakt ook de voor mij belangrijke waarde 'vrijheid' en komt wel heel dichtbij. Toch vindt het allemaal plaats in dezelfde wereld; diezelfde wereld, die we met z'n allen maken!

Ook vandaag voel ik het en kijk ik stilletjes naar een rechtstreekse uitzending van de NOS; twee grote acties in en om Parijs. Extreem fanatisme, mannen die als dolle stieren om zich heen schieten. Weer doden, weer gewonden en zelfs waarschijnlijk kinderen gegijzeld, die nog net even met moeder of vader in de plaatselijke supermarkt wat inkopen deden voor de sabbat...

Ik zit stil en kijk ook steeds even naar buiten. Een beetje bizar bijna; het stormt, in de wereld, letterlijk en figuurlijk dus. En ik? Ik lijk in het oog van de orkaan te zitten, zo voelt het althans. Het binnenste, waar het niet waait, zelfs windstil is, maar buiten dat gebied loeit de storm op volle kracht. 

En natuurlijk gaan we door met het leven wat we gewend zijn om te leven. Al snappen we er misschien wel geen barst meer van. Ik althans niet, soms, maar laten we ook met z'n allen zien dat we ons niet laten afschrikken door een stelletje fanatici, toch?

Ineens schiet me een zinnetje te binnen dat ik gisteren voorbij zag komen. Het ging over vooral 'het mooie en de liefde in de wereld te blijven zien'. 
Tja, soms zo simpel en soms gewoon net even iets ingewikkelder...







zondag 4 januari 2015

Vriend of vijand... (blijmakers#1)

Dat hoofd van mij...
Ach ja, waarom zou het hier ook anders gaan dan bij de rest? Waarom zou ik nu juist zonder dichte en kapotte neus, vrij ademend en zonder een stem waarvan iedereen gelijk denkt: 'Meid ik weet nog wel een leuke bijverdienste voor je...', het nieuwe jaar in hobbelen?

Naja, ‘toevallig’ hebben we altijd genoeg zakdoeken en allerhande middeltjes in huis om het weekend door te komen. Alhoewel iets fitter, best fijn zou zijn. Helemaal omdat het altijd zo'n 'fijne' weerslag heeft op 'de rest' en zeker als ik naar buiten kijk; zonnetje, blauwe hemel, windstil… Ach, gelukkig word ik er niet saggerijnig van. Dat dan weer niet. 

Eigenlijk ben ik best wel een heel blij en gelukkig mens, al zeg ik het zelf. Wat natuurlijk ook weer niet wil zeggen –ik heb het hier al vaker benoemd- dat ik hier de hele dag zingend en jubelend door het leven ga. Integendeel hoor.
Ook hier trillen de ruiten zo af en toe in de sponningen, bij wijze van. Vindt
mijn Lief mij soms rete-eigenwijs, te hard, niet lief genoeg en gewoon een hele grote zeur. Daarentegen vind ik hem dan weer bij tijd en wijle....net zo’n grote zanik. Gelukkig weten we ook altijd weer snel de lucht te klaren.
Niets is mij vreemd, dus… mocht iemand toch nog dat idee hebben.

‘Ramptoerisme’ vind je dan ook dit jaar niet op mijn blog. Dit betekent echter niet dat ik het nooit als ‘klaagmuur’ gebruik, want hé, ik kan er gelukkig nog steeds mee doen wat ik wil. Ook dit huis treft 'buien met windvlagen en soms stevige rukwinden met orkaankracht'. Soms lekker om van me af te schrijven, en soms ook gewoon niet. Lijkt een beetje op mijn hoofd; soms vijand, soms vriend...

En dus -na wijs beraad met mij, ik en mezelf- heb ik dan ook besloten de zonnigheid en lichtheid weer te benoemen. Ik word er namelijk zelf altijd wel gewoon blij van! En tja, wie ben ik dan om het niet te doen?

Vanaf deze week dus weer ‘blij-zijn&blij-blijven-momenten'!

Misschien hetzelfde als vorig jaar, maar misschien ook wel net even anders, want een ding weten we inmiddels zeker; verandering is het enige constante... 

Eén ding vertel ik alvast, iets waar ik sinds een paar dagen heel erg blij mee ben, een echt gevalletje van #dathadikechtjareneerdermoetendoen :-)