En ineens was het ook even heel helder hoe gewend je bent om op deze manier in verbinding te staan met en afgesloten je bent (of lijkt) van de wereld, en wat voor wereld...
Inmiddels is het niet meer stil, maar ben ik het nog wel. Overigens net zo stil als ik ben wanneer ik lees dat militanten van de terreurgroep Boko Haram weer tientallen mensen hebben gedood en hun huizen hebben platgebrand... willekeurig. Of als ik dat kleine berichtje zie over de executie van twee Tunesische journalisten door IS. Maar ook de tien lijken en elf afgehakte hoofden in de Mexicaanse deelstaat Guerrero, de ontplofte autobom in de Jemenitische hoofdstad Sanaa; zeker veertig doden, tientallen gewonden, de meeste slachtoffers studenten en mensen die in de rij stonden om zich in te schrijven en onschuldige voorbijgangers.
En toch lijkt en voelt Parijs anders. Voor een deel begrijpelijk, het raakt ook de voor mij belangrijke waarde 'vrijheid' en komt wel heel dichtbij. Toch vindt het allemaal plaats in dezelfde wereld; diezelfde wereld, die we met z'n allen maken!
Ook vandaag voel ik het en kijk ik stilletjes naar een rechtstreekse uitzending van de NOS; twee grote acties in en om Parijs. Extreem fanatisme, mannen die als dolle stieren om zich heen schieten. Weer doden, weer gewonden en zelfs waarschijnlijk kinderen gegijzeld, die nog net even met moeder of vader in de plaatselijke supermarkt wat inkopen deden voor de sabbat...
Ik zit stil en kijk ook steeds even naar buiten. Een beetje bizar bijna; het stormt, in de wereld, letterlijk en figuurlijk dus. En ik? Ik lijk in het oog van de orkaan te zitten, zo voelt het althans. Het binnenste, waar het niet waait, zelfs windstil is, maar buiten dat gebied loeit de storm op volle kracht.
En natuurlijk gaan we door met het leven wat we gewend zijn om te leven. Al snappen we er misschien wel geen barst meer van. Ik althans niet, soms, maar laten we ook met z'n allen zien dat we ons niet laten afschrikken door een stelletje fanatici, toch?
Ineens schiet me een zinnetje te binnen dat ik gisteren voorbij zag komen. Het ging over vooral 'het mooie en de liefde in de wereld te blijven zien'.
Tja, soms zo simpel en soms gewoon net even iets ingewikkelder...
12 opmerkingen:
het is net allemaal voorbij in parijs maar....waar allemaal gaat het verder
dubbel
wat het hier schijnbaar erger maakt is dat we bang worden
bang voor wat je zegt, schrijft of verblijft in grote benauwde menigten
weet je
mooi logje meis!
Het is weer even stil, de gijzelingen zijn voorbij, de fanatici zijn dood, de gegijzelde gelukkig niet.
Verschrikkelijke dagen, maar hoe moet het nu verder...?
Het enige wat kan denk ik, is hand in hand samen verder, zonder geweld.
Bang zijn mag Yvette, is misschien zelfs wel noodzakelijk om alert te blijven, zolang we de rest maar niet uit het oog verliezen.
Dat denk ik ook Marjolijn!
de angst laten regerenwil zeggen dat de terreur gewonnen heeft,
je moet proberen daarvoor te waken,
op j e hoede zijn hoorde ik gisteren iemand zeggen... da's goed, maar niet té lang,
lekker leven zoals het komt..
xxx
Zeker weten Dien!
Mooi geschreven...alweer :-)
Knuf en goed weekend!
Stil wordt het waarschijnlijk nooit meer in de harten van de nabestaanden... Pffttt :-(
Het hele gebeuren in Parijs is aan mij enigszins voorbij gegaan. Andere kopzorgen hier. Maar ook dat probleem is zich aan het oplossen: Mijn koe is in staat om zefstandig te gaan staan. Eerder dan de dierenarts verwacht had. Vanmorgen heeft ze een stapje of drie richting de wateremmer gedaan. Daar ga je ook van dansen in de regen!! Maar dan van blijdschap!
Dank je wel Patty en jij ook!
En toch hoop ik het Wondel...ooit
Wauw, fijn om te horen Boerin dat ze weer zelf staat!
Ja, leren dansen in de regen. Mooi!
Groetjes, Narda
(Beaunino)
Heel erg mooi omschreven. Herkenbaar. Tja, de wereld, de wereld ...
We doen het gewoon Narda!
Dank je wel Mrs. T.; vandaag de wereld weer van een hele andere kant gezien...blijft bijzonder...
Een reactie posten