zaterdag 31 maart 2012

Het begin is er

Een paar weken geleden begonnen, maar toch weer gestopt.

Afspraak verzet, ik kwam er domweg niet aan toe.
Het lukt me niet, de woorden wilde niet op papier.

Er gebeurde gewoon weer teveel... zoals altijd, er is nl. altijd wel iets (zoiets als 'het leven wordt ook hier gewoon geleefd...').

Hoe verzinnen ze het ook; je biografie schrijven.
Is dat nou echt allemaal nodig, ik wil alleen maar 'even' weten wat ik nu echt leuk vind, wat mijn drijfveren zijn, waar m'n passie ligt (of ie nog ergens ligt....).  


Het probleem is dus simpelweg
 dat ik te veel dingen leuk vind.

Ik 
moet nog minimaal -als het meezit- een jaartje of 20 werken; dan dus wel heel graag niet alleen maar 'voor de kost', maar ook omdat ik het nog steeds heel erg leuk vind.... en zo!  
En eerlijk is eerlijk, hoe leuk, lief, gezellig top-team ik nu heb (en dat is echt zo), iedere paar jaar hetzelfde kunstje herhalen (want ook zij gaan natuurlijk een keertje wieberen), is gewoon niet echt mijn ding.

En dus trok ik een paar maanden geleden (ben een rasechte '9' in enneagramtermen, dus duurde 't even :-)) de stoute schoenen aan, heb mijn manager en P&O-adviseur in vertrouwen genomen en gevraagd of het mogelijk zou zijn een zgn. loopbaancoachingstraject te starten. Niet dus als wegwijzer 'naar buiten', want die deur weet ik zelf ook nog wel te vinden, maar echt als richtingaanwijzer (noem het herbezinning) de toekomst in.

Iemand met zijn eigen schaduw confronteren is hem zijn eigen licht laten zien - C.G. Jung

Inmiddels zijn we alweer een aantal weken verder en
 had ik de afspraak om mijn biografie te bespreken dus 3 weken vooruit geschoven ('no 9').
In ieder geval had ik wat meer rust en ruimte (nodig) gecreëerd om verder te gaan met schrijven.
De opdracht was helder: 'hou het klein, in blokken van 7 tot 10 jaar; een pagina of 4' (dus geen 25 weken schrijven met iedere week een ander thema, beginnend bij: de zintuiglijke sensaties van de kindertijd e.d....).

Het zijn er 6 geworden, maar als ik eerlijk ben, had ik zo maar 25 weken kunnen schrijven :-).
Verbijsterend wat je allemaal nog weet, als je er even voor gaat zitten.

Bijzonder om te doen ook wel, inclusief het pakje Tempo dat hier en daar soms even uitkomst bood.


De bespreking hebben we inmiddels achter de rug 
(maar daar zal ik jullie uiteraard niet mee vermoeien). Het blijft echter boeiend om de draden in je levensverhaal (weer) te (her)ontdekken; draden die je soms doelgericht leiden, vastknopen, die je soms kwijt bent geraakt, maar er altijd wel zijn.
Het begin is er, en inmiddels ook genoeg om door te gaan :-)!



woensdag 28 maart 2012

ww

Net zoiets als bij spierpijn:
het wordt eerst altijd erger
voordat het beter wordt.....

zondag 25 maart 2012

(on)ZinnigZondag

De tuinman zei tegen zijn heer: “Het is mijn opdracht je tuin te verzorgen. Wat buiten het hek van de tuin ligt is dus mijn werkterrein niet. Wanneer het water van de beek komt en je groentebedden overstroomt, zal ik met houweel en spade proberen het water te weren. Maar je mag van mij niet eisen om buiten deze tuin tegen de aanstormende golven te vechten, want daar buiten is niet mijn werkterrein.”

De heer zweeg. En drie lentes kwamen, en verwoestten met hun wateren de tuin.
Het zweet droop van het lichaam van de tuinman toen hij bezig was het water dat van alle kanten de tuin binnenstroomde te weren. Het was echter vergeefse moeite. De zaden, planten en bloemen werden vernietigd. Reeds drie jaren rustte er geen zegen op de tuin. De heer zweeg.

Toen de vierde lente kwam nam de tuinman houweel en spade en ging naar het veld buiten de tuin.
“Waar ga je naar toe?” vroeg de heer.
“Naar het veld”, antwoordde de tuinman, “waar de bron van het euvel ligt. Hier in de tuin hoop ik aarde op om het water te weren, maar het is tevergeefs. Daar waar de beek ontspringt, kan ik haar met één stamp van mijn voet dichtstoppen.”

De heer glimlachte. Toch mooi dat de tuinman al na drie jaar tot het inzicht kwam dat vasthouden aan beperkingen veel moeite kost en dat de ‘echte’ oplossingen buiten zijn grenzen lagen, en gemakkelijker waren.


Bron: Nieuwsbrief Indigo Coaching



zaterdag 17 maart 2012

Heb het leven lief vs de rest...

Als ik mijn mobiel uit mijn tas haal, zie ik dat er gebeld is. Ik bel terug en hoor een vermoeide stem. "Ach ja, niet zo gek", denk ik, "zo lang is hij tenslotte nog niet uit het ziekenhuis", mijn schoonvader. Feit is nu eenmaal dat conditie sneller wordt afgebroken dat dan je hem kunt opbouwen.
Toch hoor ik ook nog iets anders. Hij klinkt bijna zakelijk. Alsof het hem (nog) niet raakt. Hij is strijdbaar, zegt hij, gaat ervoor. 

Ik merk dat mijn hoofd afdwaalt. Waarvoor dan, hoezo dan, en waarom dan.

Hij zegt dat ze aardig is, zijn nieuwe internist. "Ze begon positief, maar eindigde negatief; ik heb botkanker....". Even volgt er een ietwat ongemakkelijke stilte, lijkt het. 


We hebben al zo vaak gezegd dat hij niet (meer) alleen moet gaan. "Ga met z'n tweetjes, twee horen nu eenmaal meer dan een". Alsof hij dat zelf niet weet. Soms komt het alleen net even anders uit.


Ik hoor "chemo, bestraling, lange weg, 't is niet anders".
Ik hoor 'paniek'.

Tegen beter weten in doe ik een poging. Probeer er achter te komen wat er dan precies gezegd is door de internist. Merk dat ik me (in mijn hoofd) afvraag of er wel een exacte diagnose gegeven kan worden uit 'alleen maar' breed bloedonderzoek. 

Dat zijn bloed nog een keer goed nagekeken zou worden, wisten we. Zeker omdat in de afgelopen ziekenhuisperiode zoveel anders is gelopen dan voorzien. Gewoon iedereen (specialisten) weer de neuzen dezelfde kant op, extra check en zo. 

Een heleboel vragen schieten door mijn hoofd. 
Ik stel ze niet. Ik weet dat de antwoorden er er toch (nog) niet zijn en laat hem praten.

Ondertussen blijf ik me ook afvragen hoe ik het straks mijn lief moet vertellen als hij thuiskomt; zijn vader....

Ongemerkt ben ik inmiddels ook op een ander spoor gaan zitten. Probeer de, zo begrijpelijke, paniek die ik toch ook hoor een klein beetje te temperen. Me gelijktijdig realiserend dat het ook daarvoor waarschijnlijk nog te vroeg is.

Niemand wil ziek zijn, laten we eerlijk zijn. Laat staan
weer te horen krijgen dat je kanker hebt. Het is alleen helaas wel gebeurd; het woord was er weer. En dan maakt het ook niet uit in welk zinsverband het gebeurd. 

Als ex-K-patient wil je gewoon niet (nooit meer) "het zou eventueel .....kunnen zijn" horen. Dat doet wat met je. Dan gaan je gedachten met je op de loop, ondanks het feit dat je weet dat je eigenlijk nog bijna niets zeker weet.

Inmiddels zijn we ruim een week verder. Een tweede (goed) gesprek met de aardige internist en hun beiden heeft plaatsgevonden. Ook bij ons hebben al veel denkbeeldige scenario's de revue gepasseerd. Zo werkt het nu eenmaal, daar ben je mens voor.

Toch proberen ook wij op alle (familie)fronten de rust een beetje te bewaren. Hier en daar wat 'Panic control' door ons te concentreren op de inmiddels
nog te weinig bekende feiten. Speculeren - hoe menselijk en begrijpelijk ook - heeft nl. geen zin. Kost alleen maar energie, en juist dat kan iedereen nu goed gebruiken. 


Dat 'het' niet goed is, weten we. De rest wat volgt zijn onderzoeken, volgende week de eerste, en daarna stap voor stap verder, samen! 



Heb het leven lief.... hoe bizar soms ook 


woensdag 7 maart 2012

... en zo

Begon mijn vrije dag met een goed geplande combi-afspraak - efficiënt als ik ben - bij mijn huisarts, weet ik nu -en wist ik natuurlijk al een tijdje- dat efficiënt alleen niet wil zeggen 'dat daarmee het beoogde resultaat ook daadwerkelijk altijd effectief is' (wikipedia).

Was mijn huisarts mooi op tijd, liep zelfs 'voor', zodat ze spontaan besloot tot het doen van een kleine ingreep, inclusief verdoving en hechtingen, terwijl ik alleen maar even wilde 'laten kijken....' - liep de speciale allergietestzuster nogal uit en was ik, zeggen en schrijven, bijna 2 uur kwijt voor mijn ......zo goed geplande, alleen helaas dus in
efficiënte combi-afspraak. Gelukkig bestaan er ergere dingen en dus hoor je mij verder niet :-)

Inmiddels ben ik een bult op mijn rug armer, en een litteken en allergietje rijker; niets schokkends dus.

Volgende week het vervolg, dan ben ik in ieder geval weer een uitslag rijker en wat hechtingen armer....en de komende 2 dagen even drooghouden en niet zwaar tillen, stofzuigen en/of bomen snoeien (laat ik dat laatste nou toch niet van plan zijn geweest, dus daar hoor je me niet over).
Waar je me wel over hoort, is het feit dat ik me nu al een tijdje zit te verbijten op compleet inspiratieloos zijn. Lastig, daar we over een uurtje of 4 toch zeker wel met een verjaardagcadeautje over te de brug moeten komen. Nu is dat cadeau op zich niet zo'n punt, daar waren we redelijk snel uit met z'n allen. Alleen is het de vorm waarin we het aanbieden de nagelbijter van dit moment. Normaliter geen probleem en heb ik inspiratie ten over. Op dit moment echter geen spatje, nog geen druppel, gewoon helemaal niets. Misschien ook niet zo heel gek hoor, als ik naar de 'opdracht' kijk die ik een soort van mee heb gekregen van onze vrienden.... Hoe laat je in vredesnaam een 'dinercheque' lijken op een ladyshave.... wat ik zeg, normaliter geen probleem, vandaag ga ik het alleen niet redden, geloof ik!

En verder is er een hoop geneuzel en getreuzel .....en verlang ik naar de lente ...
Wandelen in de heuvels, lunchen op een terrasje in het zonnetje, beetje zwemmen (in een extra verwarmd zwembad met bubbelbad...) met uitzicht op de fruitbomen en de schaapjes, zoals afgelopen weekend in Zuid-Limburg. Simpelweg geen tijd voor geneuzel en getreuzel...we hadden gewoon even behoefte aan helemaal niets. Wat ben je toch een rijk mens als je dan zo even spontaan kunt besluiten een lang weekend vrij te zijn; geweldig!

Maar goed, genoeg te doen, genoeg om over na te denken en dus genoeg wat ons zo al bezighoudt en zo....

Sweet memory


donderdag 1 maart 2012