Bijna deed ik mijn jas uit vorige week. Zo lekker was het 's ochtends al om half 8 toen ik langs het kanaal struinde. Omgeven door roze, lichtblauwe luchten, een koppel zwanen dat opsteeg en een stukje verder in het kanaal weer neerstreek, de bonte specht die met me mee leek te vliegen, vogelgeluiden voor me, achter, naast mee, boven me. Ik voelde oprecht de betekenis van ontluikende lente; wat prachtig en wat een verschil. Hadden we net nog door bijna 19 centimeter sneeuw moeten ploegen, een week later was het gewoon 19 graden...
Zo waren er wel meer van die uiteenlopende verschillen de afgelopen tijd en niet alleen in ontmoetingen en gesprekken. Op kantoor bevond ik me ineens hangend boven mijn oude, trouwe prullenbak, die - zo later bleek - toevallig ook nog waterdicht was, zo ook gelukkig het zakje dat erin zat. Een dag later liep ik weer (redelijk) weer fris en fruitig mijn rondje, me afvragend waar ik dan in hemelsnaam de vorige dag zo beroerd van was geweest.
En wat dacht je van mijn haar. Vorig jaar nog een strak geknipte bob, net iets langer dan mijn kaaklijn. Inmiddels reiken mijn lokken tot ver over mijn schouders en kan ik een knot boven op mijn hoofd maken. Om nog maar te zwijgen over het niet meer dreigend maar inmiddels volop aanwezige grijs. Als ik in de spiegel kijk, moet ik dan ook heel erg mijn best doen niet steeds aan mijn oma te denken.
Ach ja, mijn lieve omaatje. Ze was ook werkelijk zo'n typische echte oma. Je weet wel, klein, rond, inclusief dus knot en altijd een schort voor (voor de beelddenkers onder ons). Die schort heb ik niet. De knot én ronde vormen... hmmm, laat ik het maar niet over mijn gewicht hebben. Behalve dan misschien heel even, om het verschil met een aantal jaren geleden te duiden. En, net als vele anderen die eveneens tobben met de kilo's, heb ook ik last van deze tijd. Alleen spelen er bij mij - en gelukkig ook bij een aantal lieve vriendinnen - nog wat van dit dingetjes mee die met leeftijd en zo te maken hebben... en met hormomen en zo. Ik blijf gewoon opletten wat ik eet en drink. Wandel iedere dag minimaal een uur, het liefste twee. Althans, als mijn gewrichten dat toelaten, want ook daar zat helaas de afgelopen week een verschil van dag en nacht. Kortom, vooral blijven genieten van het moment!
Tja, en dan over leeftijd gesproken; wat een topdag was het gisteren. Niet alleen het weer deed een flinke duit in het zakje met een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Ook al jullie lieve berichten, kaarten, bloemen en alle verrassingen door mijn Lief maakten mijn dag tot een feestje. Ik ben enorm in de watten gelegd, vanaf het begin tot het einde van de dag én heel erg blij met het prachtige cadeau. Iets wat ik stiekem al heel lang wilde hebben; mijn eigen unieke vulpen.
En misschien denk je nu wel, die is niet helemaal van deze tijd joh. Wie schrijft er anno 2021 nou nog veel met een pen? Naja, ik dus... en ik kan het iedereen aanraden.
En daarbij, ach ja, verschil moet er zijn, toch?
