tag:blogger.com,1999:blog-74537040284498440182024-02-29T00:44:10.910+01:00Huize HenSHelenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.comBlogger567125tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-23919377795749202132023-12-31T20:04:00.001+01:002023-12-31T20:04:10.593+01:00De stilte<p></p><div class="separator" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="827" data-original-width="620" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEZU14xZ-jo1Tgy3x5hN6d5fHyd2qscvPrZ-BDUqui0pD4cHBFDlQl_VsoUT5s13bi0AXLG1Yjh42GmcZ1CTrdHOIGPbWcBsfPf-RxUiZhG5QQpwlKd_sIUEWgfGRGrVZp_EUuRZ5K0tIRSjI3sTojbNdT0RCD0QTJEDFgK0AtlQ0KrzN2Sj6TdQh4P3mj/s320/liefdefeestdagen2023.jpg" width="240" /></div><span style="background-color: white; color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;">Oudejaarsdag, en ook dit jaar regent en waait het. Net als vorig jaar schalt de Top2000 door ons heerlijke huis. Volumeknop voluit, want ach ja, sommige nummers galm je nu eenmaal zo lekker mee als er toch niemand luistert.</span><br style="color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;" /><span style="background-color: white; color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;">En nee, ook dit jaar geen lange terug- of korte vooruitblik. Wel -zoals altijd- genoeg gedachtes die in mijn hoofd blijven dwarrelen.</span><br style="color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;" /><br style="color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;" /><span style="background-color: white; color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;">December, misschien wel dé tijd om die eens goed op te ruimen. Zicht te krijgen op wat ik achterlaat in 2023 en meeneem naar 2024. Het heeft in ieder geval te maken met verbinding (of niet). Met gewoon eens wat vaker aan elkaar te vragen wat er is in plaats van in te vullen. Hulp durven te vragen en ook durven te geven. Vertrouwen hebben in … en niet alleen in die ander. Vaker de stilte te zoeken, die wat mij betreft af en toe best iets harder mag…</span><span style="background-color: white; color: #38761d; font-family: Courgette; font-size: large;"><br /><br /></span><p></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-12648070951499139212023-10-30T09:39:00.004+01:002023-10-30T10:08:00.702+01:00Vandaag, gisteren, altijd<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwrz6y1ufanmkAH2JivS_Neh5FfLwjo-XIHc67WGXvQ6VsB48lrE4Kq8C6-xI3JmfZkIRtXGx8ruiCEHOXnABquggus51A1fG5hJ4aQrkyFwHHE8wUWSN9F7NKa8EV1akRE0doydQ9_zdcKQf30qlrbufpcWsmG3z4zw7qnPtDRQy2kVkc1qQCgCtHyTA_/s3888/Noorwegenblog.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2153" data-original-width="3888" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwrz6y1ufanmkAH2JivS_Neh5FfLwjo-XIHc67WGXvQ6VsB48lrE4Kq8C6-xI3JmfZkIRtXGx8ruiCEHOXnABquggus51A1fG5hJ4aQrkyFwHHE8wUWSN9F7NKa8EV1akRE0doydQ9_zdcKQf30qlrbufpcWsmG3z4zw7qnPtDRQy2kVkc1qQCgCtHyTA_/s320/Noorwegenblog.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">Vandaag mis ik je niet meer<br />en ook niet minder</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">zoals gisteren hetzelfde was<br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">Vandaag een dag als alle andere<br />en dus niet anders<br />zoals ook gisteren was</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam;"><span style="font-size: medium;">Vandaag mis ik je niet minder</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">en ook niet meer</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">omdat het gisteren was...<br /><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="color: #073763; font-family: Kalam;">Vandaag mis ik jou net als altijd<br />en dus precies hetzelfde<br />zoals ook gisteren, </span><span style="color: #073763; font-family: Kalam;">jouw geboortedag ♡</span></span></div><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-21397755466552882462023-09-21T08:06:00.007+02:002023-10-01T11:23:38.973+02:00Al het goede komt in drieën...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0t6dKCyHF-DOzni2c1eLGJWT_WqpdMSIJOmQVsVp5BBlh9BKa_EFvMaMmetHoh-N1r6NPO3fJdHt-gHYFVLKpvTaes5nE5j_SGMp6LFl3q4gn-N8XaseQZUezZ_46WqQZSi6TeGmNHA_WnWRXTq3msuvYLkESTn3jAJV92vK5ClSxwOAfVSosfW64Ca1X/s736/en%20een%20beetje.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="736" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0t6dKCyHF-DOzni2c1eLGJWT_WqpdMSIJOmQVsVp5BBlh9BKa_EFvMaMmetHoh-N1r6NPO3fJdHt-gHYFVLKpvTaes5nE5j_SGMp6LFl3q4gn-N8XaseQZUezZ_46WqQZSi6TeGmNHA_WnWRXTq3msuvYLkESTn3jAJV92vK5ClSxwOAfVSosfW64Ca1X/w200-h196/en%20een%20beetje.jpg" width="200" /></a></div><p></p><p><span style="font-size: medium;"><span style="color: #073763; font-family: "Kalam",serif;">‘Hoe
gaat het?’ Met een steelse blik kijkt ze de groep rond en zegt: ‘Goed hoor… vrolijk
in de war hè’. Ze lacht, zoals ik haar vaker heb zien doen als het over haarzelf
gaat. Toch kan zij als geen ander de buitenwereld vertellen hoe het is in
haar binnenwereld; ze kreeg als jonge vrouw de diagnose Alzheimer. Eén van haar hartenkreten is:
‘Vooral normaal blijven doen. Je kunt ook vragen of ik hulp nodig heb.’ En vandaag
neemt ze afscheid. Een laatste keer geeft ze haar mening in onze adviesraad voor
mensen met dementie en hun mantelzorgers. Drinken we met elkaar eerst een ‘lekkere
koffie’ en vertelt ze hoe het nu met haar gaat en wat het afscheid met haar
doet. Een dubbel gevoel, voor ons allemaal. Een confrontatie met het nemen van moeilijke
beslissingen. En wat doet ze dat stoer en dapper. Ze doet me denken aan mijn vriendin Trudie
en aan al die moeilijke en mooie momenten die we samen beleefden. Hoe vaak we het
hadden over wat als er een toekomst zonder dementie zou zijn. Ze wist dat zij
dat niet meer mee zou maken. Ach, hoe graag had ik haar vandaag bij me gehad… We sluiten zoals altijd af met een heerlijke lunch, met voor haar een glas karnemelk met sinaasappelsap.
Als ik vertel dat ze daardoor regelmatig over de tong gaat bij ons thuis, schaterlacht
ze: ‘Laat ik toch nog iets achter hè…’ <br />
<br />
Gisteren de Adviesraad. Vandaag Wereld Alzheimer Dag </span><span style="color: #073763; font-family: "Kalam",serif;">(daarover later
meer</span><span style="font-family: Kalam, serif;"><span style="color: #073763;">)
en zaterdag de </span><a href="https://www.herinneringenrit.nl/teams/team-1-euro-57"><span style="color: #2b00fe;">Herinneringenrit
2023</span></a><span style="color: #073763;">. Al het goede komt in drieën, zeggen we dan! Toch blijft mijn vinger even hangen
boven mijn muis. Ik voel een lichte twijfel, al kan ik niet zo goed plaatsen
waarom. Ik weet tenslotte waar ik het voor doe. Daar waar ik kan, probeer ook
ik een bescheiden bijdrage te leveren aan een betere toekomst voor mensen met
dementie en hun mantelzorgers; een beter leven mét en de hoop op een toekomst
zonder dementie! Tja, ik ben hier nu eenmaal niet goed in; vragen! En dan
ook nog om geld. Intussen maakt mijn hoofd ook overuren. Er hebben al veel
lieve mensen gedoneerd, waar we super blij mee zijn! Kom op Leen, niet zo ingewikkeld, hoor ik mezelf hardop denken. Gewoon doen. Klik, en weg met dat bericht. Ooit
zei een lief iemand tegen mij: ‘Beknot je vooral niet op je dromen!’ En dat doe
ik dan dus ook niet. Want het is toch geweldig als zaterdag blijkt dat we ons
streefbedrag hebben verdubbeld :-). En voel je vooral niet verplicht hè,
doneren aan het goede doel omdat ik nu toevallig zo nodig samen met Letty als </span><span style="color: #2b00fe;"><span>"<i><a href="https://www.herinneringenrit.nl/fundraisers/helena-linneweever-priem-2" target="_blank">Team-1-euro-en-een-beetje</a>”</i></span><i> </i></span><span style="color: #073763;">de 40 km. ga fietsen voor Alzheimer Nederland. Maar
gelukkig, ook ‘vragen staat vrij’, zei mijn lieve moedertje altijd! </span><br />
<br /><span style="color: #073763;">
En dus doe ik gewoon normaal en vraag ik om je hulp, steun, duwtje in de rug. Maak
jij samen mét ons het verschil? Help je mee om de bewustwording over dementie
te vergroten en het leven van mensen met dementie en hun naasten te verbeteren?
Letty en ik -</span></span><span style="color: #2b00fe; font-family: Kalam, serif;">"</span><i style="font-family: Kalam, serif;"><a href="https://www.herinneringenrit.nl/teams/team-1-euro-57" target="_blank"><span style="color: #2b00fe;">Team-1-euro-en-een-beetje</span></a><span style="color: #2b00fe;">”</span></i> - <span style="color: #073763; font-family: Kalam, serif;">zijn super blij met elke kleine bijdrage.
Want iedere euro is er één is en alle kleine beetjes helpen voor een toekomst
zonder dementie… Dank je wel!</span></span></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-49273265306062254292023-06-26T06:43:00.001+02:002023-06-26T06:44:22.827+02:00Als tijd oneindig is, leven we altijd samen...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT96qnV8WsB99u5YBaHrnGFk6BC8y84NPA-AkhZ7q0bfLNNxdQGsA8VDMXTMGVVi2ER6Ue9a6xjDk5xgK1elmreP6TUgSymhiD4-yhpvT-LFNGZKAeOMp4vnt7V08fPHA2KNOOR5FK2O83pYcgX7Uz0UZBglsFRNhK5F7KrytEZh02X0UVjIP1jvT9aUUf/s3888/Noorwegenblog.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2153" data-original-width="3888" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT96qnV8WsB99u5YBaHrnGFk6BC8y84NPA-AkhZ7q0bfLNNxdQGsA8VDMXTMGVVi2ER6Ue9a6xjDk5xgK1elmreP6TUgSymhiD4-yhpvT-LFNGZKAeOMp4vnt7V08fPHA2KNOOR5FK2O83pYcgX7Uz0UZBglsFRNhK5F7KrytEZh02X0UVjIP1jvT9aUUf/w400-h221/Noorwegenblog.jpg" width="400" /></a></div><span style="background-color: white; color: #073763; font-family: Kalam;"><br /><div style="text-align: center;">26 juni 2008 ♱<br /><br /><span style="font-size: medium;">Het laat zich niet in woorden vatten<br />de oneindigheid van tijd<br />in de herrie van 't dagelijks leven<br />is soms niets meer wat 't lijkt<br /><br />Het laat zich niet in woorden vatten<br />het oneindige gemis<br />na 15 lange jaren<br />is dat nu wat het is<br /><br />Het laat zich niet woorden vatten</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">oneindig ver, soms zo dichtbij<br />de tijd gaat voort <br />wij samen, jij bij mij</span></div><div style="text-align: center;"><br /><span style="font-size: medium;">Het laat zich niet in de woorden vatten</span><br /><span style="font-size: medium;">een reis, een schoonheid, oneindig groot</span><br /><span style="font-size: medium;">je was er niet en toch weer wel</span><br /><span style="font-size: medium;">in alles wat de natuur ons bood</span><br /><br /><span style="font-size: medium;">Het laat zich nooit in woorden vatten</span><br /><span style="font-size: medium;">herinneringen aan, oneindig veel</span><br /><span style="font-size: medium;">mischien juist daar, in al die weidse stilte</span><br /><span style="font-size: medium;">viel ook jouw liefde ons weer ten deel...</span><br /><br /><br />PS: Noorwegen wat was je mooi <br />en zeker weten dat mijn ma<br />glimlachend heeft meegenoten...<br /><br /></div></span><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-74531835432965308562023-02-20T16:10:00.002+01:002023-02-20T16:14:43.844+01:00Mooie momenten en zo<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUZoxPUBy-EHNdPgqAi9kiVZcDpKE4GmatSqMR96AJHCW8RCXBqoLwP0Psxy7svrPLu28Btfn0AOwlLttJmI-brZGxoM1FMuG6o0Rejui4CtlMC09ekWbVDjmGDhXH0KzN_3thCQbjhK2dQTKYrBJ8FJ19SFj9HyXpENF2cQg79BwIlr_1_HfIfe6dRg/s2880/20230208_140603.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2880" data-original-width="2880" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUZoxPUBy-EHNdPgqAi9kiVZcDpKE4GmatSqMR96AJHCW8RCXBqoLwP0Psxy7svrPLu28Btfn0AOwlLttJmI-brZGxoM1FMuG6o0Rejui4CtlMC09ekWbVDjmGDhXH0KzN_3thCQbjhK2dQTKYrBJ8FJ19SFj9HyXpENF2cQg79BwIlr_1_HfIfe6dRg/w200-h200/20230208_140603.jpg" width="200" /></a></div><p class="MsoNormal" style="tab-stops: 155.95pt;"><span style="color: #0b5394; font-size: medium;"><span style="font-family: Kalam, serif; line-height: 107%;">Ken je ze? Die
momenten waarvan je later denkt, wat was dat mooi, in al zijn eenvoud.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="tab-stops: 155.95pt;"><span style="color: #0b5394; font-size: medium;"><span style="font-family: Kalam, serif; line-height: 107%;">Vorige
week had ik zo’n moment. Een ogenblik in een gesprek waarbij ik voelde dat er een
brede glimlach op mijn gezicht verscheen. Zo eentje die de hele dag bleef
zitten. Geweldig! Met name ook omdat bleek dat het leven, met alle ingewikkeldheden
en verdrieten, soms toch zo eenvoudig mooi is. En ook hoe ik me daardoor
iedere keer weer laat verrassen. Hoewel, dat zegt misschien veel meer over mij dan
over die mooie momenten. Want, zit er niet in iedere dag zo’n mooi moment? Wat dacht
je van het feit dat we iedere dag weer wakker worden? Gek hè, want daar ben ik
dan weer niet door verrast. Maakt me wel dankbaar, en ik realiseer me steeds
vaker dat je ook met een klein gebaar soms iets groots betekent voor iemand
anders.</span></span></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-63801396166819932592023-01-30T11:01:00.000+01:002023-01-30T11:01:25.223+01:00Kleine stappen <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZYmVJy4xJqZkJKPNtJzSeHUNRaq81BWU4m5f30svaPk0uLOQDIDtyxGOMQEXtSau_HVWL-_6IxMJRfINxm_oPaHoplCLpzvCphMNN_RPUd0uT_W-arE9pTsVUBn5LD4jikDKbDi9qJP9-a1mSEt11kAEOLvYiWjyfLRRNeSorpYrPTeYMRaHF6GGi4Q/s4624/20230129_093056.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZYmVJy4xJqZkJKPNtJzSeHUNRaq81BWU4m5f30svaPk0uLOQDIDtyxGOMQEXtSau_HVWL-_6IxMJRfINxm_oPaHoplCLpzvCphMNN_RPUd0uT_W-arE9pTsVUBn5LD4jikDKbDi9qJP9-a1mSEt11kAEOLvYiWjyfLRRNeSorpYrPTeYMRaHF6GGi4Q/w200-h150/20230129_093056.jpg" width="200" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: Kalam; font-size: medium;"><span style="color: #0b5394;">"Kleine stappen in de
goede richting kunnen uiteindelijk de grootste stappen in je leven zijn..."</span><o:p></o:p></span></p><p style="-webkit-text-stroke-width: 0px;"><span style="font-family: Kalam; font-size: medium;"><span style="color: #0b5394;">Deze week neem ik er een paar, kleine
stappen, in de goede richting. En eigenlijk kan ik er geen woorden aan
geven. Ze zijn simpelweg niet. </span><o:p></o:p></span></p><p>
<o:p><span style="font-family: Kalam; font-size: medium;">
</span></o:p></p><p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Kalam;"><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: medium;">Want, hoe leg ik uit dat de kleine
stappen die ik neem, genomen worden met een dubbel gevoel. Omdat ik met pijn in
mijn hart, maar ook vol trots, officieel afscheid neem van een groep lieve
mensen, geweldige vrijwilligers, die al zo’n 7 jaar met mij oplopen. Hun tijd
en energie onbezoldigd geven aan mensen met beginnende geheugenproblematiek en
alles wat daarbij komt kijken.</span><br />
<br /><span style="font-size: medium;">
Misschien zijn ze dan ook wel niet nodig, die woorden.</span></span><span style="color: #0b5394; font-size: large;"> </span><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: x-large;">Zij</span></span><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: medium;">laten mij namelijk zien en
ervaren, waar ik woorden aan probeer te geven. En, misschien nemen zij ook
wel, net als ik, kleine stappen in de goede richting, die uiteindelijk groots
blijken te zijn!</span></span></span><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-22687831501279806582022-12-31T16:01:00.003+01:002022-12-31T16:05:54.005+01:00Oudejaarsdag<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzUtcPoViSk_bRwaKgIegY8P6g80p9LCGi2gLtbioXfeGpdIBakCztEfq89sR0BYbm1pP-K6BNF6DdctA3CtnDX_bA6YOciTd8idtUO_1hNoMw5AjRpbYd1Ej8t6oUtvVUvNY2xtfSNgX-4aNdxtyoNDs406fo8MWthI1REX4cDEgC3oeqectrSD6H-g/s831/feestdagen20231.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="831" data-original-width="623" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzUtcPoViSk_bRwaKgIegY8P6g80p9LCGi2gLtbioXfeGpdIBakCztEfq89sR0BYbm1pP-K6BNF6DdctA3CtnDX_bA6YOciTd8idtUO_1hNoMw5AjRpbYd1Ej8t6oUtvVUvNY2xtfSNgX-4aNdxtyoNDs406fo8MWthI1REX4cDEgC3oeqectrSD6H-g/w150-h200/feestdagen20231.jpg" width="150" /></a></div><span style="color: #38761d;"> </span><span style="background-color: white; font-family: Courgette, serif; font-size: 13.5pt;"><span style="color: #274e13;">Regen buiten.
Binnen vonkelende kerstboomlampjes en klinkt de Top 2000, zo op Oudejaarsdag.</span></span><p></p><p><span style="color: #274e13;"><span style="background-color: white; font-family: Courgette, serif; font-size: 13.5pt;">Mijn gedachten overal en nergens, want “Wat als je maar één herinnering van dit
jaar mocht meenemen naar volgend jaar? Welke zou dat dan zijn?” Las ik zojuist.
Ogenblikkelijk zit mijn hoofd vol. Kan ik natuurlijk niet kiezen, en vind ik daar
iets van. “Welke je ook kiest, het zegt iets over wat je werk of leven zin geeft.
Over wat er voor jou echt toe doet." Zo vlak voor het nieuwe jaar blijkbaar een
mooi thema.</span><span style="background-color: white; font-family: Courgette, serif; font-size: 13.5pt;"> </span></span></p><p><span style="color: #274e13;"><span style="background-color: white; font-family: Courgette, serif; font-size: 13.5pt;">Net als: “Wat je vindt, mag
je houden. Gewoon, omdat ergens iets van vinden vaak een nutteloze verspilling is
van je kostbare energie. Een vervuiling van de ruimte om je heen, van je eigen
gedachtes. Hoe heerlijk dus om niet ergens iets van te hoeven vinden!” Ook die las
ik deze week.</span></span></p><span style="background: white; font-family: Courgette, serif; font-size: 13.5pt; line-height: 107%;"><span style="color: #274e13;">
En ik? Ik vind dat prima, zo op Oudejaarsdag.</span><br />
<!--[endif]--></span>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-29081627918192821552022-10-23T10:47:00.003+02:002022-10-23T10:53:00.849+02:00Afscheid<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAuDQ-8o2JNncBem1h-icVa2EqUuOGsF6tQx7hKkXdv4fb8RB48vcSB4RnraTPPZ1gUwuk-KMGPvW-pdqwOSN8j6PJFr8PfN2DoubRhqwy1h08v9dJXgYfci7lVPLGpgDsS4FXqLEZRF3uujwaarC-3N-pRyySvSobfqrpyXM_GoyCVJMGT2FaHR18NA/s1108/bomendicky.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="831" data-original-width="1108" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAuDQ-8o2JNncBem1h-icVa2EqUuOGsF6tQx7hKkXdv4fb8RB48vcSB4RnraTPPZ1gUwuk-KMGPvW-pdqwOSN8j6PJFr8PfN2DoubRhqwy1h08v9dJXgYfci7lVPLGpgDsS4FXqLEZRF3uujwaarC-3N-pRyySvSobfqrpyXM_GoyCVJMGT2FaHR18NA/w400-h300/bomendicky.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: #0b5394; font-family: Kalam, serif; font-size: 13.5pt;"><br />Toen ik de foto zag, wist ik het gelijk.
Mooi, precies goed. <br />Genomen op de dag dat we eigenlijk een feestje zouden
vieren; pensioen is nu eenmaal niet echt een afscheid. Jullie kenden elkaar tenslotte
ook al zo lang; hij werkte er ruim 35 jaar, jij inmiddels 41. En, natuurlijk
zou jij speechen op zijn feestje, en zouden we het allemaal niet droog houden. </span><span style="color: #0b5394; font-family: Kalam, serif; font-size: 13.5pt;">Als afsluiting zouden wij twee met nog een andere lieve collega een hapje eten, ademloos luisteren naar hoe bijzonder je vakantie was geweest. ‘Maak er een memorabele
reis van’, zei ik nog. 'Ik ga mijn best doen', antwoordde je met jouw onvergetelijke
lach.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: #0b5394; font-family: "Kalam",serif; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">
In plaats van jouw woorden op zijn afscheidsreceptie waren er die vrijdag zijn
woorden op jouw afscheidsdienst… en hielden we het allemaal niet droog. <span style="background: white;">En ja, ook nu wist ik, je bent daar op
de plek waar je wilt zijn. Mooi, precies goed.</span></span></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-3652290699535327432022-08-07T17:27:00.001+02:002022-08-07T17:50:09.506+02:00Een zonnig zondagochtend<span style="color: #0b5394; font-family: Kalam; font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP6FSyPvzg1xCx9aEJzgG3SCNze7QtlzJENtBXFuwtoWyiEB-nVff1oVwTqhNjoKANTkecQf7vCmGziL4BOjxn90hakdIG7-iugcl2H_VntMfZW658DZCKhOQOFza3niWy2nhX5So7DcP4JZgec_rIyzgOR5sBPdsuDeTfYnqrR1uaiSHbpNI8XOWSGA/s480/wij07082022.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="289" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP6FSyPvzg1xCx9aEJzgG3SCNze7QtlzJENtBXFuwtoWyiEB-nVff1oVwTqhNjoKANTkecQf7vCmGziL4BOjxn90hakdIG7-iugcl2H_VntMfZW658DZCKhOQOFza3niWy2nhX5So7DcP4JZgec_rIyzgOR5sBPdsuDeTfYnqrR1uaiSHbpNI8XOWSGA/w121-h200/wij07082022.jpg" width="121" /></a></div>Waar gaat (moet) het heen? Met de</span><span style="text-align: left;">ze wereld, met ons mensen? Het schiet de laatste tijd regelmatig door mijn hoofd. Bijna iedere ochtend als ik de krant open sla, digitaal, dat dan wel, schreeuwt een verhaal me tegemoet over ‘iets of anders’ met dodelijke afloop. Vaak niet eens heel ver bij me vandaan. Om nog maar te zwijgen over wat er wordt geschreven over hetgeen er gebeurt over onze landsgrenzen heen. </span><span style="text-align: left;">Verdrietig, dat maakt het me. Terwijl ik me terdege besef dat ik er niets aan verander. </span></div></span><p></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #0b5394; font-family: Kalam; font-size: medium;">Ik heb echter wel een keuze. Wat laat ik wel of niet binnenkomen? En dus besluit ik op deze toch bijzondere zondagochtend onze weekendkranten, van papier, dat dan weer wel, te laten voor wat ze zijn. Maak een koffie, sluip naar buiten en laat de ochtendstilte en mijn herinneringen binnenkomen. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #0b5394; font-family: Kalam; font-size: medium;">Hier zit een dankbaar mens, in alle vrijheid... op zomaar een zonnige zondag.</span></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-64768784914758356442022-06-26T09:51:00.000+02:002022-06-26T09:51:37.878+02:00Nooit meer<p><span style="font-family: Kalam;"> <span style="color: #073763;"><span style="font-size: medium;">26 juni 2008 ♱</span><br /><br /><span style="font-size: medium;">Regelmatig denk ik aan de hoeveelheid 'nooit meers' die er zijn sinds die dag. </span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer even bellen, en vragen naar de verhoudingen van 'haar' komkommer in 't zuur.</span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer even langs gaan, omdat je gewoon zin hebt in een bakkie.</span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer 'Ma, kijk dan...' (en wachten op haar unieke reactie).</span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer 'Leef je nog? Heb al een week niets van je gehoord.' </span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer, 'Dag lieverd, fijn dat je er even was, tot gauw.'</span><br /><span style="font-size: medium;">Nooit meer... tja, hoeveel 'nooit meers' gaan er in de tijd?</span><br /><span style="font-size: xx-small;"><br /></span><span style="font-size: medium;">Intussen alweer 14 jaar zonder haar. Gelukkig zijn alle</span></span></span><span style="color: #073763;"><span style="font-family: Kalam;"><span style="font-size: medium;"> 'nooit meers' op een of andere manier stevig verankerd in herinneringen en in dromen. En, als ik mijn ogen sluit, zijn ze misschien wel helderder dan ooit.</span><br /><span style="font-size: xx-small;"><br /></span><span style="font-size: medium;">Vandaag deed me dat denken aan een een mooi liedje, geschreven door Jeroen van Merwijk (♱), die het ook zo prachtig kon vertolken. Want, uiteindelijk draait het daar toch allemaal om, de Liefde, in welke vorm dan ook. </span></span></span><span style="color: #073763; font-family: Kalam;"><span style="font-size: medium;">En deze keer in liefdevolle herinnering.</span></span><span style="color: #073763; font-family: Kalam; font-size: medium;">💓</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_50JZTANyjoJCP9rax2NEYO89_M7eSpzBhUcoq5CqF9anHjncH9xsEUwNbaIlHpWYTYdeC2MfdZLXN5u1MC9WfaCTay9pa98QTxGiQh19R5bV8vEhzqkbHP17DUeGYzIHDPyLzti_x0KCmhqmavoGxBA6K_27Qq7iqAqSHPS4t2WWp7leGcCVv1RfyA/s2721/Ma2022.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2721" data-original-width="1383" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_50JZTANyjoJCP9rax2NEYO89_M7eSpzBhUcoq5CqF9anHjncH9xsEUwNbaIlHpWYTYdeC2MfdZLXN5u1MC9WfaCTay9pa98QTxGiQh19R5bV8vEhzqkbHP17DUeGYzIHDPyLzti_x0KCmhqmavoGxBA6K_27Qq7iqAqSHPS4t2WWp7leGcCVv1RfyA/w325-h640/Ma2022.jpg" width="325" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRTXhIX1Lqdb0tecQhIpc1ygiNh7GpftVFSoaCkbMW9pOgx8fLzYlJu3jkC9_iGQa6Qwx8aG24thmVnohCbDD7PQkUjjbn2mMdWfCQM2HUeMh2sZdE6xgwXETxk3C7nFb072DXDptbXaTXC8esbpaFwxLTlvwOa2DVul6a0EpsKQhHuNvQMg3wn5oB7g/s130/ma2008.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="130" data-original-width="92" height="130" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRTXhIX1Lqdb0tecQhIpc1ygiNh7GpftVFSoaCkbMW9pOgx8fLzYlJu3jkC9_iGQa6Qwx8aG24thmVnohCbDD7PQkUjjbn2mMdWfCQM2HUeMh2sZdE6xgwXETxk3C7nFb072DXDptbXaTXC8esbpaFwxLTlvwOa2DVul6a0EpsKQhHuNvQMg3wn5oB7g/s1600/ma2008.jpg" width="92" /></a></div><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-12162694778942178172022-05-11T18:38:00.003+02:002022-05-11T18:38:48.572+02:00Vrienden worden kennissen<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjjLJ4O2o520HXzBEFNEoUBiST7zgkcDKJZROeVi6-QqPoXNxCCNpZxm1VJNKQdXBoO-XACM5YUDo2dRteAt6idYcwS4JBQX7mpW97lI1wuUB1zKICuTcQXhf5x3cPDvQ_f5CIexRmLEqzSmpPzneXIHDxk_LBMBKQQ9x53WyhoKMQThmL4r3goOrj-g/s720/moederdag1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="435" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjjLJ4O2o520HXzBEFNEoUBiST7zgkcDKJZROeVi6-QqPoXNxCCNpZxm1VJNKQdXBoO-XACM5YUDo2dRteAt6idYcwS4JBQX7mpW97lI1wuUB1zKICuTcQXhf5x3cPDvQ_f5CIexRmLEqzSmpPzneXIHDxk_LBMBKQQ9x53WyhoKMQThmL4r3goOrj-g/s320/moederdag1.jpg" width="193" /></a></div><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #444444; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; line-height: 107%;">'Troostend, vond ik het…’ Ze zegt het zachtjes. ‘Dank
jullie wel, ik kan weer verder.’ <br />De ander knikt instemmend en zegt: 'Met een lach en
een traan…’ <br /><br />Beiden zijn er voor het eerst. Meegekomen met hun partner met (beginnende)
dementie. Beiden mantelzorger, ieder met een eigen verhaal, een eigen route, een
eigen proces. <br />
<br />
Hoe bijzonder ook hun verhalen te horen. Mooi ook hier ruimte voor te mogen bieden,
zodat die lach en die traan er ook kunnen zijn. Gewoon, omdat het soms zo ontzettend
ingewikkeld en verdrietig is en ook gewoonweg benoemd mag worden. Je leven op z’n
kop, na de diagnose dementie, al houd je het nog zo lang verborgen, het thema
van deze adviesraad: ‘Welke invloed heeft de diagnose op relaties.’ Verhalen van vrienden die kennissen worden… maar gelukkig ook kennissen die ineens vrienden
zijn.<br />
<br />
Hier een bevoorrecht mens, dat ze dat zomaar met mij willen delen…</span></p><p></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-66006086808815509222022-05-04T11:02:00.004+02:002022-05-04T11:12:06.354+02:00 4 en 5 mei 2022<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaC78L3Y5eO4hUmzS7yL0h2W4x9AqVdJE2yax9b0fej65WfR7HWMBO_MNIh4wc0kZ9v0-uvPvqu5MPZjPDv7lbg4Hk1VNUrwabZW_LFIr0uDM-w3CUkk5cEEYh3whsqZQZBGs-4ofQBfrFjwV2S3sHK5Eu-Sp09MAjouzeANfCAcUTixo4YzmEnjLBJA/s1108/4meivergeetmeniet.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="831" data-original-width="1108" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaC78L3Y5eO4hUmzS7yL0h2W4x9AqVdJE2yax9b0fej65WfR7HWMBO_MNIh4wc0kZ9v0-uvPvqu5MPZjPDv7lbg4Hk1VNUrwabZW_LFIr0uDM-w3CUkk5cEEYh3whsqZQZBGs-4ofQBfrFjwV2S3sHK5Eu-Sp09MAjouzeANfCAcUTixo4YzmEnjLBJA/s320/4meivergeetmeniet.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><span style="color: #073763; font-family: Raleway; font-size: medium;">Maandagochtend, onderweg naar mijn werk, luisterend naar radio 4, één van mijn vele ochtendrituelen. Mijmerend over hoe dankbaar ik iedere dag weer ben voor mijn leven, mijn vrijheid, de douche die ik kon nemen, de kleren die ik kon aantrekken, dat ik gewoon weer wakker was geworden... werd ik geraakt door deze tekst...</span><h2 class="entry-title fusion-post-title fusion-responsive-typography-calculated" data-fontsize="20" data-lineheight="26px" style="--fontsize: 20; --minfontsize: 20; background-color: white; box-sizing: border-box; font-weight: 400; line-height: 1.3; margin: 0px 0px 28px; padding-bottom: 0px;"><span style="color: #073763;"><br /><span style="font-family: courier; font-size: x-large;">Dat moet</span></span></h2><div class="post-content" style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 16px; position: relative;"><table style="background-color: transparent; border-collapse: collapse; border-spacing: 0px; max-width: 100%; width: 100%px;"><tbody style="box-sizing: border-box;"><tr style="box-sizing: border-box;"><td style="border-color: rgb(224, 222, 222); box-sizing: border-box;" width="100%"><table style="background-color: transparent; border-collapse: collapse; border-spacing: 0px; max-width: 100%; width: 100%px;"><tbody style="box-sizing: border-box;"><tr style="box-sizing: border-box;"><td style="border-color: rgb(224, 222, 222); box-sizing: border-box;" width="100%"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je nog genieten<br style="box-sizing: border-box;" />van de volle zon<br style="box-sizing: border-box;" />als niet zo heel veel verder<br style="box-sizing: border-box;" />mensen levens achterlieten<br style="box-sizing: border-box;" />Huizen, scholen, pleinen<br style="box-sizing: border-box;" />waar hun liefde ooit begon</span><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je kijken naar je kind<br style="box-sizing: border-box;" />dat op pad gaat naar het strand,<br style="box-sizing: border-box;" />een bijbaan wacht op hem<br style="box-sizing: border-box;" />Als jongens net zo oud<br style="box-sizing: border-box;" />zich in dezelfde nacht<br style="box-sizing: border-box;" />vol overgave storten<br style="box-sizing: border-box;" />in strijden voor hun land</span></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je camelia’s zien bloeien,<br style="box-sizing: border-box;" />je verbazen hoe dat felle rood<br style="box-sizing: border-box;" />na dorre kou komt bovendrijven<br style="box-sizing: border-box;" />Er is leven, er is leven na de dood</span></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je lachen om een koe<br style="box-sizing: border-box;" />die huppelt, hapt naar frisse lucht<br style="box-sizing: border-box;" />Als kilometers verder<br style="box-sizing: border-box;" />kinderen huppelen<br style="box-sizing: border-box;" />op hun reddeloze vlucht</span></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je zingen over lente<br style="box-sizing: border-box;" />als mannen schreeuwen over haat<br style="box-sizing: border-box;" />Mag je zoeken naar een kus<br style="box-sizing: border-box;" />als alles steen voor steen<br style="box-sizing: border-box;" />steeds kapotter gaat</span></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier; font-size: large;">Mag je nog genieten<br style="box-sizing: border-box;" />Of sla je de plank mis<br style="box-sizing: border-box;" />als al het mooie verderop<br style="box-sizing: border-box;" />juist ver te zoeken is</span></p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px;"><span style="font-family: courier;"><span style="font-size: large;">Als midden in verdriet</span><br style="box-sizing: border-box;" /><span style="font-size: large;">niets er nog toe doet</span><br style="box-sizing: border-box;" /><span style="font-size: large;">Dan mag genieten niet</span><br style="box-sizing: border-box;" /><span style="font-size: large;">Dan is het iets</span><br style="box-sizing: border-box;" /><span style="font-size: large;">dat móét</span><br style="box-sizing: border-box;" /><em style="box-sizing: border-box;"><br /><span style="font-size: medium;">Tekst: Richard Kemper</span></em></span></p></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table></div>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-16977109513860637272022-04-17T10:41:00.002+02:002022-04-17T12:04:35.086+02:00Een thuis<span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: large;">'Mijn meissie... steevast zorgde ze eerst voor iedereen,
voordat ze aan zichzelf dacht.’ Hij klinkt zo liefdevol. Gisteren haalde haar nog op. Gezellig een dagje thuis, net
als alle andere keren. En omdat het bijna Pasen is, staan er lekkere paaseitjes
op tafel, in hun mooiste glazen schaaltje. Zijn stem is hoorbaar zachter als
hij vertelt dat ze vroeger altijd met dat schaaltje rond ging. Eerst anderen,
dan zij. Deze keer echter grijpt ze het schaaltje en houdt het bij zich. In een
mum van tijd is het leeg…<o:p></o:p></span><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: large;"><span style="line-height: 107%;">‘Mijn meissie... na goed een uurtje zei ze: “Ik wil nu
wel naar huis…” <br />
Tja, daar woont ze nu en voelt ze zich thuis.'</span> <br />
<br />
Hij is 91 en iedere dag fietst hij naar 'zijn meissie'. <br />Ze woont al even niet
meer thuis.<br />
<br />
En mijn hoop is dat iedereen, alle dagen, zo’n plek heeft,
dat voelt als een thuis, waar dan ook!</span><o:p></o:p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglv8JDVJGT4g5vMd1nvVMi6fmyUoGZ2_oRXWQqsfZwkgmbuMEjw26n8FX0OBJQVgkqG4Ww8mbF8FWSrfIdo0ZmRf916c9tWy_FgoOwKKSqce65ukZcAl3c6wnuFQRWkcibYxyB-71loRpslzEjcKrOIm9rC9PQnHv__11KL5KUN7GXISfzzK0HSMe4MQ/s4400/FIjnepasen2022.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2140" data-original-width="4400" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglv8JDVJGT4g5vMd1nvVMi6fmyUoGZ2_oRXWQqsfZwkgmbuMEjw26n8FX0OBJQVgkqG4Ww8mbF8FWSrfIdo0ZmRf916c9tWy_FgoOwKKSqce65ukZcAl3c6wnuFQRWkcibYxyB-71loRpslzEjcKrOIm9rC9PQnHv__11KL5KUN7GXISfzzK0HSMe4MQ/w640-h312/FIjnepasen2022.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">Bron: Alzheimercafé d.d. 13 april 2022</span><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-73423481005254327692022-04-13T18:26:00.003+02:002022-04-13T18:26:39.802+02:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih7Qo7L_l4xTmv7PqugjCZ11eKXSYa0-hIl6RoZ8X_5RwYJKvrpXcM1EJIq56NJ9000Y6dCMUQNanvoABJG7c7zlmMoVALFTepd6L7Etki1iiN_4cDQ1JRhoaYCRTXmWC0tTzpZuyCBRo4px9XES1D9l0iPwgPeZawbypy-7cHHTfjh2wYZtUZuI81wg/s832/korinde%2025%20maart%2022.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="832" data-original-width="832" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih7Qo7L_l4xTmv7PqugjCZ11eKXSYa0-hIl6RoZ8X_5RwYJKvrpXcM1EJIq56NJ9000Y6dCMUQNanvoABJG7c7zlmMoVALFTepd6L7Etki1iiN_4cDQ1JRhoaYCRTXmWC0tTzpZuyCBRo4px9XES1D9l0iPwgPeZawbypy-7cHHTfjh2wYZtUZuI81wg/w200-h200/korinde%2025%20maart%2022.jpg" width="200" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">‘Zodra
het kan, kom ik naar je toe en wandelen we de route samen...' Ze beloofde het (zichzelf)
ruim 2 jaar geleden. <br />
<br />
En onlangs was die dag er; op de kop af was ze 2 jaar schoon en wandelden we
samen mijn toen bijna dagelijkse, vroege 'rondje dijk'. <br />
<br />
We pauzeerden op het bankje. Voor we het wisten, waren we bijna 2 uur en vele
herinneringen verder. Een lach, af en toe een traan en ineens merkten we dat we
het koud hadden en schrokken we van de tijd.<br />
<br />
Ruim 2 jaar geleden alweer. Tja, je moest wat hè in die tijd. <br />
De foto's zijn me dierbaar. De geluidsopnames van de meest prachtige
vogelconcerten stuurde ik dan naar haar, omlijst met een compilatie van al het
moois dat ik had mogen aanschouwen. Gewoon, om haar een goede dag te wensen.
Een dag dichterbij naar huis gaan, naar herstel, naar samen wandelen… </span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-28575167033878332192022-02-06T11:40:00.001+01:002022-02-06T11:40:22.321+01:00Onvoorspelbaar<p><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyjLRhlNKTBI2WaURt6rEEmpoGrkN_EPCQz3wND-HkCcGpJkk9Jkttcer_vESG-HajdOpFQT2K56WroKH9hNOViZp3w7KDM6n_XEfXRg8gtHLox6m0w2JeouQ_k9byxPDkzKn14WuSr7Z2l--UT2GXs-yK6RRHXtUX19oD9xl4vfCGHrW9LGDE8re8UQ=s660" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="248" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyjLRhlNKTBI2WaURt6rEEmpoGrkN_EPCQz3wND-HkCcGpJkk9Jkttcer_vESG-HajdOpFQT2K56WroKH9hNOViZp3w7KDM6n_XEfXRg8gtHLox6m0w2JeouQ_k9byxPDkzKn14WuSr7Z2l--UT2GXs-yK6RRHXtUX19oD9xl4vfCGHrW9LGDE8re8UQ=w86-h230" width="86" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="background: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Zo nu en dan gebeurt het.
Komt er ineens wel heel veel wereld binnen. Ik kan het niet uitleggen, denk ik. En
misschien is dat ook wel niet nodig.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="background: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Wie kent ze niet. Die
onvoorspelbaarheden uit het leven. Af en toe doen ze er gewoon nog een schepje
bovenop. Soms stort dan het kaartenhuis in. Dikwijls ook niet en kijk ik met bewondering
en respect naar de kracht die men vindt om door te gaan. Hoe anderen opstaan. Een
stukje meelopen. <br />
<br />
Vaak zit het in van die kleine dingen. Herinneringen ophalen. Een lach, een traan.
Ze horen er zo bij. En als je dan de wereld moet verlaten, samen zorgen dat je
niet verlaten bent. Mooi.<br />
<br />
Regen klettert tegen de ramen. Wind beukt ons olijfboompje van links naar
rechts; het houdt dapper stand. Net als velen in het gewone leven; afgewisseld met
licht en donker, verdriet en humor, mysterie... onvoorspelbaar. <o:p></o:p></span></p><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt;"></span><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-17412151449126553232022-01-23T14:00:00.002+01:002022-01-24T06:21:39.080+01:00<p><span style="background-color: white;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: Brioni, Lora, TimesNewRoman, "Times New Roman", Times, Baskerville, Georgia, "serif"; font-size: 20px; text-align: left;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt;">Vrijdagavond is hij overleden, op 95-jarige
leeftijd, Thich Nhat Hanh; monnik, schrijver, vredestichter...</span></div><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Ooit las ik zijn uitleg over de
boeddhistische les van de lotus: de schitterende bloemen groeien alleen op
vieze modder. De ellende in de wereld, vertelde hij, dat is de modder. De lotus
is geluk. Er is, zo had hij in zijn leven gezien, genoeg modder om gebruik van
te maken, zei hij.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Ik moest er deze week een paar keer aan denken. Want, wat een modder kwam er
voorbij. Was het niet op social media, dan wel in de krant of op tv. En, hoe
kan het ook anders, dan komen er soms herinneringen boven. Wordt misschien ook jouw modder weer omgewroet.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 18px;">Ik hoop in ieder geval dat je dan vooral kijkt naar het mooie wat uit die modder kan groeien, zoals bijvoorbeeld volmondig kunnen zeggen: "Het was niet mijn schuld." </span><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 18px;">Die Lotusbloem gun ik iedereen!</span></p><div><span style="font-family: Raleway; font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhnnKJcl35gEyhWrmmPJxLlF375IfnNNfndaOLx0ezEuUHTwcLy_NgBOX9lTxXw4aDdtDKF6S9ecOLC-H5RDFNgt9bBULQ7kKe5iV8GWlX50wmd012VApaRs-qlIobnxIcJzZcBjkjzBrXBd1vOkcoUM0qQ3yyTK4j41I7xLJ1uA50cAG8K51UHBBSIug=s4430" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2140" data-original-width="4430" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhnnKJcl35gEyhWrmmPJxLlF375IfnNNfndaOLx0ezEuUHTwcLy_NgBOX9lTxXw4aDdtDKF6S9ecOLC-H5RDFNgt9bBULQ7kKe5iV8GWlX50wmd012VApaRs-qlIobnxIcJzZcBjkjzBrXBd1vOkcoUM0qQ3yyTK4j41I7xLJ1uA50cAG8K51UHBBSIug=w640-h310" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></span></div><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-65997018413358800022022-01-19T15:38:00.001+01:002022-01-19T15:38:28.200+01:00Lichtpuntje<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhDtANAuQylOKFKhkMmq1wv-H766yFfoQr-NVNcjl2vUjqw8UmixhXFUDzFvHCUH2XEvyFGqnkh-4hABRp1oQnr1N2fx9X-V2vGsdC8ATlmEoFhwhnUsu3I7BydaWE2WLhWPXgZFishbk_nWTtF0jVye0dELDYU4W0jyyAzdxqva51QfQLnzUVsVwGoHw=s307" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="307" data-original-width="307" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhDtANAuQylOKFKhkMmq1wv-H766yFfoQr-NVNcjl2vUjqw8UmixhXFUDzFvHCUH2XEvyFGqnkh-4hABRp1oQnr1N2fx9X-V2vGsdC8ATlmEoFhwhnUsu3I7BydaWE2WLhWPXgZFishbk_nWTtF0jVye0dELDYU4W0jyyAzdxqva51QfQLnzUVsVwGoHw=w200-h200" width="200" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #444444; font-family: Raleway; font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">Ik meld me netjes bij de balie dit keer omdat er een
ruimte voor me is gereserveerd.</span> Mijn naam en vrijwillige functie doen bij
de baliedame geen lichtje ontbranden en het duurt dan ook even voor ook zij de
reservering ziet op het inmiddels door haar naar mij gekeerde beeldscherm. Ik
bedank haar met mijn meeste vriendelijke glimlach.<br />
<br />
Als ik me omdraai, kijk ik in een paar lachende ogen; ze kon
alles van een afstandje volgen...<br />
<br />
Het gesprek is vertrouwd, alsof er niet bijna vier jaar
tussen zit; de intake bij hen thuis voor een maatje voor haar vader. Drie
maanden geleden is hij overleden. En ik zie het verdriet in haar ogen als ze
vertelt hoe het was en hoe het nu is met haar moeder; zij kreeg kort daarvoor
eveneens de diagnose Alzheimer… en ‘hoe geweldig zou het zijn als je ook voor
haar een lichtpuntje kunnen verzorgen…’<o:p></o:p></span></p><p><span style="color: #444444; font-family: Raleway; font-size: large;">PS: ben er nog even stil van...</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhDtANAuQylOKFKhkMmq1wv-H766yFfoQr-NVNcjl2vUjqw8UmixhXFUDzFvHCUH2XEvyFGqnkh-4hABRp1oQnr1N2fx9X-V2vGsdC8ATlmEoFhwhnUsu3I7BydaWE2WLhWPXgZFishbk_nWTtF0jVye0dELDYU4W0jyyAzdxqva51QfQLnzUVsVwGoHw=s307" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-43574265191459309252022-01-16T16:10:00.005+01:002022-01-16T16:10:45.879+01:00Klein<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Iets
kleins voor de één, iets groots voor de ander. Simpelweg omdat alles niet
altijd zo simpel is als het lijkt. Net als het schrijven van een verhaaltje,
met maar 150 woorden….</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: #666666; font-family: Raleway; font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Zo liep ik vanochtend weer eens een
rondje. Iets later én ‘aan de andere kant’. Ze verraste me dan ook compleet
door haar zwaaiende: ‘Hé wat leuk én lang geleden. Kom je zo wel tegen, kletsen
we bij oké?’ <br />
<br />
Bij de kano’s ons ‘tegenkom- en draaipunt’. En al bij-kletsend liep ze mee naar
daar waar ik vandaan kwam. <br /><br />Ik werd blij van haar verhaal. Ze was hersteld. EMDR
had haar meer dan goed gedaan. Had alles zelf betaald, maar had haar
vakantiegeld er graag voor over gehad, zei ze lachend. Was dankbaar, genoot
weer. En dan vooral van de waardering die ze nu iedere dag krijgt, zo maar,
ongevraagd én oprecht; inmiddels werkt ze met mensen met dementie...</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXK2-v7HBi1ccTIS3T-lLg4BPwOtENtZdCdsLvmN_l5lCNrBjIQXwo8eXTNBFEQhdaUdDrjA033x58l9WgwCU4lRzno3bRuewlAsKzUHgGi4p6sALS539BkhjXRZP-XMf77Y9PG7i-YwHzS1QKWjI9ZGKUvoQR3QPhBp9yZJ5oVa32dTTW5u8cdTp8ag=s4400" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2139" data-original-width="4400" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXK2-v7HBi1ccTIS3T-lLg4BPwOtENtZdCdsLvmN_l5lCNrBjIQXwo8eXTNBFEQhdaUdDrjA033x58l9WgwCU4lRzno3bRuewlAsKzUHgGi4p6sALS539BkhjXRZP-XMf77Y9PG7i-YwHzS1QKWjI9ZGKUvoQR3QPhBp9yZJ5oVa32dTTW5u8cdTp8ag=w640-h312" width="640" /></a></div><br />Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-33856364497781840462022-01-05T20:42:00.002+01:002022-01-05T20:43:43.656+01:00Vrij(heid)...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<span style="color: #666666;"><div class="separator" style="clear: both; font-family: "courier new", courier, monospace; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO3y5ZyeVLv8ah3lNutww3iS7t4PX4VkTLqky7ZDqjvUNNw-6jrkxCwWVQnYaDpRhg_hdidHj5my16bWpPFbfuAO9Hcbf6d-ceD4dRFpg9_bT9Ud6LQpDY0mPuUJwlt3_hygTj3r_xL22S/s703/paadje.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="703" data-original-width="342" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO3y5ZyeVLv8ah3lNutww3iS7t4PX4VkTLqky7ZDqjvUNNw-6jrkxCwWVQnYaDpRhg_hdidHj5my16bWpPFbfuAO9Hcbf6d-ceD4dRFpg9_bT9Ud6LQpDY0mPuUJwlt3_hygTj3r_xL22S/s320/paadje.jpg" /></a></div><span style="font-family: Raleway;">Het eerste wat me opvalt als ik de huiskamer binnen stap, is een grote koffiemok op een heel klein theelichtje met een dapper wapperend vlammetje eronder. Eigenlijk best slim, zo'n warm-houd-lichtje, al heeft het beeld met de man in een stoel ernaast ook iets tragisch. Het idee is waarschijnlijk uit nood geboren en het voelt een soort van eenzaam.<br /></span></span><span style="font-family: Raleway;"><span style="color: #666666;"><br />Met enige regelmaat voer ik gesprekken met mantelzorgers van mensen met (beginnende) dementie. Vaak zijn ze moe of soms gewoon aan het eind van hun latijn. En ook haar vallen de mantelzorgtaken zwaar, beaamt ze als ik er naar vraag. In de tijd dat ik met haar praat, mengt hij zich niet één keer in het gesprek. Hij beweegt zelfs niet en dus blijft ook de koffie onaangeroerd. Pas als ze zijn stoel richting mij draait en zegt hij niet goed hoort, ontstaat er iets van contact.<br /><br />Moeizaam richt hij zijn hoofd op. Zijn ogen vinden de mijne als ik met een glimlach vraag of hij me goed verstaat. Ik zit namelijk nogal schuin naast hem. Hij knikt. Ik vat het maar op als een positieve bevestiging. Het gesprek is best vermoeiend. Misschien voor hem nog wel het meest. Hoewel, ook ik moet moeite doen om 'bij hém te blijven'; voornamelijk veroorzaakt door het veelvuldig goed bedoelde 'invullen' van zijn vrouw. Zijn spraak is traag en voor hij een vraag beantwoordt, neemt hij een lange pauze; hét moment voor haar om in te springen. Zo herkenbaar. Ook ik maakte me daar bij mijn vriendin regelmatig schuldig aan. Ach ja, al doende... Desalniettemin ontstaat er als vanzelf een openhartig en bijzonder gesprek. Zo eentje die nog lang bij me resoneert. Er komt zelfs een oude uitdrukking van mijn moeder aan te pas en hij schiet met glimmertjes in zijn ogen hard in de lach als ik zeg dat zij die dan alleen net iets grover verwoordde dan: 'Ze kunnen beter over je kletsen dan van je eten.'<br /><br /></span><span style="color: #666666;">Toch stapte ik even later zonder glimlach naar buiten, en dat gebeurt me niet zo vaak. Want, eerlijk is eerlijk, regelmatig kunnen we wél van betekenis zijn, met de juiste vrijwilliger. Kleuren we de dag, soms al met een uurtje in de week. Hier wist ik het even oprecht niet... of misschien juist wel. En die wetenschap - hoe tegenstrijdig ook - was wederom een belangrijke les. Hij zat namelijk helemaal niet te wachten op 'nieuwe vriendschappen'... zoals hij klip en klaar uitlegde: 'Al mijn vrinden van weleer, zijn inmiddels niet meer Heleen, zo heet je toch hè?' Tja, ga er maar aan staan. Geen lunches meer en verhalen ophalen met je oude studiematen in je oude studiestad. Geen boeken meer schrijven. Geen antwoorden meer geven, maar in plaats daarvan jezelf steeds vaker horen zeggen: 'Vraag het maar aan haar...' Blij moeten zijn omdat anderen dat tegen je zeggen. Met van alles en nog wat, een nieuwe traplift, je koffie op een lichtje. Terwijl, als je zou mogen (kunnen) kiezen, je misschien wel heel graag weer in die tuinkamer beneden, met je koude koffie....</span></span><div><span style="font-family: Raleway;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div><span style="font-family: Raleway;"><span style="color: #666666;">Ik moest er ineens aan denken vandaag, op mijn vrije dag. Zo'n dag die compleet anders verliep dan ik me had voorgenomen. Geen wandelen bij zonsopkomst. Geen werken in de tuin of uitpakken van dozen. Niets van dat alles, simpelweg omdat ik zelf die keuze maakte, kan maken. Er was ook niemand mij vertelde dat dat mogelijkerwijs niet zo verstandig was, ik beter.... naja, vul maar in. Denkend aan dat gesprek van toen, prijs ik mezelf dan ook gelukkig en gezegend. Ben ik dankbaar voor de (keuze)vrijheid die ik iedere dag, ieder moment heb. <br /><br />En eén van die keuzes is in ieder geval</span></span><span style="color: #666666; font-family: Raleway;"> om ook in het nieuw jaar nog veel meer te doen, vooral samen met en voor diegenen bij wie die (keuze)vrijheid niet meer zo vanzelfsprekend is.</span></div><div><span style="font-family: Raleway;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div><span style="font-family: Raleway;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2kJ5CIGQADtRbellyvMhXC5eLUaKHQSzIVqfcZbszbxy0hiJiEhcKiy023yuEzQNQDUFA38vUPrF37am50wN5W9YL--6fDECN1uClhwarQv5MmFPjyjlkTf5V8EANyv9aH12Bw13dgohxH07J5GjNjnJe50vh0OPKBxD2iwe5TiCBOQkLy6tfMqPFNg=s2048" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2kJ5CIGQADtRbellyvMhXC5eLUaKHQSzIVqfcZbszbxy0hiJiEhcKiy023yuEzQNQDUFA38vUPrF37am50wN5W9YL--6fDECN1uClhwarQv5MmFPjyjlkTf5V8EANyv9aH12Bw13dgohxH07J5GjNjnJe50vh0OPKBxD2iwe5TiCBOQkLy6tfMqPFNg=w400-h400" width="400" /></a></div></span>
<span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
</div>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-56696710721184862282021-12-25T14:10:00.009+01:002021-12-25T14:14:01.813+01:00Verhaaltje<p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Het was nagenoeg windstil, toen ik dit stukje schreef, ergens in november. Heel af en toe dwarrelde er hier en daar een blaadje naar beneden. Rode, groene, gele, bruine; overduidelijk herfst. En toch voor mijn gevoel, klopte er niets niet aan dit beeld, dat bijna windstille gebeuren. Ik kon er alleen niet zo goed mijn vinger op leggen, terwijl in mijn ooghoek weer een prachtig rood blad ter aarde stortte ... en weer een... en nog een. Toch niet zo windstil misschien. O nee, ik zag het al... twee merels die tikkertje speelden. <br /><br />Tikkertje. Ik kan me toch werkelijk niet meer heugen wanneer ik het voor het laatst speelde. Vraag me ook af of er nog kinderen zijn die het spelen. Wij deden niet anders als kind. Wat natuurlijk ook niet helemaal waar is, bij wijze van dan, want we deden ook nog heel veel andere dingen, verstoppertje, stoepranden, slagbal... Ach ja, laat ik maar niet die kant op gaan vandaag, wat we ooit... 'vroeger-was-alles...' Nee, doe maar niet. Er zit niemand op dat geneuzel, die oude verhalen te wachten. En toch hè, ik mis ze soms best, die verhalen die mijn geschiedenisleraar meneer Bos en ook mijn lieve moedertje als geen ander konden vertellen. Je werd erin meegezogen, zelfs zo dat je wenste dat je erbij was geweest. Ach ja, verhalen. Ik houd ervan, net als de herfst overigens...<br /><br />En intussen is het winter. Hebben we de kortste dag gehad, is het eerste Kerstdag... en is alles anders. Zou het Kerstverhaal eigenlijk nog wel verteld worden? Op Kerstavond, bij het Kerstontbijt wellicht? </span><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Tja, wat is geweest, is nu eenmaal niet meer. En soms maar goed ook misschien. Ach, geloof het of niet, want terwijl ik dit schrijf, komt er recht voor me een roodborstje op een houten paal zitten en gaat eigenwijs naar binnen zitten staren... <br /><br />Verhalen, ik kan er geen genoeg van krijgen... En ik hoop oprecht dat we vooral onze eigen verhalen blijven vertellen aan elkaar! Want,</span></p><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">De kunst van het leven<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">is het vinden van de juiste balans<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">Tussen het kiezen van geven en nemen<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">en wachten op de juiste kans<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">De kunst van het leven<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">is de ontdekking dat er meer bestaat dan hemel en aarde<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">En dat geestelijke rijkdom<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">beschikt over onschatbare waarde<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">De kunst van het leven<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">is het scheppen van en onderhouden van liefdevolle banden<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">En het vatten en aanraken<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">van helpende handen<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">De kunst van het leven<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">is het leren van vallen en opstaan<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">En het besef dat je daarna<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">vernieuwd mee door mag gaan<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">De kunst van het leven<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">is het vertrouwen op, in jezelf en de mensen die je kent<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">Maar bovenal..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Kalam;">blijven wie je werkelijk bent.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVZci_ygJFJBzHd7t4gVYGy8SfWINNTKehNAr7bp8P5Ffwh187x3xDw1o5-_2CDAdM1wIkN9R5rk8tiEQMAKAXqVeVj0rJ2FlhyS3BH8w0ISxxdGzG9R54ofkNiA3Dv7WbaKT-ieKg9gMA_q8xK77Y68CM8J9Fxa9KBQ39i8RoSwCedixAuwq9rcz6oQ=s2395" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2395" data-original-width="1749" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVZci_ygJFJBzHd7t4gVYGy8SfWINNTKehNAr7bp8P5Ffwh187x3xDw1o5-_2CDAdM1wIkN9R5rk8tiEQMAKAXqVeVj0rJ2FlhyS3BH8w0ISxxdGzG9R54ofkNiA3Dv7WbaKT-ieKg9gMA_q8xK77Y68CM8J9Fxa9KBQ39i8RoSwCedixAuwq9rcz6oQ=w293-h400" width="293" /></a></div><p></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-36749389439280378692021-06-26T07:14:00.002+02:002021-06-26T08:48:00.208+02:00Zo'n dag<p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Zo'n dag</span></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">dat je veel te vroeg wakker bent<br />je struikelt over de kat<br />bij de buren het licht van het stil alarm ziet<br />je geen idee hebt of er iets van je verwacht wordt<br />sowieso altijd dé vraag<br />de rode draad door je leven<br />dat er altijd wel iets van je verwacht wordt<br />ook op zo'n dag<br /><br />Zo'n dag<br /><br />dat je veel te vroeg op de bank zit<br />voor je uit staart<br />de kat denkt dat de koffie voor hem is<br />alleen nog maar oud nieuws op de tv<br />wat je al wist<br />en dan ook niets bijdraagt<br />aan vandaag<br />ook op zo'n dag<br /><br />Zo'n dag<br /><br />die er 13 jaar geleden <br />ineens heel anders uitzag<br />het leven van mijn moeder <br />voor ons veel te vroeg stopte<br />dat van ons stilstond<br />terwijl vandaag<br /></span><span style="color: #666666; font-family: verdana;">op juist deze dag <br /></span><span style="color: #666666; font-family: verdana;">het leven weer begint<br />hoe mooi <br />ook op zo'n dag</span></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;"></span></p><div style="text-align: center;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=TTYXwCyPMTA" target="_blank">Heb het leven lief!</a><br /><span style="font-size: x-small;"><i>klik hier</i></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgavF3ar2bR6eXJL5onGD_LAoiKoJAQNmS0sVBcr26i08QOOSL_B3JiMAuI6bNeySYux3l0lZgpCtcIk-XQvaQTjKiKeJk3J8ya5TyyShGE1xMxHJbyDb8tJmZwkn6cUm-74EBu-3JbQZ1q/s222/ma2021.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="222" data-original-width="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgavF3ar2bR6eXJL5onGD_LAoiKoJAQNmS0sVBcr26i08QOOSL_B3JiMAuI6bNeySYux3l0lZgpCtcIk-XQvaQTjKiKeJk3J8ya5TyyShGE1xMxHJbyDb8tJmZwkn6cUm-74EBu-3JbQZ1q/s0/ma2021.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-18823854017121755782021-05-01T13:51:00.001+02:002021-05-01T13:53:56.039+02:00Iets met apen en bananen<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI3Tiv9BorC2pBBAUmnTtwaULNNdDwQUS1XE2recdrt1UGAswJZGczfyoGXbp9KZhx_-Ovh-G_xFs4n-SI47jgN6IX_5vRn7gj7H0YOA-a8uMlxUMxJokcyAbOcMVoFACtGmwL8iDVMvNK/s1966/blauwe+druifjes+april2021.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="518" data-original-width="1966" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI3Tiv9BorC2pBBAUmnTtwaULNNdDwQUS1XE2recdrt1UGAswJZGczfyoGXbp9KZhx_-Ovh-G_xFs4n-SI47jgN6IX_5vRn7gj7H0YOA-a8uMlxUMxJokcyAbOcMVoFACtGmwL8iDVMvNK/w640-h168/blauwe+druifjes+april2021.jpg" width="640" /></a></div><p><span style="color: #073763; font-family: verdana;">Blauwe druifjes. Alweer een tijd geleden dat een lief iemand de link legde tussen deze en mijn moeder. En je weet dan hoe het werkt hè. Je ziet ze ineens overal, ook al is het niet het seizoen. <br /></span><span style="color: #073763; font-family: verdana;">Dat is het nu wel en op dit ogenblik tieren ze welig in onze voortuin (zonder dat we ze ooit gezaaid hebben overigens). Het lijken er zelfs meer dan ooit. Hoewel ik me realiseer dat dat ook zo maar in hoofd kan zitten, mijn gevoel is. Net zoals ik het af en toe ineens 'in mijn bol krijg' (zoals zij zou zeggen) en het gevoel heb dat ik naar haar graf moet. Gewoon, om er eventjes te zijn, een nieuw fris plantje neer te zetten, de steen stof- en zandvrij te maken. En zelfs mijn Lief moest dit keer lachen toen ik eigenlijk vond dat hij nog een gieter water moest halen om de laatste restjes modder weg te spoelen. 'Je weet wat ze nu zou zeggen hè Leen...?' Pas als we terug naar auto lopen, zie ik het ineens en ben ik degene die in de lach schiet. Nog nooit was het me eerder opgevallen, de perkjes voor het kerkhof VOL met... hoe kan het ook anders, blauwe druifjes. Ze kan ze bij wijze van zien bloeien. Met een grote glimlach stap ik weer in de auto... mocht ik ooit twijfelen dat ze altijd bij me is.</span></p><p><span style="color: #073763; font-family: verdana;">Bovenstaande is nog maar kort geleden, en wat is er in de tussenliggende tijd toch veel gebeurd en aan de hand. Ik merk dat mijn hoofd er vol mee zit. Gedachten schieten alle kanten op. <br />Eén daarvan is de gedachte aan een mooi verhaaltje dat ik graag met jullie deel. Ik kwam het onlangs weer tegen en gaat over je zng. Monkey Mind; het her- en erkennen van jouw lastige aap, of misschien wel apen <span style="font-size: x-small;">(bron: aug 7, 2017| Mind Matters, Minder piekeren, Stressreductie, Zelfzorg)</span>. Het verhaal vertelt hoe volgens het boeddhisme we allemaal af en toe van die rumoerige aapjes in ons hoofd hebben. Aapjes die heen en weer springen, veel herrie maken en ons voortdurend afleiden; een metafoor die Boeddha 2500 jaar geleden al gebruikte om de werking van de menselijke mind uit te leggen. <br /></span><span style="color: #073763; font-family: verdana;">En wat kunnen we leren van apen en bananen als je hoofd vol van dat denken is? Als ik denk aan een plek waar al die apen luidruchtig van tak naar tak slingeren, voor elkaar (willen) zorgen, ruzie maken, elkaar liefhebben, tegen elkaar schreeuwen, voelt het chaotisch. Het lijkt op mijn hoofd, vol met gedachten die voortdurend rondspringen, alle kanten op gaan, net zoals die drukke apen. <br /><br />Het schijnt trouwens dat we wel 120.000 gedachten per dag hebben. Wist jij dat? Ik niet. Z</span><span style="background-color: white; color: #073763; font-family: verdana;">olang we al die apen maar niet al te serieus nemen, is er nog niet zoveel aan de hand. Maar vaak doen we dat wel. Geven we gedachten betekenis en daarmee onbewust veel lading. Ook ik doe dat. Ik vecht tegen ze, probeer ze te onderdrukken, weg te denken, ze uit de weg te gaan, mijn hoofd leeg te maken door bijvoorbeeld ons tuinhuis 3 keer in de beits te zetten... waar ik dan weer 3 dagen fysiek voor moeten 'boeten' ... wat niet wegneemt dat ik wel trots ben op het resultaat... dat dan weer wel. Tja, is er een goede manier om je Monkey Mind rustig krijgen?</span></p><p><span style="background-color: white;"><span style="color: #073763; font-family: verdana;">Boeddha zag al dat het hoe dan ook geen zin heeft om te vechten tegen al die apen in je hoofd. 'What you Resist, Persist'. Hoe harder je je best doet het denken te stoppen, hoe meer gedachten er zullen zijn. Of, hoe hard je ook werkt om tegenslag te vergeten, hoe meer aandacht die tegenslag vraagt. En die aandacht is misschien wel de sleutel; beste vrienden worden met de apen in je hoofd.<br /><a href="https://www.youtube.com/watch?v=n6pMbRiSBPs" target="_blank">Mingyr Rinpoche (klik hier)</a> vertelt op luchtige en simpele wijze over hoe je dat doet. Hoe je vrienden kunt worden met de apen in je hoofd; in ieder geval niet door ze bananen te geven... <br /></span></span><span style="background-color: white;"><span style="color: #073763; font-family: verdana;">Ik nodig je dan ook van harte uit een momentje de tijd te nemen <span style="font-size: x-small;">-1 minuut 47 om precies te zijn-</span> en het filmpje met een glimlach te bekijken. Al is het alleen maar uit mildheid voor jezelf! Zodra je merkt dat je meegenomen wordt door al die lawaaierige gedachten, dan glimlach je en zeg je tegen jezelf: 'Het is oké.' Juist met die glimlach erken je jouw</span></span><span style="background-color: white; color: #073763; font-family: verdana;"> Monkey Mind en richt je je weer op je adem. Maak je een bewuste keuze, zoals het verhaal verder gaat, waarmee jij de regie krijgt om te kiezen voor het loskomen van dat denken en oude reacties. En daarmee ontstaat ruimte. Ruimte waarin ik in ieder geval meer en meer verbinding voel met vitaliteit, liefde en wijsheid... en ik voorlopig weer mee verder kan, denk ik...</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhalTU4vo6LCygBLFNzjgl2828pJegCcrc2c2hoMPwNaTQ5WIqk7gRV-dmG6K4rRfN9fPl5iAU2h6jsl-lpz5brSgm_3s_18tnskyJzPOn5J0_IvM40zaUa2GXaHdSrcsAvd7tUxnqtVKJD/s2000/altijdgedacht.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="973" data-original-width="2000" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhalTU4vo6LCygBLFNzjgl2828pJegCcrc2c2hoMPwNaTQ5WIqk7gRV-dmG6K4rRfN9fPl5iAU2h6jsl-lpz5brSgm_3s_18tnskyJzPOn5J0_IvM40zaUa2GXaHdSrcsAvd7tUxnqtVKJD/w640-h312/altijdgedacht.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="background-color: white; color: #073763; font-family: verdana;"><br /></span><p></p><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-2047650291622881552021-02-28T14:17:00.001+01:002021-02-28T14:19:25.230+01:00Verschil<p><span style="color: #666666; font-family: verdana;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIl7dQeMFIaoZjpVlOIJLdWCr4Kur7cgcU1bkrxa9ZOCvrYQCK1rATCkrajAZbfjZZ07x6BzoojwWuNqWDScFEes0p0d-aELXjrPV7tactpd9F_gwe8CchQErd_MESuHdiD2QEqfcX-XaE/s1545/blauw.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="751" data-original-width="1545" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIl7dQeMFIaoZjpVlOIJLdWCr4Kur7cgcU1bkrxa9ZOCvrYQCK1rATCkrajAZbfjZZ07x6BzoojwWuNqWDScFEes0p0d-aELXjrPV7tactpd9F_gwe8CchQErd_MESuHdiD2QEqfcX-XaE/s320/blauw.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br />Bijna deed ik mijn jas uit vorige week. Zo lekker was het 's ochtends al om half 8 toen ik langs het kanaal struinde. Omgeven door roze, lichtblauwe luchten, een koppel zwanen dat opsteeg en een stukje verder in het kanaal weer neerstreek, de bonte specht die met me mee leek te vliegen, vogelgeluiden voor me, achter, naast mee, boven me. Ik voelde oprecht de betekenis van ontluikende lente; wat prachtig en wat een verschil. Hadden we net nog door bijna 19 centimeter sneeuw moeten ploegen, een week later was het gewoon 19 graden...</span><p></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Zo waren er wel meer van die uiteenlopende verschillen de afgelopen tijd en niet alleen in ontmoetingen en gesprekken. Op kantoor bevond ik me ineens hangend boven mijn oude, trouwe prullenbak, die - zo later bleek - toevallig ook nog waterdicht was, zo ook gelukkig het zakje dat erin zat. Een dag later liep ik weer (redelijk) weer fris en fruitig mijn rondje, me afvragend waar ik dan in hemelsnaam de vorige dag zo beroerd van was geweest.<br /><br />En wat dacht je van mijn haar. Vorig jaar nog een strak geknipte bob, net iets langer dan mijn kaaklijn. Inmiddels reiken mijn lokken tot ver over mijn schouders en kan ik een knot boven op mijn hoofd maken. Om nog maar te zwijgen over het niet meer dreigend maar inmiddels volop aanwezige grijs. Als ik in de spiegel kijk, moet ik dan ook heel erg mijn best doen niet steeds aan mijn oma te denken. </span></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Ach ja, mijn lieve omaatje. Ze was ook werkelijk zo'n typische echte oma. Je weet wel, klein, rond, inclusief dus knot en altijd een schort voor (voor de beelddenkers onder ons). Die schort heb ik niet. De knot én ronde vormen... hmmm, laat ik het maar niet over mijn gewicht hebben. Behalve dan misschien heel even, om het verschil met een aantal jaren geleden te duiden. En, net als vele anderen die eveneens tobben met de kilo's, heb ook ik last van deze tijd. Alleen spelen er bij mij - en gelukkig ook bij een aantal lieve vriendinnen - nog wat van dit dingetjes mee die met leeftijd en zo te maken hebben... en met hormomen en zo. Ik blijf gewoon opletten wat ik eet en drink. Wandel iedere dag minimaal een uur, het liefste twee. Althans, als mijn gewrichten dat toelaten, want ook daar zat helaas de afgelopen week een verschil van dag en nacht. Kortom, vooral blijven genieten van het moment!<br /><br />Tja, en dan over leeftijd gesproken; wat een topdag was het gisteren. Niet alleen het weer deed een flinke duit in het zakje met een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Ook al jullie lieve berichten, kaarten, bloemen en alle verrassingen door mijn Lief maakten mijn dag tot een feestje. Ik ben enorm in de watten gelegd, vanaf het begin tot het einde van de dag én heel erg blij met het prachtige cadeau. Iets wat ik stiekem al heel lang wilde hebben; mijn eigen unieke vulpen. </span></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;">En misschien denk je nu wel, die is niet helemaal van deze tijd joh. Wie schrijft er anno 2021 nou nog veel met een pen? Naja, ik dus... en ik kan het iedereen aanraden. <br />En daarbij, ach ja, verschil moet er zijn, toch?</span></p><p><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br /></span></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-37119419736298305272021-02-07T16:05:00.002+01:002021-02-07T16:08:03.988+01:00Grenzen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZTMnvxeH5wl0ams8S2gSwqtfwsHyTWgJVYSmmwIsMdA_h7dQPPZ6gLlU6d-lnoSeAhBmjHNIXwwkE4X-Vdug6j9UytfkIOrYaqAQQrKWJJ0AI2H6jnMMMRhZDTvupbHBAYvpSkQaaNZd/s1645/sneeuw7-2-21e.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1099" data-original-width="1645" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZTMnvxeH5wl0ams8S2gSwqtfwsHyTWgJVYSmmwIsMdA_h7dQPPZ6gLlU6d-lnoSeAhBmjHNIXwwkE4X-Vdug6j9UytfkIOrYaqAQQrKWJJ0AI2H6jnMMMRhZDTvupbHBAYvpSkQaaNZd/w400-h268/sneeuw7-2-21e.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">Zal ik wel of toch maar niet? Doe ik het niet of toch maar wel? <br />Hoe vaak en hoe veel mensen zouden deze gedachte ook hebben, vroeg ik me zeer recentelijk nog af, voordat ze een besluit nemen? Denkend aan de onrust van de afgelopen tijd. Ook mijn onbegrip en voornamelijk bezorgdheid groeide. Hoe dan? Hoezo dan? Al ga ik daar niet verder over uitwijden. Er is al genoeg over geschreven en die analyses en antwoorden laat ik graag aan anderen over. Met name ook omdat, zoals prof. dr. Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie, gisteren bij Matthijs van Nieuwkerk aangaf, het een goed idee is om in deze barre tijden aan <b>'humeurmanagement</b>' te doen. Ik doe dan ook graag mee: 'limit your negative news'... Ik zeg, doen!<br /><br />Zo stond ik vanochtend om 07.30 uur met Ollie op mijn armen (daarover later meer) uit het raam te staren.. Ik dacht aan alle voorspelde 'verschrikkingen' voor vandaag; bar winterweer, sneeuwduinen, - stormen misschien wel, kans op 20 tot 40 centimeter sneeuw, -18; in ieder geval voor het hele land code rood. <br />Ollie, inmiddels verplaatst naar de comfortabele warme vensterbank, miauwde zachtjes, at een snoepje uit mijn hand en keek me vol verwachting aan, zich geen moment druk makend over alles wat er zich al zo vroeg afspeelde in de stille witte, wondere wereld buiten. Wat hij dacht, laat zich raden, want hé, ook een kat heeft zo z'n grenzen. Hij althans zeker. Maar daarover later meer, zoals gezegd.<br /> <br />Zal ik wel, of ga ik niet? En in mijn achterhoofd het stemmetje van mijn lief toen ik gisterenavond voorstelde om vroeg te gaan wandelen: '... er zijn ook grenzen liefje...' Hmm, hij had natuurlijk gelijk, want iets beter kijkend, zag ik de boomtoppen langs de dijk gevaarlijk zwabberen en zwieren en werd mijn zicht zo nu en dan vertroebeld door een vlaag stuifsneeuw; het waaide behoorlijk zo te zien. Tja, waar ligt mijn grens hè? <br /></span><div><span style="color: #666666; font-family: Raleway;"><br /></span></div><div><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">'Grenzen bestaan tussen landen, niet tussen mensen.' Vraag me maar niet waar ik het tegenkwam. Ik vond het in ieder geval een mooie zin. Te mooi om voor mezelf te houden, net als het onderstaande filmpje én de tekst van Jochem Myer onlangs. </span><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">Ik sluit met beide af, gewoon omdat, naja, je weet wel... ik doe graag aan humeurmanagement en deel daarom van harte positive news!</span></div><div><span style="color: #666666; font-family: Raleway;"><br /></span></div><div><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">O ja, en vanzelfsprekend ging ik wandelen... Stapte ik als eerste op een perfect sneeuwtapijt, nog helemaal in tact, glinsterend in het licht van die ene lantaarnpaal in onze straat. Verse sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht koud en de wind guur. Ach ja, tegen sommigen dingen zeg ik nu eenmaal wel graag 'ja'!</span></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9Z68P9Gc77A" width="320" youtube-src-id="9Z68P9Gc77A"></iframe></div><br /><p></p><div><span><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="background-color: white; font-size: 15px; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto"><div style="text-align: center;"><i style="font-family: verdana;"><span style="color: #050505;">Tekst: Jochem Myer
</span></i><span style="color: #0b5394; font-family: verdana;"><i>
Ik zie vrijwilligers die het puin van de rellen opruimen.</i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><i><span style="color: #0b5394;"><span style="font-family: verdana;">Ik zie berichten van voetbalsupporters die de politie (willen) helpen.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik zie in onze straat dat iedereen, die in quarantaine moet,
geholpen wordt met boodschappen en andere zaken.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik zie leraren die hun best doen om er online iets van te maken
voor hun schoolkinderen, die hun klasgenoten zo missen.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik zie berichten van mensen die met creativiteit en inventiviteit
de humor van deze situatie altijd proberen in te zien.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik zie elke dag dat men elkaar grappige filmpjes doorstuurt
om maar te blijven lachen.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik lees ook dat we er bijna zijn en iedereen weet
dat de laatste loodjes altijd het zwaarst zijn.
</span><span style="font-family: verdana;">Ik zie ook zoveel positiviteit bij ondernemers/
artiesten/horecaondernemers die, terwijl hun bedrijf op instorten staat,
blijven zoeken naar creatieve oplossingen om de storm uit te zitten.
</span></span></i><span style="font-family: verdana;"><i><span style="color: #0b5394;">Ik zie naast alle ellende ook zoveel positiviteit
dat ik weiger dat beeld te laten vertroebelen
door 1 procent van de bevolking.|</span><span style="color: #050505;">
en misschien zie jij, net als ik, nog wel veel meer positiefs...</span></i><span style="color: #050505;">
</span><span class="pq6dq46d tbxw36s4 knj5qynh kvgmc6g5 ditlmg2l oygrvhab nvdbi5me sf5mxxl7 gl3lb2sf hhz5lgdu" style="color: #050505; display: inline-flex; font-family: verdana; height: 16px; margin-left: 1em; margin-right: 1em; margin-top: 0px; vertical-align: middle; width: 16px;"><img alt="❤️" height="16" referrerpolicy="origin-when-cross-origin" src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t6c/1/16/2764.png" style="border: 0px; text-align: justify;" width="16" /></span></span></div><div dir="auto" style="color: #050505; font-family: inherit;"></div></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><span class="pq6dq46d tbxw36s4 knj5qynh kvgmc6g5 ditlmg2l oygrvhab nvdbi5me sf5mxxl7 gl3lb2sf hhz5lgdu" style="display: inline-flex; font-family: inherit; height: 16px; margin: 0px 1px; vertical-align: middle; width: 16px;"><br /></span></div></div></span></div></div>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-7453704028449844018.post-54876575319537281962021-01-10T11:55:00.004+01:002021-01-10T11:55:53.600+01:00Gewoon een ochtend<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht50XUwyxwqMvAdABmkjA-lN48gSFJrw_QZe9uv_zCYKh3FhsyWIUu-_i4F7ZJ5_SOzmHvyKROb-9NyeMMuRRPmVh-Fi4s-0B8x54yN9WgbrFu_NB56JLy_kn1Oz_VubDOedkEk0LE59Eu/s1280/9jan2021.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="622" data-original-width="1280" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht50XUwyxwqMvAdABmkjA-lN48gSFJrw_QZe9uv_zCYKh3FhsyWIUu-_i4F7ZJ5_SOzmHvyKROb-9NyeMMuRRPmVh-Fi4s-0B8x54yN9WgbrFu_NB56JLy_kn1Oz_VubDOedkEk0LE59Eu/w400-h194/9jan2021.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><span style="color: #666666; font-family: Raleway;"><br />Alsof we in het buitenland liepen, zo voelde het bij tijd en wijle gisteren. Echt weer een cadeautje; samen een nieuwe wandelroute ontdekken tijdens zonsopgang. Vroeg uit de veren, wandelstappers aan en gaan. En ook voor vanochtend hadden we plannen, zelfs samen met de buurtjes (die van onze carpoortborrels). Even lekker vroeg naar buiten. Zij de koffie en zelfgemaakte brownies en wij de thee en verse krentenbollen mee. Een appje gisterenavond gooide echter roet in dat plan, er waren waarschuwingen van gladheid en weer een code geel. Ach, volgende keer beter zeiden we. Binnenkort vast wel weer een andere mogelijkheid om gezellig samen op 1,5 meter te wandelen. In ieder geval geen reden voor ons om niet te gaan. </span></p><p><span style="color: #666666; font-family: Raleway;">Vertrouwend om mijn biologische klok was ik ook vanmorgen uiteraard weer vroeg en op tijd wakker... en lieten loeiende sirenes in de buurt van zich horen. Een korte blik van verstandhouding was voldoende; het besluit om niet te gaan snel genomen. Niet getreurd, er komen nog genoeg andere mogelijkheden, nieuwe routes, prachtige zonsopgangen, fantastische luchten en dus heerlijke wandelingen. En toch hè, heel stiekem baalde ik wel een beetje en kriebelt het als ik naar buiten kijk en de rijp op de daken zie schitteren tegen inmiddels meer en meer blauwe stukken lucht. Ik twijfel. Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik gewoon op mijn gemak binnen aan de slag gaan, ook niet onbelangrijk. Een opgeruimd hoofd geeft immers ook een opgeruimd hoofd.<br /><br />O ja, we hebben nieuwe buren. Volgens mijn 'carportbuurvrouw' met een ruwharige teckel; ze had mijn nieuw buurvrouw zien lopen laatst. Ik had al eens gezegd dat dat me vreemd leek. Had ook nog geen geblaf waargenomen sinds ze er wonen, nu een week of vier. Schaterlachend appte ik haar gisteren dat ik haar vergissing wel begreep toen ik de nieuwe buurvrouw dus langs zag lopen met hondenriem in haar hand met aan het uiteinde een langharig poezenbeest. En nu snapte ik ook waar ik de afgelopen weken fascinerend naar heb staan te kijken; een dik wit touw tussen de schuur en hun huis met daaraan weer een verticaal riempje, wat zo af en toe enorm heen en weer aan het gaan was. Zo kun je dus ook je katten buiten laten.<br /><br />Afijn, ik ben eruit hoor. Mijn lief - inmiddels ook wakker - zet koffie (dé lekkerste met vers gemalen bonen) en kookt een eitje. Ik maak het ontbijt (af) en heel relaxed starten we onze zondag. Eerst de kranten doornemen terwijl klassieke klanken zachtjes door het huis klinken. Daarna nog even een beetje stofzuigen en dweilen. Misschien nog een wasje in de wasmachine en alsnog een iets kortere wandeling langs het kanaal net voor of na de luch. In ieder geval nadat we alles in gereedheid hebben gebracht, want dan zijn we er pas echt meer dan klaar voor!<br /><br />Waarvoor? Tja, dat blijft nog heel even een verrassing. Ik moet tenslotte nog wel iets bewaren om over te schrijven zo nu en dan nietwaar...</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdDzOgBQZpeNqLItQmjOA8Yfg83yTYsIa_2pWuCaylvEcAik4xFyUxxkWsIpqBaujqd4e5XiDnOGEn6sy2rmOe_8FD295Y8ZByZEe2af3edESspDyJv5Mmd0u0SQeRTk4DSk-SfXZU5zrc/s1792/9januari2021def.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="962" data-original-width="1792" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdDzOgBQZpeNqLItQmjOA8Yfg83yTYsIa_2pWuCaylvEcAik4xFyUxxkWsIpqBaujqd4e5XiDnOGEn6sy2rmOe_8FD295Y8ZByZEe2af3edESspDyJv5Mmd0u0SQeRTk4DSk-SfXZU5zrc/w640-h342/9januari2021def.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="color: #666666; font-family: Raleway;"><br /><br /> <br /></span><p></p>Helenahttp://www.blogger.com/profile/08797708232678130935noreply@blogger.com12