De kracht van...

Ik zit, kijk, lees, luister, en ben weer stil.
Eigenlijk al de hele week, zoals zovelen.
Bij alles wat ik zie en hoor, voel ik een brok, of misschien wel een bal, ergens in mijn lijf, zoals misschien wel bij zovelen.

Zoveel gezien al, zoveel gezegd al, zoveel gehoord... En dus kijk ik soms heel bewust even niet en luister ik naar iets anders. Maar ach, ook in mijn hoofd vormt zich met regelmaat een mening, en soms zelfs met een plaatsvervangend gevoel van schaamte, als ik zie en hoor hoe dingen de wereld in worden gesmeten. Maar ja, lekker belangrijk...

Gelukkig zijn er altijd wel weer anderen *klik* die ook dát gevoel weten te verwoorden, waarschijnlijk zonder te weten dat het ook een stukje van mijn gevoel is.

Gisteravond een, bijna niet te beschrijven, dubbel gevoel. Rijdend langs die, niet bevatten, lange stoet zwarte auto's, niet voor te stellen dat er iemand is die hier niet door geraakt is. Al die mensen langs de kant van de weg en op bruggen. En ook hier vindt een ieder van wat hij of zij ervan vindt... 

Met betraande ogen en een nog groter brok in ons keel reden we -net als zovelen- langzaam door, onderweg om de 'lease'puber *klik* na drie weken weer te zien, met z'n blije, bruin gebrande toet, vol met vakantieverhalen... 

Zonder te vergeten of af te doen aan dat immense verdriet, gaat het leven door. En dat kan ook niet anders, zo werkt het nou eenmaal, en dat is ook goed. Net zo goed als ik weiger te geloven dat het allemaal respectloze barbaren zijn in de Oekraïne. Ja er zijn zeker meer dan slechte mensen, maar niet alle mensen zijn slecht. 

Ik blijf geloven in de veerkracht én denkkracht van mensen, die de wereld (weer) een beetje mooier kleurt. En als ik om me heen kijk, ben ik trots op de daadkracht die ik zie, voel en hoor, hopelijk net als zovelen met mij...

De kracht van de mens... *klik*

Treurig

Je kunt het er bijna niet niet over hebben. Het is overal en om je heen. Het lijkt ook wel alsof iedereen wel iemand kent, die weer iemand kent, en zo verder.... 

Mensen hebben erg de behoefte uiting te geven aan hun verdriet en medeleven, het te benoemen. Namen zijn bekend, krijgen een gezicht; 298 levensverhalen, 193 Nederlandse, waarvan een aantal vanochtend opgetekend in onze kranten. Levens die vanaf gisteren nooit meer hetzelfde zijn. Het is misschien gewoon ook wel te groot om ineens te bevatten.

Het noodlot maakt geen onderscheid, ook gisteren niet. En even lijkt dan ook al het andere, onbeduidend. En misschien is het dat ook wel, soms, even.

De eerste tropische dag, de intocht van de vierdaagse, familiesores (wie heeft ze niet), de tour de France, versleten heupen en knieën, de tomaatjes die beginnen te kleuren, een vriendin die je al veel te lang niet gezien hebt en waarmee je zo maar ineens vijf uur heerlijk zit te kletsen...

En we vinden het allemaal verschrikkelijk, zijn geschokt, hebben geen woorden. Het is ook verschrikkelijk, meer dan. Er zijn toch ook geen woorden voor, voor een stelletje ruziënde idioten, die in een klap honderden dromen aan diggelen schieten...

En net als altijd -want zo werkt het- gaan we over tot de orde van de dag. Een dag voor iedereen net even anders, en voor sommigen misschien wel nooit meer hetzelfde.

Bijlo schrijft: 'Het minste dat jullie kunnen doen, is vrede sluiten, een duurzame vrede sluiten, waarin een wielerwedstrijd weer de moeite waard wordt om naar te kijken en tropische dagen minder treurig zijn...'

Ik blijf hopen!

ww 16072014

soms moet je eens 'gek' doen *klik hier* 

Praatje pot

Vanochtend, na twee koffie en twee abrikozen (die overigens in het niets lijken op die heerlijke, sappige, hetzelfde uitziende vruchten die we in Frankrijk hebben genuttigd en die ook nog eens dezelfde naam dragen), dacht ik: het wordt vandaag een 'praatje-pot-blog'. Beetje van alles wat, beetje 'koetjes en kalfjes', je kent het wel.

Zo'n week was het namelijk, althans, voor mijn gevoel. Stond ik maandag in de startblokken om na drie weken weer enthousiast aan de slag te gaan, was ik vrijdagavond om half 7 toch ook wel weer heel blij dat ik mijn werk-pc kon afsluiten. Soort van 'foutje' van Lief, of eigenlijk meer van de 'bobo's'... een overleg plannen op vrijdagmiddag om 16.00 uur... Ik heb dat sowieso nooit echt begrepen; vergaderen op vrijdagmiddag (hetzelfde geldt overigens voor de maandagochtend :-)).

Afijn, ik dus vanochtend op zoek naar de betekenis van de uitdrukking 'praatje pot'. Bijzonder, want er is eigenlijk helemaal niet zo veel over te vinden. 

Ik kwam uit op het kaartspel 'Pandoeren' *klik*, voor zover dit spel nog gespeeld wordt. 'Het spel heeft met bridge gemeen dat na het verdelen van de kaarten door de deelnemers ‘geboden’ wordt. Ieder geeft aan op welke manier de gedeelde kaarten moeten worden gespeeld. ‘Praatje’ is er B.V. een van en als de (geld)pot meebepaald hoe er moet worden gespeeld, heet het ‘Praatje Pot’. In tegenstelling tot de andere manieren van spelen moet er worden overlegd, vandaar ‘Praatje’.' Dat je het maar even weet...

Het grappige vond ik ook wel dat er op een aantal zgn. management-/verkoopsites gesproken wordt over dat 'praatje pot'. Dat je het 'ijs' ermee moet breken, vooral niet meteen met de deur in huis moet vallen bij een (verkoop)gesprek, maar eerst even kort over iets anders moet praten... echter wel oprecht!

Oprecht is mijn 'praatje pot' in ieder geval altijd. Maar het heeft dan ook weer niets met kaarten of verkopen te maken :-).

Mijn 'praatje pot' gaat enkel en alleen over de afgelopen week. Een week met bijzondere, soms pittige, maar ook hele verhelderende -en soms ook 'praatje-pot'-momenten. En, nieuwsgierig als ik blijf, zowel naar mijn eigen gedrag als naar dat van een ander, was het weer een mooie, leerzame week. 

Zo eentje waarin ik me iedere dag wel een keer afgevraagd heb:
Voel ik me goed?

Kan ik doen wat ik wil doen?

Ben ik blij?

Zo ja, kan ik doorgaan waar ik mee bezig ben.

Zo nee, dan verander ik wat :-). 

Ach ja, want ook voor mij geldt... 

Koetjes en kalfjes, daar heb ik dus helemaal niks mee. Ik hou van de lucht van het land, maar voor een praatje pot moet U bij een ander wezen. Als het nergens over gaat dan ben ik nergens. Ik kan het niet. Maar waarom niet?
Laten wij, voor de grap, eens kijken naar een simpel model van gelul in de ruimte. U zegt mij wat, waarop ik U wat zeg, waarop U mij weer wat zegt, ad infinitum. Je zou het als volgt kunnen tekenen.

WW090714

Weekend(logica)

Goh, dat voelt even anders zeg, als ik naar buiten kijk. Het waait, als ik het geruis naast me mag geloven (open raam). En volgens mij regent het ondertussen zelfs ook. 

Tja, toch ook wel weer mooi in balans, nietwaar?! Een paar dagen heerlijk warm weer, afgewisseld met een buitje. Ik keur het goed! 

Het gaf mij in ieder geval de kans om mijn nieuwe aanwinst uit te proberen. Al lummelend een beetje de was wegwerken en testen of C. gelijk had toen ik haar tegenkwam, op zoek naar wasknijpers die 'het nog wel doen'. Volgens haar dus de wasknijpers van de Lidl: 'echt Heleen, dé beste knijpers ever...'.

Misschien ben ik ook wel de enige die er last van heeft. Dan moeten jullie het gewoon eerlijk zeggen. Ik vraag me namelijk al een tijdje af waar toch de ouderwetse, onverwoestbare (houten) wasknijper is gebleven. Ik ben het zo beu, die altijd overal-heen-kapot-springende knijpers.  

En ik ben natuurlijk de laatste die zegt: 'vroeger was alles beter'. Toch moet ik voor wat betreft de wasknijper bekennen dat ik die neiging onderhand wel enigszins heb.

Dat geldt overigens hier ook voor (spelt)brood. Ook zo'n irritatiefactortje. En nogmaals, misschien ben ik ook hierin wel de enige die er 'last' van heeft; 'gaten' in mijn brood'. En ik check echt heel goed. Sta als een malle zo'n halfje brood alle kanten op te draaien. Probeer of ik door de verpakking heen kan kijken. Zet mijn bril nog eens recht, maar op de een of andere manier lukt het ze altijd om me blijven te verrassen; de eerste twee boterhammen zijn prachtig, maar als je bij boterham nummer drie komt -en de rest- pronkt er zo'n irritant gat waar je boter dan zo lekker doorheen zakt.

Maar goed, ik had het over balans, 'wasknijpers' en zo...

Ik moet haar inderdaad gelijk geven, mijn sportmaatje 'C'. De wasknijpers die ze mij en paar weken geleden in mijn handen duwde (de laatste zak, ze waren namelijk in de aanbieding en zij had de laatste vier zakken :-)), zijn meer dan geweldig. Geen springende, halve knijpers meer in mijn ogen en niet van die ijzeren haakjes die achterblijven op de lijn en die je er alleen maar afkrijgt door wat nagels te breken en o ja, wat dacht je van de roest (als je je wasrekje wel eens buiten laat staan...).

Maar ach lieve mensen, het is weekend, én ik ben geloof ik toch wel aardig 'in balans' ondertussen :-). Ik heb me dan ook vanochtend maar eens hardop afgevraagd wat nou het ergste zou zijn wat er kan gebeuren, als ik het niet doe zoals ik gepland had? En weet je, het werkt; keuzes maken :-).

Het regent en dus vandaag even helemaal geen was aan een knijpertje, de droger mag zo gewoon lekker zijn werk doen voor het laatste weekendwasje. 
En voor wat betreft dat brood... ach, soep met een bolletje is ook lekker!

LB

En dan ineens is het er. Staat het ook zoals ik eigenlijk al weken in mijn hoofd had, alleen op de een of andere manier kwam het er gewoon niet van. Geen tijd, geen zin, te veel, te weinig. Eigenlijk alle excuses die je wel kunt verzinnen om iets niet te doen, kwamen de afgelopen tijd langs.

Het tafeltje heeft intussen alle slaapkamers gezien, met uiteindelijk deze plek als eindbestemming; een rustige, lichte schrijfplek, omringt met spulletjes waar ik blij van word :-). Het is nog niet helemáál af. Zo mist nog een plankje, een fotootje, wat boeken, maar dat heeft geen haast. Intussen is er al wel wifi, dankzij mijn Lief, dus ook de (broodnodige) informatie kan ik op die plek gemakkelijk bereiken.

Ach ja, ik kan het blijven herhalen: 'geluk zit in kleine dingen', zeker als er andere dingen zijn die soms niet zo goed lukken. Het zij zo.

Neemt niet weg dat ik op dit moment buitengewoon geniet van een heerlijke vakantie, al denkt het lijf daar dus bij tijd en wijle helaas net even anders over. Je zou toch haast zeggen dat ik daar ondertussen wel aan gewend zou zijn... 
En gelukkig is dat op de meeste dagen ook zo. Kan ik het heel goed hebben als ik na één raam gelapt te hebben even moet uitrusten. Maar goed, dat raam is dan toch wel mooi weer schoon :-).

Tja, maar soms baal ik toch ook wel een beetje. Heb ik net niet de energie om 'het' -naar mijn mening- snel genoeg om te draaien en is bijvoorbeeld een klein irritatiefactortje dat ik, na het bed verschoond te hebben, weer even moet gaan liggen op datzelfde net verschoonde bed. Maar ik kan ook bij vlagen nog wel eens chagrijnig worden, als ik merk dat veel van mijn (vakantie)plannen in mijn hoofd (lunches, shoppen, hé-hoe-is-het-nu-met-jou-dates, hapje en drankje met vrienden en vriendinnen) niet uitkomen. Simpelweg omdat ik ze niet inplan, omdat ik niet zeker weet of het lukt (of misschien wel omdat ik bijna wel zeker weet dat het níet lukt). Tja, blijft een kwestie van keuzes blijven maken, en 'teleurstellen' is nu eenmaal nog steeds geen hobby van me...

Maar hé, ik ben nog lekker een paar dagen vrij. Geniet enorm van een beetje 'keutelen' door het huis, lap een raampie, verander hier en daar nog eens wat en lig op bed zo maar wat te lezen. Ik knip wat woekerend groen weg, doe op de fiets een boodschappie, eet Griekse yoghurt met blauwe bessen en aardbeien én maak verse broccolisoep...of niet :-)...

En ik denk maar zo (terwijl ik vanaf mijn nieuwe schrijfplek het ruisen van de wind zie door de bladeren en een jonge merel in zijn eentje een duet lijkt te zingen...):

Juli & 'geneuzel'

Dag juni, hallo juli... en nee, ik ga echt niet zeggen 'goh wat vliegt de tijd', want dat doet 'ie' toch wel, of ik het nu benoem of niet. Daarbij komt dat ik er toch niets aan kan veranderen -als ik dat al zou willen- en dus zeg ik er gewoon niets over. Nee hoor, ik kijk gewoon vooruit!

Wat dacht je van nog lekker een paar dagen vrij zijn. Even tot rust komen, al klinkt dat wellicht enigszins vreemd als je net een heerlijke week tussen de lavendel hebt door mogen brengen, maar dat is dan maar zo :-). Had ik gisteren nog een 'goh-wat-vervelend-dat-er-niets-uit-mijn-handen-komt-dag', merk ik dat ik gelukkig vandaag weer over wat meer energie beschik. Hoera, want het is werkelijk niet te geloven, maar ik heb zelfs even mee staan te 'swingen' met 'Goede Morgen Nederland'. Ach ja... langzaam aan beginnen. Morgen is het weer tijd voor de sportschool... of zo.

Vandaag dus eerst maar eens een dagje met wat huishoudelijke klussen (die zijn blijven liggen). Tussen alle bedrijven door ligt de vakantiewas inmiddels gewassen op de logeerkamer. Zijn er hier en daar nog wel wat ramen die een lapbeurt kunnen gebruiken, staan er nog wat boeken op mijn e-reader die gelezen kunnen worden, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het gebruikelijke 'geneuzel' zal ik maar zeggen.

Wat overigens geen 'geneuzel' is, is dat de familie ook weer veilig terug in het land is en dat de 'lease'puber over is naar HAVO 5, zonder onvoldoendes. Onnodig te vermelden dat we super trots zijn!

Afijn, ik geniet nog even van een kop koffie, zoek daarna mijn -voor de vakantie gekochte- nieuwe spons en verheug me nu al op een in de buitenlucht gedroogde was... tja, waar je als mens al niet blij mee kunt zijn hè :-).