Gewoon #jarig #feestweekend

De zon schijnt...

en intussen heb ik al een keer of wat een nieuwe openingszin getikt en weer gebackspaced (is dat een woord? Ja, en zo niet dan vanaf nu...).
 
Eigenlijk weet ik dan ook niet zo goed wat ik moet zeggen.

Ik zit met een vage, het lijkt wel vastgeplakte glimlach voor me uit te staren. Neem nog een kop koffie. Sta nog weer eens op om naar buiten te kijken. Misschien wel om nog eens te checken of het echt zo is wat ik zie.
 

De zon schijnt! En hoe! En er hangen overal slingers... en ballonnen... en 'mijn' stoel is versierd... en ik ben gisteren al zo enorm verwend door mijn feestgezelschap...

Het is een feit, ik ben jarig; 18.250 dagen oud (lees ik net)... en de zon schijnt... op Terschelling...

En weet je, ik houd gewoon mijn mond en geniet me gewoon nu al helemaal te pletter...
 

Mijn vriendin

Zoals altijd pak ik als eerste de krant van de deurmat. Loop door naar de keuken en maak de melk warm voor de koffie. Geef Mies een kattensnoepje, die -zoals altijd- heel rustig op het Ikea-trapje zit te wachten; mijn zaterdagochtendritueel.

Het schemert nog. Voor zover ik kan zien, miezert het een beetje. Zo maar even kijken wat het weer doet vandaag, voordat ik straks mijn vriendin ga halen. Winkelen in de regen lijkt me niet zo'n heel strak plan.

Eenmaal in mijn luie stoel, met een dampende 'koffie verkeerd', sla ik de weekendbijlage van de krant open en lees -zoals altijd- als eerste 'Mijn ma' van Hugo Borst. Ik realiseer me hoeveel overeenkomsten er eigenlijk al zijn met mijn vriendin, die toch behoorlijk wat jaartjes jonger is...

Ze was nogal somber deze week. Toen ik dinsdagavond belde om te horen hoe het ging, zei ze dat ze een onbestemd gevoel had en ze wist niet precies waarom. Ze vond het dan ook prima als ik haar de volgende dag kwam opvrolijken. Gelukkig kan ze nog redelijk goed aangeven hoe ze zich voelt... als ze de juiste woorden vindt. Soms vertelt ze hele verhalen, waaruit ik dan probeer te filteren wat ze bedoelt. Meestal lukt dat, soms gewoon ook niet.

Tja, er is geen ontkomen aan. Ik zie steeds meer laadjes dichtgaan, flarden nevel verschijnen die de mist in haar hoofd dikker en dikker maakt. Heldere momenten worden korter en volgen elkaar steeds minder snel op. Haar vertellen wordt ingewikkelder en daardoor soms lastiger te volgen.
Maar, ondanks dat, hadden we woensdag weer een geweldige middag, terwijl een whapp-bericht van de avond ervoor iets anders deed verwachten.

En ja, ze was verdrietig en terneergeslagen, misschien wel meer dan anders; een blaasontsteking bleek daar achteraf ook aan bij te hebben gedragen. Ik moest ook iets meer moeite doen haar af te leiden, maar dat lukte uiteindelijk prima; de foto's van haar lachende kleinzoon en onze (te) gekke vakantie in Joegoslavië, dertig jaar geleden, doen het nog altijd goed.
We hebben die middag heerlijk gewandeld en ze genoot zichtbaar van onze gesprekken en elke vogel, eend, hond, schaap dat we tegenkwamen...


Intussen is het zondagmorgen. Lees ik de rest van de krant -zoals altijd- en denk met een glimlach terug aan de dag van gisteren; een mooie dag, samen met mijn Lief en mijn vriendin. Gezellig gewinkeld in ons kneuterige dorp, en zonder regen! 
Missie meer dan geslaagd dus en bij het terugbrengen naar 'daar waar we nu heengaan, woon ik toch?' benadrukte ze nogmaals dat ze een superdag had gehad... 'de volgende keer alleen wel weer graag voor kleren Heleen...' terwijl ze zo trots als een pauw wegliep op haar nieuwe stappers...

Het mooiste...

Alweer bijna op de helft van februari; schrikkelmaand, maand van de liefde en voor mij de maand van jarig zijn. Hoe leuk is dat?!
Echter, het gevoel ingehaald te worden door de tijd, de dagelijkse dingen, knipoogt weer vrolijk om de hoek. Ach, gelukkig hebben we weer een dagje extra deze maand, nietwaar?

Ik ben alleen wel onrustig. Lijk iets vaker te zuchten (dan nodig misschien wel) en mijn chaotische 'ik' laat net iets vaker van zich horen dan ik dan weer nodig vind. Misschien ligt het ook gewoon wel aan de tijd van het jaar, het jaargetijde, de leeftijd; je zal het tenslotte maar worden, vijftig...

Het gekke is hè, op de dag dat ik 49 werd, had ik er nog niet zo'n last van. Leeftijd heeft me sowieso altijd weinig te zeggen gehad. Ik heb dan ook echt geen moment gedacht vorig jaar dat na 49, die vijftig aan de beurt is. En wat ik dan zou ga doen, en zo. En of ik iets ga doen, of zo.

Ik zie om me heen vijftigers vaak de meest leuke en exotische dingen verzinnen. Boeken een reisje naar de Seychellen, organiseren een feest met vrienden en bekenden, die ze de laatste paar jaar eigenlijk alleen nog maar op social media spreken (maar dit is nu eenmaal het moment elkaar weer eens te zien en te beloven dat het nooit meer zo lang zal duren...). Geven een chique diner of gaan toch voor die ene, stiekem lang gekoesterde wens en volgen -omdat het nu eenmaal zo cool is- die workshop paaldansen...

Allemaal leuk, lief en aardig, ik schiet toch meer in een soort van lethargisch nietsdoen, laat maar zitten-gedoetje. Heb juist helemaal niet de neiging tot 'laten we eens iets geks doen, omdat ik nu toevallig die magische halve-eeuw-grens passeer', maar wil wel iets doen, of zoiets.

Naja, ik ben natuurlijk niet helemaal wereldvreemd, dus ook ik vink de laatste tijd wat lijstje af in mijn hoofd. Vraag me regelmatig af of ik moet blijven doen wat ik nu doe, en voor hoe lang dan? Blijven we wonen waar we wonen? Gaan we richting stad, of wordt het uiteindelijk toch Drenthe of Twente? Komt er een hond en wanneer dan wel? Heb ik de afgelopen jaren gedaan wat ik echt wilde doen, zo niet, wat ga ik daar aan doen dan? En misschien wel de meest ultieme vraag: Ben ik geworden wie ik wil zijn...?

Afijn, gelukkig, nog voordat mijn onrustige chaos zich verder kan uitbreiden, grijpt mijn brein in en hoor ik mezelf hardop denken: 'Maar lieve schat, doe nou maar gewoon en vergeet vooral nooit: