Het 'joepie-joepie-gevoel'

Deze week hoorde ik een uitdrukking en dacht gelijk, die móét ik opschrijven, anders vergeet ik hem geheid. Ik moest er ook echt om lachen en werd er spontaan nog vrolijker van dan ik al was. Ik kende hem overigens niet, maar ja, dat zegt ook niet zoveel. Het was een collega's die het tegen me zei na een werkoverleg. Eerlijk is eerlijk, het was dan ook best wel een goed overleg, dat dan weer wel. Helemaal als je je bedenkt waar we gestart zijn, zo'n twee jaar geleden. Toen zag de (haar) wereld er tamelijk anders uit. Best gaaf dus om te horen wat ze zei: 'Het is er weer Heleen. Zo fijn. Lange tijd echt niet gevoeld, maar ik heb weer een onvervalst 'joepie-joepie-gevoel'... '

Voor mij een mooie afsluiting van de week, al was het dan nog geen vrijdag. Het was namelijk best een week met hier en daar een behoorlijke uitdaging. Nu ga ik die van nature niet zo heel snel uit de weg. Alleen kosten ze vaak behoorlijk wat meer energie en zo. Energie die ik gelukkig (terug)haal uit onder andere dit soort 'joepie-joepie-momenten'. En, bedacht ik me later, er bestaan natuurlijk legio van deze momenten. Misschien heb jij ze ook wel. Vandaag had ik er in ieder geval ook weer eentje. Zo'n ongekend en uniek 'joepie-joepie-gevoel'. Alleen misschien net een beetje anders dan anders.

Met dagen zoals deze bekruipt mij namelijk altijd een bepaald gevoel. Áls het al mooi weer is in het weekend, voel ik dan ook best een bepaalde druk. Ja, klopt, ik weet het. Het zal zich ergens in mijn vroege jeugd gemanifesteerd hebben, want mijn lieve moeder 'schopte' ons bij wijze van spreken bij de eerste zonnestraal naar buiten. Binnenblijven was geen optie.

Vandaag en gisteren dus ook volop de zon. Het is nagenoeg windstil en dus begint al bij het ontwaken dat stemmetje in mijn hoofd te schreeuwen dat ik naar buiten MOET. Hoppa, douchen, haren drogen, wandelschoenen aan en erop uit! En, owhwee als ik dat niet doe. Dan vind ik dus oprecht van alles van mezelf, want... lalalalala. Redenen om binnen te blijven, zijn er simpelweg niet. Nu vind ik dit fantastische weer natuurlijk ook geweldig hè, begrijp me goed. Alleen, ja sorry hoor, de gedachte dat ik me vandaag met al die andere, duizenden buitenluchtliefhebbers tegelijkertijd op onze fietspaden moet begeven, voorbij gesjeesd wordt op mijn niet-elektrische fiets door supersonische elektrieke tweewielliers, in de bossen loop te struinen waar ik om de haverklap bijna omver word gerend door al die enthousiaste viervoeters die door hun vriendelijke bosstruinende baasjes zijn losgelaten onder het mom van 'ach, moet een keertje kunnen, want zo vaak is het geen 13 graden in februari... of wil genieten van dat ene, unieke, stille klompenpad, inmiddels allang niet meer uniek en zeker op een dag als vandaag niet meer stil... Tja, daar krijg ik heel eerlijk nu eenmaal niet direct het 'joepie-joepie-gevoel' van.

Maar waarvan dan wel? Nou, ik gooi op een dag als vandaag tamelijk eenvoudig inmiddels mijn 'je-moet-je-schamen-dat-je-niet-bent-gaan-fietsen-of-wandelen-vandaag-gevoel, over de schutting. Een prachtige schutting overigens, tussen mij en de buren, die -net als ik- gewoon in alle rust genieten van hun eigen tuin. Want dat doe ik dus wel hè. Ik voel me op dit soort dagen nu eenmaal compleet gelukkig in mijn eigen achtertuin, waar mijn lief, tussen de voetbalwedstrijden door, relaxt een tafeltje in de lak zet. Ik eindelijk eens in alle rust de weekendkranten doorspit en geniet van een mooi verhaal. De poes verbaasd miauwt als ze haar eigen schaduw ontdekt. Een roodbosje even komt buurten en mij eigenwijs aankijkt op een takje van de net gesnoeide klimhortensia. Ik samen -als het tafeltje klaar is en de voetbal voorbij is- met mijn lief én een lekker drankje proost op het leven, onderwijl de week en alles daarin nog even de revue laat passeren, met als conclusie dat het al met al toch wel een mooie week was. Dat geeft mij misschien wel het ultieme 'joepie-joepie-gevoel'. 

En jullie? Waar werden jullie deze week echt blij van?

Alles zat erin

Ik kijk de groep rond en voel me enigszins verlegen. Zitten we echt met acht volwassenen in een kringetje op de grond? Ja. En ze lijken het nog leuk te vinden ook. Gespannen gezichten kijken mijn kant op. Ook ik zit in kleermakerszit, wat overigens nog best soepel ging ook. 

Ik ben de laatste vandaag, op eigen verzoek overigens. Best een beetje raar, want meestal wil ik graag als eerste, want 'dan ben je er maar vanaf hè.' Deze keer niet. Ik had juist heel erg het gevoel dat ik wilde afsluiten met ‘een verhaaltje’. Geen staande presentatie van mij dit keer, maar zittend, voorlezend, voor de groep, op de grond (mede mogelijk gemaakt door een geweldige trainster die haarfijn aanvoelde dat het precies paste).

Na mijn laatste zin blijft het even stil. Ik voel een balletje ergens mijn maagstreek inschieten en ik merk dat mijn blik naar de grond gaat… ‘O jee, zie je wel, niet goed…' Als ik echter weer opkijk, zie ik ontroering, hoor ik complimenten en voel ik een rode blos mijn wangen warm kleuren. Ik bedank de groep en zeg eerlijk dat ik tijdens hun presentaties eigenlijk best een beetje ging twijfelen. Moest ik toch de mijne dan ook niet op de 'reguliere' manier doen? Staand, uit het hoofd, omdat dat nu eenmaal zo hoort...? De trainster schiet in de lach -geweldig mens, zoals ik al zei- en haar reactie maakt dat ik die gedachte definitief overboord gooi. 'Nooit meer twijfelen Heleen. Je hebt iets te vertellen, een goed verhaal, vertrouw daarop. Dicht bij jezelf blijven, dan komt het altijd goed! 

Het waren twee mooie dagen, de training 'Train de trainer' van Samendementievriendelijk. Uit mijn comfortzone, in het diepe, met theater, samen spelen, presentaties geven. Alles kwam voorbij. Betrokkenheid, verwondering, onzekerheid, zorgzaamheid, boosheid, blijheid, bevlogenheid, verbazing, verdriet, passie, dromen, durven, doen; alles zat erin. Trouwens, net als in de rest van de afgelopen weken…

Alles mag er natuurlijk gewoon zijn. En niet alleen bij mij. Al leveren al die verschillende emoties en gevoelens soms ook hele andere spektakels op, waar ik zo nu en dan iets minder blij van word. Ach ja, zelfs dat hoort er bij. Gelukkig word ik dan op een zeker moment toch wel weer geïnspireerd door iets moois, zoals een weekendje 'ademen' bij de zee of een of andere mooie quote die ik dan ergens lees. Deze bleef wel hangen: ‘Het is belangrijk om problemen op te lossen in je leven, omdat je dan plezieriger kunt leven. Soms is een probleem (nog) niet op te lossen, omdat andere mensen goede oplossingen weigeren. In dat geval kan loslaten van het probleem voor jou persoonlijk de best mogelijke oplossing zijn. Vertel dan (zo mogelijk) aan de betrokkenen dat je het probleem los gaat laten en wie weet… Misschien wordt het probleem dan opnieuw overdacht en komen er nieuwe ideeën en mogelijkheden (bron: www.engelenkaartje).

Wat trouwens ook inspireerde, was door mijn lief worden meegenomen naar een leuke onewomanshow met de naam ‘Lef’. Want hoe stoer is het als je (vrouw van een hockeymaatje van mijn lief) ervan droomt een keer alleen op het podium te staan en voor 200 anderen jouw passies te delen, en die droom komt uit! 

Het was er allemaal, in de afgelopen weken. Het hoort er allemaal bij! En ik? Ik heb ervan geleerd en van genoten!