speciaal

Hoe ik het ook went of keer

vandaag blijft toch 

een tikketje bijzonder

en ook vandaag
doe ik het als altijd weer

een leven met en

een leven zonder...

zonder jou,
maar gelukkig ook met velen

die net als ik

op jouw 'verjaardag' 

mooie herinneringen aan en 

van jou delen.

Een witte roos

ons teken van verbondenheid

en voor mij daarom ook nooit  

voltooid verleden tijd...

De tijd...

De tijd verstrijkt, terwijl mijn vingers over het toetsenbord vliegen, zoals gebruikelijk en zo vaak. Eigenlijk moet ik bezig zijn met telefoontjes plegen, mails beantwoorden, stukken lezen. 

Ik voel als ik een spatie mis, of er een letter naast zit. Maar ach, wat maakt het uit? Het verandert namelijk niets aan de tijd, die verstrijkt, terwijl ik doe wat ik het liefste doe, alleen nu op net een andere tijd.

Een terugkerend feitje ook, tijd. Ik hoor, zie en voel het om me heen. De één leeft ervan op, gaat mee met de tijd. De ander loopt er tegenaan en heeft misschien zelfs wel het gevoel ingehaald te worden door diezelfde tijd. 

Hoeveel tijd heb ík eigenlijk nog? Gun ik mezelf tijd? Of die ander? En waarom dan wel (of niet...?). Want tja, ik ben tenslotte 'ook al over de helft', toch?

Antwoorden heb ik niet. Of misschien wel, ergens diep van binnen. Ach weet je, als ik er last van heb, of krijg, is het tijd ermee aan te slag te gaan, denk ik dan maar. Voor nu maak ik me echter geen zorgen, om tijd, die toch wel verstrijkt. En of ik nou heel hard loop of juist iets zachter; het is en blijft mijn tijd, net als voor ieder ander, ook al heb je geen tijd... 

'Waarom dan toch altijd maar rennen? Uiteindelijk kom je er toch wel, in jouw tijd... dus neem je tijd!' Eén van de mooie uitspraken uit een mooi verhaal, omlijst door prachtige beelden in de film 'Down to earth'. Zondag maakte ik tijd, om samen met mijn lief en bonuskind ons te laten meenemen -via het filmdoek van een klein en knus theatertje- op hun reis. Een aanrader, die o.a. gaat over originele levenslessen die verloren zijn gegaan en op zoek gaan naar de waarheid, niet van die ander, maar die van jezelf!

En geleidelijk dwaalt mijn blik naar buiten, terwijl mijn vingers de toetsen blijven raken. Ik luister naar geluiden om me heen en denk aan heel veel, en dat het misschien wel tijd is, mijn tijd... die verstrijkt, net als bij al die anderen...

Tijd... (klik hier)

'aha'

Daar geloof ik in, al moest ik gisteren wel even goed zoeken.
Wat een dag, wat een dag... Maar het was er, misschien wel meer dan 'iets'.

Wat is het toch fijn om te ervaren dat mensen er voor je zijn, op de gekste en op niet geplande momenten. Wat ben ik een rijk mens, kan niet anders zeggen! 

En toen las ik vanochtend deze: 'Als je begrijpt dat negativiteit voortkomt uit een gebrek aan inzicht, is niemand in staat je werkelijk te schaden.'

Ik werd er stil van, ben ik eigenlijk nog wel een beetje. Hij resoneert namelijk, blijft hangen... En wat ik er mee moet (vandaag), kom ik wel achter. Of misschien ook wel niet, dan is het ook goed. Het maakte in ieder geval zojuist dat ik een geweldige glimlach voelde opborrelen. Zo eentje die ik gelukkig wel vaker heb. Wellicht jullie ook en herken je het wel, dat gevoel als je jezelf hoort zeggen: 'Verrek... inderdaad, maar dat is het; het bekende 'aha-momentje'.

En vandaag is dit in ieder geval de mijne! Ik hoop ook natuurlijk dat er nog velen volgen, al was het alleen maar om de glimlachen die er dan verschijnen. Die kan ik wel gebruiken, en ik denk iedereen wel. Weet het eigenlijk wel zeker. Betekent namelijk dat er iets goeds is in de dag... en daar ga ik voor.

Moest ik er gisteren dus even naar zoeken, toen de dag begon. Vandaag ga ik er gewoon vanuit dat ik het weer beter zie, misschien wel. Ach ja, soms is je (uit)zicht gewoon letterlijk en figuurlijk vertroebeld door...(vul zelf maar in...). 
Overigens gisteren zelfs meer dan letterlijk. De wereld zat werkelijk potdicht om ons heen, toen we om een uurtje of 6 stilletjes tussen de weilanden reden, op weg naar mijn vriendin. Later in het ziekenhuis klaarde het allemaal weer iets op en werden de 'iets-goeds' gelukkig ook weer zichtbaar; veel liefs van hele lieve mensen... 

Mijn lieve vriendin. Overgeleverd aan de grillen van o.a. alzheimer, die ons gisterenochtend weer verraste met een epileptische aanval. De tweede kwam toen ik naast je op bed zat en je genoot van een stukje ontbijtkoek en een slokje lauwe thee; je voelde je prima, zei je nog... Blij met mijn lief, die er ook nog was, was er snel hulp en hebben we meer dan adequate en vooral liefdevolle zorg gezien en gevoeld. Waren we snel in het ziekenhuis en begin je net weer een beetje wakker te worden, hoor ik zojuist van je lieve zoon, die de nacht bij je is gebleven... 

Als alles goed gaat, ga je vandaag weer naar huis; daar gaan we in ieder geval voor. Want zeker is dat er ook in deze dag meer dan iets goeds te vinden is!

De seizoenen

Ik heb veel nagedacht, de afgelopen dagen. Heel wat gelezen ook, maar ben eveneens gewoon stil geweest. En het antwoord kwam dan ook best snel, want natuurlijk weet ik wat er aan de hand is. Waarom ik me voel zoals ik me voel en doe zoals ik doe, de laatste tijd. 

Ik reageer nu eenmaal enigszins 'allergisch', zeg maar, als anderen hun normen* door mijn strot proberen te duwen en daarmee mijn waarden keer op keer overschrijden. Mijn waarden, loyaliteit, samenwerking, verantwoordelijkheid, openheid, eerlijkheid, vrijheid; mijn kompas. Ze geven mij richting en motiveren me te doen wat ik doe. 
En, als iemand daar overheen denkt te blijven walsen, op een voor mij onbehoorlijke manier, tja, dan is het toch wel echt tijd hè. Tijd voor mij om aan de slag te gaan, met en voor mezelf. En ach, volgens mij was ik dat eigenlijk al. Al liet ik me stiekem toch nog heel even afleiden door misschien wel voorbij te gaan aan mijn onderbuikgevoel, wat ook nu weer bleek te kloppen...

'Leef jij gelaten je lot of schep je het leven dat jij wilt?' las ik vandaag. 
Mooie vraag hè? Eentje waar misschien wel meer mensen over nadenken in deze periode, de herfst.

En toen kwam ik deze tegen, die ik graag met jullie deel, want hé, toeval bestaat nu eenmaal niet én ik laat me graag inspireren door de natuur! De seizoenen, een prachtige metafoor voor de cyclische beweging die in elk ontwikkelingsproces te herkennen is, in iedere geval zeker in het mijne... 

De herfst
De tijd van de naar buitengerichte groei is nu ten einde. Net als de herfst, maak je de balans op en neemt afscheid van datgene dat niet meer werkt voor jou. Durf los te laten en ruim overbodigheden op. Waar zit er kwaliteit in je handelen en waar niet?

De winter
Neem afscheid van wat je hebt losgelaten en rond af. Kom volledig tot jezelf in de ontspanning van de winter. In de leegte laat het meest eigene van jezelf zich zien. Je mag jezelf de ruimte geven om je weer op te laden voor een nieuwe lente..

De Lente
In de lente wil alles dat zich in de winter onder de oppervlakte heeft klaargemaakt naar boven, naar buiten! Het voorjaar is de tijd om voorzichtig nieuwe kiemen te laten opkomen, met energie komen nieuwe ideeën, dromen, wensen, zonder te overhaasten.

De zomer
De zomer gaat over in rijping. Alles wat je hebt laten ontkiemen, komt in het volle licht te staan, ideeën kunnen nu vorm krijgen, werkelijkheid worden.

Ik zie het eigenlijk wel voor me, heel eerlijk gezegd, als ik het mezelf hardop hoor voorlezen. Ik weet ook dat ik het binnen afzienbare tijd weer voel, in ieder geval ruim voordat de volgende lente begint...

*Verwar de betekenis van het tegenwoordig in een adem genoemde “normen en waarden” niet. Normen zijn namelijk de waarden van een ander waar jij je aan moet houden. De term ‘normen’ komt uit de kwaliteitszorgsystemen zoals ISO xxxx en betekent letterlijk (van Dale): “Manier van handelen waarnaar een categorie van personen zich kan of moet richten.” Normen worden neergelegd door de regering, de wet en je omgeving en hoeven niets met jouw waarden te maken hebben.
Bron: nlpmij.nl