Voorbij
Het zit er weer op. En binnen 'een poep en een scheet', zou mijn moeder zeggen,
zit je weer in het bekende ritme van de wekker om half 6, ontbijtje maken, je
lief afzetten bij het station en doorrijden naar je eerste afspraak. Voor
je het in de gaten hebt, word je opgeslokt door de drukte van alledag en weet
je na je eerste werkdag nog vaag hoe fijn de vakantie was. Het zijn dan ook misschien
wel de fijnste herinneringen, die vakantieherinneringen. Uit mijn kindertijd heb ik
er trouwens niet zo heel veel. Mogelijk zijn de meesten ook wel vervaagd, al
heb ik er gelukkig nog wel een paar: het 'klere-end' op de fiets naar strand
Nulde (altijd wind tegen), een spannende Witte Wieven-tocht of als 12-jarige van de Veluwe naar Engeland, op familiebezoek, met als indrukwekkend hoogtepunt in zo'n originele rode Londense
dubbeldekker stappen … en dan vooral niet te lang staren naar de man met de
tulband, omdat je zoiets nog nooit gezien had in je leven.
Vakantie
Ook dit jaar maakten we weer nieuwe herinneringen. En op een leeg momentje van
de dag verschijnt er spontaan een glimlach als ik daaraan terugdenk. De
voorbije weken hadden dan ook alles wat een vakantie nodig heeft: qualitytime, zonneschijn,
plezier, avonturen, lekker eten en drinken, rust, niets hoeven. We
genoten en hadden het goed, met als bonus drie weken prachtig weer. Ook de
dagen thuis, in en om het huis, samen de tuin onder handen nemen, fietsen,
zwerven en ontdekken in eigen land… in één woord heerlijk. Herinneringen om te
koesteren, om à la minute happy van te worden.
'Weet jij nog
wat we als eerste deden toen we van de boot stapte?', vroeg mijn lief gisteren
toevallig. Hij lacht als ik antwoord. Daar ik nogal van de details ben zeg
maar, gaf ik net niet het antwoord dat hij bedoelde, maar uiteraard wel het juiste.
Voordat we namelijk vanaf de boot doorliepen naar 'Zeelen' om onze elektrische
fietsen te huren - een luxe die we onszelf graag permiteren in vakantietijd - hadden
we als eerste de bagage in een kluisje van rederij Doeksen gedaan. We hadden immers
de eerste boot vanuit Harlingen genomen, aangezien je wat ons betreft nooit te
vroeg op het eiland kunt zijn.
Vlieland
Een
aantal jaren geleden waren we er voor het eerst, in januari, in een huisje inde duinen. En tja, waar iedereen al voor waarschuwde, gebeurde ook met ons. We raakten
‘besmet’ met het ‘Vlierus’; ‘het verlangen om, nog voordat je weg bent, alweer
terug te willen zijn op het eiland.’
Dit keer kozen we voor een huisje in een 'glop'
en wisten we dat we pas rond de klok van 16.00 uur de sleutel konden halen bij
het VVV. Uiteraard geen probleem, want geloof mij, vanaf het moment dat je voet
aan wal zet, kun je je prima vermaken op het eiland. Het lijkt ook wel alsof er
iets met je gebeurt. De geur en geluiden van het Wad, de zeewind, je voelt
gewoon dat stress, zorgen en alles waar je je op dat moment druk
over maakt, verdwijnen. Als ik heel eerlijk ben, dat gebeurt bij mij eigenlijk
al op het moment dat ik op de boot stap in Harlingen. De auto laat je achter en
met een beetje geluk heb je -net als wij- -prachtig weer en kun je 1,5 uur
(letterlijk) uitwaaien op het dek.
Wat was het weer geweldig! Een heerlijke week met stuk voor stuk
geweldige momenten. Van de tocht met de Vliehors naar het drenkelingenhuisje,
de huisgemaakte en sublieme cranberry cheesecake bij Leut, een dagje fietsen en
lunchen met vrienden op Terschelling, verjaardag van mijn Lief tot aan struinen
langs de branding, heerlijk uit eten, geocaching in de duinen en de mooiste
zonsondergang ooit; van begin tot het einde onvergetelijke belevenissen. En
hoe leuk is het dan om er af en toe aan herinnerd te worden, terug te kunnen
kijken en herbeleven en zo "een brug te slaan tussen het eroderende vakantiegevoel
en de harde realiteit", zoals ik gisteren las. En dan 'harde' met een
knipoog...
'Gelukkig hebben we de foto's nog!' Want ook deze vakantieherinnering is weer één van de
mooiste...
