11
Ze kon het altijd zo lekker stellig zeggen, als we het over carnaval hadden of zo. Ze had er -net als ik- niets mee, al kon ze zo nu en dan best (te) gek uit de hoek komen, want humor had ze. Bij tijd en wijle behoorlijk zwartgallig en altijd recht voor z'n raap, tot het laatste moment. En ik vroeg het dan ook nooit, waarom het zo was wat ze zei. Want ach, als je klein bent, is wat je moeder zegt gewoonweg waar. En misschien wist ze het best, in ieder geval dat het zo genoemd wordt omdat het alleen te delen is door zichzelf en omdat het tussen 10 (het volmaakte) en 12 (het heilige) staat. Dat het zowel een ongeluks- (het overtreedt de volmaakte 10) als een geluksgetal is; twee keer 1: het symbool van eendracht… al vraag ik me af of ze die laatste heeft geweten, ze zou er nu -net als ik- een beetje meesmuilend om lachen.
En ook nu weer -terwijl ik denk aan al die gekke momenten toen, hoe het ging en hoe het is gegaan, en dat het ook best gek is haar alweer 11 jaar te missen- hoor ik haar stiekem fluisteren in mijn oor: 'Ach lieve kiend, maak je niet druk, 11 is nou eenmaal het gekkengetal...'
6 opmerkingen:
Mooi....!
Herinneringen, maken het missen soms even minder erg.
Blijf ze koesteren Helena...!!
Is het enige wat we kunnen doen Marjolijn... en gelukkig zijn het er nog genoeg xx
ze heeft wel gelijk :-)
eigenlijk hebben moeders altijd gelijk, alleen we gaven het niet graag toe :-)
En precies dat Dien :-)
Wat een mooi stukje. En wat hielden jullie veel van elkaar.
Dank je wel mrs. T. :-)
Een reactie posten