Mensen hebben erg de behoefte uiting te geven aan hun verdriet en medeleven, het te benoemen. Namen zijn bekend, krijgen een gezicht; 298 levensverhalen, 193 Nederlandse, waarvan een aantal vanochtend opgetekend in onze kranten. Levens die vanaf gisteren nooit meer hetzelfde zijn. Het is misschien gewoon ook wel te groot om ineens te bevatten.
Het noodlot maakt geen onderscheid, ook gisteren niet. En even lijkt dan ook al het andere, onbeduidend. En misschien is het dat ook wel, soms, even.
De eerste tropische dag, de intocht van de vierdaagse, familiesores (wie heeft ze niet), de tour de France, versleten heupen en knieën, de tomaatjes die beginnen te kleuren, een vriendin die je al veel te lang niet gezien hebt en waarmee je zo maar ineens vijf uur heerlijk zit te kletsen...
En we vinden het allemaal verschrikkelijk, zijn geschokt, hebben geen woorden. Het is ook verschrikkelijk, meer dan. Er zijn toch ook geen woorden voor, voor een stelletje ruziënde idioten, die in een klap honderden dromen aan diggelen schieten...
En net als altijd -want zo werkt het- gaan we over tot de orde van de dag. Een dag voor iedereen net even anders, en voor sommigen misschien wel nooit meer hetzelfde.
Bijlo schrijft: 'Het minste dat jullie kunnen doen, is vrede sluiten, een duurzame vrede sluiten, waarin een wielerwedstrijd weer de moeite waard wordt om naar te kijken en tropische dagen minder treurig zijn...'
Ik blijf hopen!
5 opmerkingen:
Mooi verwoord. Ik blijf met je mee hopen! Knuf
Mooi, ik blijf ook met je mee hopen.
Hier in de wijk ook zo'n drama, een gezin komt ineens niet meer thuis.
Geen woorden voor.
Ik hoop met je mee en sta ook,stil bij zij die niet meervzijn en hun familie
Hoop moeten we blijven houden, maar op zulke momenten is het wel heel erg moeilijk...
Als er geen hoop meer is, dan denk ik dat we de wereld wel op kunnen geven. En ik denk zeker dat er nog hoop is. Alleen is het op dit moment wel wat lastig om die te vinden. :-(
Een reactie posten