De werkelijkheid...

Soms is de verleiding best groot, om een beetje te gaan somberen of zo. En zo ben ik helemaal niet, 'die tijd heb ik wel gehad' zal ik maar zeggen. Afijn, misschien ken je het ook wel, je bent gelukkig, misschien bij vlagen wel héél, en dan ineens slaat een blues toe waar je geen verweer tegen hebt (zoals Martin Bril ooit schreef). Wat kon hij het toch altijd prachtig verwoorden... ik mis die verhaaltjes van hem best, oog voor detail, ontroerend de dagelijkse dingen beschrijven. Van de week schoot het me ineens te binnen, hoe zou hij in deze tijd hebben geschreven. Zou het hem juist in deze tijd ook zijn overkomen, die blues, waar je dan net even niet het juist antwoord op hebt. Maar ja, je schiet er allemaal niks mee op hè. Mijn moeder zou zeggen: 'Klaar met dat gesip, je hebt er alleen jezelf maar mee...'

… schreef ik in de maand mei en kwam niet verder om de een of andere vage reden. Geen idee waar het in zit, aan ligt, maar soms is het er simpelweg niet of zo. Misschien ook wel gewoon moe van alles. En nee, ik ga 'het' woord niet noemen, want iedereen weet toch wel waar ik het over heb. Daarbij, er is al zo ontzettend veel over geschreven dat die paar regels van mij echt niet gaan bijdragen aan nieuwe of opzienbarende inzichten, hoewel...

Ik omarm de werkelijkheid, heb ik al even geleden besloten en gebruik vooral mijn gezonde verstand. Volgens mij schiet ik daar het meeste mee op. Een beetje meebewegen op de golven en de wind en kijken waar ik uitkom; op de rest heb ik immers toch geen invloed. Zo ook niet op de maand die voor me ligt, eentje vol met herinneringen... de afgelopen dagen heb ik er al een paar opgepoetst, die anders leken te vervagen. En ach, eigenlijk weet ik ook dat dat helemaal niet kan.

Juni... we gaan het zien, we gaan het meemaken en we gaan er in ieder geval ook van genieten!