'Ik ben... wat ik mij
herinner.'
Zo maar een paar woorden die ik kreeg van iemand die zich met hart en ziel inzet voor o.a. het welzijn van mijn vriendin en nog tien of elf andere bewoners. Maar ook een zinnetje dat in mijn hoofd bleef hangen, de daarop volgende dagen.
Zo maar een paar woorden die ik kreeg van iemand die zich met hart en ziel inzet voor o.a. het welzijn van mijn vriendin en nog tien of elf andere bewoners. Maar ook een zinnetje dat in mijn hoofd bleef hangen, de daarop volgende dagen.
‘Ik ben, wat ik mij herinner.’
Tja... hoe waar. Mooi ook, zeker.
Maar wat nou, bedacht ik later,
als je je (bijna) niets meer herinnert? Wie ben je dan (nog)? Ben je dan nog iets,
of iemand? Of...?
En terwijl mijn bonuskind een eigen compositie laat horen op de piano, zijn eigen stem, gaan mijn gedachten kort naar gisteren; een gezellige dag met mijn vriendin. Hoe anders en ontspannen was het weer dan een week of twee geleden, toen we ook even een boodschap deden. We bij terugkomst zeker een half uur met z'n tweetjes in de auto zaten, op het parkeerterrein bij haar thuis. Ik er alleen maar kon zijn voor haar, haar handen in die van mij, terwijl ik zag dat haar intense verdriet haar boosheid van dat moment verschrompelde; ook ik bracht haar weer daar waar ze eigenlijk niet wil zijn. Op mijn: ‘Vertel me maar wat ik nu voor je kan doen’, antwoordde ze toen snikkend: ‘helemaal niets Heleen, je hoeft helemaal niets te doen, want je doet het al, je luistert en hoort wat ik zeg’... al had ik zo toch echt mijn twijfels...
Gisteren bemerkte ik dezelfde verwardheid en voelde ik haar onrust toen ik opnieuw haar wereld binnenstapte. Gebogen zat ze in haar stoel, in de huiskamer, aan de lange eettafel vol met mensen, koffie en gebak. Vast iemand jarig, dacht ik, toen ik door het raam keek, op zoek naar iemand die me kon binnenlaten; de code van de buitendeur weigerde. Eenmaal binnen stond ze met een betraand gezicht in de gang, in dezelfde gebogen houding als waarin ik haar zojuist zag zitten.
Op het moment dat ze me echt ziet, klaart haar
gezicht op. Ik krijg een dikke zoen en twee armen om m'n nek. 'Ik heb je zo gemist', zegt ze, terwijl ze
zachtjes haar hoofd op mijn schouder legt en we even stilletjes zo blijven
staan. Langzaam lopen richting haar kamer; de anderen begroet ik later wel...
We hadden een heerlijke middag, in het tuincentrum, want dat wilde ze graag; nieuwe schoenen komen later wel.
En mogelijkerwijs kwam dat omdat ik -meer dan anders- het tempo verlaagde. Maar wellicht ook omdat ik -meer dan anders- onderzocht wat ze echt wilde, wat haar
verwachtingen waren, waar ze zat… in haar wereld. Een aantal keren helder benadrukte dat we, als we klaar waren in dat tuincentrum, we hier ook weer terugkwamen. Hierop keek ze me met een schuine blik, uitdagend aan en zei: 'ja ja, ik weet het wel...dat ik hier woon...'.
Ach, weet je, het blijft iedere keer een zoeken en misschien heb ik gisteren ook wel gewoon -net iets meer dan anders- echt naar haar geluisterd...
18 opmerkingen:
Met tranen in mijn ogen kan ik alleen maar toegeven hoe bijzonder en sterk zij is en zij totaal niet verdient wat er met haar gebeurt. Zulke lieve mensen als jij maken haar leven een zege.
Ze verdient het vooral gezien en gehoord te worden Garfield2009!
Je woorden raken me. Soms ben je niet meer wie je bent. En dan niet vanwege de omgeving of de omstandigheden maar omdat de bedrading in je hoofd de verbinding steeds meer kwijtraakt. Wat blijft bekend in je leven en wat moet je elke dag beetje bij beetje opgeven?
Je hebt een dappere en sterke vriendin. Ze heeft je steun nu meer dan ooit nodig en gelukkig geef jij die!
Dapper en sterk is ze zeker Mirjam!
oh jeetje dit raakt me heel erg,
wat is het vreselijk als je zo jong dit overkomt,
wat fijn dat jij er voor haar bent
xxx
Ik ben blij dat ik er kan zijn Dien xxx
met de krop in de keel gelezen.
Ik kan alleen maar zeggen dat je vriendin geluk heeft met zo'n super vriendin als jij.
Dat is lief Merel
Ontroerend, fijn dat jij er voor haar kunt zijn...!!
Ach wat verdrietig toch, en wat fijn dat jij er bent voor haar!
Weet je wat ik me nu ineens zit te bedenken? Dat ik hoop, dat er naast je Lief en bonuszoon ook zo'n lieve vriendin voor jou is.
Heel indrukwekkend dit proces, over twee mooie zielen, zo via een blog mee te beleven. Fijne nieuwe week lief mens. XxX
Dank je wel Marjolijn, ik ben ook blij dat ik er voor haar kan zijn.
Inderdaad soms verdrietig mw. Williams, maar daarom is het ook zo gaaf om vooral mooie momenten met elkaar te beleven :-)
Zeker Patty :-) en ook jij een mooie week gewenst.
Met veel ontroering gelezen. En wat een prachtige tekst weer. Stemt tot nadenken.
Dank je wel mrs. T.
Wat een ontzettend heftige situatie... beseffen dat je de controle over jezelf en over je geest en je leven steeds verder kwijt raakt. Opgesloten zitten in je eigen schimmige wereld.... Wat zal het ook zwaar voor jou zijn om je vriendin zo te zien afglijden. Ondanks alles zijn er ook nog momenten waar je met plezier op terug kunt kijken!
Soms wel Wanda, maar gelukkig zijn er nog mooie momenten.
Een reactie posten