Zo gaat dat...

Jarenlang was hij mijn maatje... 

Goh, ik zou er bijna een liedje over kunnen schrijven als je het zo leest.

Ik was een jaar of twaalf, denk ik, toen hij voor het eerst in mijn leven kwam. Mijn moeder had er hard voor gewerkt en gespaard, dat weet ik zeker. Zo goedkoop waren ze niet in die tijd.

We hadden al een poosje joekelilleles, mijn zus en ik. Alleen vond ik het wel tijd voor het 'echte, grote werk'. Dat is dan toch ook weliswaar een voordeel van uit een muzikale familie komen, er is altijd wel een nicht of neef in de buurt die je les wil geven. Ik ben mijn nicht dan ook nog altijd dankbaar.

Ik heb wat met hem afgesleept, lopend, op de fiets; stevig ingepakt, hangend op mijn rug. Later kreeg hij het iets comfortabeler, liggend op de achterbank van mijn auto; hij ging overal mee naar toe. 
Menig moment heeft hij mij er doorheen gesleept, kon ik me op hem uitleven, werd de ene keer gestreeld, de andere keer iets harder (aan)geslagen. Hij stond voortdurend voor me klaar en ik had hem altijd voor het grijpen. 
Vele breuken en krassen heeft hij overleefd, als ik hem zo nodig weer eens mee moest nemen op een zeiltripje of een kinderkamp ergens in de bossen van Amerongen. Maar altijd weer werd hij opgelapt en opgepoetst. 

En dan ineens, gepokt en gemazeld door 'het leven', kwamen dan toch de eerste, echte grote scheuren. Verloor hij zijn klank en glans en stond in een hoek stof te happen. Heel soms werd er nog wel eens gekeken of hij nog 'bij stem was'. Maar al redelijk snel was het geluid niet meer om aan te horen en na de zoveelste lijmpoging kwam dan toch echt het definitieve afscheid van mijn allereerste gitaar; grijsgespeeld tot aan de laatste snaar... wat heb ik van hem genoten!

Geloof overigens ook dat een 'verhuizing', 'kleiner huis', 'minder ruimte' en zo, daar iets van een rol in hebben gespeeld.

Ach ja, soms gaat dat zo en verdwijnen er dingen en soms ook mensen uit je leven, zo ook uit het mijne. En heel soms, dan heb je zo'n moment dat je ze even kunt missen, die dingen, en misschien ook wel die mensen. Ik ook hoor, want hé, ik ben echt niet veel anders dan jullie. Ben echter wel uniek, en daar ben ik inmiddels trots op! 

En weet je, dat zijn we gelukkig allemaal, een ieder met een eigen verhaal…